ตอนที่ 18 ต่างคนต่างทำหน้าที่

หลังกลับมาจากการไปพบกับคู่หมั้นหนุ่มที่ตลาด หลินซูเหมยก็รู้สึกใจหายแปลกๆ หญิงสาววัยแรกแย้มเดินตรงไปด้านหลังจวน ซึ่งเป็นสวนดอกไม้และสระน้ำที่มีศาลาริมน้ำอยู่ เสี่ยวเอ๋อที่ติดตามมาก็ไม่ได้แย้งคุณหนูห้าของนางแต่อย่างใด นางเดินตามคุณหนูห้าของนางไปเงียบๆ เพราะนางเข้าใจว่าคุณหนูห้าคงจะรู้สึกอาลัยอาวรณ์คู่หมั้นของนาง ที่มีแผนการเดินทางไปชายแดนทางทิศเหนือของแคว้นต้าตงในวันรุ่งขึ้น

ร่างบางเดินไปหยุดอยู่ที่สวนดอกไม้ก่อนที่ทอดสายตามองไปยังสระน้ำที่นางเคยตกลงไปแล้วกลับขึ้นมาเป็นนางอีกคน สิ้นวาสนาจากชาติภพก่อน โชคชะตาพัดพานางมาเกิดใหม่ในที่ที่แสนไกล สถานที่นางไม่คิดว่าจะมีอยู่จริง ได้พบเจอกับเขาผู้เป็นคู่หมั้นของนางก็ถือว่าเป็นพรหมลิขิต แต่ชาติภพนี้นางจะทำอันใดได้กันนะ ศึกสงครามตอนนี้คือสงครามแบบไหน นางก็มิอาจรู้ได้ เปลือกตาบางปิดลงอย่างช้าๆ พรางผ่อนลมหายใจออกมา

“คุณหนูเจ้าคะ พรุ่งนี้ท่านรองแม่ทัพฟางก็จะออกเดินทางไปทิศเหนือแล้ว คุณหนูน่าจะทำขนมให้ท่านรองแม่ทัพไปกินระหว่างทางนะเจ้าคะ”

เสี่ยวเอ๋อแนะนำคุณหนูของนางด้วยความเข้าใจ นางเองก็อยากจะได้ร่ำลาใครบางคนที่นางไม่ชอบหน้าเขาเหมือนกัน แต่พอคิดว่าจะไม่ได้เห็นหน้ากวนๆ ของเขาอีกนาน นางก็อดที่จะรู้สึกใจหายไม่ได้เช่นกัน

เปลือกตาบางที่ปิดอยู่เปิดออก ดวงตากลมทอแสงเป็นประกายขึ้นมาทันที นางหันไปมองสาวรับใช้ข้างกายที่แทบจะรู้ใจนางทุกอย่าง มือบางยื่นไปจับมือของนางมาก่อนที่จะเอ่ยออกมา

“เป็นความคิดที่ดีมากเสี่ยวเอ๋อ ไปกันเถอะ… ไปทำขนมให้บ่าวไปส่งให้ท่านพี่ก่อนท่านออกเดินทางพรุ่งนี้กัน” หลินซูเหมยรีบเดินออกจากสวนดอกไม้ตรงไปยังห้องครัวที่เรือนสี่ของนาง เสี่ยวเอ๋อมองตามคุณหนูของนางด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ก่อนที่จะรีบสาวเท้าตามนางไป

ยามนี้เป็นยามชวี*แต่ในครัวยังคงมีร่างบางของคุณหนูห้าที่ยังคงตั้งอกตั้งใจทำขนมเพื่อให้คู่หมั้นได้มีไว้รองท้องยามเมื่อออกเดินทางไกล นางมิอาจรู้ได้ว่ากี่พันลี้จากเมืองหนานอันแห่งนี้ไปถึงทิศเหนือของแคว้นต้าตง สิ่งที่นางจะทำให้เขาได้ตอนนี้คือขนมเหล่านี้ก็เท่านั้น ทุกขั้นตอนหลินซูเหมยใส่ใจลงไป ซาลาเปาไส้หมู หมั่นโถวเป็นสองขนมที่นางทำเพื่อให้เขาได้กินมันระหว่างทาง

และขนมจันอับ ที่นิยมใช้ในเทศกาลลีชุน*หรือแม้แต่ในพิธีแต่งงานนางก็ทำให้เขาเพราะมันสามารถเก็บได้นานกว่าหมั่นโถวและซาลาเปา อีกทั้งความหมายของขนมจันอับนั้นก็หมายถึงความสุขที่เพิ่มพูนยิ่งๆ ขึ้นไป และความเชื่อที่ว่าความหวานของขนมจันอับจะช่วยทำให้ชีวิตของเขาราบรื่น นางหวังว่าการไปชายแดนทิศเหนือครานี้ของเขาจะราบรื่นและลุล่วงผ่านไปได้ด้วยดี

ยามเหม่า* หลินซูเหมยได้สั่งให้บ่าวรับใช้ที่เป็นชายในจวนนำขนมเหล่านี้ไปส่งให้กับรองแม่ทัพฟางที่จวนแม่ทัพซึ่งประจวบเหมาะกับที่รองแม่ทัพหนุ่มกำลังออกมาจากจวนหลังจากร่ำลาบิดามารดาและพี่น้องไปปราบปรามกบฏในครั้งนี้พอดี

“คารวะท่านรองแม่ทัพฟางขอรับ” บ่าวรับใช้ชายจากจวนสกุลหลินคำนับรองแม่ทัพหนุ่ม

“เจ้าคือบ่าวของจวนเจ้ากรมการกลาโหมใช่หรือไม่” ทหารหนุ่มลูกน้องคนสนิทของฟางเซี่ยหมินเอ่ยถามออกไป

“ขอรับ… คุณหนูห้าของข้าน้อยให้นำขนมมาส่งให้กับท่านรองแม่ทัพขอรับ” บ่าวชายส่งห่อผ้าที่มีกล่องขนมอยู่ภายในให้กับนายทหารคนสนิทของรองแม่ทัพหนุ่ม หัวใจชายชาตินักรบเต้นแรง ใบหน้าหล่อเหลาผุดรอยยิ้มน้อยๆ ออกมา

“ฝากบอกคุณหนูห้าของเจ้าด้วยว่า…ข้าขอบน้ำใจนางยิ่งนัก ขนมนี้ข้าจะกินให้หมด บอกนางดูแลรักษาสุขภาพของนางด้วย”

เสียงเข้มของฟางเซี่ยหมินเอ่ยออกมา บ่าวรับใช้จากจวนสกุลหลินรับคำก่อนที่ท่านรองแม่ทัพหนุ่มพร้อมนายทหารคนสนิทจะขี่ม้าจากไป ถึงแม้นว่าจะห่วงใยแต่เขาก็ยังคงมีหน้าที่ให้ทำ 

ทุกประโยคที่ท่านรองแม่ทัพหนุ่มกล่าวออกมาถูกถ่ายทอดให้คุณหนูห้าฟังในระหว่างที่นางเดินมาเรือนใหญ่เพื่อคำนับบิดาและแม่ใหญ่ในยามเช้า วันนี้นางจะขออนุญาตพวกท่านออกไปสำรวจร้านของท่านตาและท่านยายเพื่อจะได้เริ่มทำขนมไปฝากท่านขาย ริมฝีปากอิ่มฉีกยิ้มออกมาก่อนที่นางจะเดินตรงไปยังเรือนใหญ่

“ลูกคารวะท่านพ่อ คารวะท่านแม่ใหญ่เจ้าค่ะ” เสียงหวานเอ่ยออกมาจากริมฝีปากอิ่มพร้อมกับการย่อตัวลงเพื่อคำนับผู้ใหญ่ทั้งสองตรงหน้า

“นั่งสิลูก” หลินหยางบอกบุตรีก่อนที่เขาจะถามไถ่นาง

“รองแม่ทัพฟางเขาออกเดินทางไปทิศเหนือของแคว้นต้าตงเราแล้วใช่หรือไม่” เอ่ยออกมาพร้อมสังเกตสีหน้าของบุตรี

“เจ้าค่ะท่านพ่อ เมื่อเช้าข้าได้ให้บ่าวในเรือนไปส่งขนมให้ท่านรองแม่ทัพเอาไว้รองท้องขณะเดินทางแล้วเจ้าค่ะ” คำตอบของบุตรีทำให้สองสามีภรรยายิ้มออกมา อย่างน้อยนางก็มีใจให้กับรองแม่ทัพหนุ่ม

“เขาได้บอกเจ้าหรือเปล่าว่ากลับมาเขาจะมาแต่งเจ้าออกเรือน” หลินฮูหยินเอ่ยถามบุตรีของสามียิ้มๆ

“เอ่อ… บอกแล้วเจ้าค่ะ” ใบหน้าหวานก้มลงมองมือของตนเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินอาย

“แล้วเจ้าเห็นว่าเป็นอย่างไร รองแม่ทัพฟางเขาไม่ค่อยอยู่ติดจวน ต้องออกรบบ่อยๆ เจ้ากลัวหรือไม่” ผู้เป็นบิดาเอ่ยถามบุตรสาวคนเล็กของตนออกมา

“ลูกมิเป็นอันใดหรอกเจ้าค่ะท่านพ่อ ท่านรองแม่ทัพมีหน้าที่ที่เขาต้องทำ ข้อนี้ลูกเข้าใจดี ถ้าถามว่ากลัวไหมยามเมื่อเขาต้องไปออกรบ…. ลูกกลัวเจ้าค่ะ แต่ในเมื่อเลือกที่จะตัดสินใจเดินเคียงข้างเขาแล้ว ลูกก็ต้องสนับสนุนให้เขาได้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง ถึงลูกเป็นหญิงมิสามารถออกไปรบราฆ่าฟันกับศัตรูได้ แต่ลูกก็สามารถคอยอยู่ข้างหลังเป็นกำลังใจให้เขาได้เจ้าค่ะ” คำตอบของหลินซูเหมยทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฉีกยิ้มออกมา รวมไปถึงเสี่ยวเอ๋อที่ยืนอยู่ด้านหลังของคุณหนูห้าของนางด้วย

“ถ้าเป็นเช่นนั้นเขากลับมา เจ้าก็ได้เวลาออกเรือนแล้วนะเหมยเอ๋อ” หลินหยางเอ่ยออกมา

“เจ้าค่ะท่านพ่อ” ในเมื่อบุตรีของตนมั่นใจว่าจะแต่งงานกับรองแม่ทัพฟางจริงๆ แล้ว เขาก็ไม่ห่วงเรื่องใดอีกแล้ว

“เหมยเอ๋อร์ของพ่อโตเป็นสาวแล้วสินะ” หลินหยางเอ่ยออกมาพร้อมกับมองหน้าบุตรีและหันกลับมามองหน้าภรรยาเอกซึ่งนางก็พยักหน้าส่งยิ้มมาให้กับตน

“เอ่อ… ท่านพ่อ ท่านแม่ใหญ่เจ้าคะ วันนี้ลูกขอออกไปพบท่านตากับท่านยายที่ตลาดเพื่อปรึกษาหารือเรื่องการทำขนมส่งไปขายนะเจ้าคะ"

“อ้อ…. ไปสิ เจ้าอยากทำสิ่งใดก็ทำเถิด พ่อกับแม่ใหญ่ไม่ห้ามเจ้าหรอก พ่อเข้าใจดีตอนนี้ที่จวนเราก็เหลือเพียงเจ้า อยู่แต่ในจวนเจ้าคงจะเหงา ให้ป้าหลันติดตามเจ้าไปอีกคนก็แล้วกัน"

ห