เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 989
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 990
หลานเอ่อร์ขมวดคิ้ว "ท่านตาจะออกเดินทางกลับชายแดนเฉิงหลิงพรุ่งนี้ เขาแก่แล้ว หากไม่ไปพบครั้งนี้ก็ไม่รู้ว่าจะได้เจออีกทีเมื่อใดกัน ยิ่งไปกว่านั้น ในวันเกิดครบเจ็ดสิบปีของเขาได้อยู่คนเดียวในจวนตะกูลเซียว ท่านไม่อยากไปกินข้าวร่วมกับเขาสักมื้อเหรอ ไม่อยากอวยพรเขามีอายุยืนยาวเหรอ?พระชายาอ๋องฮวยปาดน้ำตา ไม่ เสด็จแม่ไปไม่ได้ และเมื่อวันเกิดปีที่เจ็ดสิบของเขา ซ่งซีซีน่าจะฉลองร่วมกับเขา…หลานเอ่อร์พูดด้วยความโกรธ "เสด็จแม่ แค่คิดดูก็รู้ว่าในวันเกิดที่เจ็ดสิบของเขา ท่านพี่ไปไม่ได้หรอก ในเวลานั้นการเจรจายังไม่เริ่มต้นและฝ่าบาทก็ยังไม่ออกคำสั่ง เขากับท่านพี่จะมาเจอหน้าในเวลาที่ไม่เหมาะสมได้อย่างไร?พระชายาอ๋องฮวยปาดน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้าและสำลัก "มันก็ผ่านไปแล้ว บัดนี้กินชดเชยกันก็มิใช่วันเกิดแล้ว เสด็จแม่ไม่ไป ตอนที่เขากลับมาเมืองหลวง เสด็จแม่ก็ไปเยี่ยมมาแล้ว เพียงแต่มีคนคอยเฝ้าดูไว้ไม่ให้เสด็จแม่เข้าไป แต่ก็ถือว่าข้าทำดีที่สุดแล้วแม้ว่าหลานเอ่อร์จะฝึกฝนตัวเองให้สงบจิตใจในช่วงนี้ แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่นางพูดนั้น ก็โกรธมากจนพูดอะไรไม่ออกอยู่พักหนึ่งช่างเถอะ ช่างเถอะ หลานเอ่อร์ส่ายหัว ดวงตาขอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 991
เมื่อหลานเอ่อร์มาถึงจวนเป่ยหมิงอ๋อง พอเห็นท่านตาและป้าสะใภ้สาม นางก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกและคุกเข่าลงต่อหน้าพวกเขาเมื่อแม่ทัพใหญ่เซียวและนางหนานเห็นนาง พวกเขาก็มองออกไปข้างนอกโดยสัญชาตญาณ แต่ไม่เห็นมีใครอื่นเลย มีแววตาผิดหวังเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าก็กลับมาเป็นปกตินางหนานยิ้มพลางช่วยพยุงนางให้ลุกขึ้น "หลานเอ่อร์ ทำไมถึงร้องไห้อยู่ล่ะ? ไม่ดีใจที่เห็นท่านตาออกมาอย่างปลอดภัยเหรอ?"หลานเอ่อร์ร้องไห้ "มีความสุขมาก เพราะมีความสุขมากเกินไป"แม่ทัพใหญ่เซียวมองไปที่หลานสาวคนนี้ โดยรู้ถึงความทุกข์ที่นางเจอ และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดใจ "หลานเอ่อร์ รีบนั่งลง แล้วปล่อยให้ท่านตาดูเจ้าให้ดีๆ"หลานเอ่อร์ได้ยินน้ำเสียงที่เป็งห่วงกับการกระทำที่เฉยเมยของท่านแม่ อดไม่ได้รู้สึกเศร้าใจขึ้นมา และน้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง "ท่านตา หลานเอ่อร์มีท่านพี่คอยช่วยเหลือให้ ทุกอย่างสบายดีเจ้าค่ะ"แม่ทัพใหญ่เซียวเหลือบมองซีซี และรู้สึกขมขื่นใจ นางเองไม่รู้ว่าต้องทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหน แต่ยังไม่ลืมที่ดูแลน้องของตนเอง"ท่านตาดีใจมากที่พวกเจ้าสามารถดูแลกันและกันได้ ต่อไปก็ต้องทำเช่นนี้ด้วยกันนะ""เจ้าค่ะ หนูจะท
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 371
หยานไท่ฟู่และเสนาบดีมู่อยู่กินข้าวที่จวนอ๋อง มีอาหารรสเลิศและสุราชั้นเลิศ แม่นมเหลียงยังทำซาลาเปาวันเกิดด้วยตนเอง และกดรอยแดงในนั้นเหมือนดอกบ๊วยที่ตกลงมาบนหิมะแม่ทัพใหญ่เซียวมีความสุขมากและดื่มอย่างดีใจด้วย ในระหว่างรับประทานอาหารเย็น พวกเขาทั้งสามยังคงพูดคุยและหัวเราะด้วย โดยส่วนใหญ่พูดถึงเรื่องเก่าๆ ในอดีต และแม้กระทั่งได้พูดถึงแม่ทัพผู้เฒ่าจ้านด้วยเสนาบดีมู่ยังถอนหายใจลึกๆ "ตอนนั้นข้าแบกหน้าไปคุยเรื่องแต่งงานให้จ้านเป่ยว่าง และเห็นแก่ผู้เฒ่าจ้าน โดยคิดว่าไม่อยากให้ตระกูลจ้านตกอับไป ไม่คิดว่าสองคนนี้กลายเป็นคนไม่กินเส้นกัน ข้าที่เป็นพ่อเสื่อนั้นถือว่าใช้ไม่ได้จริงๆ เสียใจเอาซะ""ทุกคนมีชะตากรรมของตัวเอง" หยานไท่ฟู่กล่าว จากนั้นมองไปที่แม่ทัพใหญ่เซียว "เราก็อายุปูนนี้แล้วจะมาห่วงใยเรื่องวันหนุ่นสาวก็ไม่ได้หรอก ดูแลตนเองให้ดี ใช้ชีวิตที่มีลูกกลานคอยอยู่ข้างกายให้นานๆ เท่าที่จะทำได้"คำพูดของหยานไท่ฟู่ค่อนข้างมีความหมายลึกซึ้ง ตอนนี้ฮ่องเต้อายุยังน้อย รากฐานยังไม่มั่นคงก็ย่อมต้องวางแผนในหลายๆ ด้าน หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่วางแผนกับขุนนางเก่าเพื่อสนับสนุนใหม่ ก็ราชวงศ์ใหม่ก็ต้องมีขุนนางใ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 993
โรงงานเย็บปักซู่เจินได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว สามารถรับคนเข้ามาได้ตลอดเวลาฮูหยินของหลี่เต๋อฮวยได้จัดงานเลี้ยงน้ำชาขึ้นเป็นพิเศษ เพื่อประชาสัมพันธ์เรื่องนี้ออกไป ในหมู่ชาวบ้านก็วิพากษ์วิจารณ์กันไม่น้อยแต่การสนทนายังคงเป็นการสนทนา แต่ไม่มีผู้หญิงคนใดที่ถูกไล่ออกจากบ้านกล้าก้าวเข้าสู่โรงงานนี้เสิ่นว่านจืองุนงงมาก จากการสืบของนางกับหงเซียว รู้ว่าผู้หญิงหลายคนที่ถูกหย่าร้างอาศัยอยู่ในสำนักแม่ชี ทำงานหนักและสกปรกหลายอย่าง บางครั้งวันหนึ่งก็กินอาหารไม่ครบสามมื้อบางคนสามารถกลับไปบ้านของครอบครัว แต่ก็ถูกทารุณจากพี่น้องสะใภ้ ชีวิตก็น่าสังเวชมากในวันขึ้นสามค่ำเดือนสามวันนี้ พบศพผู้หญิงในแม่น้ำสือจึหลี่ หลังจากการสอบสวนของสำนักเขตจิงจ้าว ก็พบว่าเป็นนางเย็บปักที่ถูกหย่าร้างไล่ออกจากเรือนเพราะไม่มีลูกชายหลังจากเสิ่นว่านจือรู้เรื่องนี้ ก็นั่งไม่ติดแล้ว ก็มุ่งตรงไปหาซ่งซีซีที่กองกำลังเมืองหลวงทันทีซ่งซีซีมองนางที่เต็มไปด้วยความร้อนใจ ก็ปลอบขึ้นว่า "เรื่องนี้เดิมทีมันก็ยากมาก ร้านเย็บปักของเรายังไม่มีคนเข้าไป ใครก็ไม่อยากเป็นคนแรก เพราะเมื่อเข้าไปแล้วก็เท่ากับบอกให้คนทั้งแผ่นดินรู้ว่า ตนเองเป็น
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 994
ซ่งซีซีพูดขึ้นว่า "ข้าเองก็ใช่ว่าจะคิดไม่ถึง แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงจุดนั้น ก็อย่าเพิ่งคิดถึงปัญหาของจุดนั้น ถ้าขายไม่ได้จริงๆ ก็เอาไปขายต่างเมือง ก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ ตอนนี้ปัญหาใหญ่คือก้าวแรกพวกเราก็ยังไม่สามารถเดินออกมาได้เลย""ก็ใช่ มีคิดว่ามันจะยากขนาดนี้ สถาบันการศึกษาสตรีจะไม่ยากกว่านี้อีกหรือ? ""ไม่สถาบันการศึกษาสตรีจะมีแต่จะรับมือไม่ทัน" ซ่งซีซีพูดขึ้นเสิ่นว่านจือเท้าคาง "ก็ได้ อารมณ์ไม่ดี คืนนี้เรียกศิษย์ทั้งสี่มาฝึกเพิ่มเติมแล้วกัน"ซ่งซีซีหัวเราะออกมา "อาจารย์เสิ่น รีบไปแจ้งเถอะ ศิษย์ของอาจารย์ก็กระหายวรยุทธมาก"เสิ่นว่านจือก็หัวเราะออกมาเช่นกัน "ก็มีจางฉีเหวินที่ขยันมากที่สุด ไอ้หมอนี่พยายามหนักมาก และยังก้าวหน้าเร็วมาก เป็นคนที่เหมาะสมจะฝึกวรยุทธเป็นอย่างยิ่ง ถ้าตอนเด็กเขาได้เจอกับท่านอาจารย์ ตอนนี้วรยุทธของเขาก็จะต้องสูงส่งมากแน่นอน ฝึกตอนนี้รากฐานก็ค่อนข้างไม่เพียงพอ"เย็นหน่อย ซ่งซีซีไปที่จวนป๋อผิงซี ส่วนเสิ่นว่านจือก็ใช้แส้หนังบังคับลูกศิษย์ทั้งสี่ของนางให้ฝึกฝนมากขึ้นหลังจากนางจีได้ยินคำพูดของซ่งซีซี นางก็ยินดีช่วยเหลือ และนางก็เต็มใจมากซ่งซีซีถอนหายใจด้ว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 995
ก็ยังไม่ยอมไปจากกรมราชทัณฑ์จริงๆ นี่มันก็เป็นเรื่องน่าแปลกมาก ใครบ้างเมื่อได้รับการพระราชทานอภัยโทษแล้วไม่รีบออกไป เมื่อกลับไปแล้วก็ก้าวข้ามจานไฟเพื่อกำจัดสิ่งชั่วร้าย? ทำไมเขาอยู่ในกรมราชทัณฑ์จนเสพติดไปแล้ว?ครั้งนี้ก็สงสัยมากจริงๆ "เพราะอะไรหรือ? ""ไม่รู้สิ วันนี้ใต้เท้าหลี่่ส่งบันทึกคดีมาให้แล้วพูดถึงขึ้น เขาอยู่ในห้องมืดไม่พูดอะไรสักคำ ข้าวก็กินเพียงมื้อเดียว วันวันก็เอาแต่อยู่ในนั้น เดิมทีก็บอกว่าจะอยู่แค่วันเดียว แต่ตอนนี้กลับบอกว่าไม่อยากออกไปแล้ว""แปลกมากจริงๆ หรือว่าตำแหน่งขุนนางก็ไม่เอาแล้ว? " ซ่งซีซีฟังแล้วไม่ใช่การตัดสินพระทัยลงโทษของฝ่าบาทก็ไม่พูดอะไรอีก เปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่น "เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเจรจา หลังจากกราบทูลฝ่าบาทแล้ว ฝ่าบาทไม่ทรงสืบหรือ? "การลอบสังหารของเจิ้งหยงโซวยังสามารถปกปิดไปได้ แต่พิษเหมียวที่เซี่ยงผิงวางให้กับองค์หญิงใหญ่นั่นดูจะเหมือนกับพิษเหมียวที่ใช้ในคดีที่เมืองปิ้โจว ฝ่าบาทควรจะสามารถเชื่อมโยงกันได้"เขาจะต้องสืบแน่นอน คาดว่าน่าจะให้อู๋เยว่ไปสืบ"แม้ว่าศาลต้าหลี่จะกำลังทำคดีก่อกบฏ แต่เรื่องที่ไม่ได้พูดออกมาชัดเจน ฝ่าบาทก็ไม่มีทางให้หอต้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 996
ความคิดนี้ของลู่เจิน ซ่งซีซีทำให้เขาเข้าใจผิด อันที่จริงตอนนี้ฝ่าบาทยังไม่ต้องการกำจัดค่ายลาดตระเวนขอเพียงไม่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ เขาก็ไม่สนใจเรื่องเล็กๆ เหล่านี้ ความสมดุลสำคัญที่สุด โดยเฉพาะตอนนี้ยังกำลังสืบคดีก่อกบฏ แม้อ๋องเยี่ยนกับอ๋องฮวยจะอยู่ในสายตาของเขาแล้ว แต่ยังไม่มีหลักฐานที่แท้จริง ถ้ากำจัดคนเหล่านี้ออกไป บางทีอ๋องเยี่ยนก็จะลงมือลับๆ แล้วคนหนึ่งยั่วยุทั้งตระกูล นี่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ยิ่งไปกว่านั้น เขามีแผนการที่ลึกซึ้งยิ่งกว่า ถ้าเขาไม่สามารถควบคุมกองทัพซวนเจีย เขาก็จะทำลายกองทัพซวนเจียให้พังทลายราบคาบ องครักษ์ซวนเท่ก็เข้ามาแทนที่อย่างสมบูรณ์แบบแต่ซ่งซีซีไม่สามารถปล่อยให้เศษสวะกลุ่มนี้ทำให้ค่ายลาดตระเวนยุ่งเหยิงได้ คนบางคนเมื่อมีอำนาจนิดหนึ่งก็จะข่มเหงราษฎรไม่ก็กำจัดค่ายลาดตระเวนไปเสีย ไม่อย่างนั้นก็แก้ไขอย่างจริงจัง ไม่อย่างนั้น ค่ายลาดตระเวนก็แหล่งของอันธพาลที่ได้รับเงินเดือนจากราชสำนักฝ่าบาทไม่อยากแตะต้อง เพราะเกิดเรื่องขึ้นก็ถูกระงับลงไปแล้ว ไม่ได้เกิดเรื่องวุ่นวายจนถึงเขา แต่เรื่องนี้เมื่อขุดลงไปลึกเข้าก็ปกปิดไว้ไม่ได้ เมื่อขุดขึ้นมาแล้วก็ส่งไปยังหออาล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 997
ฮูหยินปี้ไม่ชอบจ้านเป่ยว่างจริงๆ ให้คนจัดวางกับแกล้มเหล้าสามอย่างก็ออกไป และยังพาคนที่ปรนนิบัติออกไปด้วย เหม็นสาบขนาดนี้ ไม่ปรนนิบัติจ้านเป่ยว่างเอาแต่ก้มหน้าก้มตาดื่มเหล้า ไม่กินอาหารสักคำ ท่าทางรังเกียจที่ฮูหยินปี้มีต่อเขา เขาก็เห็นชัดเจน ก็ยิ่งหดหู่มากขึ้น"กินกับข้าวหน่อย อย่าเอาแต่ดื่ม เกิดอะไรกับเจ้ากันแน่? " ปี้หมิงถามขึ้นจ้านเป่ยว่างดื่มเหล้าในแก้วจนหมด ก็ฟุบลงบนโต๊ะร้องไห้ เสียงร้องก็ไม่ดังมาก เหมือนกับถูกคนเอาหมอนปิดปากปิดจมูกไว้ มีเสียงอู้อี้ดังขึ้นปี้หมิงก็ไม่พูดอะไรอีก เอาแต่ดื่มเหล้ากินอาหาร บางทีเขาแค่อยากหาสถานที่ร้องไห้ แม้จะไม่รู้ว่าเขาร้องไห้อะไรหลังจากร้องไห้อยู่พักหนึ่ง เมื่อไม่เห็นใครปลอบใจเขา เขาก็เช็ดน้ำตาแล้วเงยหน้าขึ้น น้ำตาที่อยู่รอบๆ ดวงตาชะล้างสิ่งสกปรกออกไปเล็กน้อย ทำให้ดวงตาของเขาเป็นสีดำและขาว ดูตลกมากทำเอาปี้หมิงหัวเราะออกมา"ใต้เท้าปี้ก็คิดว่าข้าดูตลกเหมือนกันใช่ไหม? " จ้านเป่ยว่างยิ้มอย่างเศร้าๆ "ข้าก็เป็นตัวตลก เป็นตัวตลกอย่างสมบูรณ์แบบ"ปี้หมิงพยักหน้าเห็นด้วย แต่ก็รีบส่ายหน้าทันที เขาไม่สามารถผิดคุณธรรม จากนั้นก็ถามขึ้นว่า "ทำไมเจ้าไม่
บทล่าสุด
