ตอนที่ 17 พบกันอีกครั้งก่อนลา

เรือนอนุซูฉี

ก่อนที่รองแม่ทัพหนุ่มจะเดินทางกลับไปจวนแม่ทัพเขาได้แวะไปคารวะมารดาของคู่หมั้นสาว ถึงแม้อีกฝ่ายจะเป็นเพียงอนุภรรยาของจวนนี้ แต่นางก็คือมารดาที่ให้กำเนิดว่าที่ภรรยาของเขามา ชายหนุ่มไม่รังเกียจที่นางต่ำต้อยหรือไม่มีกำลังในการสนับสนุนภรรยาของเขา แต่นางก็เป็นมารดาที่น่านับถือ มิเช่นนั้นแล้วเขากับนางคงจะไม่มีวันที่จะได้เจอกัน

“รองแม่ทัพฟางนี่เขาดูเป็นชายหนุ่มที่มีอนาคตไกลจริงๆ นะเหมยเอ๋อร์” อนุซูฉีเอ่ยชื่นชมคู่หมั้นของบุตรสาวหลังจากที่เขาลากลับไป

“เจ้าค่ะท่านแม่ ท่านพี่เขาเป็นคนที่มีความซื่อสัตย์และมุ่งมั่นทำในหน้าที่ของเขา”

หลินซูเหมยบอกมารดาด้วยน้ำเสียงสดใส อนุซูฉีมองบุตรสาวด้วยแววตาเอ็นดู บุตรสาวของนางกำลังมีความรักเสียแล้ว แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นก็เป็นเรื่องที่ดี เพราะอีกไม่นานสองหนุ่มสาวก็จะได้แต่งงานออกเรือนไปอยู่ด้วยกันอยู่แล้ว หากแต่งงานกันเพราะความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันมันย่อมดีกว่าการแต่งงานกันเพราะความต้องการของใครแค่ฝ่ายเดียว

“พรุ่งนี้ท่านพี่เขาอยากให้ข้าไปพบที่ตลาด เดี๋ยวข้าค่อยไปขออนุญาตท่านพ่อกับแม่ใหญ่ออกไปพบเขาเจ้าค่ะ” หลินซูเหมยบอกมารดาถึงแผนการที่นางจะทำในวันพรุ่งนี้

“ดีแล้วล่ะลูก ถึงอย่างไรเราก็มิควรข้ามหน้าข้ามตาท่านพ่อกับนายหญิงใหญ่” มือบางยกขึ้นไปลูบลงบนเส้นผมยาวสลวยของบุตรสาว

“ลูกเข้าใจเจ้าค่ะท่านแม่ ท่านแม่พักผ่อนก่อนเถิดนะเจ้าคะ สองสามวันที่ผ่านมาลูกเห็นท่านแม่ไออยู่บ่อยๆ” หลินซูเหมยบอกมารดาด้วยน้ำเสียงห่วงใย นางสังเกตเห็นว่ามารดาไอบ่อยๆ ในช่วงกลางคืน

“แม่มิเป็นอันใดหรอก เจ้าไปพักผ่อนก่อนเถอะ ถ้าแม่ปักลายบนปลอกหมอนนี้เสร็จ แม่ก็จะพักเอง”

อนุซูฉีบอกบุตรสาวพร้อมกับส่งรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าให้นาง ก่อนที่จะก้มหน้าปักลายผ้าลงบนปลอกหมอนต่อ หลินซูเหมยมองดูมารดาก่อนที่จะส่ายหน้าไปมาให้กับความดื้อรั้นของนาง หลินซูเหมยจึงเดินกลับห้องนอนของตนไป เสี่ยวเอ๋อเดินรั้งท้ายของคุณหนูห้าไป เมื่อไปถึงหลินซูเหมยจึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้

“คุณหนูห้าเจ้าคะ…” จู่ๆ เด็กสาวรับใช้ก็เรียกขานตนขึ้นมา

“มีอันใดหรือเสี่ยวเอ๋อ”

“บ่าวกำลังคิดถึงเรื่องฝีมือการทำขนมของคุณหนูขึ้นมา จะเป็นอันใดไหมเจ้าคะถ้าคุณหนูจะทำขนมขายรอท่านรองแม่ทัพฟางกลับมาจากศึกในครั้งนี้ ท่านตากับท่านยายของคุณหนู ท่านเพิ่งจะเปิดร้านค้าขายขนมอยู่ในตลาดทางทิศตะวันตกของเมืองหนานอันพอดีเลยเจ้าคะ"

หลินซูเหมยคิดตาม ตั้งแต่นางมาเกิดใหม่ในร่างของหลินซูเหมย นางก็จดจำได้เพียงเหตุการณ์ที่อยู่ในจวนแห่งนี้เท่านั้น นางลืมนึกไปถึงท่านตากับท่านยายของนางเสียสนิท ถึงแม้พวกท่านจะเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา แต่ได้บุตรเขยเป็นขุนนางจึงทำให้สองตายายสามารถเปิดร้านค้าขายเล็กๆ ในเมืองหนานอันแห่งนี้ได้สบาย

“ความคิดของเจ้าไม่เลวเลยเสี่ยวเอ๋อ แต่เรื่องนี้ข้าต้องไปปรึกษาท่านพ่อ แม่ใหญ่และก็แม่เล็กของข้าก่อน” อย่างน้อยก็ไม่ควรข้ามหน้าข้ามตาผู้ใหญ่ หากพวกท่านรู้มาทีหลัง อาจจะทำให้นางถูกตำหนิหรือบางทีก็อาจจะถูกลงโทษ ที่ทำการอันใดแล้วไม่ขออนุญาต

“เจ้าค่ะ ตอนไปคารวะนายท่านกับฮูหยิน คุณหนูก็อย่าลืมนะเจ้าคะ นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะทำให้ขนมของคุณหนูได้กลายเป็นที่รู้จักของเมืองหนานอัน ขนมอร่อยๆ มิควรเก็บไว้แค่ในจวนของเราเจ้าค่ะ” เสี่ยวเอ๋อบอกคุณหนูห้าออกมาก่อนที่จะเดินไปจัดที่นอนให้กับนาง

เช้าวันต่อมาหลินซูเหมยไปทำความเคารพบิดาและแม่ใหญ่ที่เรือนใหญ่ นางทำอ้ำๆ อึ้งๆ จนหลินหยางและหลินฮูหยินถึงกับเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่อยู่ หลินฮูหยินจึงเป็นฝ่ายเอ่ยถามออกมา

“เจ้าเป็นอันใดไปหรือ… เหมยเอ๋อ”

“เปล่าเจ้าค่ะ… คือ….ลูกมีเรื่องอยากจะมาปรึกษาท่านพ่อกับท่านแม่ใหญ่” สองสามีภรรยาหันมามองหน้ากันก่อนที่จะมองไปยังร่างเล็กของเด็กสาวตรงหน้า

“มีอันใดจะปรึกษาก็เอื้อนเอ่ยออกมาเถิด อย่ามัวแต่ลังเลอยู่เลย พ่อกับแม่ใหญ่ไม่ตำหนิเจ้าหรอกถ้ามันไม่ใช่เรื่องที่ผิดอันใด” ใต้เท้าหลินบอกบุตรสาวออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม

“ข้าอยากจะทำขนมไปส่งให้ร้านของท่านตาท่านยายขาย ท่านพ่อกับท่านแม่ใหญ่เห็นเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ” หลินซูเหมยเอ่ยถามบิดาและหลินฮูหยินออกมาพรางสังเกตอาการของผู้ใหญ่ทั้งสอง

“ดีสิ… เจ้าว่างเว้นจากการเรียนแล้วนี่ อีกอย่างฝีมือการทำขนมของเจ้าก็อร่อยไม่แพ้ผู้ใดในเมืองหนานอัน ทำให้กินกันแค่ในจวนคงจะเสียดายแย่”

หลินฮูหยินเห็นด้วย เพราะรู้สึกชื่นชมกับรสชาติของขนมที่บุตรีของสามีทำออกมาให้นางได้ลองลิ้มชิมรสในแต่ละครั้ง อีกอย่างนางก็มองว่าเด็กสาวมีความคิดที่ดีที่อยากหารายได้และไม่ปล่อยเวลาว่างของตนให้ผ่านไป

“ขอบพระคุณท่านแม่ใหญ่เจ้าค่ะ” หลินซูเหมยคำนับหลินฮูหยินก่อนที่จะขอบคุณนางออกมาพร้อมรอยยิ้ม

“ลูกยังมีอีกเรื่องหนึ่งจะที่มาขออนุญาตท่านพ่อกับท่านแม่ใหญ่เจ้าค่ะ” ทั้งหลินหยางและหลินฮูหยินต่างหันมามองหน้ากันก่อนที่จะยิ้มออกมา

“หืม… มีอีกอย่างนั้นหรือ” ผู้เป็นบิดาเอ่ยถามออกมา

“คือ…ยามเชินลูกขอออกไปตลาดได้ไหมเจ้าคะ ท่านรองแม่ทัพฟางนัดพบกับลูกที่ตลาดน่ะเจ้าค่ะ”

คำตอบของบุตรสาวทำเอาหลินหยางและหลินฮูหยินฉีกยิ้มออกมา เขาเข้าใจวัยหนุ่มสาวดี อาจจะอยากพบเจอกันข้างนอกบ้างเป็นเรื่องธรรมดา และเขาก็พอจะดูออกว่ารองแม่ทัพหนุ่มนั้นเป็นสุภาพบุรุษมากพอที่จะไม่ล่วงเกินบุตรีของตนก่อนที่จะถึงวันแต่งงาน

“เจ้าไปเถอะ…. ไปทำความรู้จักกันบ้าง ถึงยามเมื่อเขาและเจ้าแต่งงานกันไปจะได้ไม่มองกันเป็นคนแปลกหน้า อีกอย่างเขามาพักเพียงแค่สามสี่วัน มีเวลาส่วนตัวไม่มาก” หลินหยางบอกบุตรสาว หลินซูเหมยจึงคำนับลาบิดาและหลินฮูหยินกลับจวนเพื่อไปเตรียมตัว

“เสี่ยวเอ๋อ… ดูแลลูกสาวของข้าให้ดีๆ ล่ะ”

ก่อนที่สาวรับใช้ข้างกายของบุตรสาวจะเดินตามนางไป เสียงเข้มของประมุขของบ้านก็ดังตามหลัง เสี่ยวเอ๋อชะงักเท้าหันกลับไปตอบรับพร้อมคำนับลาอีกครั้งแล้วรีบสาวเท้าเดินตามคุณหนูของนางไป