บทที่ 980

ด้วยการตบฉาดนี้ ทำเอาความหงุดหงิดและความโกรธที่ซ่อนอยู่ในใจของเซี่ยงผิงระเบิดออกมา

นางปิดหน้าและถามอย่างเศร้าใจว่า "องค์หญิงใหญ่ ท่านลืมไปแล้วหรือว่ารัชทายาทตายอย่างน่าเศร้าเช่นไร นี่จะเป็นปมในใจของชาวซีจิงตลอดไป จะไม่ให้แก้แค้นได้อย่างไร ได้อย่างไรกัน เขาเป็นน้องชายแท้ๆ ของท่าน ทำไมท่านถึงโหดร้ายขนาดนี้และเพิกเฉยต่อความสัมพันธ์ที่เป็นพี่น้องกันล่ะ?"

ฝ่ามือที่กำแน่นขององค์หญิงใหญ่เปียกโชกไปหมด แสงส่องมาบนใบหน้าที่ซีดเซียวของนาง และดวงตาก็มืดมนและหดหู่ "เพราะงั้นที่พวกเจ้าทุกคนคิดว่าข้าไม่เห็นด้วยกับการทำสงครามเพราะข้าไม่ต้องการแก้แค้นให้เขาเหรอ?"

นางหายใจเข้าลึกๆ ดวงตามีแต่ความโกรธเกรี้ยว และแม้ว่าจะยังคงอ่อนแอมาก แต่ก็ชี้ไปที่นางพลางด่าว่า "เซี่ยงผิง คนอื่นสามารถคิดอย่างนั้นได้ แต่ทุกย่ามก้าวของข้าเจ้าก็รู้ชัดเจนหมด ข้าคิดอย่างไรเจ้าก็รู้ด้วย เจ้าคือคนที่น่าจะรู้จักข้าเป็นอย่างดีที่สุด แต่เจ้ากลับเห็นแต่เรื่องการแก้แค้น โดยไม่สนว่าสถานการณ์ปัจจุบันนี้ ในเมื่อเจ้าภักดีต่อจิงอวี้ งั้นเจ้าก็คิดดีๆ ว่าจิงอวี้อยากทำสงครามกับแคว้นซางหรือไม่?"

เซี่ยงผิงร้องไห้และพูดว่า "แต่เราจะไม่แก้แค้