เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 945
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 946
เมื่อเขารู้ว่ามันมีโอกาสที่จะชนะสูงมาก แถมมีคำสั่งจากฝ่าบาทด้วย เหลียงอันก็ยืดหลังให้ตรงพลางขมวดคิ้วและพูดว่า "คำพูดขององค์หญิงใหญ่จะไม่น่าฟังหน่อย เอาแต่กล่าวว่าซีจิงจะจบเห่ มาดูถูกประเทศของตนเองเช่นนี้ มันไม่ควรออกมาจากปากขององค์หญิงใหญ่จริงๆ กระหม่อมไม่คิดว่าการกระทำของใต้เท้าซูจะผิดตรงไหน ก็บอกไปแล้วว่าได้เตรียมแผนการไว้สองแผน หากพวกเขายอมอ่อนข้อให้ งั้นเราก็ยินยอมที่จะเจรจาโดยธรรมชาติ แต่หากพวกเขาไม่ยอมอ่อนข้อ ในที่สุดก็จะทำสงครามอยู่ดี การจับตัวพระชายาเป่ยหมิงอ๋องก็แค่เลียนแบบการกระทำที่ยี่ฝางทำกับอดีตรัชทายาท หากทั้งสองประเทศทำสงคราม พระชายาเป่ยหมิงอ๋องจะกลายเป็นผู้ถูกจับปรากฏตัวในสนามรบชายแดนเฉิงหลิง มันย่อมทำให้ตระกูลเซียวยอมจำนน เช่นเดียวกับที่แม่ทัพซูลันจีทำในเมื่อก่อนเพื่ออดีตรัชทายาทแล้วทำสนธิสัญญาสันติภาพที่ให้ซีจิงของเราต้องอับอาย"องค์หญิงใหญ่เหลิ่งอวี่โกรธมากเมื่อได้ยินคำพูดนี้ "โง่เขลาเอาซะ ที่แม่ทัพซูลันจีทำเช่นนั้นเป็นเพราะยี่ฝางได้จับมรัชทายาทของประเทศเราไป ในเวลานั้นเกิดความขัดแย้งรุนแรงในราชสำนักเนื่องจากอดีตฮ่องเต้ป่วยหนัก หากไม่สามารถให้ประเทศภายในมั่นคงได้ เก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 947
เกือบจะถึงยามจือแล้วแต่ตึกว่างจิงยังเปิดไฟสว่างอยู่ มีโคมไฟแตรแกะสองตัวที่มีคำว่า "ปิดร้าน" แขวนอยู่ที่ประตูห้องส่วนตัวบนชั้นสามเดิมเป็นสถานที่สำหรับดื่มชา แต่ตอนนี้มีสุราหนึ่งขวดและอาหารหลายอย่างเซี่ยหลูโม่ไม่ได้นำองครักษ์มาด้วย ส่วนซูลันซือก็นำคนใช้ไปเพียงคนเดียวซึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตูสุราดื่มไปครึ่งทางแล้ว แม้ว่าทั้งสองจะพูดคุยเกี่ยวกับการเจรจาในวันพรุ่งนี้ แต่ก็ไม่มีใครเปิดเผยประเด็นหลักออกไปจุดประสงค์ของซูลันซือก็คือยืดเยื้อให้เขาอยู่ต่อให้นานๆ ที่นี่และจะไม่เปิดเผยสิ่งใดออกไปเลย ยามนี้เขาคาดว่าแผนการคงสิ้นสุดลงแล้วและบุคคลนั้นก็ถูกจับตัวไปแล้วทว่าเซี่ยหลูโม่ไม่รู้อะไรทั้งนั้นเลย เมื่อนึกถึงเช่นนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกได้ใจ พวกเขายังคิดว่าเป่ยหมิงอ๋องคงจัดการได้ยากมากทีเดียว ใครจะรู้ว่าแค่คำพุดไม่กี่คำเองก็ถูกหลอกมาได้ทว่าแต่ก็ไม่สามารถสรุปได้ว่าเขาไม่ตื่นตัวเอาไว้ ถึงยังไงการเจรจาในวันพรุ่งนี้ ทางแคว้นซางต้องให้ความสำคัญอย่างมาก พวกเขารู้ว่าตนเองเป็นฝ่ายผิด เลยกะว่าจะมาสอดรู้ข้อเสนอของอีกฝ่ายนี่แสดงว่าพวกเขาวิตกกังวลจริงๆอีกอย่างสิ่งที่ทำให้เขาน่าขำก็คือ เป่ยห
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 948
หลังจากกลับมามีสติได้ ซูลันจีก็วิ่งลงไปชั้นล่างอย่างบ้าคลั่งเมื่อเห็นคนในเครื่องแบบองครักษ์หลายคนยืนอยู่ใกล้โต๊ะทำงานในห้องโถงใหญ่ชั้นที่หนึ่ง กำลังพูดคุยกับคนที่มารายงานหัวใจของเขาเต้นรัว เมื่อเขามา มีเพียงเถ้าแก่และเด็กหนุ่นคนหนึ่งที่นี่และไม่เห็นองครักษ์เลย องครักษ์พวกนี้มาเมื่อใดคนที่มารายงานนั้นคือหวังเจิง เขามากับคนอีกสามคน เมื่อเห็นซูลันซือ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ "ใต้เท้าซู ทางซีจิง ของเจ้าหมายความอย่างไร กลับจะทำร้ายใต้เท้าซ่งของเรา"ซูลันซือเหลือบมองรอบๆ และไม่พบซ่งซีซี เมื่อตระหนักว่ามันอาจเป็นกลอุบาย เขาก็ทำหน้าแดงก่ำออกมาและพูดว่า "ไม่มีทาง เจ้าอย่าพูดไปเรื่อย"เจิ้งหยงโซวไม่มีทางจะล้มเหลว แผนนั้นคือใช้คนสิบกว่าคนไปจัดการคนแค่สามสี่คนนั้นแล้วจะพลาดได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น ศิลปะการต่อสู้ของเจิ้งหยงโซวแข็งแกร่งเช่นนั้น ต่อให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัวไว้ก็แค่จับตัวไม่สำเร็จ แต่ไม่มีทางโดนจับดังนั้นมันย่อมเป็นกลอุบาย เมื่อซ่งซีซีถูกจับตัวไป พวกเขาเดาว่าเป็นฝีมือของซีจิง จงใจให้เขาติดกับดักเพื่อให้เขาเปิดเผยความจริงออกมาเขาหันไปมองเซี่ยหลูโม่ด้วยความโกรธและถามอย่างเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 949
มีไฟสองดวงห้อยอยู่ด้านนอกร้านขายยาเย่าหวัง เมื่อพวกของเซี่ยหลูโม่ขี่ม้ามาถึงนั้น ซ่งซีซีก็เดินออกมาโดยได้รับการพยุงจากเสิ่นว่านจือตอนที่นางเดินออกออกนั้น ร่างกายของซูลันซือก็แข็งทื่อ และหัวใจก็เต้นผิดจังหวะ มันล้มเหลวแล้วเหรอทันใดนั้นดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นอย่างนองเลือด ต้องเป็นอ๋องฮวย จะต้องเป็นอ๋องฮวยแน่ๆ เขาไม่ต้องการสร้างพันธมิตรกับซีจิงเพื่อก่อกบฏ เขาถูกฮ่องเต้แคว้นซางส่งไปโดยตั้งใจผมของซ่งซีซียุ่งเหยิงเล็กน้อย บาดแผลที่แขนก็ถูกพันแผลเรียบร้อย และได้เปลี่ยนชุดชั้นนอกไปด้วย เห็นได้ชัดว่ามีคนกลับจวนนำชุดใหม่ให้นางเซี่ยหลูโม่กระโดดลงจากม้าทันทีและรีบเดินเข้าไปหาภายใต้แสงสลัว พูดน้ำเสียงด้วยความกังวล "เป็นอะไรหรือไม่?"น้ำเสียงของซ่งซีซีเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความคับข้องใจ "ถ้าข้าหนีไม่ทัน แขนของข้าก็คงถูกเขาตัดออกแล้ว ข้ามิรู้ว่าข้าไปทำอะไรให้ใต้เท้าเจิ้งต้องแค้นใจและเกลียดข้าขนาดนี้ กลับนำผู้คนมาลอบสังหารข้า"นางพูดแบบนี้ แต่ในเวลาเดียวกันก็จับมือของเซี่ยหลูโม่ แล้วตบหลังมือเขาเบาๆ เพื่อบ่งบอกว่านางสบายดีเสียงเอาความนี้กระทบหูของซูลันซือ เขายังคงมีท่าทีไม่อยาก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 950
เซี่ยหลูโม่รู้ว่าเขาหุนหันพลันแล่นและประมาท แผนการนี้โดนทำลายอย่างง่ายดายแถมยังได้จับตัวเจิ้งหยงโซวในที่เกิดเหตุ เขาจะสงสัยเป็นอ๋องฮวยหลังจากครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้สักครู่ จากนั้นก็จะสงสัยว่าพวกเขากำลังสมรู้ร่วมคิดกัน แต่เมื่อเห็นเขาเปิดปากกำลังจะพูดนั้นก็หยุดพูดทันที ซึ่งแสดงให้เห็นว่าถึงแม้เขาจะหุนหันพลันแล่น แต่เขาก็ไม่โง่"เฉินยี สอบสวนต่อไป" เซี่ยหลูโม่ไม่ได้ผิดหวัง หลังจากออกคำสั่งกับเฉินยีแล้วก็บอกกับหวังเจิงว่า "ส่งใต้เท้าซูกลับไปหอฮุยตงและรายงานเรื่องนี้ให้องค์หญิงใหญ่ทราบด้วย""ขอรับ!" หวังเจิงรับคำสั่งและพูดกับซูลันซือว่า "ใต้เท้าซู เชิญ"ซูลันซือเหลือบมองเจิ้งหยงโซวแวบหนึ่ง และเอื้อมมือไปจับกระเป๋าแขนเสื้อซึ่งเป็นที่ที่เก็บพระราชโองการจากฝ่าบาทอยู่ เพื่อส่งสัญญาณให้เจิ้งหยงโซวอย่าพูดอะไรเรื่อยเปื่อยเมื่อเห็นการกระทำในมือของเขา หัวใจของเจิ้งหยงโซวเย็นวาบทันที เพราะเขารู้ว่าตนเองกลายเป็นหมากไร้ค่าแล้วเขาถูกจับตัวได้ในที่เกิดเหตุมันแก้ตัวไม่ได้อีกเลย แต่ต้องไม่ส่งผลทำให้ซีจิงประสบความล้มเหลวของการเจรจาครั้งนี้เด็ดขาด เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องแบกรับความผิดของเรื่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 951
ซูลันซือโต้เถียงกลับด้วยจิตใต้สำนึก "เป็นไปไม่ได้ ไม่ว่าทักษะศิลปะการต่อสู้ของซ่งซีซีจะยอดเยี่ยมแค่ไหน นางสามารถเทียบนักรบอันดับหนึ่งแห่งเมืองซีจิงได้หรือ"องค์หญิงใหญ่พูดอย่างเย็นชา "ความจริงก็คือนางเก่งกว่า อีกอย่างเขาถูกจับตัวได้อย่างง่ายดาย นักรบอันดับหนึ่งแห่งเมืองซีจิงกลับหมกมุ่นกับอำนาจ การแสวงหาอำนาจของเขาเป็นตัวกำหนดขีดจำกัดสูงสุดของทักษะการต่อสู้ของเขา ในเมื่อพวกเข้าทำความเข้าใจกับซ่งซีซีมาแล้ว ย่อมรู้ว่านางฝึกศิลปะการต่อสู้ในสถาบันว่านซงเหมินตั้งแต่เด็ก พวกเจ้ารู้ไหมว่าสถาบันว่านซงเหมินคือสถานที่อะไรกัน""มันก็แค่นิกายในแวดวงการต่อสู้นิกายหนึ่งไม่ใช่เหรอ มีอะไรพิเศษช?" ซูลันซือกล่าว แม้ว่าความจริงอยู่ต่อหน้าต่อตาแล้ว เจิ้งหยงโซวพ่ายแพ้ให้กับแส้แดงของซ่งซีซี แต่เขาก็ไม่เชื่อว่าซ่งซีซีมีวรยุทธ์ที่แข็งแกร่งเช่นนี้ถ้าบอกว่าเป็นเป่ยหมิงอ๋องที่เอาชนะเจิ้งหยงโซว เขาคงไม่มีข้อสงสัยใดๆ"ศิษย์หญิงของนิกายหนึ่งแถมยังอายุน้อยเช่นนี้ มันจะมีวรยุทธ์เก่งขนาดไหนกันเชียว?" เหลียงอันก็พูดแบบเดียวกันอีกด้วย เขาไม่เชื่อว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะแข็งแกร่งขนาดนั้นองค์หญิงใหญ่เหลิ่งอวี่มองดูพวกเขา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 952
ก่อนการเจรจามีเรื่องเกิดขึ้นมากมายเกินไปมันเป็นคืนอดนอนที่หอฮุยตง และทางหอต้าหลี่ก็ดำเนินคดีในคืนนั้น ที่กรมราชทัณฑ์ หลังจากที่ยี่ฝางสารภาพเสร็จแล้วก็โวยวายจะขอพบจ้านเป่ยว่าง ขอพบหน้าเป็นครั้งสุดท้าย นาง ถึงขนาดก็คุกเข่าลงกับพื้นและร้องไห้ขอร้องนางไม่เคยอ่อนแอขนาดนี้ตั้งแต่เข้ามาในกรมราชทัณฑ์ หลี่ลี่คิดว่าหลังจากการเจรจาเสร็จ ยี่ฝางจะต้องถูกส่งมอบให้กับนักการทูตจากซีจิงอย่างแน่นอน ความตายจะเป็นเรื่องง่าย แต่อาจจะไม่ตายดีนักโทษที่ถูกประณามสามารถเจอญาติของตนเองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตายได้ ดังนั้นหลี่ลี่จึงอนุญาตให้ทั้งสองคนพบกันในคืนนี้ แน่นอนว่าเจอกันที่คุกเท่านั้นเขาส่งคนไปพาจ้านเป่ยว่างไปที่คุก เจ้าหน้าที่เปิดประตูคุกแล้วถอยตัวออกไปข้างนอกแน่นอนว่าก่อนที่จ้านเป่ยว่างเข้าไปนั้นก็ถูกค้นตัวไปหมดแล้ว และไม่อนุญาตให้นำของมีคมเข้าไป เผื่อยี่ฝางจะฆ่าตัวตาย งั้นพวกเขาก็งานเข้าแล้วปัจจุบันี้ยี่ฝางถูกคุมขังเพียงลำพังในเรือนจำหญิง เหตุผลหลักก็คือนางเป็นนักโทษที่สำคัญมาก และไม่อนุญาตให้เกิดข้อผิดพลาดใดๆ ดังนั้นหลี่ลี่จึงส่งกองกำลังแข็งแกร่งมาเฝ้าดูอย่างหนักแน่นแสงส่องลงบนใบหน้าที่ซีดเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 953
นางไม่ใช่คนยอมทอดทิ้งชีวิตของตนเองอย่างง่ายดาย ต่อให้ใช้ชีวิตอย่างน่าอนาถแต่ก็ดีกว่าตายไปนางเชื่อมั่นว่าคนๆ หนึ่งจะไม่โชคร้ายไปตลอดชีวิต ตราบใดที่นางยังมีชีวิตอยู่ นางจะมีโอกาสพลิกผันได้ แม้ว่าจะเป็นแม่ทัพหญิงไม่ได้อีก งั้นนางก็สามารถเลือกเส้นทางอื่นได้ โลกมันใหญ่ขนาดนี้ แค่นางเข้มแข็งมากพอ สักวันหนึ่งนางจะประสบความสำเร็จได้เพราะงั้นนางจึงตายไม่ได้จ้านเป่ยว่างคิดว่านางกำลังพูดเพ้อเจ้อ "การมีเส้นทางจะมีประโยชน์อะไร? เจ้ารู้ไหมว่าครั้งนี้มีคนจากซีจิงมากันกี่คน มีทั้งหมดมากกว่าร้อยคนและมีองครักษ์อย่างน้อยหกสิบหรือเจ็ดสิบคน ข้าไม่มีทางช่วยจเจ้าได้""ไม่ได้ลำพังเจ้าผู้เดียวหรอก ทางจวนเป่ยหมิงอ๋องจะช่วยเจ้า" ยี่ฝางพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ และมันเบามากจนมีแต่จ้านเป่ยว่างคนเดียวเท่านั้นที่ได้ยินได้ "หลังจากที่ข้าตกไปอยู่ในกำมือของชาวซีจิง ข้ามีวิธีให้พวกเขาเอาเซียวเฉิงไปด้วย ทางจวนเป่ยหมิงอ๋องจะไม่เพิกเฉยต่อเซียวเฉิง เจ้าเพียงแค่ต้องติดตามพวกเขาและช่วยเหลือข้าในขณะที่พวกเขาช่วยเซียวเฉิงอยู่"จ้านเป่ยว่างรู้สึกตัวหนาวสั่งเมื่อได้ยินคำพูดของนาง "เจ้าว่าอะไรนะ เจ้ามีวิธีให้ชาวซีจิงจับตัวแม่ทัพ
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1453
กลับมาที่จวนอ๋องจึงค่อยมีบรรยากาศของปีใหม่จริงๆ พวกเขากำลังเล่นปะทัด โยนห่วง และยิงธนู ทุกการเล่นล้วนมีของรางวัลและรางวัลใหญ่ การเล่นปะทัดนั้น ต้องถือปะทัดไว้ในมือ แล้วโยนออกไปก่อนที่มันจะระเบิด แต่ต้องให้มันระเบิดกลางอากาศ ถ้าหากตกลงพื้นแล้วค่อยระเบิด ถือว่าแพ้ แต่แน่นอนว่า ถ้าระเบิดคามือก็ถือว่าได้รางวัลอยู่ดี เพราะขนาดมือระเบิดเจ็บแทบแย่แล้ว ถ้ายังไม่ได้รางวัลอีก กุ้นเอ๋อร์คงไม่ยอมแน่ ตอนที่ซ่งซีซีกลับมา พวกเขาเล่นกันไปกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว พื้นเต็มไปด้วยเศษกระดาษสีแดงหนาทับกันเป็นชั้นๆ เดินไปก็รู้สึกนุ่มเท้า พอลงจากพื้นที่แล้ว ฝ่าเท้าก็เปื้อนสีแดงเป็นมงคลไปหมด ซ่งซีซีชอบบรรยากาศเช่นนี้ นางจึงเข้าร่วมเล่นด้วย นางไม่เคยทำปะทัดระเบิดคามือเลย สามารถโยนออกไปได้อย่างแม่นยำก่อนที่มันจะระเบิดเสมอ เสียงระเบิดกลางอากาศดังกังวานใสชัดเจน แม้ว่ามือกุ้นเอ๋อร์จะเล่นจนแดงไปหมด แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับไม่มีทีท่าว่าจะลดลง รางวัลของเขาวางอยู่เต็มโต๊ะ จนแทบไม่มีที่เหลือ อาจารย์หยูก็ร่วมเล่นกับพวกเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะไปนั่งชมเสิ่นชิงเหอวาดภาพ ในภาพของเสิ่นชิงเหอ เต็มไปด้วยใบหน้าข
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1452
เดิมที หลานเจี่ยนกูกูคิดว่าเมื่อโยนประเด็นขึ้นมาแล้วซ่งซีซีจะต้องเล่นงานพวกนาง แต่ใครจะคิดว่าซ่งซีซีกลับรับคำว่าเป็นความเข้าใจผิดแล้วปล่อยผ่านไปง่ายๆ จนทำให้พวกนางรู้สึกทำอะไรไม่ถูก หลานเจี่ยนกูกูอับอายเล็กน้อย นางกล่าวขอบคุณก่อนถอยกลับไปยืนข้างๆ แต่ยังแอบปรายตามองซ่งซีซีว่ามีนางจะกล่าวอะไรเพิ่มเติมหรือไม่ ทว่าซ่งซีซีเพียงแค่นั่งนิ่งๆ ดื่มชา ไม่พูดอะไรอีกเลย แค่นี้จบแล้วหรือ? นี่ถือว่าสะสางกันแล้วใช่หรือไม่? หรือว่าถือว่าเป็นการปรับความเข้าใจกันแล้ว? ฉีฮองเฮาและหลานเจี่ยนกูกูต่างก็รู้สึกว่า มันยังไม่ได้สะสางกันจริงๆ แต่พอประเด็นจบไปแล้ว ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ หากเอ่ยขึ้นมาอีก มันจะยิ่งเป็นการเผยไต๋ว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล ฉีฮองเฮาทำหน้าบึ้ง เอ่ยเสียงเย็น “น้ำชาเย็นหมดแล้ว รินถ้วยใหม่ให้พระชายาอ๋องเถิด” ในใจของนาง เต็มไปด้วยความขัดเคือง ซ่งซีซีกำลังตั้งกำแพงขึ้นมาขวางนาง ทำให้นางที่ตั้งใจจะสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับซ่งซีซีถูกกั้นไว้ภายนอก แต่ที่แย่กว่านั้นคือ นางไม่สามารถทำอะไรได้เลย! ซ่งซีซียังคงจิบชาอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย นั่งอยู่กับฮองเฮา โดยไม่ได้ชวนคุยก่อน หากอีกฝ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1451
ภายใน ตำหนักฉางชุน มังกรดินใต้พื้นถูกจุดให้ความอบอุ่นทั่วทั้งห้อง ซ่งซีซีถอดเสื้อคลุมออก แล้วนั่งรออยู่ครู่ใหญ่ เมื่อมาถึง นางกำนัลได้แจ้งว่าฮองเฮาเสด็จกลับไปเปลี่ยนเครื่องทรง ให้รอสักครู่ นางจึงนั่งรอโดยมิได้เร่งรีบ ขณะเดียวกัน ฉีฮองเฮากำลังกินรังนกอยู่ในตำหนักบรรทม นางไม่พอใจนักที่หลานเจี่ยนกูกูเร่งเร้าให้รีบออกไป นางกล่าวด้วยน้ำเสียงรำคาญ “ให้นางรอหน่อยแล้วอย่างไร?” หลานเจี่ยนกูกูเอ่ยเกลี้ยกล่อม “ฮองเฮา ท่านทรงกล่าวมาตลอดว่า ไม่ควรทำให้พระชายาอ๋องขุ่นเคือง บัดนี้เมื่อทรงเชิญนางมาแล้ว ก็ควรพูดจากันดีๆ อธิบายเรื่องเข้าใจผิดให้กระจ่าง เรื่องก็จะจบลง” ฮองเฮาหัวเราะเยาะตนเอง ก่อนจะกล่าวด้วยความขุ่นเคือง “ก่อนหน้านี้ข้าก็คิดเช่นนั้น แต่เจ้าเองก็ได้ยินว่าตอนที่ข้าขอตัวออกมา ฮ่องเต้ตรัสว่าอะไร พระองค์ตรัสว่า ต่อให้ซ่งซีซีจะตีหรือด่าข้า ข้าก็ต้องอดทนรับไว้ พระองค์มิได้เห็นข้าเป็นฮองเฮาเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่อยากให้คนที่อยู่ในดวงใจของพระองค์ได้ระบายความโกรธออกมา” ฮองเฮา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บช้ำ ดันถ้วยรังนกออกไป น้ำตาหยดแหมะลงบนโต๊ะ “เขาทรงป่วยจนเลอะเลือนไปแล้ว หรือแท้จริงทรงโปรดปรานซ่ง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1450
ปีนี้ งานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าในวัง เงียบเหงากว่าปีที่แล้วมาก ฮองเฮา แม้จะได้รับอนุญาตให้พ้นโทษกักบริเวณเป็นเวลา หนึ่งวัน แต่นางกลับแทบไม่ได้พูดอะไรเลย ดูท่าทางเหมือนมีเรื่องในใจมากมาย แม้แต่เหล่าพระโอรสพระธิดาที่เข้ามาทักทาย นางก็เพียงรับคำอย่างเรียบเฉย จักรพรรดิ์ซูชิงก็ทรงอ่อนล้ายิ่งนัก ตั้งแต่เช้าตรู่ทรงต้องเสด็จออกประกอบพิธีบวงสรวงสวรรค์ วุ่นวายไปทั้งวันจนหมดเรี่ยวแรง ไทเฮาเองก็ทรงได้รับลมเย็นจนประชวร จึงทรงลุกจากที่นั่งแต่เนิ่นๆ โดยมี สนมฮุ่ยไทเฟย ประคองกลับไปยังตำหนักฉืออัน ตอนที่ไทเฮาเสด็จออกจากงานฮองเฮารีบสั่งการทันที “พาองค์ชายใหญ่ ไปยังตำหนักฉืออันให้ไปอยู่ข้างพระวรกายของไทเฮา” จักรพรรดิ์ซูชิงขมวดพระขนง “เสด็จแม่ประชวร เจ้าให้เขาไปอยู่ด้วยทำไม?” ฮองเฮาสีพระพักตร์เคร่งขรึม เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เสด็จแม่ทรงรักและเอ็นดูเขานัก บัดนี้พระองค์ทรงประชวร เขาก็ต้องไปอยู่ข้างกาย คอยปรนนิบัติ” กล่าวจบ นางก็ทอดถอนใจอย่างเศร้าสร้อย “เดิมควรเป็นหม่อมฉันที่ต้องคอยดูแลปรนนิบัติพระอาการของไทเฮาแต่หม่อมฉันกลับไร้ความสามารถ เช่นนั้นก็ให้เขาทำหน้าที่กตัญญูแทนหม่อมฉันเถิด” จักร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1449
พระอาการของจักรพรรดิ์ซูชิงดีขึ้นเพียงเล็กน้อย พระองค์ก็ทรงเรียกดูฎีกาทันที พระองค์ทรงไว้วางพระทัยเสนาบดีมู่ แต่ก็มิได้ไว้วางใจอย่างสิ้นเชิง สิ่งที่พระองค์ทรงหวาดระแวงที่สุดก็คือ หากกองทัพไม่ได้อยู่ที่หนานเจียง และไม่ได้อยู่ที่ซีม่อน เพื่อติดตามโจมตีกองทัพแคว้นซา แต่กลับเป็นว่าเป่ยหมิงอ๋องกำลังนำทัพบุกกลับมายังเมืองหลวง และข่าวทั้งหมดถูกปิดกั้น มิอาจมาถึงพระองค์ หากเป็นเช่นนั้น ด้วยความเร็วของเซี่ยหลูโม่ ภายในสามเดือน กองทัพของเขาย่อมสามารถกวาดล้างและยึดครองทุกหัวเมืองที่ผ่านไปได้อย่างง่ายดาย ดังนั้น พระองค์จึงทรงต้องการตรวจสอบฎีกาจากแต่ละแคว้นด้วยพระองค์เอง บัดนี้ซ่งซีซีกลับไปประจำการที่จวนกองกำลังเมืองหลวงแล้วพระองค์จึงทรงมีรับสั่งให้เรียกตัวนางเข้าเฝ้าในห้องพระอักษร ครานี้มิใช่การสนทนาสัพเพเหระ หากแต่เป็นการไต่ถามว่านางมีข่าวเกี่ยวกับเซี่ยหลูโม่หรือไม่ ซ่งซีซีกราบทูลตามตรงว่านางเองก็เป็นกังวลอย่างยิ่ง จักรพรรดิ์ซูชิงทอดพระเนตรนาง ก็ไม่ทรงพบพิรุธใดๆ แต่ไม่ว่าความเป็นไปได้จะเป็นเช่นไร ก็ล้วนเป็นเรื่องเลวร้ายทั้งสิ้น หากกองทัพของพวกเขาถูกซุ่มโจมตี นั่นหมายความว่ากองทัพ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1448
คืนนั้นหมอมหัศจรรย์ดันแบกหีบยาไปพร้อมกับหงเชวี่ย ออกจากร้านยา ก่อนออกเดินทาง เขาบอกกับหมอเวรกลางคืนของร้านยาเย่าหวังว่าจะไปรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของพระชายาอ๋อง รถม้าหยุดที่จวนอ๋อง หมอมหัศจรรย์ตั้นเดินพรวดพราดเข้าไปด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยว เมื่อทุกคนทยอยออกมารับหน้า เขามองซ่งซีซีแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้ระบายโทสะใส่นาง กลับหันไปเล่นงานอาจารย์หยูแทน "ใช้ข้าเป็นข้ออ้างอย่างน้อยก็ควรบอกข้าล่วงหน้าสักหน่อย! เกือบทำให้ข้าถูกผู้ตรวจการสวี่จับผิดได้แล้ว!" พอได้ยินท่านผู้เฒ่าโวยวายขึ้นมา ทุกคนถึงนึกขึ้นได้ว่าหมายถึงเรื่องอะไรอาจารย์หยูรีบขออภัยแล้วถามว่า “ผู้ตรวจการสวี่ถามท่านไปแล้วหรือ?” “เขาป่วย! องค์หญิงใหญ่หมิ่นชิงเชิญข้าไปตรวจอาการให้เขา พอเจอข้าเขาก็ร้องไห้เหมือนเด็ก แล้วคอยถามอยู่นั่นว่าฮ่องเต้ยังมีหนทางรักษาหรือไม่ แรกๆ เขายังไม่บอกด้วยซ้ำว่าเป็นโรคอะไร ข้าฟังแล้วงงเป็นไก่ตาแตก!” หมอมหัศจรรย์ดันพูดจบก็ฮึดฮัด “ท่านไม่ได้หลุดพิรุธใช่หรือไม่?” ซ่งซีซีรีบถาม เพราะเรื่องที่ผู้ตรวจการสวี่ตั้งใจจะถวายฎีกาตักเตือนด้วยชีวิตทำให้พวกนางตกใจไม่น้อย เขาเป็นคนที่ยอมให้มีข้อผิดพลาดไม่ได้แม้แต่น้อย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1447
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเสิ่นว่านจือเอ่ยชวนผิงหนานป๋อและฮูหยินออกไปเดินเล่นในลานกว้างของตึกว่างจิง ไม่ไกลจากตึกว่างจิงมีโรงแสดงศิลปะพื้นบ้าน ซึ่งเต็มไปด้วยนักเล่านิทาน นักแสดงงิ้ว พ่อค้า และร้านขายอาหาร ครึกครื้นครบครันทุกอย่าง ตั้งแต่มาเมืองหลวง เสิ่นว่านจือก็ยุ่งตลอด ไม่เคยมีเวลาว่างไปเดินเที่ยวเล่นเลย ครั้งนี้จึงถือโอกาสแยก ผิงหนานป๋อ ออกไป ให้ซ่งซีซีได้พูดคุยกับจูจิ่นเป็นการส่วนตัว อีกทั้งตนเองก็จะได้ไปเที่ยวเล่นกับเฉินเฉินด้วย เมื่อคนอื่นออกไปแล้วซ่งซีซีกับจูจิ่นก็ลดเสียงให้เบาลง ก่อนหน้านี้ พวกนางไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เป็นประเด็นสำคัญเลย บัดนี้ ย่อมต้องกล่าวถึงบ้างแล้ว แขกที่เฝ้าดูจากภายนอก เมื่อเห็นผิงหนานป๋อและฮูหยินออกไป ต่างพากันเข้าใจว่าพระชายาเป่ยหมิงอ๋องจะลงโทษคุณหนูเจ็ดเป็นการส่วนตัว จึงตั้งใจเงี่ยหูฟัง รอชมเรื่องสนุก ทว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกลับตรงกันข้าม สองคนนี้คุยกันด้วยเสียงเบาๆ แถมยังมีเสียงหัวเราะเป็นระยะๆ บรรยากาศกลับดูกลมเกลียวยิ่งกว่าเดิมเสียอีก! เมื่อมีบ่าวไพร่เข้าออกตลอดเวลา ก็มีคนช่างสังเกตจงใจเลิกม่านขึ้นด้านหนึ่ง ทำให้ทุกคนที่อยู่ภายนอกสามารถมองเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1446
ซ่งซีซีพร้อมด้วยเสิ่นว่านจือและเฉินเฉินรออยู่ในเรือนหลันซี เมื่อเด็กในร้านนำผิงหนานป๋อและครอบครัว รวมถึงบ่าวไพร่เดินผ่านสวนเข้ามาถึงด้านหน้าเรือนหลันซีก็ร้องบอก ซ่งซีซีได้รับการพยุงจากเสิ่นว่านจือและเฉินเฉินออกมาต้อนรับด้วยตนเอง ผิงหนานป๋อและภรรยา รวมถึง คุณหนูเจ็ดจูจิ่นรีบคำนับทำความเคารพ ซ่งซีซีแย้มยิ้มเอ่ยว่า “ไม่ต้องมากพิธี เชิญด้านในนั่งเถอะ” ระหว่างที่ซ่งซีซีกล่าวคำเชื้อเชิญ นางก็ลอบพินิจทั้งสามคน ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางพบเจอผู้คนมามากมาย การสังเกตสีหน้า แววตา และท่าทางก็พอจะทำให้นางมองเห็นอะไรบางอย่างได้ ผิงหนานป๋อสวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีดำ ด้านในเป็นอาภรณ์ปักลายดอกไม้และวิหคขลิบทองบริเวณคอเสื้อ บริเวณอกมีสร้อยประคำขนาดใหญ่ห้อยอยู่ ดูเหมือนเป็นผู้มีฐานะดี แต่ก็แฝงกลิ่นอายของความละวางทางโลก ทว่าขณะยืนอยู่ ร่างของเขากลับโน้มเอียงไปทางบุตรสาวโดยไม่รู้ตัว รอยยิ้มบนใบหน้าเผยให้เห็นท่าทางประจบประแจงเล็กน้อย ชัดเจนว่าเป็นคนที่ไม่ถนัดเรื่องการเข้าสังคม ส่วนฮูหยินผิงหนานป๋อสวมเสื้อนอกสีแดงเข้มทับด้วยเสื้อคลุมขนจิ้งจอกขาว ทำให้ดูสดใสเปล่งประกาย นางเป็นสตรีร่างท้วม ผิวพรรณเปล่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1445
ซ่งซีซีรู้สึกว่าคุณหนูเจ็ดไม่ควรต้องรับคำด่าทอโดยไร้เหตุผล อีกทั้งนางเองก็ไม่ต้องการเป็นศัตรูกับจวนป๋อผิงหนานในเมื่อเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะนาง นางก็ต้องให้คำอธิบายที่เหมาะสม ดังนั้น นางจึงสั่งให้หัวหน้าลู่ส่งเทียบเชิญไปยังจวนป๋อผิงหนาน ขอเชิญทั้งครอบครัวไปตึกว่างจิงเพื่อร่วมรับประทานอาหาร ขณะเดียวกัน เมื่อส่งเทียบเชิญ นางก็ปล่อยข่าวนี้ออกไปด้วย ส่วนเหตุผลที่ไม่เชิญไปที่จวนของตนเอง นั่นเพราะเรื่องนี้ต้องการให้มีการชี้แจงความเข้าใจผิดต่อสาธารณะ การนัดพบกันภายในจวนจึงไม่เหมาะสม ตึกว่างจิงเป็นสถานที่หรูหรา เพื่อแสดงความเคารพต่อจวนป๋อผิงหนานและคุณหนูเจ็ดการปล่อยข่าวล่วงหน้า ทำให้บรรดาพ่อค้าและขุนนางผู้สูงศักดิ์ที่ชอบสู่รู้เรื่องชาวบ้านย่อมไม่พลาดโอกาสเฝ้าดูเรื่องนี้ เมื่อมีคนจับตาอยู่มาก ย่อมเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการคลี่คลายปัญหา ภายในเรื่องนี้ยังมีเจตนาชดเชยให้กับคุณหนูเจ็ดตลอดหลายปีที่นางทำการค้า ผู้คนมักดูถูกนางเพียงเพราะเป็นสตรี ถูกเอาเปรียบและถูกกดขี่อยู่เสมอ จวนป๋อผิงหนาน ก็ไม่มีบุรุษคนใดที่สามารถเป็นเสาหลักได้ เดิมทีตระกูลนี้เคยเป็นตระกูลสูงศักดิ์ แต่บัดนี้กลับตกต่ำจนแท
