ตอนที่ 17 - 1 พบกันอีกครั้งก่อนลา

รถม้าเคลื่อนออกจากจวนสกุลหลินยามเชิน* หลินซูเหมยนั่งอยู่ภายในรถม้าที่วิ่งไปตามเส้นทาง เสี่ยวเอ๋อมองคุณหนูห้าก่อนที่จะยิ้มออกมา

“คุณหนูเจ้าคะ… ในสายตาของคุณหนู ท่านรองแม่ทัพฟางเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ”

นางเอ่ยถามคุณหนูออกมาด้วยความอยากรู้ นางเองก็ยังไม่เคยมีความรักและไม่รู้ว่าชีวิตนี้นางจะได้แต่งงานไปกับใครสักคนหรือไม่ เพราะดูเหมือนว่าชีวิตของนางจะถูกลิขิตให้มาเป็นบ่าวรับใช้คุณนายเล็กและคุณหนูห้าตั้งแต่เด็กๆ แล้ว

“ท่านพี่เป็นคนดี เขาไปออกรบเพื่อป้องกันบ้านเมืองมิให้ข้าศึกเข้ามารุกราน ปกป้องประชาชนแคว้นต้าตงของเราให้อยู่กันอย่างสงบสุข” น้ำเสียงที่ชื่นชมอีกฝ่ายออกมาอย่างปิดไม่มิดทำให้เสี่ยวเอ๋อฉีกยิ้มออกมา แสดงว่ารองแม่ทัพฟางผู้นี้จะถูกใจคุณหนูห้าของนางอยู่ไม่น้อย

“แล้วคุณหนูมิกลัวว่าเขาจะพลาดพลั้งให้กับข้าศึกบ้างหรือเจ้าคะ”

“กลัวสิ… แต่ข้ามองว่าท่านพี่ได้ทำหน้าที่ของเขาอย่างดีที่สุดแล้ว พวกเราคนที่อยู่เบื้องหลังทำอันใดให้บ้านเมืองของเราให้สงบสุขได้ก็ควรทำ เห็นสิ่งใดที่ไม่ดีไม่ถูกไม่ควรก็อย่าไปให้การสนับสนุน” เสี่ยวเอ๋อถึงกับชูนิ้วโป้งให้กับคุณหนูของนาง คุณหนูของนางพร้อมที่จะเป็นฮูหยินของใครสักคนแล้วสินะ

หลังจากลงจากรถม้าแล้ว หลินซูเหมยก็เดินชื่นชมสิ่งของที่ตั้งร้านขายกันอยู่สองข้างทางในยามเชิน นายทหารคนสนิทของรองแม่ทัพฟางเซี่ยหมินที่เดินออกมามองหาคู่หมั้นของรองแม่ทัพหนุ่มก็พบกับนางและสาวรับใช้ของนางเข้าพอดี เขาจึงรีบเดินตรงเข้าไปหาพร้อมกับคำนับ

“คารวะคุณหนูห้าขอรับ ข้าน้อยชื่อตงหลงเป็นนายทหารคนสนิทของท่านรองแม่ทัพฟาง ใต้เท้าให้ข้ามารอรับและนำทางคุณหนูไปยังโรงเตี๊ยมตุ้ยอวิ๋นไหลขอรับ” โรงเตี๊ยมตุ้ยอวิ๋นไหลเป็นอีกหนึ่งโรงเตี๊ยมที่มีชื่อเสียงเรื่องการทำอาหารและภายในโรงเตี๊ยมก็มีการเล่านิทานให้กับลูกค้าที่เข้าไปอุดหนุนได้ฟังอีกด้วย

ร่างบางเดินตามนายทหารร่างสูงใหญ่ไปตามเส้นทางที่เขาเดินนำไปทันที เดินไปไม่นานก็พบโรงเตี๊ยมดังกล่าวตั้งตระหง่านอยู่ริมน้ำ ด้านหน้ามีคนงานของร้านมายืนรอต้อนรับแขกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หลินซูเหมยและเสี่ยวเอ๋อเดินตามนายทหารหนุ่มไปจนถึงศาลาริมน้ำที่มีชายหนุ่มร่างกายกำยำนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว

“น้องคารวะท่านพี่เจ้าค่ะ” หลินซูเหมยยืนคำนับเขาเรียกสายตาคมให้มองมาแล้วจึงเอ่ยเชิญให้หญิงสาวนั่ง

“เชิญนั่งก่อนน้องหญิง อาหารพี่สั่งมาให้แล้วหวังว่าคงจะถูกปากของเจ้าไม่มากก็น้อย” เขาส่งยิ้มมาให้ ร่างบางจึงเดินไปนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเขา เสี่ยวเอ๋อกับตงหลงรู้หน้าที่ของตัวเองดีจึงปลีกตัวออกไป

“ปลาราดพริกจานนี้พี่ได้ยินมาว่าอร่อยยิ่งนัก น้องหญิงลองชิมดูก่อนเผื่อว่าอาจจะไม่ถูกปากเจ้า พี่จะได้สั่งมาให้ใหม่”

ความเอาใจใส่และเอาอกเอาใจนางทำให้หลินซูเหมยรู้สึกใจเต้นแรงอยู่ไม่น้อย นางหยิบตะเกียบขึ้นมาก่อนที่จะคีบเนื้อปลาราดพริกขึ้นมาแล้วส่งเข้าปาก ใบหน้างามพยักขึ้นลงจึงทำให้ผู้ที่กำลังแอบลุ้นอยู่รู้สึกโล่งใจที่อาหารที่ตนสั่งมาถูกปากคู่หมั้นสาว สองหนุ่มสาวนั่งรับประทานอาหารพร้อมกับฟังนิทานในโรงเตี๊ยมแห่งนี้ไปอย่างเพลิดเพลิน

ทางด้านเสี่ยวเอ๋อที่เลี่ยงออกมาจากโรงเตี๊ยมเพื่อเปิดโอกาสให้คุณหนูห้าของนางได้มีเวลาส่วนตัวทำความรู้จักกับคู่หมั้นหนุ่มอย่างท่านรองแม่ทัพฟาง เพราะอีกไม่นานเขาก็จะกลายมาเป็นเจ้านายของนางอีกคน ร่างเล็กของสาวรับใช้เดินไปนั่งลงที่ร้านขายบะหมี่ก่อนที่จะเอ่ยปากสั่งบะหมี่มาหนึ่งชาม แต่ยังไม่ทันจะได้บะหมี่ก็มีร่างสูงใหญ่มานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วตะโกนบอก

“เถ้าแก่… เอาบะหมี่หนึ่งชาม” เสี่ยวเอ๋อตวัดสายตาขึ้นมามองคนตรงหน้าก่อนที่จะแสดงอาการไม่พอใจออกมา

“นี่ท่าน!!! โต๊ะอื่นก็ว่าง ท่านไปนั่งโต๊ะอื่นมิได้หรือเจ้าคะ ข้าอยากนั่งผู้เดียว” เสี่ยวเอ๋อเอ่ยถามคนหน้านิ่งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เห็น…. แต่อยากนั่งตรงนี้ เจ้าก็นั่งๆ ไปเถิด ข้าไม่ได้จะมายุ่งกับเจ้าเสียหน่อย”

เขาเอ่ยออกมาราวกับว่าไม่สนใจ แต่ความจริงแล้วนึกสนุกที่ได้แกล้งเด็กสาวรับใช้คนสนิทของคู่หมั้นท่านรองแม่ทัพ เสี่ยวเอ๋อทำท่าจะลุกขึ้นแต่ทว่าโต๊ะที่ว่างก่อนหน้ากลับมีคนเดินเข้ามานั่งพอดี ทำให้นางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจำเป็นนั่งกินบะหมี่กับนายทหารคนสนิทของรองแม่ทัพฟางอย่างจำใจ

“เจ้าอยากได้สิ่งใดไหมน้องหญิง อืม… พรุ่งนี้พี่จำต้องเดินทางไปทางเหนือแล้ว พี่หวังว่าเจ้าจะยังรอคอยพี่อยู่ที่นี่อย่างมั่นคง” เขาเอ่ยถามสตรีร่างบอบบางที่เดินเคียงข้างกันออกมาจากโรงเตี๊ยมหลังจากนั่งรับประทานอาหารและพูดคุยทำความรู้จักกันอยู่ราวๆ หนึ่งชั่วยาม

“น้องมิอยากได้สิ่งใดแล้วเจ้าค่ะท่านพี่ นี่ก็ใกล้ยามโหย่ว*แล้ว เห็นทีน้องต้องขอตัวกลับจวนก่อน” หลินซูเหมยหยุดคุยกับเขาอยู่ตรงหน้าโรงเตี๊ยม

“ถ้าเช่นนั้นก็เดินไปรอเสี่ยวเอ๋อที่รถม้าเถิด… อืม… เรื่องที่เจ้าจะทำขนมส่งไปขายที่ร้านท่านตาท่านยายของเจ้าพี่เห็นด้วยนะ อย่างน้อยน้องก็มีอะไรทำยามเมื่อพี่มิได้อยู่ใกล้” เขาบอกนางพร้อมกับยิ้มออกมา หลินซูเหมยรู้สึกดีใจที่เขาสนับสนุนนาง เช่นเดียวกับที่นางสนับสนุนเขา

“คุณหนูเจ้าคะ…บ่าวมาแล้วเจ้าค่ะ”

เสียงเสี่ยวเอ๋อที่ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังทำให้สองหนุ่มสาวหันไปมอง เสี่ยวเอ๋อเดินตรงเข้ามาหาแต่ทว่าทางด้านหลังของนางมีนายทหารคนสนิทของรองแม่ทัพฟางติดตามมาด้วย

“กลับกันได้แล้วเสี่ยวเอ๋อ… น้องลาล่ะเจ้าค่ะท่านพี่ ขอให้พรุ่งนี้ท่านพี่เดินทางปลอดภัย ไปอยู่ทางเหนือก็ขอให้รักษาตัวด้วยนะเจ้าคะ” ชวนเสี่ยวเอ๋อเสร็จก็หันไปคำนับลาคู่หมั้นหนุ่ม

“น้องหญิงก็รักษาตัวด้วยนะ พี่กลับมาแล้วจะไปรับกลับจวน”

 ใบหน้าหวานแดงซ่านขึ้นมาทันที เหตุใดนางจะไม่รู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องใด นางยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนที่จะเดินตรงไปที่รถม้าของจวนที่จอดรอรับนางอยู่ เสี่ยวเอ๋อเดินตามไปแต่ก็ไม่วายหันกลับมามองคนที่ยืนสูงเด่นเป็นสง่าทางด้านหลังของท่านรองแม่ทัพฟาง ก่อนที่จะหันหน้ากลับไปมองทางเดินแล้วขึ้นไปบนรถม้า รองแม่ทัพหนุ่มมองตามรถม้าที่แล่นออกไปก่อนที่ริมฝีปากหนาจะฉีกยิ้มออกมา เขารู้ว่านางรู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร รับกลับจวน ก็คือกลับมาแต่งนางเข้าจวนนั่นเอง

 *ยามเชิน 15.00-16.59 น.

 *ยามโหย่ว 17.00 - 18.59 น.