共有

บทที่ 981

作者: ปาเย่วเซิ่งเซี่ย
การกระทำของเซี่ยงผิงทำให้องค์หญิงใหญ่ได้ตัดสินใจบางอย่าง ดังนั้นหลังจากเรียกพวกเขามาแล้ว นางสวมเสื้อผ้าชั้นนอกและดันให้ตนเองนั่งตรงบนเก้าอี้แล้วพูดว่า "การเจรจาจะทำได้ในบ่ายวันพรุ่งนี้ เงื่อนไขสามารถต่อรองได้ ไม่จำเป็นต้องเด็ดขาดเช่นนั้น"

ดวงตาของซูลันซือเบิกกว้าง "ต่อรองได้? จะต่อรองอย่างไร? อย่าบอกนะว่าหากพวกเขาให้เรายอมเขตชายแดนให้ แล้วเราก็จะรับปากเหรอ?"

"เรื่องเขตแดนให้ระงับไว้ก่อน" องค์หญิงใหญ่ได้ตัดสินใจในใจแล้ว โดยไม่สนใจคำคัดค้านของพวกเขา "เราจะพยายามบรรลุข้อตกลงในวันพรุ่งนี้หรือไม่ก็วันมะรืนนี้ให้ได้ จากนั้นก็เดินทางกลับทันที"

"ไม่มีทาง…"

องค์หญิงใหญ่ชายตาแลดูรอบๆ อย่างเย็นชา "ข้าไม่ได้ขอความคิดเห็นจากพวกเจ้า นี่เป็นการตัดสินใจของข้า หากไม่พอใจก็อดทนเอาไว้"

ซูลันซือโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ "เจ้านี่หัวแข็ง หากปัญหาเรื่องเขตแดนถูกระงับ เราจะอธิบายให้ฝ่าบาทและขุนนางในราชสำนักได้อย่างไร จะอธิบายให้ประชาชนได้อย่างไร"

"ข้าจะอธิบายเอง ไม่ต้องให้เจ้ามาอธิบาย" องค์หญิงใหญ่รับผิดชอบงานราชการมาหลายปีและมีความทรงพลังในตัว พอชายตาแลดูก็เพียงพอที่ทำให้คนรอบๆ หวาดกลัว "พวกเจ้าไปร่างใหม่เดี๋ย
この本を無料で読み続ける
コードをスキャンしてアプリをダウンロード
ロックされたチャプター

関連チャプター

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 982

    ทุกคนต่างหารือกันอย่างเป็นเอกฉันท์ว่าทางซีจิงคงจะลดเงื่อนไขในครั้งนี้ลงเพื่อเร่งให้การเจรจาได้สิ้นสุดลงโดยเร็วที่สุด ความเป็นไปได้มากที่สุดคือประเด็นเรื่องชายแดนหากไม่ยอมอ่อนข้อให้ ไม่ก็ระงับไว้ก่อนอาจารย์หยูกล่าวว่า "แผนการของอ๋องเยี่ยนจะล้มเหลว เห็นได้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในสถานการณ์ที่ไปต่อได้ยาก เส้นสายทั้งหมดอยู่ในมือของเซี่ยอวี้น เมื่อเซี่ยอวี้นตกอับ เขาก็ถือว่าหมดอำนาจในเมืองหลวงแล้ว"จวนอ๋องเยี่ยนในปัจจุบันเป็นไปตามที่อาจารย์หยูพูดจริงๆ และมันก็หมดอำนาจและจนตรอกแล้วอู๋เซี่ยงลงมือครั้งแล้วครั้งเล่าโดยใช้อ๋องฮวย และซ่อนสายลับอีกคนหนึ่งเอาไว้ บัดนี้คงถูกถอนรากถอนโคนทั้งหมดออกแล้วและสูญเสียนักรบสิ้นหวังไปสิบกว่าคนพวกเขาให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดกับสถานการณ์ในหอฮุยตง และเมื่อเห็นว่าหมอมหัศจรรย์ดันไปที่หอฮุยตงก็รู้ว่าแผนล้มเหลวแม้กระทั่งตอนที่องค์หญิงใหญ่หมดสติ และไส้เดือนฝอยเสน่ห์ตัวแม่ไม่สามารถควบคุมตัวอ่อนในร่างกายขององค์หญิงใหญ่ ก็พอจะรู้ว่าแผนจะไปต่อไม่ราบรื่นแม้ว่าอู๋เซี่ยงจะผิดหวัง แต่เขาก็ต้องชื่นชมองค์หญิงใหญ่เหลิ่งอวี่ เพราะมันยากมากที่จะต้านทานการควบคุมกับไส้เดือนฝอยเสน

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 983

    รุ่งเช้าของวันรุ่งขึ้น อันหวินหลูออกมาตามหาซ่งซีซี และขอร้องซ่งซีซีไปตามหาหมอมหัศจรรย์ดันในเวลาเดียวกัน เกากงก็ไปสำนักหงลู่ด้วย และการเจรจาจะดำเนินต่อไปในช่วงบ่ายหมอมหัศจรรย์ดันรู้ดีว่าองค์หญิงใหญ่จะมาตามหาเขา เพราะงั้นเขาจึงตื่นแต่เช้าเพื่อรอคนมาเชิญชวนเขาเมื่อซ่งซีซีมาถึง รถม้าของหมอมหัศจรรย์ดันก็พร้อมไว้ โดยไม่ต้องให้นางเอ่ยปาก หมอมหัศจรรย์ดันก็ให้ชิงเชวี่ยแบกกล่องยาไว้ จากนั้นถามซีซีว่า "หอฮุยตง ใช่ไหม"ซ่งซีซียิ้ม "ท่านลุงรู้ด้วยเหรอ?""นางปวดหัวอย่างรุนแรง หากไม่ได้ข้า นางคงไม่สามารถเจรจาในครั้งต่อไปให้เสร็จสิ้นได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเดินทางกลับประเทศเพื่อจัดการเรื่องต่างๆ"หมอมหัศจรรย์ดันมั่นใจในทักษะทางการแพทย์ของเขาเสมอซ่งซีซีนั่งรถม้าไปกับเขา "อาการปวดหัวขององค์หญิงใหญ่มันเพราะอะไรเหรอ? มันเป็นโรคทางประสาทวิทยาชนิดหนึ่งหรือเปล่า?""ก็เป็นหนึ่งในนั้น ตามชีพจรของนาง นางมีอาการปวดศรีษะมาเป็นเวลานานและร้ายแรงมากด้วย เหตุผลที่สองคือนางทำงานหนักและก้มหน้าเป็นเวลานานซึ่งทำให้กระดูกสันหลังส่วนคอผิดรูป และเลือดไม่สามารถไหลเวียนไปศีรษะได้อย่างสะดวก เมื่อคืนนี้หมอหลวงจินก็ไ

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 984

    จริงๆ แล้วซ่งซีซีก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง คำพูดของท่านลุงดันดูเหมือนจะมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงเมื่อเห็นสายตาที่องค์หญิงใหญ่จ้องมองมานั้น นางก็สบตากับอีกฝ่าย สีหน้าสงบนิ่งราวกับว่านางฟังไม่เข้าใจท่านลุงดันเป็นคนช่างสังเกตมาก เขาจะพูดแบบนี้ได้ย่อมมองออกถึงเจตนาขององค์หญิงใหญ่เข้าหมอมหัศจรรย์ดันทิ้งยาไว้และเตรียมตัวจะกลับ องค์หญิงใหญ่ยืนขึ้นเพื่อส่งเขา นางโค้งคำนับ "ขอบคุณมากนะหมอมหัศจรรย์ หากมีโอกาสมาแคว้นซางอีกครั้ง ข้าจะหาโอกาสตอบแทนท่านอย่างแน่นอน"ไม่รู้ว่าทำไมนางกลับตาแดงเล็กน้อยซ่งซีซีพยุงหมอมหัศจรรย์ดัน ส่วนชิงเชวี่ยถือกล่องยาและทั้งสามคนก็ทยอยเดินออกไปองค์หญิงใหญ่นั่งลงมองหมอหลวงจินกำลังเปิดขวดยาเพื่อตรวจสอบอยู่ แต่ดวงตาของนางเหม่อลอยแพทย์ไม่เพียงแต่รักษาร่างกายของผู้ป่วยเท่านั้น แต่ยังรักษาจิตใจด้วยนางไม่ได้พูดอะไร แต่หมอมหัศจรรย์ดันกลับเข้าใจความคิดของนางได้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่คิดว่าการที่ผู้หญิงทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่เป็นภัยคุกคามต่ออำนาจของผู้ชาย ในสายตาของเขา ดูเหมือนจะเท่าเทียมกันนี่คือสิ่งที่นางกำลังค้นหานางรู้สึกประทับใจเพราะปรากฏว่าไม่ใช่ผู้ชายทุกคนในใต้หล้านี้ท

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 985

    ผลลัพธ์ดังกล่าวนี้จะเป็นผลดีต่อทั้งสองประเทศองค์หญิงใหญ่ต้องมีแผนการเมื่อนางกลับประเทศ ดังนั้นนางก็เลยไม่สามารถยอมเขตแดนชายให้ หากนางยอมอ่อนข้อให้ งั้นสิ่งที่นางจะทำนั้นก็จะประสบความสำเร็จได้ยาก และไม่สามารถได้รับการสนับสนุนจากประชาชนด้วยวันรุ่งขึ้นหลังจากการบรรลุกข้อตกลง นักการทูตแห่งซีจิงก็เข้าวังเพื่อกล่าวคำอำลาเดิมทีจักรพรรดิ์ซูชิงต้องการจัดงานเลี้ยงอำลาให้พวกเขา แต่องค์หญิงใหญ่รีบร้อนจะกลับบ้าน ต้องการออกเดินทางทันที จักรพรรดิ์ซูชิงได้แต่ตอบตกลงกรมราชทัณฑ์ได้จัดให้ยี่ฝางขึ้นรถนักโทษและส่งตัวนางไปที่หอฮุยตงแล้วเมื่อนางพบว่าตนเองไม่เห็นเซียวเฉิง นางตื่นตระหนกและตะโกนว่า "ทำไมมีแค่ข้าคนเดียว เซียวเฉิงเล่า หรือว่าเซียวเฉิง ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบเหรอ?"เจ้าหน้าที่การปิดปากนาง แล้วส่งมอบให้ซูลันซือนักการทูตซีจิงได้พบกับยี่ฝางเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่พวกเขาเข้ามาในเมืองหลวง และเปลวไฟอันโกรธแค้นในดวงตาของเขาเกือบจะเผาไหม้ยี่ฝางไปทั่วทั้งตัวยี่ฝางดิ้นรนอยู่ในรถนักโทษ พยายามตามหาจ้านเป่ยว่าง แต่มีขบวนยาวอยู่ด้านนอกหอฮุยตง มีกองกำลังเมืองหลวงคอยมองส่ง แม้แต่ซ่งซีซีและเซี่ยหลูโ

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 986

    หลังจากที่นักการทูตซีจิงออกจากเมืองหลวง จักรพรรดิ์ซูชิงก็ลงโทษแม่ทัพใหญ่เซียวและจ้านเป่ยว่างด้วยแม่ทัพใหญ่เซียวไม่ได้ดูแลกองทัพให้ดี แต่เห็นแก่เขาเฝ้าอยู่ที่ชายแดนเฉิงหลิงมาเป็นเวลาหลายปีและได้ทุ่มเทความพยายามอย่างหนัก อีกอย่างตอนที่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางไปที่เมืองลู่เปินเอ่อร์นั้น ชีวิตของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย จึงอนุญาตเป็นพิเศษให้เขาเกษียณ และกลับไปใช้ชีวิตที่เหลือในชายแดนเฉิงหลิงมีการออกกฤษฎีกาอีกฉบับหนึ่ง ให้ท่านสามเซียวเป็นหัวหน้ากองทัพที่ชายแดนเฉิงหลิง และท่านแปดเซียวได้รับการแต่งตั้งให้เป็นรองหัวหน้า เนื่องจากปัญหาชายแดนยังไม่ได้รับการแก้ไข งั้นชายแดนเฉิงหลิงก็ไม่สามารถไม่มีตระกูลเซียวเฝ้าไว้ในที่สุดเซียวเฉิงก็ออกมาจากจวนตระกูลเซียว และเข้าวังเพื่อกล่าวขอบคุณสมาชิกในครอบครัวทั้งหมดอยู่ในชายแดนเฉิงหลิง หลังจากที่เขาเกษียณแล้วก็ต้องกลับไปที่ชายแดนเฉิงหลิง แม้ว่าเขาจะสูญเสียตำแหน่งผู้บัญชาการ แต่ผลงานที่เขาสร้างไว้ก็ไม่สามารถแลกกับยศถาบรรดาศักดิ์ได้แล้ว แต่เขาไม่รู้สึกเสียดายอะไรเลย ที่เขาทำเรื่องพวกนี้ก็ไม่ใช่เพื่อยศอยู่แล้วเดิมทีจ้านเป่ยว่างมีความผิดเช่นกัน แต่เห็นแก่เ

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 987

    กลุ่มคนติดตามเจ้ากรมหลี่เข้าไป และซ่งซีซีจับมือเป่าจูตลอดเวลาสายลับสองคนจากซีจิงถูกนำตัวมา เสื้อผ้าของพวกเขาขาดรุ่งริ่งและเปื้อนเลือด เห็นใบหน้าไม่ชัดเจนแล้ว มันบวมมากทีเดียว ราวกับว่าโดนตบหน้าไปหลายสิบคฉาดพวกเขาถูกบังคับให้คุกเข่าลงบนพื้น แทบคุกเข่าไม่มั่นคง และร่างกายก็โซเซไปข้างหน้าดวงตาของเป่าจูแดงก่ำ เต็มไปด้วยเปลวไฟอันโกรธเกรี้ยวเช่นเดียวกับซ่งซีซี นางไม่สามารถลืมความแค้นครั้งใหญ่ที่ทั้งจวนโหวเจิ้นเป่ยถูกสังหารหมู่ได้ตอนนี้สถานการณ์ได้มั่นคงแล้ว และสามารถล้างแค้นให้ญาติของตนเองและซ่งฮูหยินด้วย ความโศกเศร้าและความโกรธในใจของนางก็พลุ่งออกมาราวกับพลังอันท่วมท้นนางต้องการวิ่งไปข้างหน้าเพื่อเตะและต่อยเขา แต่นางก็ไม่สามารถเสียท่าต่อหน้าเจ้ากรมหลี่ได้ และทำเอาท่านอ๋องและคุณหนูเสียหน้าไปใต้เท้าหลี่กล่าวว่า "เมื่อสายลับสองคนนี้ถูกส่งตัวมาที่กรมราชทัณฑ์ พวกเขายังมีท่าทีเย็นชาและหยิ่งผยองราวกับพร้อมที่จะตายแล้ว ข้าไม่ได้สั่งให้ใช้วิธีทรมาน ข้าแค่ตบพวกเขาสักหน่อยด้วยอารมณ์ส่วนตัว ส่วนอาการบาดเจ็บบนร่างกายของพวกเขา ก็มีตั้งแต่มาที่นี่แล้ว"เซี่ยหลูโม่ได้ยินศิษย์พี่ผิงเคยพูดว่าห

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 988

    เดิมที เสิ่นว่านจือยังคิดที่จะเจาะรูในร่างกายของพวกเขาให้มากๆ หน่อย แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่เป่าจูพูดนั้น นางก็หยุดมือหากมีบาดแผลมากขึ้น งั้นเลือดจะไหลเร็วขึ้น งั้นพวกมันก็จะตายง่ายเกินไปซ่งซีซีหยิบธูปออกมาจากศาลเล็กๆ ที่หน้าหลุมศพบรรพบุรุษของนาง จุดธูปแล้วใส่ในกระถางธูป นางไม่ได้พูดอะไรสักคำ และลำคอก็เหมือนถูกปิดกั้นเอาไว้จนไม่สามารถพูดอะไรได้ นางได้แต่คุกเข่าลงและกราบสามครั้งนางรู้ว่าท่านพ่อแม่ พี่ชาย และพี่สะใภ้ของนางสามารถเห็นภาพนี้ในสวรรค์ได้เซี่ยหลูโม่ก็ถวายธูปก้านหนึ่งแล้วคุกเข่าข้างกายนาง จากนั้นจับมือนางไว้ซ่งซีซีมีน้ำตาอาบแก้มแล้วเขารู้สึกเจ็บปวดในใจและพูดเบาๆ "ได้กำจัดผู้กระทำผิดแล้ว ท่านแม่ยายคงจะหลับตาได้สบายใจและสงบในสวรรค์"ซ่งซีซีไม่รู้ว่าพวกเขาจะหลับตาได้สบายใจหรือไม่ นางรู้แค่ว่าพวกเขาจะไม่สามารถกลับมาได้อีกหลังจากล้างแค้นแล้ว แต่ความเจ็บปวดในใจก็ไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อยเลย นางรู้ว่าตนเองต้องเข้มแข็งและมีความสุขเพื่อที่จะปลอบโยนดวงวิญญาณของพวกเขาที่อยู่ในสวรรค์อย่างแท้จริงสายลับของซีจิงทั้งสองคนยังไม่ตาย แต่พวกเขาเสียเลือดมากเกินไปจนค่อยๆ หมดสติ พวกเขาพึมพ

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 989

    หลังอาหารเย็น แม่ทัพใหญ่เซียวและเซี่ยหลูโม่ได้คุยกันเป็นเวลานานในห้องหนังสือ เดิมทีซ่งซีซีอยากจะเข้าไปฟังด้วย แต่แม่ทัพใหญ่เซียวบอกว่าเป็นการสนทนาระหว่างชายสองคนและไม่สะดวกที่นางเข้าไปซ่งซีซีได้แต่ล้มเลิกความคิดนั้น แล้วไปหาศิษย์พี่ผิงและศิษย์พี่ชายใหญ่ระหว่างทานอาหารเย็นคืนนี้ ศิษย์อาบอกว่าเขาจะกลับภูเขาเหม่ยชาน และให้พวกเขากลับด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาสั่งให้ศิษย์พี่ใหญ่กลับไปโดยบอกว่าเขาอาศัยอยู่ในจวนอ๋อง และทำให้มีผู้คนมากมายมาเยี่ยมชม จวนอ๋องก็วุ่นวายไปหมดจริงๆ แล้วคนที่มาตามหาศิษย์พี่นั้นล้วนเป็นคนที่ชอบการวาดภาพในราชสำนัก ทว่าศิษย์อากล่าวว่ายิ่งเป็นคนจากราชสำนักยิ่งไม่ควรไปมาหาสู่กันอย่างใกล้ชิดเกินไป มีแต่สร้างปัญหาให้กับเซี่ยหลูโม่ ลูกศิษย์ของเขาเท่านั้น จึงออกคำสั่งให้พวกเขาออกจากจวนอ๋องอย่างเคร่งครัดศิษย์พี่ผิงแอบบ่นว่าศิษย์อาพอใช้ประโยชน์พวกเขาเสร็จก็ถีบหัวส่ง เวลาต้องการพวกเขาก็สั่งทำนี่ทำนุ่นไม่หยุด พอเสร็จงานแล้วก็รังเกียจที่พวกเขามาขัดหูขัดตาศิษย์พี่ผิงไม่เคยพูดคนอื่นในแง่ไม่ดี มีแต่บ่นไม่ดีกับศิษย์อา อีกอย่างนางไม่กล้าพูดต่อหน้าด้วยซ้ำ"จะกลับไปจริงๆ หรือ ไม

最新チャプター

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1606

    ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1605

    ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1604

    สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1603

    ก่อนจะไปยังหนานเจียง ข้าไม่เคยมีแผนการใดในชีวิต ไม่มีเป้าหมาย ไม่เคยมีสิ่งใดที่อยากทำเป็นพิเศษเมื่อยึดหนานเจียงกลับคืนมาแล้วเดินทางกลับสู่เมืองหลวง เสียงโห่ร้องยินดีจากราษฎรทำให้ข้ารู้สึกว่า หากมนุษย์ใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมายไปวันๆ เช่นนั้นจะไม่สูญเปล่าหรือ?ข้าจึงเริ่มครุ่นคิดถึงความหมายของชีวิตจากการติดตามย่างก้าวของซีซี ข้าก็ได้ทำสิ่งต่างๆ มากมาย ตั้งแต่โรงงานช่างไปจนถึงสถาบันการศึกษาหย่าจวินหญิงมากหลายล้วนประสบชะตาน่าเวทนา และข้ามีความสามารถที่จะช่วยพวกนางได้ ข้าคิดว่า นี่คงเป็นหนึ่งในความหมายของชีวิตว่าเป็น “หนึ่ง” ก็หมายความว่ายังอาจมี “สอง” และ “สาม” ตามมาได้มิใช่ข้าจะโอ้อวดตนเอง แต่เนื้อแท้ของข้าคือคนที่ชังความชั่วโดยสันดานดังนั้น เมื่อได้ยินว่ามีฆาตกรฆ่าคนจำนวนมาก แต่กลับลอยนวลเพราะหลักฐานไม่เพียงพอ ไม่อาจเอาผิดได้ ข้าย่อมโกรธเคืองนัก ข้าเห็นว่า คนฆ่าย่อมต้องชดใช้ด้วยชีวิตแรกเริ่ม ข้าไม่ได้กระทำการอันใดหุนหันพลันแล่น เพียงแต่เดินตามแนวทางของสำนักเขตจิงจ้าว สืบสาวเรื่องราวต่อไป และส่งมอบหลักฐานที่ได้มาให้แก่เจ้ากรมแห่งสำนักเขตจิงจ้าวจนกระทั่งข้าได้พบกับคดีหนึ่งที

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1602

    ดอกเหมยบนภูเขาเหม่ยชานบานแล้ว ร่วงโรยแล้วเช่นกันในใจข้าย่อมอดเคืองนางไม่ได้ กลับบ้านไปแล้ว ก็จะทอดทิ้งพวกข้าด้วยหรือ? ไม่นึกถึงน้ำใจไมตรีที่มีต่อกันตลอดหลายปีมานี้เลยหรือ?เฉินเฉินก็ด่านางว่าไร้หัวใจ ไปก็แล้วไป ไยจึงไม่แม้แต่จะส่งจดหมายมาสักฉบับ?นานวันเข้าพวกข้าก็เลิกพูดถึงนางเสียเอง ราวกับว่าการไม่เอ่ยชื่อนางเลย คือการแก้แค้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่อผู้ละทิ้งพวกข้าต่างก็ตกลงกันไว้ว่า หากนางกลับมายังภูเขาเหม่ยชานอีกครั้ง ไม่ว่าใครก็จะไม่ไปพบนาง ไม่พูดกับนางสักคำ แม้นางจะให้คนส่งจดหมายมา ข้าก็จะไม่ตอบกลับ แม้แต่จะอ่านยังไม่อ่านวันเวลาผ่านไปกลางดาบคมและเงาเย็น พวกข้าทุกคนต่างฝึกฝนวิชาให้แกร่งกล้า ราวกับได้ตกลงกันไว้แล้วว่า หากยังไม่ตาย ก็จะฝึกจนสุดกำลังแม้ไม่มีผู้ใดเอ่ยวาจา แต่ข้าย่อมรู้ว่าในใจของทุกคนคิดไม่ต่างกัน ย่อมไม่มีวันเป็น ‘นางที่ยิ้มแย้ม’ ได้อีกแล้ว เพราะเจ้าหวังห้าเล่าว่า ตั้งแต่นางจากเขาลงไป ท่านอาจารย์ก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย มีแต่สีหน้าเคร่งเครียดทุกเมื่อเชื่อวันพวกข้าไม่รู้ว่านางประสบเรื่องราวใด แต่ข้าก็ฝึกฝนจนกล้าแข็ง เพียงรอวันที่นางต้องการข้า ดาบในมือย่อมพร้อมชักออกจา

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1601

    เพียงแต่ ข้ากับซีซีพบกันแทบทุกวัน หากนางไม่มาหาข้าที่สถาบันชื่อเยียน ข้าก็จะไปหานางที่สำนักว่านซง ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงยังคงได้พบหวังเยว่จางอยู่เสมอทว่า ทุกคราที่เขาเห็นข้า ก็จะส่งสายตาเคียดแค้นมาให้ ราวกับข้าเป็นผู้ล่วงเกินเขากระนั้นครั้งหนึ่งข้าทนไม่ไหว เอ่ยถามเขาว่าจะมองเขม่นข้าไปถึงไหน เขากลับว่าข้าเป็นคนแพร่ข่าวลือ ว่าเขาไปเที่ยวหอนางโลมข้าก็โกรธแทบขาดใจ! เขาประพฤติเสียเอง ไม่รู้จักสำนึก กลับมาโทษคนที่บริสุทธิ์ ข้าไม่ได้แพร่ข่าวลือเสียหน่อย!ข้าแค่เล่าเรื่องนี้ให้สหายสนิทของข้าฟัง แล้วจะนับว่าแพร่ข่าวลือได้อย่างไร?ข้าโมโหจนต่อยเขาไปหนึ่งหมัด แล้วก็ประกาศตัดขาดกับเขาเสียเลยต่อมา ซีซีกลับบ้าน ข้าคิดว่าไม่นานนางก็คงกลับมาเช่นเคย แต่ครานี้ นางกลับหายไปเนิ่นนาน มิได้กลับสำนักภูเขาเหม่ยชานอีกเลยข้าไปที่สำนักว่านซงเพื่อถามหา แต่มิมีผู้ใดยอมปริปากแม้แต่คนเดียวด้วยความร้อนใจ ข้าคิดจะพาเฉินเฉินกับมันโถวออกเดินทางไปเมืองหลวงตามหานาง ก่อนออกเดินทาง หวังเยว่จางก็มาหาเราครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นเขามีสีหน้าเคร่งขรึม เขาบอกพวกเราว่า ซีซีมีเรื่องในบ้าน บิดาและพี่ชายล้วนเสียชีวิ

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1600

    แต่จะว่าไปแล้ว สตรีเช่นข้า ก็เป็นที่โปรดปรานของบุรุษไม่น้อยที่ภูเขาเหม่ยชาน มีบุรุษมากมายชื่นชอบข้า เด็กหนุ่มวัยกำลังขึ้นหนวดอ่อนส่งจดหมายรักให้ข้าเขินๆ อายๆ ส่งมาครั้งแล้วครั้งเล่าข้าก็ไม่เคยเปิดดู ต่อหน้าพวกเขาก็ฉีกมันทิ้งเสียเลยในเมื่อยามนั้น ข้ายังไม่ได้เข้าใจตรรกะของคำปฏิญาณที่ตนตั้งไว้ดีนัก ในใจก็ยังมีคำว่า "ไม่แต่ง" ขวางอยู่เต็มอกข้าฉีกจดหมายรักต่อหน้าพวกเขา ข้ารู้ว่าตนโหดร้าย แต่ขอโทษเถิด ในเมื่อข้าคือสตรีที่ตั้งใจว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องรักใคร่ชั่วชีวิต ข้าย่อมต้องใจแข็ง ไม่ปล่อยให้พวกเขามีแม้แต่นิดเดียวของความหวังร้องไห้เสียในตอนนี้ ยังดีกว่าติดบ่วงในวันหน้า จนเจ็บปวดปานฉีกหัวใจแม้พวกเขาจะบอกหน้าตาเศร้าว่าให้ข้าช่วยส่งจดหมายรักให้ซ่งซีซีก็ตาม ข้าก็ไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อยหึๆ ยังไม่ทันได้เป็นบุรุษเต็มตัว ก็รู้จักใช้เล่ห์กลยั่วยวนหญิงเสียแล้วที่ภูเขาเหม่ยชาน เพื่อนเล่นที่ดีที่สุดของข้าก็คือพวกซีซี หมั่นโถว เฉินเฉิน และกุ้นเอ๋อร์อ้อ เคยมีอยู่ช่วงหนึ่ง ศิษย์พี่ใหญ่ของเฉินเฉินก็มาเล่นกับพวกเราด้วย แต่น่าเสียดาย ต่อมาเขาก็ลงเขาไปผดุงคุณธรรมเสียแล้ว แต่เฉินเฉินบ

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1599

    ข้า...เสิ่นว่านจือคนดีคนเดิม ยังคงอยากจะบ่นอยู่ บ่นถึงบุรุษของข้าหวังเยว่จาง เจ้านี่ช่างสมกับเป็นบุตรของท่านฮูหยินผู้เฒ่าหวังเสียจริงก่อนแต่งงานเราก็ตกลงกันไว้ชัดเจนแล้วว่า ต่อแต่นี้ไปไม่ว่าข้าจะทำสิ่งใด เขาห้ามแทรกแซง ห้ามห้ามปราม และห้ามเข้าร่วมโดยเด็ดขาดผลสุดท้าย เพิ่งแต่งได้ปีเดียว เขาก็ฉีกสัญญาทิ้งหมดสิ้น จะทำด้วยทุกเรื่องตามข้าสิ่งที่ข้าทำนั้น เขาเกี่ยวข้องได้หรือ? ย่อมไม่ได้ สำนักว่านซงมีกฎเข้มงวด อีกทั้งยังมีอาจารย์อาผู้เหี้ยมโหดนั่งประจำอยู่ หากรู้ว่าข้าพาหวังเยว่จางไปตัดหัวคน เกรงว่าจะบดกระดูกข้าเป็นผุยผงไปแล้วแต่เขาว่า เดิมเขาก็เป็นคนในยุทธภพ คนในยุทธภพล้วนถือความสะใจเป็นใหญ่ ทั้งบุญคุณและความแค้น ไม่ว่าเป็นของผู้ใด ก็ล้วนต้องตอบแทนอีกทั้งเราทำอย่างลับๆ สถาบันว่านซงเหมินย่อมไม่รู้เรื่องแต่พี่ห้า ท่านเข้าสังกัดกรมกลาโหมไปแล้วนะ ท่านก็เป็นขุนนางแล้ว จะยังพูดเรื่องยุทธภพสะใจล้างแค้นอะไรอีกเล่า?สิ่งที่ข้าทำ แม้แต่ซ่งซีซีก็ยังไม่รู้ทั้งหมด หรือหากนางรู้ นางก็คงเลือกที่จะปิดหูปิดตาเสีย เพราะว่ามันขัดแย้งกับสถานะ เข้าใจหรือไม่?ข้า...เสิ่นว่านจือ ไม่ย่างกรายเข้าสู่

  • สตรีขี่ม้าออกศึก   บทที่ 1598

    บางครั้งข้าก็สอนศิษย์ทั้งหลายให้กล้าเผชิญหน้ากับชีวิต กล้าเผชิญหน้ากับความผิดพลาด แต่ตัวข้าเองกลับมิอาจกระทำได้เช่นนั้นหลายปีมานี้ ข้าแทบไม่ได้พบหน้าเขาเลย หากรู้ว่าเขาจะไปที่ใด ข้าย่อมหลีกเลี่ยงไม่ไปเมื่อครั้งที่ข้ายังดื้อดึงอยู่ เคยถูกพี่สะใภ้ตำหนิว่าข้ายังติดหนี้เจ้าสิบเอ็ดฝางอยู่ แต่ในใจข้ากลับไม่ยอมรับนัก ยังรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างแต่ตอนนี้เมื่อคิดย้อนกลับไป ข้าน้อยใจไปเพื่ออะไรเล่า? ใครเป็นคนที่ติดหนี้ข้ากัน? ฟ้าดินเมตตาข้าไม่มากพอแล้วหรือ? ทุกสิ่งล้วนเป็นผลจากการกระทำของข้าเองทั้งสิ้นหลายครา ข้าเปิดกระดาษเขียนจดหมาย ตั้งใจจะเขียนถึงเขาเพื่อขอขมาจากใจจริงแต่ยามจับพู่กันลงหมึก พอหมึกหยดลงกระดาษกลับเขียนไม่ออกแม้แต่คำเดียวข้ากลัวว่าจดหมายขอขมานั้นจะดูแปลกประหลาดเกินไป ทำให้ภรรยาของเขาระแวง หรือแม้แต่ทำให้จ้านเป่ยว่างคิดมากแม้ว่าตอนนี้ ข้ากับจ้านเป่ยว่างจะมิได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ แล้วก็ตาม แต่ข้าก็ไม่ต้องการทำลายความสงบเช่นนี้ระหว่างนั้น จ้านเป่ยว่างเคยกลับมาสองสามครั้ง อาจเพราะเห็นกองกระดาษที่ถูกขยำทิ้งในห้องหนังสือของข้า เขาจึงสั่งให้เตรียมเหล้าหนึ่งเหยือก กับกับข้า

無料で面白い小説を探して読んでみましょう
GoodNovel アプリで人気小説に無料で!お好きな本をダウンロードして、いつでもどこでも読みましょう!
アプリで無料で本を読む
コードをスキャンしてアプリで読む
DMCA.com Protection Status