ตอนที่ 19 - 1 นางมิใช่สตรีที่ผู้ใดจะแตะต้องได้

“พวกเจ้าช่างบังอาจนัก กล้ารังแกแม้กระทั่งผู้หญิง”

หลินซูเหมยตะโกนออกมา มือหนาของหงอี้พยายามยื่นออกมาเพื่อจะจับที่ปลายคางของสตรีตรงหน้า ถึงปากคอเราะร้ายแต่ทว่าดวงหน้างามของนางก็ทำให้เขาไม่ถือสา

แต่ก่อนที่มือหนาของบุตรชายของเศรษฐีจะเข้าไปถูกคางงามของหลินซูเหมย นางก็ยื่นมือมาจับข้อมือของเขาเอาไว้แล้วบิดสุดแรง พร้อมกับยกร่างหนาทุ่มลงไปกับพื้นอย่างรวดเร็ว ป้าหลัน เสี่ยวเอ๋อ อาอวี้ รวมไปถึงพวกบ่าวรับใช้ผู้ติดตามคุณชายจอมเสเพลก็ถึงกับตกตะลึง ด้วยไม่คิดว่าสตรีตัวเล็กๆ จะสามารถยกร่างหนาทุ่มลงกับพื้นจนร้องโอดโอย บ่าวชายที่จับตัวป้าหลัน เสี่ยวเอ๋อและอาอวี้ไว้ถึงกับรีบปล่อยพวกเขา แล้วเข้าไปประคองคุณชายของพวกตนให้ลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล

“เจ้าบังอาจนัก!!! เป็นเพียงสตรีแต่ริบังอาจมาสู้กับบุรุษเช่นข้าอย่างนั้นหรือ พวกเจ้า!!! จับนางมาให้ข้า!!!”

สิ้นคำสั่งบุรุษทั้งห้าก็พุ่งเข้าไปจะจับร่างบางของคุณหนู แต่ป้าหลันกับเสี่ยวเอ๋อ รวมไปถึงอาอวี้รีบไปขวางเอาไว้ แต่ก็ขวางได้เพียงไม่นานเพราะถูกพวกมันที่แข็งแรงกว่าจับเหวี่ยงไปคนละทิศละทาง อาอวี้โดนรุมต่อยจนปากแตก พวกที่เหลือรีบปรี่เข้าหาร่างบาง แต่แล้วคนที่พุ่งเข้ามาใกล้ก็ถูกเท้าเล็กของคุณหนูห้าถีบจนกระเด็นไปไกล อีกคนที่พยายามเข้ามาก็ถูกพัดตบไปที่ใบหน้าและแขนทั้งสองข้าง

ก่อนที่สตรีที่มีเรือนร่างบอบบางจะใช้เข่ากระแทกไปที่หน้าท้องหนาและเตะเข้าไปที่หว่างขาจนพวกมันที่คุมตัวบ่าวรับใช้ของนางเอาไว้ต้องรีบเข้ามาช่วย ป้าหลัน เสี่ยวเอ๋อ และอาอวี้ที่นอนจมกองเลือดอยู่ถึงกับตกตะลึงในวิชาการต่อสู้ของคุณหนูห้า ที่ไม่ว่าบุรุษร่างใหญ่โตผู้ใดเข้าไปใกล้นางก็กระเด็นกระดอนออกมาคนละทิศละทาง แต่ก่อนที่เรื่องราวจะบานปลายไปมากกว่านี้ ตูจวินประจำพื้นที่ก็ขี่ม้าเข้ามาให้การช่วยเหลือ บุตรชายเศรษฐีกับพวกถึงยอมรามือแล้วรีบวิ่งหนีไปเพราะไม่อยากมีเรื่องกับพวกทหาร

“แม่นาง… เป็นอันใดหรือไม่ขอรับ พวกเขามารังแกพวกท่านหรือ”

ตูจวินหนุ่มเอ่ยถามสตรีตรงหน้าที่กำลังปัดเสื้อผ้าของนางอย่างไม่ใส่ใจ พอมองไปข้างล่างก็เห็นร่างหนาของบุรุษหนุ่มที่นอนกุมท้องอยู่ ใบหน้าของเขาก็มีรอยฟกช้ำและริมฝีปากแตกจนมีเลือดออก

“พวกเราไม่เป็นอันใดแล้ว ขอบคุณท่านที่เข้ามาได้ทันเวลาพอดี” หลินซูเหมยบอกก่อนที่จะเดินไปประคองเสี่ยวเอ๋อและป้าหลันให้ลุกขึ้นยืน

“เจ้าคงจะเจ็บหนักใช่หรือไม่”

เขาหันไปเอ่ยถามบุรุษหนุ่มที่บาดเจ็บอยู่ พออีกฝ่ายส่ายหน้าไปมาเขาจึงหันกลับไปเอ่ยถามสตรีที่มีแววตาไม่หวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นไปเลยแม้แต่นิด

"แม่นาง ข้าน้อยขอบังอาจถาม… แม่นางเป็นผู้ใดแล้วกำลังจะไปที่ใดหรือขอรับ” ตูจวินหนุ่มมองดูก็รู้ว่าสตรีตรงหน้ามิใช่บุตรีของชาวบ้านธรรมดาทั่วไป

“ผู้นี้คือคุณหนูห้าแห่งจวนท่านเจ้ากรมกลาโหม และเป็นคู่หมั้นของรองแม่ทัพฟางเซี่ยหมิน พวกข้ากำลังกลับบ้าน แต่เจอเข้ากับพวกนักเลงพวกนี้พอดี” ป้าหลันเป็นฝ่ายตอบแทน

“อ้อ… ถ้าเป็นเช่นนั้นให้พวกข้าน้อยพาพวกท่านกลับไปส่งที่จวนนะขอรับ เพราะพวกข้าน้อยก็มิอาจจะรู้ได้ว่านักเลงพวกนั้นจะตามรถม้าของพวกท่านไปหรือไม่”

ตูจวินหนุ่มเอ่ยออกมา หลินซูเหมยพยักหน้าลงก่อนที่จะหันไปเอ่ยถามอาอวี้ด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความเป็นห่วง

“อาอวี้… รถม้านี่เจ้าบังคับไหวไหม”

“ไหวขอรับ… คุณหนูมิต้องเป็นห่วง บ่าวต้องขออภัยคุณหนูยิ่งนักที่บ่าวไร้ความสามารถในการปกป้องคุณหนู” อาอวี้เอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิดพร้อมทั้งยังคุกเข่าและคำนับหลินซูเหมย

“มิเป็นอันใดหรอกอาอวี้ ข้ามิได้โกรธเจ้า เจ้ามีเพียงผู้เดียว จะไปสู้กลุ่มคนที่มากกว่าได้อย่างไร ลุกขึ้นเถอะแล้วรีบขี่รถม้ากลับจวนกัน วันนี้ข้าเพลียยิ่งนัก”

ความมีเมตตาของคุณหนูห้าทำให้อาอวี้ และทุกคนที่ได้ยินรู้สึกปลาบปลื้มใจ แต่ก็อดที่จะทักท้วงในใจมิได้ เรื่องที่ว่ามีผู้เดียวจะสู้กลุ่มคนที่มากกว่าได้เช่นไร แต่ทว่าคุณหนูห้ากลับทำไปแล้ว ทำได้แบบน่าทึ่งเสียด้วย

“เชิญขอรับ พวกข้าน้อยจะนำทางไปส่งพวกท่านให้ถึงจวนเอง”

ตูจวินเอ่ยออกมา หลินซูเหมยพยักหน้าก่อนที่จะขึ้นไปนั่งบนรถม้า ตามด้วยเสี่ยวเอ๋อและป้าหลันที่พอขึ้นไปนั่งบนรถม้ากับคุณหนูได้ก็เอาแต่มองหน้าคุณหนูห้าแทบจะไม่ยอมละสายตา รถม้าถูกบังคับไปในทิศทางกลับจวนสกุลหลินโดยมีตูจวินและนายทหารอีกสามนายเป็นผู้ดูแล เขาไปส่งนางถึงจวนและได้รับคำขอบคุณจากคุณหนูห้า คู่หมั้นของท่านรองแม่ทัพเล็กฟาง ที่ ณ ยามนี้เขาไปปราบกบฏอยู่ทางทิศเหนือ

หลินซูเหมยกำชับไม่ให้บอกผู้ใดเรื่องที่ทุกคนได้ประสบพบเจอในวันนี้ แต่มีหรือว่าบิดาและแม่ใหญ่จะไม่ทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้น นั่นก็เป็นเพราะหลักฐานมันมีอยู่บนใบหน้าของอาอวี้ เจ้ากรมการกลาโหมจึงเรียกบุตรีของตนเข้าไปไตร่ถามที่เรือนใหญ่

“มันเกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือเหมยเอ๋อ” หลินหยางเอ่ยถามบุตรีของตนด้วยความร้อนใจ ก่อนที่จะรีบปรี่เข้าไปสำรวจร่างกายของนาง

“เกิดเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยเจ้าค่ะ คือพวกเขานึกว่ารู้จักกับลูกเลยต้องการจะพูดคุยด้วย อาอวี้ไม่เคยเห็นหน้าพวกเขาจึงห้ามปราม เลยถูกบุรุษเหล่านั้นรุมทุบตีน่ะเจ้าค่ะ”

นางเลือกที่จะไม่เล่าความจริง เสี่ยวเอ๋อกับป้าหลันก็น้ำท่วมปากไปด้วย ในเมื่อคุณหนูห้าเลือกที่จะเลี่ยงเรื่องที่นักเลงหนุ่มที่ดูน่าจะเป็นคุณชายจากตระกูลใดตระกูลหนึ่งถูกตาต้องใจนางจนต้องก่อเหตุเช่นนี้ก็คงจะมีเหตุผลส่วนตัวของนาง

“มันเป็นผู้ใดกันบังอาจมาแตะต้องคนในตระกูลหลินของข้า” หลินหยางเอ่ยออกมาด้วยความโมโหเมื่อเห็นว่าบนแขนบุตรสาวมีรอยช้ำ

“บ่าวมิทราบเจ้าค่ะ แต่เท่าที่ดูๆ น่าจะเป็นพวกนักเลงที่อยู่แถวนั้น” ป้าหลินเอ่ยออกมา

“แล้วเจ้ายังจะไปหาท่านตาท่านยายของเจ้าอีกหรือไม่ พ่อล่ะเป็นห่วงเจ้ายิ่งนัก หากเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าพ่อจะทำเช่นไร ท่านแม่ของเจ้าจะรู้สึกเช่นไร เหมยเอ๋อ… ถ้ามันอันตรายนักเจ้าก็อย่าไปไกลเลยนะลูก ให้คนรับใช้ในเรือนเอาไปส่งแทน” หลินหยางถามบุตรสาวก่อนที่จะเอ่ยออกมาด้วยความห่วงใย

“นั่นสิ เจ้าทำขนมอยู่ในจวนแล้วให้บ่าวรับใช้ไปส่งให้ก็พอแล้ว แม่กลัวว่านักเลงพวกนั้นจะคอยลอบทำร้ายเจ้าอีกน่ะสิ” หลินฮูหยินเห็นด้วยกับสามี นางไม่อยากเห็นเขาเป็นทุกข์ เพราะตอนนี้ในจวนนี้ก็เหลือบุตรีเพียงผู้เดียวเท่านั้น

“เจ้าค่ะ…ท่านพ่อ ท่านแม่ใหญ่”

เมื่อพูดคุยกันจบหลินซูเหมยก็คำนับลาบิดากับแม่ใหญ่เพื่อกลับเรือนของนาง ที่ตอนนี้มารดาของนางน่าจะกำลังรออยู่ มารดาของนางต้องรับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วเป็นแน่ ดีที่ก่อนเข้ามาในจวนนางกำชับป้าหลัน เสี่ยวเอ๋อและอาอวี้ให้เก็บความลับเรื่องที่นางมีวิชาป้องกันตัว เพื่อมิให้เกิดคำถามยืดยาวมิจบสิ้น

“ไปเถอะ ไปอาบน้ำแล้วก็พักผ่อนเสีย เสี่ยวเอ๋อ…ดูแลคุณหนูห้าด้วย”

หลินหยางบอกก่อนที่จะหันไปสั่งสาวรับใช้ข้างกายของบุตรสาว

“เจ้าค่ะนายท่าน” เสี่ยวเอ๋อรับคำสั่งก่อนที่จะคำนับลาแล้วเดินตามคุณหนูห้าออกไปด้วยสายตาชื่นชม

หลินซูเหมยเดินกลับเรือนสี่ไปอย่างโล่งใจ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทั้งสามคนคงจะรู้แล้วว่านางมิใช่สตรีที่ผู้ใดจะสามารถแตะต้องก็ได้ หากนางไม่ยินยอมแล้ว มันผู้ใดก็อย่าหวัง