ตอนที่ 21 แม่ทัพทิศเหนือคนใหม่

หลังจากพาตัวนักโทษกลับไปลงโทษที่วังหลวง รองแม่ทัพฟางเซี่ยหมินก็ได้รับความดีความชอบและได้เลื่อนขั้นจากรองแม่ทัพทิศใต้กลายเป็นแม่ทัพทิศเหนือทำหน้าที่ควบคุมกองทัพและดูแลความสงบของชายแดนทิศเหนือแทนคนเก่าที่ก่อกบฏ สร้างชื่อเสียงที่ดีงามให้กับตระกูลฟางเป็นอย่างยิ่ง เขาเดินทางกลับมายังจวนก่อนที่จะพูดคุยกับบิดาเรื่องสู่ขอคุณหนูห้าสกุลหลิน หลินซูเหมย เพราะเขาต้องย้ายไปประจำการอยู่ที่ชายแดนทิศเหนือ เช่นนั้นเขาก็อยากที่จะมีฮูหยินคอยอยู่เคียงข้าง

“เจ้าคิดดีแน่แล้วหรือหมินเอ๋อร์” ใต้เท้าฟางเอ่ยถามบุตรชาย

“แน่แล้วขอรับ ลูกมิอาจทนความห่างไกลจากนางได้อีกแล้ว แต่พวกท่านมิต้องเป็นห่วง เรื่องนี้ลูกจะลองถามความสมัครใจของนางดูก่อน หากนางมิยินยอมติดตามลูกไปยังชายแดนทิศเหนือ ลูกก็มิอยากที่จะบังคับนาง” แม่ทัพคนใหม่ของแคว้นต้าตงบอกบิดามารดา

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ลองไปถามนางก่อน หากนางยินดีที่จะไปร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเจ้าที่จวนในเมืองหนานถิง แม่ก็จะไปสู่ขอนางให้เจ้าก่อนที่เจ้าจะเดินทางไปประจำการอยู่ที่นั่น”

ฟางฮูหยินเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้กับบุตรชาย นางเข้าใจกับการที่จะต้องอยู่ไกลจากคนที่รักดี ว่ามันทรมานขนาดไหน คนรอคือคนที่ต้องอดทน อดทนต่อความคิดถึง อดทนต่อความเหงา อดทนต่อความว่างเปล่า

“ขอบพระคุณท่านพ่อกับท่านแม่มากนะขอรับ” ฟางเซี่ยหมินคำนับบิดามารดา

“ถ้าเช่นนั้น ลูกขอตัวไปหานางก่อนนะขอรับ”

แม่ทัพฟางกับฟางฮูหยินพยักหน้าให้ บุตรชายจึงเดินจากไป สองสามีภรรยาหันมาส่งยิ้มให้แก่กันและกัน กว่าบุตรชายจะมีวันนี้นั้นมันมิง่ายเลย เขามิได้รับช่วงต่อจากแม่ทัพฟางหรือตระกูลฟาง แต่ทว่าเขากลับสร้างทุกอย่างขึ้นมาด้วยตัวเอง ตำแหน่งขุนนางที่เขาได้มาก็เป็นตัวของเขาเองที่มุ่งมั่นและพยายามจนประสบความสำเร็จ

ฟางเซี่ยหมินขี่ม้านำหน้าตงหลง นายทหารคนสนิทที่ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นรองแม่ทัพทิศเหนือคนใหม่แทนที่คนเก่า คอยเคียงข้างเขาต่อไป หัวใจของนายทหารหนุ่มตื่นเต้นจนแทบจะทะลุออกจากอกเมื่อนึกถึงใบหน้านวลของนางในห้วงความคิดถึง แม้เริ่มแรกจะรู้สึกมิถูกชะตา แต่บุพเพก็นำพาให้เขาได้พบกับนาง

“อวี้…….”

เสียงหยุดม้าของบุรุษทั้งสองดังขึ้นที่หน้าจวนสกุลหลิน บ่าวของจวนมาคำนับผู้มาเยือน พวกเขาจดจำได้ว่าบุรุษหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อเหลา รูปร่างองอาจผู้นี้นั้นเป็นคู่หมั้นของคุณหนูห้า

“ข้ามาพบคุณหนูห้า" เสียงเข้มเอ่ยออกมาจากริมฝีปากหนาทันทีที่อีกฝ่ายคำนับเขา

“เชิญใต้เท้าเล็กฟางเข้าไปรอที่เรือนรับรองก่อนเถอะขอรับ ข้าน้อยขอไปเรียนนายท่านหลินกับหลินฮูหยินก่อน แล้วจะไปตามคุณหนูห้าออกมาพบนะขอรับ” บ่าวชายรีบเชิญให้คู่หมั้นของคุณหนูห้าไปรอที่เรือนรับรอง พออีกฝ่ายพยักหน้าเขาก็เดินนำบุรุษร่างสูงใหญ่ทั้งสองไปยังเรือนรับรอง

สองเค่อต่อมาใต้เท้าหลินกับหลินฮูหยินก็มาถึงเรือนรับรอง สองสามีภรรยามีใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อได้พบคนที่มาเยือนจวนสกุลหลินในวันนี้ และคิดว่าต้องเป็นเรื่องดีแน่นอนเพราะว่าที่บุตรเขยผู้นี้เพิ่งได้รับพระราชทานยศถาบรรดาศักดิ์จากการปราบปรามกบฏ

“คารวะท่านปิงปู้ หลินฮูหยิน” ฟางเซี่ยหมินคำนับบุรุษและสตรีสูงวัยกว่าทั้งสอง

“ตามสบายท่านแม่ทัพ ข้ากับฮูหยินขอแสดงความยินดีกับท่านด้วย ท่านอายุยังน้อยแต่กลับทำคุณงามความดีให้แก่บ้านเมือง ช่างน่านับถือยิ่งนัก” หลินหยางผายมือให้ว่าที่บุตรเขยนั่งก่อนที่จะเอ่ยชมเขาออกมาด้วยน้ำเสียงจริงใจ

“วันนี้ข้าน้อยมาพบน้องหญิง ข้าน้อยมีเรื่องอยากจะสอบถามนางสักเล็กน้อย” เขาบอกจุดประสงค์ของการมาในครั้งนี้ทันทีเพื่อมิให้เสียเวลา เพราะอีกสามวันข้างหน้าเขาต้องเดินทางไปประจำการอยู่ที่เมืองหนานถิง เมืองชายแดนทิศเหนือของแคว้นต้าตง เขาจึงอยากจัดการเรื่องงานแต่งงานให้เรียบร้อยเสียก่อน

“อ้อ… ตามสบายนะท่านแม่ทัพ จะไปรอที่ศาลาริมน้ำก็ได้ ข้าจะให้บ่าวไปถามเหมยเอ๋อร์ไปพบท่านที่นั่น ป้าหลัน พาท่านแม่ทัพเล็กฟางไปที่ศาลาริมน้ำในสวนหลังจวนหน่อย แล้วก็ให้บ่าวไปตามเหมยเอ๋อร์ไปพบเขาด้วย”

ความจริงแล้วหลินหยางก็พอจะเดาออกว่าแม่ทัพหนุ่มมาหาบุตรีของตน หลังจากบอกว่าที่บุตรเขยแล้วเขาก็หันไปสั่งให้ป้าหลันรองแม่บ้านพาท่านแม่ทัพหนุ่มไปรอพบบุตรีของตนที่ศาลาริมน้ำ

ร่างสูงกำยำเยื้องย่างไปตามเส้นทางที่เคยมาเยือนเมื่อคราวก่อน ตงหลงเดินรั้งท้ายท่านแม่ทัพพรางมองไปรอบๆ ต้นไม้เขียวชอุ่มจากวัสสานฤดูที่เวียนมาถึง น้ำฝนทำให้เกิดความอุดมสมบูรณ์ไปถ้วนทั่ว

“คุณชาย รอสักครู่นะเจ้าคะ บ่าวให้คนไปตามคุณหนูห้ามาพบคุณชายที่นี่แล้วเจ้าค่ะ” ป้าหลันบอกก่อนที่จะคำนับแล้วเดินจากไป

“คุณชายขอรับ คุณชายว่าคุณหนูห้าจะตอบตกลงหรือไม่ขอรับ” ตงหลงเอ่ยถามหลังจากรินน้ำชาให้กับท่านแม่ทัพเล็กที่ตนติดตามเขามาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

“หากนางมีใจให้ข้า นางก็มิมีเหตุอันใดที่จะปฏิเสธ ข้ามิบังคับนางหรอกตงหลง ที่นี่นางยังมีท่านพ่อ และท่านแม่เล็กของนาง บางทีนางอาจจะอุ่นใจมากกว่าการออกไปใช้ชีวิตอยู่กับข้าที่เมืองติดชายแดน ที่มิอาจรู้ได้ว่าพวกศัตรูจะบุกมาอีกตอนไหน” น้ำเสียงที่เบาลงทำให้ตงหลงรับรู้ว่าคุณชายของเขานั้นกำลังกังวลใจมากมายเพียงไหน

สองเค่อต่อมาร่างบางที่แม่ทัพหนุ่มรอคอยก็มาถึงศาลาริมน้ำ ใบหน้างามยามที่แสงของพระอาทิตย์สาดส่องชักชวนให้คู่หมั้นหนุ่มมองจนแทบจะไม่อยากละสายตาไปจากนาง

“คารวะท่านพี่เจ้าค่ะ” เสียงหวานเอ่ยออกมาพร้อมกับแสดงท่าทางคำนับเขา

“เชิญนั่งก่อนสิ…น้องหญิง”

เสียงทุ้มของชายหนุ่มอ่อนโยนยามเมื่อเอื้อนเอ่ยออกมากับสตรีตรงหน้าแต่ทว่ากับบรรดาเหล่าทหารนั้นเขาใช้น้ำเสียงต่างกันอย่างสิ้นเชิง เขาช่างเป็นบุรุษที่รักหยก ถนอมบุปผาเสียจริง เสี่ยวเอ๋อนำขนมที่ถือมาใส่จานวางตรงกลางของโต๊ะก่อนที่จะเลี่ยงออกจากตรงนั้นไปพร้อมกับตงหลงที่เลี่ยงออกมาเพื่อเปิดโอกาสให้ท่านแม่ทัพได้ตกลงเจรจากับว่าที่ฮูหยินว่านางจะตัดสินใจอย่างไรกับการที่ต้องติดตามท่านแม่ทัพไปอยู่ที่จวนเมืองหนานถิง เมืองแทบชายแดนทิศเหนือ

แม่ทัพหนุ่มสำรวจมองใบหน้างามของสตรีที่เขาหลงรักตั้งแต่แรกพบก็เผยรอยยิ้มออกมาอย่างพอใจ นางดูเติบโตและงดงามสมวัย จนเขามิอาจรอให้นานไปกว่านี้ได้แล้ว

“ท่านพี่… มิบาดเจ็บใช่หรือไม่เจ้าคะ” เพราะสวมเสื้อที่เป็นแขนยาวนางจึงมิได้เห็นบาดแผลที่แขนของเขาที่ยังคงไม่หายดี เขาจึงยิ้มออกมาจางๆ

"น้องหญิง พี่มิได้บาดเจ็บอันใด เจ้าอย่าได้เป็นห่วง"

เขาตอบนางยิ้มๆ ก่อนที่จะยกชาขึ้นมาจิบพรางมองนางไปด้วย เพียงแค่ได้นั่งคุยกันเพียงไม่กี่คำ นางกลับทำให้เขารู้สึกมีความสุขมากมายยิ่งนัก

“ได้ยินเช่นนี้น้องค่อยเบาใจ น้องได้ยินข่าวมาจากพวกบ่าวว่าเหล่าทหารสิ้นชีพไปหลายคน น้องก็อดที่จะมิเป็นห่วงท่านพี่มิได้”

ริมฝีปากอิ่มฉีกยิ้มออกมาก่อนที่จะยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาจิบ เพียงแค่ได้ยินว่าเขาปลอดภัย หัวใจดวงน้อยที่ไม่เคยมอบความรักให้แก่ผู้ใดก็รู้สึกอิ่มเอมและมีความสุขยิ่งนัก

“ที่พี่มาวันนี้ พี่มีเรื่องอยากจะมาคุยกับเจ้า….เรื่องแต่งงานของเรา” ดวงตากลมที่หลุบมองต่ำอยู่ค่อยๆ มองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของคู่หมั้นหนุ่มทันที

“เจ้ารู้แล้วใช่หรือไม่ว่าพี่ได้รับตำแหน่งใหม่เป็นแม่ทัพทิศเหนือ ทำหน้าที่ควบคุมดูแลกำลังพลและดูแลความสงบเรียบร้อยของชายแดนทิศเหนือของแคว้นต้าตงของเรา”

ใบหน้างามพยักขึ้นลง นางรับรู้เรื่องนี้มาจากบิดาแล้ว ว่าว่าที่คู่หมั้นของนางกลับมาจากชายแดนทิศเหนืออย่างปลอดภัย และได้เลื่อนขั้นจากรองแม่ทัพทิศใต้ ให้กลายเป็นแม่ทัพทิศเหนือแทนที่คนเดิม

“พี่อยากจะมาถามน้องหญิง ว่าเจ้ายินดีที่จะไปอยู่กับพี่ที่นั่นหรือไม่ เพราะพี่ไม่รู้ว่าอีกกี่ปีถึงจะได้เดินทางย้ายกลับมายังเมืองหนานอัน หากเจ้ายินดีพี่ก็อยากจะมาสู่ขอเจ้าไปเป็นฮูหยินของพี่ ไปคอยดูแลจวนแม่ทัพที่เมืองหนานถิง”

ประโยคขอแต่งงานที่ค่อนข้างเป็นทางการออกมาจากปากท่านแม่ทัพผู้แข็งกร้าวต่อบุรุษแต่ทว่าอ่อนโยนกับสตรี หลินซูเหมยรู้สึกตกใจ และความรู้สึกแรกเหมือนจะบอกว่านางยังไม่พร้อมเพราะนางเพิ่งจะเริ่มต้นการค้า กำลังจะส่งขนมสูตรของนางไปขายที่ร้านท่านตาและท่านยาย แต่พอลองมาคิดๆ ดูเวลาชีวิตของคนเรานั้นมันแสนสั้นนัก หากเขาเกิดเป็นอันใดไปเสียก่อน นางคงจะต้องเสียใจที่วันนี้เลือกปฏิเสธเขาไป

การได้อยู่เคียงข้างเขา คอยสนับสนุนเขาอยู่ทางข้างหลังมันก็เป็นวิธีการของสตรีในยุคนี้ที่พอจะทำให้กับคู่ชีวิตของตนได้ ความลังเลใจที่มีอยู่ชั่วขณะหายไป นางเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่แสดงสีหน้าฉายแววของความกังวลออกมา

นางส่งยิ้มพร้อมกับพยักใบหน้างามขึ้นลงเพื่อเป็นการตอบว่านางยินยอมและยินดีที่จะไปร่วมทุกข์ร่วมสุขอยู่กับเขาที่เมืองชายแดนทิศเหนือ บางทีการได้ไปอยู่ที่นั่นอาจจะทำให้นางได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ จากเมืองหนานถิงก็เป็นได้

“น้องหญิง….พี่ดีใจยิ่งนัก” มือหนายื่นไปคว้ามือบางของคนตรงหน้ามาจับเอาไว้ด้วยความดีใจก่อนที่จะปล่อยเพราะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ควร

“พี่ขออภัยเจ้าด้วย พี่ดีใจจนขาดสติไปหน่อย”

“มิเป็นไรหรอกเจ้าค่ะ” แค่จับมือ นางมิได้คิดมากมายหรอก เพราะอีกไม่นาน นางก็ต้องออกเรือนไปกับเขาอยู่ดี

“พี่อาจจะมอบความสุขสบายให้เจ้าได้ไม่เท่ายามที่เจ้าอยู่ที่นี่ แต่พี่สัญญาว่าจะรักมั่นและให้เกียรติน้องหญิงเพียงผู้เดียว”

คำมั่นสัญญาของบุรุษหนุ่มตรงหน้าทำให้หลินซูเหมยฉีกยิ้มออกมา เพียงเท่านี้หากเขาทำได้ นางก็ยินยอมพร้อมใจที่จะอยู่เคียงข้างเขาไปตราบจนวันสุดท้ายของชีวิตแล้ว

“ถ้าเช่นนั้นพี่ขอตัวกลับไปแจ้งข่าวดีให้กับท่านพ่อกับท่านแม่ทราบก่อน แล้วอีกสองวันพี่จะมาสู่ขอเจ้าเข้าจวน” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ

“เอ่อ…. ท่านพี่ อีกสองวันเองหรือเจ้าคะ”

หลินซูเหมยรีบเอ่ยถามออกมาหน้าตาตื่น นางมิได้สอบถามเขาก่อนว่าเขาจะมาสู่ขอนางเมื่อใด เพียงแต่เดาได้ว่าเร็วๆ นี้ แต่ทว่าไม่ได้คิดว่าจะเร็วเช่นนี้ เร็วจนนางตั้งรับไม่ทัน

“ใช่สิ… อีกสามวันพี่ก็ต้องเดินทางไปประจำการที่เมืองหนานถิงแล้ว” ฟางเซี่ยหมินดูท่าทีของนางตรงหน้าอีกครั้ง พบเพียงความกังวลพาดผ่านใบหน้างามเพียงครู่เดียว แต่สุดท้ายนางก็ส่งยิ้มจางๆ ออกมา

"ถ้าเป็นเช่นนั้นน้องก็ไม่ขัดเจ้าค่ะ เพราะหลังจากแต่งงานกันไป ท่านพี่อยู่ที่ใด น้องที่เป็นภรรยาก็ต้องติดตามท่านพี่ไปทุกหนแห่ง" ร่วมทุกข์ร่วมสุข สามีอยู่ที่ใด ผู้เป็นภรรยาก็ต้องอยู่เคียงข้างกัน ริมฝีปากหนาฉีกยิ้มกว้างออกมา เขารู้สึกยินดียิ่งนักที่ได้ยินนางพูดออกมาเช่นนี้

ตงหลงและเสี่ยวเอ๋อที่มองคุณชายและคุณหนูของตนอยู่ไกลๆ ต่างพากันยิ้มออกมา เพราะดูจากเหตุการณ์ยามนี้นั้นมีกรุ่นไอของความหวานชื่นแผ่กระจายออกมาจากรอยยิ้มและดวงตาของคนทั้งคู่ ทั้งคู่หันมามองหน้ากันโดยไม่ได้ตั้งใจ ริมฝีปากหนาส่งยิ้มมาให้แต่ทว่ากลับมิได้รับไมตรีกลับจากสตรีตรงหน้า เสี่ยวเอ๋อรู้สึกหวั่นไหวอยู่ภายในจิตใจของนาง แต่นางก็เลือกที่จะเก็บความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้ในใจ

*รักหยก ถนอมบุปผา ความหมายคือ อ่อนโยนต่อผู้หญิง