ตอนที่ 16 - 1 กำลังใจก่อนไปศึก

วันต่อมารองแม่ทัพหนุ่มเดินทางไปเยี่ยมคู่หมั้นสาวกับครอบครัวของนางถึงจวนสกุลหลินตามที่ได้บอกกล่าวนางเอาไว้ตั้งแต่วันแรกที่เขากลับมาแล้วบังเอิญเจอนางเข้าพอดี ทำให้ได้มีโอกาสทักทายและพูดคุยกันอยู่ครู่ใหญ่

เรือนรับรองจวนสกุลหลิน

“คารวะท่านใต้เท้าหลินกับหลินฮูหยินขอรับ” รองแม่ทัพหนุ่มคำนับสองสามีภรรยา เรือนรับรองที่ตอนนี้ใช้รับแขก ชายหนุ่มซึ่งจะได้มาเป็นเขยของสกุลหลินในอีกไม่ช้า

“ตามสบายรองแม่ทัพฟาง” ขนมพร้อมกับน้ำชาถูกเด็กรับใช้ของเรือนใหญ่นำมาเสิร์ฟ ก่อนที่หลินหยางจะให้บ่าวรับใช้ไปตามคุณหนูสี่ออกมาพบกับคู่หมั้นของนาง

“แล้วนี่ท่านเพิ่งจะกลับมาจากชายแดนใต้อย่างนั้นหรือ” หลินฮูหยินเป็นฝ่ายเอ่ยถามออกมา

“ใช่ขอรับ.. ข้าน้อยเพิ่งจะกลับมาจากการรบจากชายแดนใต้เมื่อวานนี้ขอรับ” เขาตอบหลินฮูหยินด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“แล้วฟางฮูหยินเป็นเช่นไรบ้าง ช่วงนี้ข้ามิได้พบนางเลย” เพราะไม่ค่อยได้ออกจากจวนไปที่ใด หลินฮูหยินจึงไม่ได้พบกับมารดาของอีกฝ่าย

“ท่านแม่ของข้าน้อยสบายดีขอรับ เห็นบอกว่าจะมาเยี่ยมหลินฮูหยินเช่นกัน แต่วันนี้นางมิได้มาเพราะกำลังเตรียมข้าวของให้กับท่านพี่ใหญ่ เขากำลังจะเข้าวังหลวงไปพบองค์รัชทายาท” พี่ชายของรองแม่ทัพฟางตอนนี้นั้นได้รับตำแหน่งหน้าที่มาใหม่ นั่นก็คือการไปเป็นอาจารย์ให้กับองค์รัชทายาทแห่งแคว้นหนานอัน

“โอ้… นี่บุตรชายคนโตของท่านแม่ทัพฟางกำลังจะได้เป็นอาจารย์ขององค์รัชทายาทแล้วอย่างนั้นหรือนี่”

ใต้เท้าหลินเพิ่งจะทราบข่าวนี้เช่นกัน เพราะตระกูลฟางนั้นไม่ค่อยอวดอ้างยศถาบรรดาศักดิ์ของตระกูล จึงทำให้ไม่ค่อยมีผู้ใดทราบ อย่างเช่นรองแม่ทัพฟางผู้นี้ที่เมื่อก่อนนั้นทำหน้าที่เป็นเพียงตูจวิน คอยดูแลความสงบเรียบร้อยภายในตลาดเมืองหนานอันเพียงเท่านั้น แต่บัดนี้กลับกลายเป็นรองแม่ทัพทางใต้ที่มีผลงานโดดเด่นไปเสียแล้ว

“ใช่ขอรับ… เพิ่งจะมีพระราชโองการแต่งตั้งมาเมื่อวาน วันนี้ท่านแม่จึงเตรียมการให้กับท่านพี่ใหญ่ก่อนที่จะเดินทางเข้าวังหลวงได้อย่างไร้ซึ่งความกังวล”

รองแม่ทัพหนุ่มตอบออกมาก่อนที่เรื่องราวที่คุยกันก่อนหน้าจะจบลงเพียงเท่านั้น เมื่อเห็นว่าร่างระหงของคุณหนูห้าหลินซูเหมยกำลังเดินเยื้องย่างเข้ามาในเขตเรือนรับรอง

“คารวะท่านพ่อ คารวะท่านแม่ใหญ่ คารวะท่านพี่เจ้าค่ะ” เสียงหวานเอ่ยออกมาขณะที่คำนับบิดา แม่ใหญ่และคู่หมั้นของตน

“ตามสบายลูก นั่งสิ…พี่เขามารอเจ้านานกินเวลาไปหนึ่งก้านธูป*แล้ว” ผู้เป็นบิดาเอ่ยออกมา หลินซูเหมยจึงเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“ขออภัยท่านพี่เจ้าค่ะที่ปล่อยให้รอนาน พอดีน้องกำลังทำขนมอยู่ในครัวที่เรือนน่ะเจ้าค่ะ” เสียงหวานกล่าวขึ้นมาอย่างรู้สึกผิด พรางก้มหน้ามองมือตนเอง นางมิกล้าสบสายตาคมของเขาที่เอาแต่จ้องมองมายังใบหน้าของตน

“พ่อกับแม่ใหญ่ไม่กวนล่ะ เหมยเอ๋อร์… เจ้าพาพี่เขาไปนั่งคุยที่ศาลาริมน้ำหลังจวนก็ได้นะลูก” หลินหยางเปิดทางให้เด็กๆ ทั้งสองได้ทำความรู้จักกัน

“เอ่อ… เจ้าค่ะท่านพ่อ คารวะท่านพ่อ คารวะท่านแม่ใหญ่เจ้าค่ะ”

หญิงสาวตอบบิดาก่อนที่จะคำนับลาท่านทั้งสองที่พากันเดินผ่านหน้ากลับไปยังเรือนใหญ่ ฟางเซี่ยหมินโน้มตัวลงประสานมือก้มหน้าคำนับลาผู้ใหญ่ทั้งสองท่านเช่นกัน เมื่อใต้เท้าหลินและหลินฮูหยินเดินจากไป ใบหน้าหล่อเหลาคมคายก็เงยขึ้นมาสบตากับหญิงสาวที่มีเรือนร่างบอบบางแต่ทว่านางกลับดูแข็งแรงราวกับเป็นคนที่ชอบออกกำลังเป็นประจำ

“เชิญที่ศาลาริมน้ำเถิดเจ้าค่ะ เสี่ยวเอ๋อไปนำขนมกับชามะลิที่ข้าทำมาให้ท่านรองแม่ทัพที่ศาลาริมน้ำด้วยนะ” นางผายมือเชิญเขาก่อนที่จะหันไปสั่งเด็กสาวรับใช้ข้างกายของตน เสี่ยวเอ๋อยิ้มรับก่อนที่จะปลีกตัวเดินไปอีกทาง

สองหนุ่มสาวพากันเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางที่มีต้นไม้เรียงรายตัดผ่านเรือนใหญ่และเรือนขนาดกลางที่บัดนี้เงียบเหงาเพราะไร้เจ้านายอยู่อาศัยจนเดินไปถึงสวนดอกไม้ที่มีดอกไม้นานาพันธ์ุกำลังบานสะพรั่ง กลิ่นหอมโชยมาตามสายลม ร่างสูงกำยำที่เดินตามหลังของหญิงร่างเล็กสูดเอากลิ่นจากกายสาวเบื้องหน้าที่โชยมาแตะจมูกของเขาอย่างเผลอไผล

“เชิญนั่งเจ้าค่ะท่านพี่” เสียงหวานที่ดังขึ้นเรียกสติที่ล่องลอยของรองแม่ทัพหนุ่มให้คืนกลับมา เขาเดินไปนั่งลงยังที่นั่งภายในศาลาริมน้ำที่มีลมพัดโชยเอื่อยๆ เอากลิ่นหอมของดอกไม้มาเป็นระยะ

“กลิ่นหอมที่กายเจ้ามาจากกลิ่นของดอกไม้พวกนี้หรือ” เขาเอ่ยถามออกมาทันทีที่นั่งกับเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ดอกไม้เหล่านี้น้องนำไปตากแดดก่อนที่จะนำไปใส่ผ้าขาวแล้วยัดไว้ในหีบผ้า ทำให้เสื้อผ้าของน้องมีกลิ่นหอมเจ้าค่ะ” นี่เป็นภูมิปัญญาจากโลกปัจจุบันที่นางเอามาประยุกต์ใช้ในยุคอดีตเช่นนี้

“เจ้าช่างเป็นสตรีที่น่าค้นหายิ่งนัก เจ้ามักจะสร้างความประหลาดใจให้พี่เสมอ” หลินซูเหมยฉีกยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อย ก่อนที่นางจะลุกขึ้นไปหยิบถุงเครื่องหอมที่นางปักเอาไว้มาส่งให้กับเขา

“น้องให้ท่านพี่เจ้าค่ะ เป็นของที่เอาไว้ต่างหน้ายามเมื่อท่านต้องไปออกศึกอีกครา”

 หลินซูเหมยรู้ดีว่าการกลับมาคราวนี้ของคู่หมั้นหนุ่มนั้นยังไม่ได้เป็นการกลับมาอยู่เมืองหนานอันอย่างถาวร เพราะนางได้ยินคนในตลาดว่ายังคงมีข้าศึกอยู่รอบๆ แคว้นต้าตง ถุงเครื่องหอมที่มีลวดลายสวยงามถูกส่งมาให้กับรองแม่ทัพหนุ่ม มือหนาหยิบมาก่อนที่จะยกขึ้นมาแล้วใช้จมูกดมกลิ่นของมัน

“หอมยิ่งนัก เจ้าทำเองใช่หรือไม่” เขาชมออกมาจากใจจริง

“คุณหนูห้าของข้าน้อยทำได้หลายอย่างเลยล่ะเจ้าค่ะ…ท่านใต้เท้า ขนมกับชามะลิร้อนๆ ยามบ่ายมาแล้วเจ้าค่ะ”

เสียงของเสี่ยวเอ๋อดังขึ้นขัดจังหวะ ก่อนที่จานขนมของว่างและกาน้ำชามะลิจะถูกวางลงกลางโต๊ะอย่างเบามือ เสี่ยวเอ๋อรินน้ำชาใส่ถ้วยชาส่งให้คุณหนูของนางและคู่หมั้นของคุณหนูจากนั้นนางจึงเดินเลี่ยงออกไปยืนอยู่แถวสวนดอกไม้แทน

“ท่านพี่ลองชิมดูนะเจ้าคะ ขนมเหล่านี้เป็นฝีมือของน้องเอง” มือบางดันจานขนมไปตรงหน้าเขา รองแม่ทัพหนุ่มจึงส่งยิ้มให้นางแล้วหยิบขนมขึ้นมา ทันทีที่ขนมเข้าไปในปากก็ทำให้ชายหนุ่มตาโต

“ช่างอร่อยยิ่งนัก” เขาเอ่ยชมออกมาก่อนที่จะยกชามะลิขึ้นมาจิบ

“ชานี่ก็รสดี หอมนุ่มเสียจริง หากแต่งงานกันไปมีหวังพี่คงต้องตัวกลมเป็นแน่” ใบหน้าหวานก้มลงมองมือเพื่อปกปิดความรู้สึกเขินอายยามที่เขาเอ่ยถึงเรื่องแต่งงานขึ้นมา

“น้องหญิง… ครานี้พี่ได้กลับมาเยี่ยมบ้านเพียงสี่วันเท่านั้น วันพรุ่งนี้ยามเชิน*เจ้าไปเดินเล่นกับพี่ที่ตลาดได้หรือไม่ พี่อยากทำความรู้จักเจ้าให้มากกว่านี้” เขาบอกนางเสียงแผ่วเบา ในใจนึกรู้สึกผิดที่ไม่มีเวลาให้กับนางได้มากพอ

“ได้สิเจ้าคะ… ท่านพี่อย่าห่วงไปเลย ถึงท่านพี่ไปออกศึกอยู่ที่ห่างไกล น้องก็จะยังคงรอคอยให้ท่านพี่กลับมาอย่างปลอดภัย และน้องอยากให้ท่านพี่รับรู้เอาไว้ ว่าน้องจะเป็นกำลังใจอยู่ทางนี้”

คำตอบของคู่หมั้นสาวทำเอาหัวใจของชายชาติทหารพองโต เขาฉีกยิ้มกว้างออกมาด้วยหัวใจที่อิ่มเอม การกลับมาคราวนี้นั้นแม้จะมีเรื่องราวร้ายๆ รอเขาอยู่ แต่เรื่องราวดีๆ ก็ยังคงมีให้เขาได้ชื่นใจเช่นกัน

*หนึ่งก้านธูป เท่ากับ สามสิบนาที

*ยามเชิน เวลา 15.00-16.59น.