เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 983
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 984
จริงๆ แล้วซ่งซีซีก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง คำพูดของท่านลุงดันดูเหมือนจะมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงเมื่อเห็นสายตาที่องค์หญิงใหญ่จ้องมองมานั้น นางก็สบตากับอีกฝ่าย สีหน้าสงบนิ่งราวกับว่านางฟังไม่เข้าใจท่านลุงดันเป็นคนช่างสังเกตมาก เขาจะพูดแบบนี้ได้ย่อมมองออกถึงเจตนาขององค์หญิงใหญ่เข้าหมอมหัศจรรย์ดันทิ้งยาไว้และเตรียมตัวจะกลับ องค์หญิงใหญ่ยืนขึ้นเพื่อส่งเขา นางโค้งคำนับ "ขอบคุณมากนะหมอมหัศจรรย์ หากมีโอกาสมาแคว้นซางอีกครั้ง ข้าจะหาโอกาสตอบแทนท่านอย่างแน่นอน"ไม่รู้ว่าทำไมนางกลับตาแดงเล็กน้อยซ่งซีซีพยุงหมอมหัศจรรย์ดัน ส่วนชิงเชวี่ยถือกล่องยาและทั้งสามคนก็ทยอยเดินออกไปองค์หญิงใหญ่นั่งลงมองหมอหลวงจินกำลังเปิดขวดยาเพื่อตรวจสอบอยู่ แต่ดวงตาของนางเหม่อลอยแพทย์ไม่เพียงแต่รักษาร่างกายของผู้ป่วยเท่านั้น แต่ยังรักษาจิตใจด้วยนางไม่ได้พูดอะไร แต่หมอมหัศจรรย์ดันกลับเข้าใจความคิดของนางได้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่คิดว่าการที่ผู้หญิงทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่เป็นภัยคุกคามต่ออำนาจของผู้ชาย ในสายตาของเขา ดูเหมือนจะเท่าเทียมกันนี่คือสิ่งที่นางกำลังค้นหานางรู้สึกประทับใจเพราะปรากฏว่าไม่ใช่ผู้ชายทุกคนในใต้หล้านี้ท
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 985
ผลลัพธ์ดังกล่าวนี้จะเป็นผลดีต่อทั้งสองประเทศองค์หญิงใหญ่ต้องมีแผนการเมื่อนางกลับประเทศ ดังนั้นนางก็เลยไม่สามารถยอมเขตแดนชายให้ หากนางยอมอ่อนข้อให้ งั้นสิ่งที่นางจะทำนั้นก็จะประสบความสำเร็จได้ยาก และไม่สามารถได้รับการสนับสนุนจากประชาชนด้วยวันรุ่งขึ้นหลังจากการบรรลุกข้อตกลง นักการทูตแห่งซีจิงก็เข้าวังเพื่อกล่าวคำอำลาเดิมทีจักรพรรดิ์ซูชิงต้องการจัดงานเลี้ยงอำลาให้พวกเขา แต่องค์หญิงใหญ่รีบร้อนจะกลับบ้าน ต้องการออกเดินทางทันที จักรพรรดิ์ซูชิงได้แต่ตอบตกลงกรมราชทัณฑ์ได้จัดให้ยี่ฝางขึ้นรถนักโทษและส่งตัวนางไปที่หอฮุยตงแล้วเมื่อนางพบว่าตนเองไม่เห็นเซียวเฉิง นางตื่นตระหนกและตะโกนว่า "ทำไมมีแค่ข้าคนเดียว เซียวเฉิงเล่า หรือว่าเซียวเฉิง ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบเหรอ?"เจ้าหน้าที่การปิดปากนาง แล้วส่งมอบให้ซูลันซือนักการทูตซีจิงได้พบกับยี่ฝางเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่พวกเขาเข้ามาในเมืองหลวง และเปลวไฟอันโกรธแค้นในดวงตาของเขาเกือบจะเผาไหม้ยี่ฝางไปทั่วทั้งตัวยี่ฝางดิ้นรนอยู่ในรถนักโทษ พยายามตามหาจ้านเป่ยว่าง แต่มีขบวนยาวอยู่ด้านนอกหอฮุยตง มีกองกำลังเมืองหลวงคอยมองส่ง แม้แต่ซ่งซีซีและเซี่ยหลูโ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 986
หลังจากที่นักการทูตซีจิงออกจากเมืองหลวง จักรพรรดิ์ซูชิงก็ลงโทษแม่ทัพใหญ่เซียวและจ้านเป่ยว่างด้วยแม่ทัพใหญ่เซียวไม่ได้ดูแลกองทัพให้ดี แต่เห็นแก่เขาเฝ้าอยู่ที่ชายแดนเฉิงหลิงมาเป็นเวลาหลายปีและได้ทุ่มเทความพยายามอย่างหนัก อีกอย่างตอนที่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางไปที่เมืองลู่เปินเอ่อร์นั้น ชีวิตของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย จึงอนุญาตเป็นพิเศษให้เขาเกษียณ และกลับไปใช้ชีวิตที่เหลือในชายแดนเฉิงหลิงมีการออกกฤษฎีกาอีกฉบับหนึ่ง ให้ท่านสามเซียวเป็นหัวหน้ากองทัพที่ชายแดนเฉิงหลิง และท่านแปดเซียวได้รับการแต่งตั้งให้เป็นรองหัวหน้า เนื่องจากปัญหาชายแดนยังไม่ได้รับการแก้ไข งั้นชายแดนเฉิงหลิงก็ไม่สามารถไม่มีตระกูลเซียวเฝ้าไว้ในที่สุดเซียวเฉิงก็ออกมาจากจวนตระกูลเซียว และเข้าวังเพื่อกล่าวขอบคุณสมาชิกในครอบครัวทั้งหมดอยู่ในชายแดนเฉิงหลิง หลังจากที่เขาเกษียณแล้วก็ต้องกลับไปที่ชายแดนเฉิงหลิง แม้ว่าเขาจะสูญเสียตำแหน่งผู้บัญชาการ แต่ผลงานที่เขาสร้างไว้ก็ไม่สามารถแลกกับยศถาบรรดาศักดิ์ได้แล้ว แต่เขาไม่รู้สึกเสียดายอะไรเลย ที่เขาทำเรื่องพวกนี้ก็ไม่ใช่เพื่อยศอยู่แล้วเดิมทีจ้านเป่ยว่างมีความผิดเช่นกัน แต่เห็นแก่เ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 987
กลุ่มคนติดตามเจ้ากรมหลี่เข้าไป และซ่งซีซีจับมือเป่าจูตลอดเวลาสายลับสองคนจากซีจิงถูกนำตัวมา เสื้อผ้าของพวกเขาขาดรุ่งริ่งและเปื้อนเลือด เห็นใบหน้าไม่ชัดเจนแล้ว มันบวมมากทีเดียว ราวกับว่าโดนตบหน้าไปหลายสิบคฉาดพวกเขาถูกบังคับให้คุกเข่าลงบนพื้น แทบคุกเข่าไม่มั่นคง และร่างกายก็โซเซไปข้างหน้าดวงตาของเป่าจูแดงก่ำ เต็มไปด้วยเปลวไฟอันโกรธเกรี้ยวเช่นเดียวกับซ่งซีซี นางไม่สามารถลืมความแค้นครั้งใหญ่ที่ทั้งจวนโหวเจิ้นเป่ยถูกสังหารหมู่ได้ตอนนี้สถานการณ์ได้มั่นคงแล้ว และสามารถล้างแค้นให้ญาติของตนเองและซ่งฮูหยินด้วย ความโศกเศร้าและความโกรธในใจของนางก็พลุ่งออกมาราวกับพลังอันท่วมท้นนางต้องการวิ่งไปข้างหน้าเพื่อเตะและต่อยเขา แต่นางก็ไม่สามารถเสียท่าต่อหน้าเจ้ากรมหลี่ได้ และทำเอาท่านอ๋องและคุณหนูเสียหน้าไปใต้เท้าหลี่กล่าวว่า "เมื่อสายลับสองคนนี้ถูกส่งตัวมาที่กรมราชทัณฑ์ พวกเขายังมีท่าทีเย็นชาและหยิ่งผยองราวกับพร้อมที่จะตายแล้ว ข้าไม่ได้สั่งให้ใช้วิธีทรมาน ข้าแค่ตบพวกเขาสักหน่อยด้วยอารมณ์ส่วนตัว ส่วนอาการบาดเจ็บบนร่างกายของพวกเขา ก็มีตั้งแต่มาที่นี่แล้ว"เซี่ยหลูโม่ได้ยินศิษย์พี่ผิงเคยพูดว่าห
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 988
เดิมที เสิ่นว่านจือยังคิดที่จะเจาะรูในร่างกายของพวกเขาให้มากๆ หน่อย แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่เป่าจูพูดนั้น นางก็หยุดมือหากมีบาดแผลมากขึ้น งั้นเลือดจะไหลเร็วขึ้น งั้นพวกมันก็จะตายง่ายเกินไปซ่งซีซีหยิบธูปออกมาจากศาลเล็กๆ ที่หน้าหลุมศพบรรพบุรุษของนาง จุดธูปแล้วใส่ในกระถางธูป นางไม่ได้พูดอะไรสักคำ และลำคอก็เหมือนถูกปิดกั้นเอาไว้จนไม่สามารถพูดอะไรได้ นางได้แต่คุกเข่าลงและกราบสามครั้งนางรู้ว่าท่านพ่อแม่ พี่ชาย และพี่สะใภ้ของนางสามารถเห็นภาพนี้ในสวรรค์ได้เซี่ยหลูโม่ก็ถวายธูปก้านหนึ่งแล้วคุกเข่าข้างกายนาง จากนั้นจับมือนางไว้ซ่งซีซีมีน้ำตาอาบแก้มแล้วเขารู้สึกเจ็บปวดในใจและพูดเบาๆ "ได้กำจัดผู้กระทำผิดแล้ว ท่านแม่ยายคงจะหลับตาได้สบายใจและสงบในสวรรค์"ซ่งซีซีไม่รู้ว่าพวกเขาจะหลับตาได้สบายใจหรือไม่ นางรู้แค่ว่าพวกเขาจะไม่สามารถกลับมาได้อีกหลังจากล้างแค้นแล้ว แต่ความเจ็บปวดในใจก็ไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อยเลย นางรู้ว่าตนเองต้องเข้มแข็งและมีความสุขเพื่อที่จะปลอบโยนดวงวิญญาณของพวกเขาที่อยู่ในสวรรค์อย่างแท้จริงสายลับของซีจิงทั้งสองคนยังไม่ตาย แต่พวกเขาเสียเลือดมากเกินไปจนค่อยๆ หมดสติ พวกเขาพึมพ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 989
หลังอาหารเย็น แม่ทัพใหญ่เซียวและเซี่ยหลูโม่ได้คุยกันเป็นเวลานานในห้องหนังสือ เดิมทีซ่งซีซีอยากจะเข้าไปฟังด้วย แต่แม่ทัพใหญ่เซียวบอกว่าเป็นการสนทนาระหว่างชายสองคนและไม่สะดวกที่นางเข้าไปซ่งซีซีได้แต่ล้มเลิกความคิดนั้น แล้วไปหาศิษย์พี่ผิงและศิษย์พี่ชายใหญ่ระหว่างทานอาหารเย็นคืนนี้ ศิษย์อาบอกว่าเขาจะกลับภูเขาเหม่ยชาน และให้พวกเขากลับด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาสั่งให้ศิษย์พี่ใหญ่กลับไปโดยบอกว่าเขาอาศัยอยู่ในจวนอ๋อง และทำให้มีผู้คนมากมายมาเยี่ยมชม จวนอ๋องก็วุ่นวายไปหมดจริงๆ แล้วคนที่มาตามหาศิษย์พี่นั้นล้วนเป็นคนที่ชอบการวาดภาพในราชสำนัก ทว่าศิษย์อากล่าวว่ายิ่งเป็นคนจากราชสำนักยิ่งไม่ควรไปมาหาสู่กันอย่างใกล้ชิดเกินไป มีแต่สร้างปัญหาให้กับเซี่ยหลูโม่ ลูกศิษย์ของเขาเท่านั้น จึงออกคำสั่งให้พวกเขาออกจากจวนอ๋องอย่างเคร่งครัดศิษย์พี่ผิงแอบบ่นว่าศิษย์อาพอใช้ประโยชน์พวกเขาเสร็จก็ถีบหัวส่ง เวลาต้องการพวกเขาก็สั่งทำนี่ทำนุ่นไม่หยุด พอเสร็จงานแล้วก็รังเกียจที่พวกเขามาขัดหูขัดตาศิษย์พี่ผิงไม่เคยพูดคนอื่นในแง่ไม่ดี มีแต่บ่นไม่ดีกับศิษย์อา อีกอย่างนางไม่กล้าพูดต่อหน้าด้วยซ้ำ"จะกลับไปจริงๆ หรือ ไม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 990
หลานเอ่อร์ขมวดคิ้ว "ท่านตาจะออกเดินทางกลับชายแดนเฉิงหลิงพรุ่งนี้ เขาแก่แล้ว หากไม่ไปพบครั้งนี้ก็ไม่รู้ว่าจะได้เจออีกทีเมื่อใดกัน ยิ่งไปกว่านั้น ในวันเกิดครบเจ็ดสิบปีของเขาได้อยู่คนเดียวในจวนตะกูลเซียว ท่านไม่อยากไปกินข้าวร่วมกับเขาสักมื้อเหรอ ไม่อยากอวยพรเขามีอายุยืนยาวเหรอ?พระชายาอ๋องฮวยปาดน้ำตา ไม่ เสด็จแม่ไปไม่ได้ และเมื่อวันเกิดปีที่เจ็ดสิบของเขา ซ่งซีซีน่าจะฉลองร่วมกับเขา…หลานเอ่อร์พูดด้วยความโกรธ "เสด็จแม่ แค่คิดดูก็รู้ว่าในวันเกิดที่เจ็ดสิบของเขา ท่านพี่ไปไม่ได้หรอก ในเวลานั้นการเจรจายังไม่เริ่มต้นและฝ่าบาทก็ยังไม่ออกคำสั่ง เขากับท่านพี่จะมาเจอหน้าในเวลาที่ไม่เหมาะสมได้อย่างไร?พระชายาอ๋องฮวยปาดน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้าและสำลัก "มันก็ผ่านไปแล้ว บัดนี้กินชดเชยกันก็มิใช่วันเกิดแล้ว เสด็จแม่ไม่ไป ตอนที่เขากลับมาเมืองหลวง เสด็จแม่ก็ไปเยี่ยมมาแล้ว เพียงแต่มีคนคอยเฝ้าดูไว้ไม่ให้เสด็จแม่เข้าไป แต่ก็ถือว่าข้าทำดีที่สุดแล้วแม้ว่าหลานเอ่อร์จะฝึกฝนตัวเองให้สงบจิตใจในช่วงนี้ แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่นางพูดนั้น ก็โกรธมากจนพูดอะไรไม่ออกอยู่พักหนึ่งช่างเถอะ ช่างเถอะ หลานเอ่อร์ส่ายหัว ดวงตาขอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 991
เมื่อหลานเอ่อร์มาถึงจวนเป่ยหมิงอ๋อง พอเห็นท่านตาและป้าสะใภ้สาม นางก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกและคุกเข่าลงต่อหน้าพวกเขาเมื่อแม่ทัพใหญ่เซียวและนางหนานเห็นนาง พวกเขาก็มองออกไปข้างนอกโดยสัญชาตญาณ แต่ไม่เห็นมีใครอื่นเลย มีแววตาผิดหวังเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าก็กลับมาเป็นปกตินางหนานยิ้มพลางช่วยพยุงนางให้ลุกขึ้น "หลานเอ่อร์ ทำไมถึงร้องไห้อยู่ล่ะ? ไม่ดีใจที่เห็นท่านตาออกมาอย่างปลอดภัยเหรอ?"หลานเอ่อร์ร้องไห้ "มีความสุขมาก เพราะมีความสุขมากเกินไป"แม่ทัพใหญ่เซียวมองไปที่หลานสาวคนนี้ โดยรู้ถึงความทุกข์ที่นางเจอ และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดใจ "หลานเอ่อร์ รีบนั่งลง แล้วปล่อยให้ท่านตาดูเจ้าให้ดีๆ"หลานเอ่อร์ได้ยินน้ำเสียงที่เป็งห่วงกับการกระทำที่เฉยเมยของท่านแม่ อดไม่ได้รู้สึกเศร้าใจขึ้นมา และน้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง "ท่านตา หลานเอ่อร์มีท่านพี่คอยช่วยเหลือให้ ทุกอย่างสบายดีเจ้าค่ะ"แม่ทัพใหญ่เซียวเหลือบมองซีซี และรู้สึกขมขื่นใจ นางเองไม่รู้ว่าต้องทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหน แต่ยังไม่ลืมที่ดูแลน้องของตนเอง"ท่านตาดีใจมากที่พวกเจ้าสามารถดูแลกันและกันได้ ต่อไปก็ต้องทำเช่นนี้ด้วยกันนะ""เจ้าค่ะ หนูจะท
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1554
เมื่อไทเฮาได้ฟัง ก็อดมิได้ที่จะน้ำตาคลอ เด็กคนนี้เป็นคนกตัญญู แต่เสียดายที่ฮองเฮาไม่รู้จักรักษาบุญวาสนาฟ้าค่ำลงอย่างสิ้นเชิง พวกเขาออกเดินทางแล้วเสิ่นชิงเหอและหวังเยว่จาง พร้อมกับศิษย์ของหมอมหัศจรรย์ดันร่วมกันอารักขา ตลอดทางมีเซี่ยหลูโม่จัดการเตรียมการอย่างรัดกุม ล้อเกวียนได้ดัดแปลงใหม่ ด้านในปูด้วยเบาะนุ่มหลายชั้นหมอมหัศจรรย์ดันได้จัดการตรึงร่างเขาไว้เช่นกัน พันร่างไว้หลายชั้น แต่ละชั้นรองด้วยสำลี ทั้งช่วยกันหนาว ทั้งลดแรงกระแทกที่อาจทำอันตรายแก่ร่างกายเขาอากาศหนาวเย็นจนแทงกระดูก ถนนหนทางว่างเปล่าไร้ผู้คนหิมะโปรยปรายลงมาเบาๆ บนถนนหินสีเขียวมีเกล็ดขาวบางเบาตกกระจาย เกวียนบดผ่าน เกิดเสียงเบาๆ แผ่วแผ่วจักรพรรดิ์ซูชิงทอดพระเนตรอยู่นานนับนาน ขบวนรถหายลับไปนานแล้ว พระองค์ก็ยังหนาวจนตัวสั่น แต่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น คิดเพียงขออยู่อีกสักครู่ ก่อนจะเสด็จกลับพระราชวังหิมะเกาะบนพระเศียรและพระอังสา เซี่ยหลูโม่ช่วยปัดออก กล่าวเสียงแผ่วว่า “เสด็จพี่ อากาศหนาวเย็นแล้ว พวกเรากลับวังเถอะ”“ไทเฮาเล่า?” จักรพรรดิ์ซูชิงถอนสายตากลับมาถามไทเฮามิได้เสด็จออกมาส่ง ด้วยว่าทรงชราแล้ว การร่ำลาเช่นน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1553
องค์ชายใหญ่ฝืนทนมาได้ถึงสามวัน ซึ่งแม้แต่หมอมหัศจรรย์ดันก็ไม่คาดคิดมาก่อนตามสภาพบาดเจ็บของเขา เป็นไปได้มากว่าจะไม่รอดถึงวันที่สอง แต่เขาก็ยังฝืนผ่านมาได้เป็นดั่งที่ได้วางแผนกันไว้ หากเขาสามารถทนผ่านพ้นได้ แสดงว่าเลือดที่ออกภายในหยุดแล้ว แม้การเดินทางไกลจะไม่เหมาะสม แต่ก็เป็นหนทางเดียว พวกเขาจึงต้องออกเดินทางในสามวันนี้ ไทเฮาและจักรพรรดิ์ซูชิงแทบไม่ได้หลับเลย คอยเฝ้าอยู่ข้างกายองค์ชายใหญ่อย่างไม่ห่างเวลาที่องค์ชายใหญ่รู้สึกตัวนั้นน้อยมาก ส่วนใหญ่พอตื่นมาก็เจ็บปวดจนใบหน้าซีดเผือด พูดอะไรแทบไม่ออก แต่เมื่อเขาลืมตาเห็นเสด็จย่าและเสด็จพ่อ ก็เหมือนได้แรงใจจะฝืนต่อไปเขาไม่รู้เลยว่า ความแน่วแน่ของเขานั้นได้สะเทือนใจทุกผู้คน ตลอดสามวันนี้ พอรู้สึกตัวก็ต้องทนความเจ็บปวด ต้องฝังเข็มแล้วหลับไป แม้แต่ในฝันก็ยังเจ็บปวด ไม่มีอะไรนอกจากความเจ็บเขาไม่เคยพูดว่าอยากตายเลยสักครั้ง แต่ในใจนั้นเคยคิดอยู่บ่อยครั้งว่าหากต้องเจ็บปวดเช่นนี้ สู้ตายเสียยังจะดีเสียกว่าทว่าในทุกครั้ง เขาจะกัดฟันแน่นแล้วบอกตัวเองว่าอดทนอีกครั้ง เขาฝืนมาได้ก็เพราะเช่นนี้ก่อนออกเดินทาง เซี่ยหลูโม่กับซ่งซีซีได้มาเยี่ยม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1552
เกากงกงถอนหายใจ “ซูเฟย อย่างไรองค์ชายสามก็ต้องออกมาพูดสักคำ มิใช่หรือ? ต่อให้มิใช่พระองค์ที่ทำ อย่างน้อยก็ต้องให้พระองค์เป็นคนพูดเอง” ซูเฟยกล่าวเสียงแข็ง “ไม่จำเป็นต้องให้เขาพูด สิ่งที่ข้ากล่าวคือความจริง” นางจ้องมองซ่งซีซี ดวงตาเย็นเยียบ “ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการส่งรายงาน ต้องการสร้างผลงาน และข้าก็ไม่เคยมีไมตรีต่อตัวเจ้า เพราะฉะนั้นแม้หลักฐานจะไม่แน่นหนา เจ้าก็ยังจะตัดสินว่าเป็นข้ากับองค์ชายสามที่ทำ ซ่งซีซี ข้าจะไม่มีวันให้เจ้าสมหวัง และจะไม่มีวันให้เจ้าทำร้ายลูกของข้า ข้าจะใช้ชีวิตของข้าเป็นเดิมพันเพื่อแสดงความบริสุทธิ์” เมื่อกล่าวจบ มือของนางก็คว้ากรรไกรที่วางอยู่บนโต๊ะ จ่อไปที่ลำคอตนเอง แล้วแทงลงไปอย่างรวดเร็ว ซ่งซีซีรู้ตัวตั้งแต่นางกล่าวประโยคนั้นแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่านางจะลงมือรวดเร็วเพียงนี้ มิได้ลังเลแม้เพียงนิดเดียว เมื่อซ่งซีซีพุ่งตัวไปถึง นางก็เห็นเพียงซูเฟยดึงกรรไกรออกจากคอตัวเอง เลือดพวยพุ่งออกมาไม่หยุด “พระนาง!” ฮว๋าเชี่ยนกรีดร้อง โผเข้าไปกอดร่างของนาง ตำหนักกุ้ยหลันนั้นเปลี่ยวร้างเกินไป แม้ว่าซ่งซีซีจะรีบไปตามหมอหลวงด้วยตนเอง แต่เมื่อพากลับมา ซูเฟยก็สิ้นลม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1551
เมื่อซ่งซีซีเดินทางไปถึงตำหนักกุ้ยหลัน ท้องฟ้าก็มืดครึ้มลง ตำหนักกุ้ยหลันตั้งอยู่ในมุมอันเปลี่ยวร้าง แค่เพียงกำแพงกั้นระหว่างมันกับตำหนักเย็น ลมหนาวพัดหวีดหวิว ราวกับเสียงร้องคร่ำครวญของภูตผี ซ่งซีซีเดินนำเกากงกง ซึ่งเป็นขันทีใกล้ชิดไทเฮามาตามเส้นทาง เห็นเพียงสองข้างทางเต็มไปด้วยวัชพืชแห้งเหี่ยว ต้นหญ้าที่มีสีเขียวอ่อนเพียงน้อยนิดก็ดูจะใกล้ตายเต็มที ฤดูหนาวทางเหนือไม่อาจให้โอกาสแก่สีเขียวใดๆ ได้เลย เช่นเดียวกับพื้นที่รอบตำหนักเย็นที่ไม่อาจมีความหวังใดๆ งอกงาม ก่อนหน้านี้เมื่อไปเยือนตำหนักอื่น เกากงกงไม่ได้ตามไปด้วย แต่ครั้งนี้เมื่อมุ่งหน้าไปยังตำหนักของซูเฟย เกากงกงกล่าวว่าไทเฮาทรงมีรับสั่งให้เขาติดตามไปด้วย ซ่งซีซีเข้าใจความหมายของไทเฮาดี เกากงกงอยู่เคียงข้างไทเฮามานาน ย่อมเข้าใจเล่ห์เหลี่ยมของวังหลังเป็นอย่างดี แม้จะไม่อาจคาดเดาได้หมดจด แต่ก็คงเดาได้ไม่น้อย ซูเฟยดูเหมือนรอพวกเขามานานแล้ว เมื่อเห็นซ่งซีซีและเกากงกงมาถึง นางถึงกับบิดคอที่ปวดเมื่อย ก่อนจะเหลือบมองไปทางด้านหลังพวกเขา พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “มากันแค่สองคนหรือ? ข้ายังคิดว่าพระชายาจะนำคนมาปิดตำหน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1550
เต๋อเฟยสะดุ้งไปเล็กน้อย มือกำผ้าเช็ดหน้าแน่นแล้วเอ่ยถามว่า “เรื่องใด? พระชายาว่ามาตรงๆ ได้เลย” ซ่งซีซีกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้วังหลังคึกคักกันยกใหญ่ เดี๋ยวก็ว่าฝูเจาอี๋ตกเลือดเพราะซูเฟย เดี๋ยวก็ว่าฮองเฮาเป็นผู้ก่อเหตุ พระนางเต๋อเฟยดูแลวังหลังมานาน ย่อมต้องรู้ว่าเรื่องพวกนี้แพร่มาจากที่ใด และใครเป็นผู้จงใจขยายข่าวลือออกไป ใช่หรือไม่?” เต๋อเฟยไม่คิดว่านางจะมาถามถึงเรื่องเก่าเช่นนี้ สีหน้าที่แฝงความโศกเศร้าแข็งค้างไปชั่วขณะ โดยไม่รู้ตัวก็สบตากับชิงหลันแลกเปลี่ยนสายตากัน แต่ก็เป็นเพียงชั่วขณะเท่านั้น นางก็ปรับสีหน้ากลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็วแล้วกล่าวว่า “ในวังมีข่าวลือมากมายมาแต่ไหนแต่ไร ไม่จำเป็นต้องใส่ใจนัก พระชายาควรสืบสวนคดีลอบสังหารองค์ชายใหญ่ดีกว่า” ซ่งซีซีกล่าวว่า “ไทเฮามีรับสั่งให้หม่อมฉันสืบสวนตั้งแต่เหตุฝูเจาอี๋ตกเลือด ดังนั้นคดีลอบสังหารองค์ชายใหญ่ต้องตรวจสอบแน่นอน แต่เรื่องอื่นก็ต้องสืบสวนด้วย พระนางและซูเฟยช่วยกันดูแลวังหลังมาเนิ่นนาน คงทราบเรื่องราวในวังหลังเป็นอย่างดี หม่อมฉันคิดว่าแทนที่จะจับตัวเหล่านางกำนัลมาทรมานสอบสวนให้เอิกเกริก จะดีกว่าหากมาขอคำตอบโดยตรงจากพระ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1549
ในตำหนักของฝูเจาอี๋ ซ่งซีซีก็ได้เข้าไปสอบถาม แม้ว่าฝูเจาอี๋จะไม่ได้กล่าวตรงๆ ว่าซูเฟยเป็นคนทำให้นางแท้งบุตร แต่กลับพูดว่า “ผู้ที่ทำความชั่ว ย่อมได้รับผลกรรม ไม่ว่าเป็นใครก็ตาม ไม่อาจหนีพ้นไปได้” วาจานี้มิได้พาดพิงถึงซูเฟยเท่านั้น แต่ยังหมายรวมถึงฮองเฮาด้วย ขณะที่ซ่งซีซีเตรียมตัวจะออกจากตำหนัก ฝูเจาอี๋กลับถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน “พระชายา องค์ชายใหญ่... ไม่อาจช่วยไว้ได้แล้วจริงหรือ?” ซ่งซีซีเดิมคิดว่านางคงเสียใจต่อชะตากรรมขององค์ชายใหญ่ แต่เมื่อหันไปมองกลับเห็นว่า ในนัยน์ตาของฝูเจาอี๋ ไม่มีแววเวทนาใดๆ ซ้ำยังแฝงด้วยความปีติเล็กๆ ราวกับว่าเป็นความยินดีจากการล้างแค้นสำเร็จ แม้ว่านางจะพยายามปกปิด แต่ก็ยังเผยออกมาโดยไม่รู้ตัว ซ่งซีซีมิได้ตอบอะไร เพียงแค่หมุนตัวเดินออกไป ฮองเฮาทำให้นางแท้งบุตร นางย่อมไม่หวังให้องค์ชายใหญ่มีชีวิตรอด ซ่งซีซีไม่มีสิทธิ์ตัดสินนาง ผู้ใดไม่เคยผ่านความเจ็บปวดของผู้อื่น ก็ไม่มีสิทธิ์สั่งสอนให้เขาทำดี เดิมที นางควรไปที่ตำหนักกุ้ยหลันต่อ แต่หลังจากไตร่ตรอง นางตัดสินใจนำคนไปตำหนักไฉหลิงก่อน ก่อนหน้านี้ นางคิดว่าจะยังไม่ไป เพราะได้ยินว่าองค์ชายรอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1548
ฮองเฮาไม่เคยเห็นค่าเต๋อเฟยนัก ตระกูลไม่มีรากฐานที่มั่นคง รูปโฉมก็มิได้โดดเด่น นางสามารถก้าวขึ้นมาเป็นพระสนมได้ ก็เพียงเพราะโชคดีที่ให้กำเนิดองค์ชายรอง ตัวนางเองก็คงรู้ดีว่าไม่มีคนคอยหนุนหลัง จึงต้องประพฤติตนอย่างอ่อนน้อมระมัดระวัง อาจมีเล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าใช้กลอุบายร้ายกาจเกินไป อย่างเรื่องที่เต๋อเฟยให้ความช่วยเหลือฝูเจาอี๋ ก็เพียงเพื่อใช้ฝูเจาอี๋สร้างอำนาจในวังหลัง หวังให้ตนเองมั่นคงขึ้น แต่นางให้การช่วยเหลือเท่าไร ฝูเจาอี๋ก็ไม่เคยเห็นคุณค่า กลับมองว่านางเพียงแค่พาองค์ชายรองไปแย่งความรักจากฮ่องเต้ เรื่องที่เต๋อเฟยมักทำก็คือ การนำก้อนหินมาทุ่มใส่เท้าของตัวเอง ด้วยเหตุนี้ ฮองเฮาจึงไม่เห็นนางอยู่ในสายตา แต่บัดนี้ องค์ชายใหญ่เกิดเรื่องขึ้น นางมีเพียงแค่ซูเฟยเป็นผู้ต้องสงสัย อย่างไรก็ตาม นางเคยคาดการณ์ไว้แต่แรกแล้วว่า ซูเฟยมีคนหนุนหลัง ตระกูลของนางเป็นขุนนางสายเดียวกับเซี่ยหลูโม่ ภรรยาของอัครเสนาบดีหลี่ก็ดูแลโรงงานผลิตเสื้อผ้า ส่วนซ่งซีซีก็เป็นผู้รับหน้าที่สืบสวน นางไม่มีวันยอมให้ซ่งซีซีช่วยปกป้องซูเฟย ทุกอย่างต้องทำต่อหน้าตนเอง ซ่งซีซีมองออกถึงความคิดข
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1547
ซูเฟยนั่งอยู่หน้ากระจกเครื่องแป้ง จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่า ชุดที่ก่อนหน้านี้นางให้มารดาว่าจ้างสตรีนามว่าม่อเหนียงจื่อให้ตัดเย็บ ก็ถูกส่งมาถึงแล้ว นางเคยเห็นชุดนั้นมาก่อน เดิมทีตั้งใจจะสวมไปงานเลี้ยงในคืนวันตรุษจีน ชุดเป็นสีเหลืองอัสดง ปักลวดลายดอกไห่ถางเล็กๆ งดงามและละเอียดอ่อน ให้ความรู้สึกสดใสอ่อนหวาน ปลายกระโปรงพลิ้วไหวเสริมให้ดูสูงศักดิ์และสง่างามยิ่งขึ้น นางสั่งให้ฮว๋าเชี่ยนนำชุดมาให้ และเปลี่ยนใส่ทันที นางจ้องมองเงาตัวเองในกระจกทองเหลือง ดวงหน้าของนางแม้จะซีดเซียวลงเล็กน้อย แต่ก็ยังคงงามสะคราญดังเช่นเคย ผิวขาวละเอียด ไม่มีริ้วรอยหรือร่องรอยแห่งความชราเลยสักนิด นางยังคงงดงามอยู่ ปลายนิ้วเรียวขาวลูบไล้ลวดลายปักอันวิจิตร นางพึมพำเบาๆ "ฝีมือปักผ้าของม่อเหนียงจื่อช่างดีนัก ชุดนี้งามกว่าชุดเครื่องแต่งกายในวังของข้าเสียอีก งดงามจริงๆ" ฮว๋าเชี่ยนคุกเข่าลง น้ำตาคลอเต็มดวงตา "พระสนม หม่อมฉันรู้ว่าพระองค์คิดจะทำอะไร แต่โปรดอย่าได้ทำเลยเพคะ หากพระองค์ทำเช่นนั้น จะกลายเป็นการหนีความผิด องค์ชายสามจะต้องแบกรับข้อหาปลงพระชนม์พี่ชายไปตลอดชีวิต" ซูเฟยหัวเราะเยาะเยียบหยิ่ง แต่แวว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1546
รุ่งขึ้น ณ ท้องพระโรง เซี่ยหลูโม่ประกาศข่าวการสวรรคตขององค์ชายใหญ่ ขุนนางทั้งราชสำนักต่างตกตะลึงและเศร้าสลด! เซี่ยหลูโม่กล่าวต่อด้วยน้ำเสียงหนักอึ้ง "ฮ่องเต้ทรงได้รับความกระทบกระเทือนทางพระทัยอย่างหนัก จนล้มประชวร ในช่วงเวลานี้ กระหม่อมและอัครเสนาบดีมู่จะเป็นผู้ว่าราชการแทน พระราชพิธีพระศพขององค์ชายใหญ่ จะมอบให้กรมพิธีการและกรมวังเป็นผู้ดำเนินการร่วมกัน" เจ้ากรมฉีทรงตัวยืนไม่อยู่ ดวงตาแดงก่ำ เมื่อคืนเขาไม่ได้นอนแม้แต่น้อย แม้จะเตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อได้ฟังข่าวนี้ เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าสลดถึงขีดสุด ณ วังหลัง ข่าวการสวรรคตแพร่กระจายออกไป ฮองเฮาตั้งแต่ถูกส่งกลับมาวานนี้ ก็คอยร่ำไห้ขอเข้าเฝ้าองค์ชายใหญ่เสมอ บัดนี้เมื่อทราบข่าวร้าย นางก็หมดสติไปอีกครั้ง โชคดีที่หมอหลวงคอยเฝ้าอยู่ในตำหนักฉางชุนตลอด เมื่อหมอหลวงช่วยให้ฮองเฮาฟื้นขึ้นมา เสียงร่ำไห้อันโศกเศร้าก็ดังก้องไปทั่ววังหลัง ณ ตำหนักไฉหลิง เต๋อเฟยเมื่อได้ยินข่าวก็ทั้งดีใจและกังวล ดีใจ เพราะแผนการสำเร็จลุล่วง ไม่มีร่องรอย ไม่อาจสาวถึงนางและโอรสของนาง กังวล เพราะตั้งแต่เมื่อวานที่องค์ชายรองกลับจากอุทยานบุปผาห
