เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 674
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 675
เมื่อหยูไป๋กลับไปที่จวนโหวกู้ ฮูหยินโหวกู้ก็เข้ามาถามเกี่ยวกับสถานการณ์ทันทีนางเป็นถึงฮูหยินจวนโหวผู้สูงศักดิ์ ในปกติที่นางสุภาพกับสาวกายกรรมมากเพราะได้เห็นแก่หน้าองค์หญิงใหญ่ แต่เมื่อเห็นนางตาแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่านางเสียท่าไป จึงถามแบบดุเดือดว่า "เคยร้องไห้หรือ เจ้า ร้องไห้ต่อหน้าพวกนางหรือ?"หยูไป๋ลูบหน้าอก ราวกับยังคงหวาดกลัวอยู่ "ฮูหยินมิทราบว่าที่ที่เราไปคือตึกว่างจิง เดิมทีเราอยู่บนชั้นสูงสุดแล้ว แต่เพื่อทดสอบความกล้าหาญของข้า คุณหนูเสิ่นกล่าวว่าเจ้าสิบเอ็ดฝางเป็นแม่ทัพ ในฐานะภรรยาของเขาไม่สามารถเป็นคนขี้ขลาดได้ จึงจับมือข้าแล้วบินขึ้นไปจุดสูงสุด บินอยู่กลางอากาศจริงๆ ข้าตกใจแทบแย่ แต่ข้าไม่ได้ร้องไห้ต่อหน้าคุณหนูเสิ่น ที่นั่นลมมันแรง พัดจนข้าตาแดง ข้าร้องไห้ตอนเรากลับถึงรถม้า หากฮูหยินไม่เชื่อก็ถามไห่ถังได้นะ"ฮูหยินโหวกู้เงยหน้าขึ้นแล้วถามไห่ถัง "ที่นางพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?"ไห่ถังตอบตามความเป็นจริงว่า "เรียนฮูหยินเจ้าค่ะ เป็นแบบนี้จริงๆ คุณหนูเสิ่นมองที่หน้าต่างแล้วถามคุณหนูแบบยั่วยุเล็กน้อยว่ากล้าขึ้นไปหรือไม่ ยังบอกการเป็นฝางฮูหยินไม่สามารถเป็นคนขี้ขลาดได้ ข้าน้อยค
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 676
เสิ่นว่านจือก็กลับไปที่จวนอ๋อง และเรียกซ่งซีซีและอาจารย์หยูไปที่ห้องอ่านหนังสือ เซี่ยหลูโม่ยังไม่กลับมา อาจารย์หยูรีบร้อนที่จะฟังผล ดังนั้นเขาจึงทนไม่ไหวที่จะรอท่านอ๋องกลับมาคำพูดแรกของนางก็ทำให้อาจารย์หยูร้องไห้ "อาจารย์หยู ข้าแน่ใจว่านางเป็นน้องสาวของเจ้า"นับตั้งแต่เสิ่นว่านจือออกไป เขาก็กระสับกระส่าย กลัว กลัวมาก กลัวว่าเมื่อเสิ่นว่านจือกลับมาจะส่ายหัวให้เขาดังนั้นเมื่อเสิ่นว่านจือออกไปนานเท่าไร เขาก็กระวนกระวายใจนานเท่านั้น เมื่อคืนนอนไม่หลับทั้งคืนอยู่แล้ว และวันนี้มีรอยคล้ำใต้ตาอย่างลึก ในที่สุดได้รอเสิ่นว่านจือกลับมา ก่อนที่เขาจะหายใจเสร็จก่อนค่อยถาม ทว่าเสิ่นว่านจือก็พูดก่อนหลังจากอึ้งไป น้ำตาก็ไหลลงมาพระชายาและคุณหนูเสิ่นต่างก็อยู่ด้วย เขานั่งลงเก้าอี้หลังโต๊ะด้วยขาที่สั่นเทา เขาเอนตัวลงบนโต๊ะเป็นเวลานานก่อนที่จะเงยหน้าขึ้น และถามด้วยตาแดง "คุณหนูเสิ่น เจ้าต้องรับผิดชอบสิ่งที่เจ้าพูดนะ เจ้าแน่ใจจริงๆ ใช่ไหม?""แน่ใจ นางได้พูดถึงเหตุการณ์ในอดีตและเล่าเรื่องที่นางยังจำได้หลายอย่างให้ข้าฟัง อีกอย่างมีบางสิ่งที่เจ้าไม่ได้บอกข้าด้วย เจ้าถูกแม่ของเจ้าทุบตีด้วยไม้ปัดขนนกใช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 677
ซ่งซีซีขัดจังหวะ "เจ้าบอกว่ากลุ่มกายกรรมมักถูกคนหาเรื่องเป็นบ่อยครั้งในหลายปีก่อน ถูกหาเรื่องอย่างไร นางได้บอกไหม""มี คนที่หาเรื่องพวกนั้นพังเครื่องมือต่างๆ ของพวกเขาไป จากนั้นก็ได้ซื้อใหม่หลายครั้ง แต่ก็โดนทำลาย ทำให้หัวหน้ากลุ่มโกรธมาก""เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่?""นางบอกว่ามันเกิดขึ้นเมื่อห้าปีที่แล้ว และเหตุการณ์นี้กินเวลาไปครึ่งปีแล้ว""อืม จดจำไว้ว่าองค์หญิงใหญ่อาจจะได้ไปอำเภอหยงเมื่อห้าปีที่แล้วหรือว่านางส่งคนไปที่นั่น" ซ่งซีซีพูดกับอาจารย์หยูอาจารย์หยูพยักหน้า "พระชายาเตือนข้าไว้แล้ว เอาแต่ฟังเรื่องของนางจนลืมไปว่าหนี้บุญคุณช่วยชีวิตขององค์หญิงใหญ่จำเป็นต้องสอบสวนด้วย"อาจารย์หยูไม่เคยประมาทขนาดนี้มาก่อน ครั้งนี้เขาตื่นตัวไปจริงๆเสิ่นว่านจือกล่าวต่อ "หลังจากที่กลุ่มกายกรรมถูกยุบ ทุกคนแยกย้ายกันเป็นเวลาหลายเดือน เหลือนางคนเดียวที่ไม่มีญาติพี่น้องใดๆ และทำอะไรไม่ถูก แต่ต่อมาเนื่องจากหัวหน้ากลุ่มมีสุขภาพไม่ดีก็เลยกลับมา หยูไป๋ก็อยู่ที่อำเภอหยงเพื่อดูแลเขา อย่างน้อยก็นับว่ามีญาติอยู่รอบๆ อาศัยความสามารถของนาง นางทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ขึ้นเขาเก็บสมุนไพรและล่าสัตว์ และสมุนไพ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 678
ปัญหาที่อยู่ต่อหน้าในตอนนี้คือเจ้าสิบเอ็ดฝางควรถ่วงเวลากับการแต่งงานครั้งนี้ได้อย่างไรต่อมาทางจวนโหวกู้จะเร่งเขาอย่างแน่นอน ขึ้นอยู่กับว่าเจ้าสิบเอ็ดฝางใช้วิธีอะไรมาถ่วงเวลาจากการคาดเดาของพวกเขา หากเจ้าสิบเอ็ดฝางปฏิเสธตรงๆ งั้นหยูไป๋ก็จะกลายเป็นหมากที่ถูกทอดทิ้งขององค์หญิงใหญ่ มีสองทางออก หากมิใช่ส่งไปให้โหวกู้เป็นนอนุภรรยา ก็ให้นางแต่งงานกับคนแก่เป็นอนุภรรยาหรือไม่ก็เป็นสาวใช้ต้นห้องแต่หากให้เจ้าสิบเอ็ดฝางตอบตกลงก่อน นี่ก็ไม่เหมาะ เห็นๆ อยู่ว่าเจ้าสิบเอ็ดฝางไม่มีใจเช่นนี้ ตอนแรกนางลู่ก็ชอบอยู่ แต่พอรู้ว่าเป็นแผนการก็ย่อมไม่เห็นด้วยแน่ๆอีกอย่างแม้ว่าในที่สุดทั้งสองครอบครัวจะได้ถูกตาต้องใจกันและต้องการหารือเรื่องการแต่งงานจริงๆ งั้นพ่อแม่ของฝ่ายหญิงก็ควรจะเป็นพวกอาจารย์หยู แทนที่จะเป็นทางจวนโหวกู้ อาจารย์หยูจะไม่ยอมให้น้องสาวต้องเจอเรื่องกลุ้มใจอีกหลังจากที่อาจารย์หยูผ่านอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เขาก็คิดถึงเรื่องนี้เช่นกัน จึงพูดก่อนว่า "จะให้ข้าทำอะไรก็ได้ แม้ว่าต้องการชีวิตข้าก็ได้ แต่นางไม่ได้ นางเป็นแม่นางที่บริสุทธิ์ ไม่สามารถเพราะแผนการและทำลายชื่อเสียงของนาง"การได้เจอของที่หาย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 679
ฝู้หม่ากู้ออกมาจากคุกใต้ดินของจวนองค์หญิง และเดินด้วยเท้าหนักไปที่ห้องโถงด้านข้าง องค์หญิงใหญ่กำลังรอเขาอยู่หลังจากที่เขาได้พบกับซ่งซีซี และรู้เกี่ยวกับแผนการของพวกนาง เขาถึงมีโอกาสเข้าไปในคุกใต้ดิน เพื่อให้ของกินของใช้แก่เฟิ้งเอ๋อ ยังสามารถพานางออกจากคุกใต้ดินและเดินเล่นในสวนหลังบ้านหลังจากได้ยินแผนนี้จาก องค์หญิงใหญ่ก็คิดจะทอดทิ้งกู้ชิงหลานแล้วเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำเช่นนี้ และหากเขาถูกบังคับตั้งแต่แรก งั้นตอนนี้เขาก็เข้ามาเกี่ยวด้วยแล้วทางจวนโหวกู้และจวนองค์หญิงใหญ่ถูกผูกไว้อย่างแน่นหนา นอกจากต้องเชื่อฟังคำสั่งแล้ว เขาทำอะไรไม่ได้อีกเมื่อเข้าไปในห้องโถงด้านข้าง องค์หญิงใหญ่ให้คนข้างๆ ออกไปหมด และพูดเบาๆ ว่า "นั่งลง!"ฝู้หม่ากู้นั่งลงแล้วกล่าวว่า "ขอบพระทัยองค์หญิง"องค์หญิงใหญ่ดื่มชาช้าๆ นางไม่พูดอะไร และฝู้หม่ากู้ก็เงียบ"ได้เจอกับนางแล้ว สบายใจแล้วสินะ" องค์หญิงใหญ่เป่าฟองชาแล้วพูดอย่างใจเย็น"ขอบพระทัยที่องค์หญิงให้ยา" ฝู้หม่ากู้กล่าวองค์หญิงใหญ่เงยหน้าขึ้นมองเขา แม้ว่าเรื่องบางเรื่องนางรู้ว่ามันเป็นอย่างไร แต่เมื่อมองดูชายเจ้าเล่ห์คนนี้ บางครั้งนางก็อดไม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 680
องค์หญิงใหญ่สะบัดมือให้เขาออกไป คิดว่านางไม่เห็นความรังเกียจในดวงตาของเขาเหรอ? ยิ่งเขารังเกียจมากเท่าไร นางก็ยิ่งต้องการให้เขาจำไว้ว่าเขาและ ทางจวนโหวกู้ล้วนเป็นทาสของนางตลอดกาลหลังจากที่ฝู้หม่ากู้จากไป นางก็เรียกแม่นมฝางเข้ามา "คืนนี้ฝู้หม่าจะมา จุดตะเกียงให้เร็วหน่อย จุดธูปด้วย และอย่าลืมให้ฝู้หม่าดื่มสมุนไพรคุมกำเนิดก่อนเข้าห้อง"แม่นมฝางตอบว่า "เจ้าค่ะ ข้า"น้อยรับทราบเจ้าค่ะ"องค์หญิงใหญ่หลับตาลงและ มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก แม่นมฝางไม่ถอยออกไป หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่งก็พูดว่า "องค์หญิง ท่านไม่เคยชอบเข้าใกล้ชิดฝู้หม่าเลย ทำไมท่านจึงต้องบังคับตัวเองด้วยล่ะ"องค์หญิงใหญ่ไม่ลืมตาและถอนหายใจจนแทบไม่ได้ยิน "จู่ๆ ข้าก็คิดถึงใครบางคนขึ้นมา""ฝู้หม่าคือฝู้หม่า และบุคคลนั้นคือคนนั้น ทุกครั้งที่ท่านร่วมรักกับฝู้หม่า ท่านก็ไม่มีความสุขนะ" แม่นมฝางเป็นพี่เลี้ยงเด็กของนาง มีสถานะสูงในจวน และคำบางคำก็มีแต่นางเท่านั้นที่กล้าพูดองค์หญิงใหญ่ลืมตาขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย "เจ้าคิดว่าข้าควรเลี้ยงเด็กไว้เพื่อทำให้ตัวเองมีความสุขไงั้นหรือ?""ข้าน้อยไม่ได้หมายความอย่างนั้น ข้าน้อยแค่ห่วงใยท่าน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 681
องค์หญิงใหญ่มองแม่นมด้วยรอยยิ้มจางๆ "เจ้ารีบร้อนอะไรกัน ยังไม่ได้ถูกลักพาตัว แต่สอบสวนมาให้ชัดเจนแล่วว่าเขาจะออกจากเมืองหลวงไปยังเมืองซุยโจวในวันที่สามสิบ กันยายน ทั้งหมดมีสามคน รวมทั้งคนขับรถม้าและเด็กใช้คนหนึ่ง จะนำพวกเขาทั้งหมดกลับไปที่จวนองค์หญิง และกักขังพวกเขาไว้ในคุกใต้ดินก่อน ใครจะรู้ว่าพวกเขาหายตัวไป พอรอเทศกาลหันอี้ผ่านไป ข้าค่อยลงมือก็ไม่สาย"แม่นมฝางรู้สึกหัวใจเต้นแรงเมื่อได้ยินเช่นนี้ "องค์หญิง ซ่งฮวยอันปฏิบัติต่อท่านอย่างไร้หัวใจ้เช่นนี้ ที่ท่านอยากมีทายาททำไมต้องตามหาคนของตระกูลซ่งด้วยล่ะ แม้ว่าฝู้หม่าเป็นคนขี้ขลาด แต่ถึงยังไงเขาเป็นราชบุตรเขยที่ถูกต้องตามกฎหมายของท่านนี่นะ"องค์หญิงใหญ่รู้สึกว่าปากขมขื่น ความขมขื่นนี้มาจากก้นบึ้งของหัวใจ นางกำหมัดแน่นเพื่อประคองขมับและหลับตาลง คำพูดของนางแทบจะพูดกัดฟันกรอด "เขาโหดเหี้ยมและใจร้าย ไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับข้า แต่ข้ากลับไม่ยอมให้เขาสมปรารถนา ข้าอยากให้กำเนิดบุตรชายของตระกูลซ่ง เพื่อที่วิญญาณของเขาจะไม่สงบสุข"แม่นมฝางถอนหายใจ "ท่านนี่แค่โกรธและหาเรื่องกับคนตาย มิใช่ต้องการมีบุตรชายจริงๆ ถ้าท่านอยากได้ก็ทำไปนานแล้ว ทำไม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 682
เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน หวังเชียงออกมาจากกระทรวงโยธาธิการ และรถม้ารออยู่ด้านนอกแล้ว ก่อนขึ้นรถม้าเขาพูดว่า "ไปที่ปลายถนนฉางเล่อก่อน สองวันก่อนฮูหยินบอกว่าอยากกินเกี๊ยวของเหล่าจาง ไปซื้อของดิบกลับไปปรุงเอง""เกรงว่าตอนนี้ไม่ได้เปิดร้านนะ" คนขับบอกแผงขายเกี๊ยวของเหล่าจางนั้นตั้งขึ้นเฉพาะตอนกลางคืนเท่านั้น เมืองหลวงแคว้นซางก็เจริญรุ่งเรือง ส่วนถนนฉางเล่อและถนนเป่ยอันก็เอิกเกริกมากหลังฟ้ามืด"ใกล้แล้ว พอถึงที่นั่นค่อยรอสักพักก็ได้" หวังเชียงพูดคนขับรถม้ายิ้ม "นายคนรองรักฮูหยินสองจริงๆ นะ"หวังเชียงเอาพัดในมือไปตีหัวของคนขับเบาๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "นางเป็นสตรีที่ดีได้แต่งงานกับข้า มีลูกๆ ให้ข้า ข้าจะไม่ทำดีกับนางได้อย่างไร เจ้าก็เช่นกัน ให้ปฏิบัติต่อหยานเอ๋อร์ให้ดีๆ ด้วย"คนขับรถม้ายิ้ม "ข้าน้อยรับทราบขอรับ"คนขับรถม้าเป็นเด็กที่เกิดจากคนรับใช้ที่บ้าน และหยานเอ๋อร์ถูกซื้อมาตั้งแต่นางยังเด็ก สองปีก่อนได้ตัดสินให้พวกเขาแต่งงานกัน หยานเอ๋อร์ตอนนี้รับใช้อยู่ข้างกายฮูหยินรองนางหลานเมื่อรถม้ามาถึงสุดถนนฉางเล่อ พ่อค้าแม่ค้าก็เริ่มตั้งแผงขายของทีละร้าน เหล่าจางอายุเยอะแล้วเลยทำอะไรก็ช้าๆ หว
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1449
พระอาการของจักรพรรดิ์ซูชิงดีขึ้นเพียงเล็กน้อย พระองค์ก็ทรงเรียกดูฎีกาทันที พระองค์ทรงไว้วางพระทัยเสนาบดีมู่ แต่ก็มิได้ไว้วางใจอย่างสิ้นเชิง สิ่งที่พระองค์ทรงหวาดระแวงที่สุดก็คือ หากกองทัพไม่ได้อยู่ที่หนานเจียง และไม่ได้อยู่ที่ซีม่อน เพื่อติดตามโจมตีกองทัพแคว้นซา แต่กลับเป็นว่าเป่ยหมิงอ๋องกำลังนำทัพบุกกลับมายังเมืองหลวง และข่าวทั้งหมดถูกปิดกั้น มิอาจมาถึงพระองค์ หากเป็นเช่นนั้น ด้วยความเร็วของเซี่ยหลูโม่ ภายในสามเดือน กองทัพของเขาย่อมสามารถกวาดล้างและยึดครองทุกหัวเมืองที่ผ่านไปได้อย่างง่ายดาย ดังนั้น พระองค์จึงทรงต้องการตรวจสอบฎีกาจากแต่ละแคว้นด้วยพระองค์เอง บัดนี้ซ่งซีซีกลับไปประจำการที่จวนกองกำลังเมืองหลวงแล้วพระองค์จึงทรงมีรับสั่งให้เรียกตัวนางเข้าเฝ้าในห้องพระอักษร ครานี้มิใช่การสนทนาสัพเพเหระ หากแต่เป็นการไต่ถามว่านางมีข่าวเกี่ยวกับเซี่ยหลูโม่หรือไม่ ซ่งซีซีกราบทูลตามตรงว่านางเองก็เป็นกังวลอย่างยิ่ง จักรพรรดิ์ซูชิงทอดพระเนตรนาง ก็ไม่ทรงพบพิรุธใดๆ แต่ไม่ว่าความเป็นไปได้จะเป็นเช่นไร ก็ล้วนเป็นเรื่องเลวร้ายทั้งสิ้น หากกองทัพของพวกเขาถูกซุ่มโจมตี นั่นหมายความว่ากองทัพ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1448
คืนนั้นหมอมหัศจรรย์ดันแบกหีบยาไปพร้อมกับหงเชวี่ย ออกจากร้านยา ก่อนออกเดินทาง เขาบอกกับหมอเวรกลางคืนของร้านยาเย่าหวังว่าจะไปรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของพระชายาอ๋อง รถม้าหยุดที่จวนอ๋อง หมอมหัศจรรย์ตั้นเดินพรวดพราดเข้าไปด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยว เมื่อทุกคนทยอยออกมารับหน้า เขามองซ่งซีซีแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้ระบายโทสะใส่นาง กลับหันไปเล่นงานอาจารย์หยูแทน "ใช้ข้าเป็นข้ออ้างอย่างน้อยก็ควรบอกข้าล่วงหน้าสักหน่อย! เกือบทำให้ข้าถูกผู้ตรวจการสวี่จับผิดได้แล้ว!" พอได้ยินท่านผู้เฒ่าโวยวายขึ้นมา ทุกคนถึงนึกขึ้นได้ว่าหมายถึงเรื่องอะไรอาจารย์หยูรีบขออภัยแล้วถามว่า “ผู้ตรวจการสวี่ถามท่านไปแล้วหรือ?” “เขาป่วย! องค์หญิงใหญ่หมิ่นชิงเชิญข้าไปตรวจอาการให้เขา พอเจอข้าเขาก็ร้องไห้เหมือนเด็ก แล้วคอยถามอยู่นั่นว่าฮ่องเต้ยังมีหนทางรักษาหรือไม่ แรกๆ เขายังไม่บอกด้วยซ้ำว่าเป็นโรคอะไร ข้าฟังแล้วงงเป็นไก่ตาแตก!” หมอมหัศจรรย์ดันพูดจบก็ฮึดฮัด “ท่านไม่ได้หลุดพิรุธใช่หรือไม่?” ซ่งซีซีรีบถาม เพราะเรื่องที่ผู้ตรวจการสวี่ตั้งใจจะถวายฎีกาตักเตือนด้วยชีวิตทำให้พวกนางตกใจไม่น้อย เขาเป็นคนที่ยอมให้มีข้อผิดพลาดไม่ได้แม้แต่น้อย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1447
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเสิ่นว่านจือเอ่ยชวนผิงหนานป๋อและฮูหยินออกไปเดินเล่นในลานกว้างของตึกว่างจิง ไม่ไกลจากตึกว่างจิงมีโรงแสดงศิลปะพื้นบ้าน ซึ่งเต็มไปด้วยนักเล่านิทาน นักแสดงงิ้ว พ่อค้า และร้านขายอาหาร ครึกครื้นครบครันทุกอย่าง ตั้งแต่มาเมืองหลวง เสิ่นว่านจือก็ยุ่งตลอด ไม่เคยมีเวลาว่างไปเดินเที่ยวเล่นเลย ครั้งนี้จึงถือโอกาสแยก ผิงหนานป๋อ ออกไป ให้ซ่งซีซีได้พูดคุยกับจูจิ่นเป็นการส่วนตัว อีกทั้งตนเองก็จะได้ไปเที่ยวเล่นกับเฉินเฉินด้วย เมื่อคนอื่นออกไปแล้วซ่งซีซีกับจูจิ่นก็ลดเสียงให้เบาลง ก่อนหน้านี้ พวกนางไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เป็นประเด็นสำคัญเลย บัดนี้ ย่อมต้องกล่าวถึงบ้างแล้ว แขกที่เฝ้าดูจากภายนอก เมื่อเห็นผิงหนานป๋อและฮูหยินออกไป ต่างพากันเข้าใจว่าพระชายาเป่ยหมิงอ๋องจะลงโทษคุณหนูเจ็ดเป็นการส่วนตัว จึงตั้งใจเงี่ยหูฟัง รอชมเรื่องสนุก ทว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกลับตรงกันข้าม สองคนนี้คุยกันด้วยเสียงเบาๆ แถมยังมีเสียงหัวเราะเป็นระยะๆ บรรยากาศกลับดูกลมเกลียวยิ่งกว่าเดิมเสียอีก! เมื่อมีบ่าวไพร่เข้าออกตลอดเวลา ก็มีคนช่างสังเกตจงใจเลิกม่านขึ้นด้านหนึ่ง ทำให้ทุกคนที่อยู่ภายนอกสามารถมองเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1446
ซ่งซีซีพร้อมด้วยเสิ่นว่านจือและเฉินเฉินรออยู่ในเรือนหลันซี เมื่อเด็กในร้านนำผิงหนานป๋อและครอบครัว รวมถึงบ่าวไพร่เดินผ่านสวนเข้ามาถึงด้านหน้าเรือนหลันซีก็ร้องบอก ซ่งซีซีได้รับการพยุงจากเสิ่นว่านจือและเฉินเฉินออกมาต้อนรับด้วยตนเอง ผิงหนานป๋อและภรรยา รวมถึง คุณหนูเจ็ดจูจิ่นรีบคำนับทำความเคารพ ซ่งซีซีแย้มยิ้มเอ่ยว่า “ไม่ต้องมากพิธี เชิญด้านในนั่งเถอะ” ระหว่างที่ซ่งซีซีกล่าวคำเชื้อเชิญ นางก็ลอบพินิจทั้งสามคน ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางพบเจอผู้คนมามากมาย การสังเกตสีหน้า แววตา และท่าทางก็พอจะทำให้นางมองเห็นอะไรบางอย่างได้ ผิงหนานป๋อสวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีดำ ด้านในเป็นอาภรณ์ปักลายดอกไม้และวิหคขลิบทองบริเวณคอเสื้อ บริเวณอกมีสร้อยประคำขนาดใหญ่ห้อยอยู่ ดูเหมือนเป็นผู้มีฐานะดี แต่ก็แฝงกลิ่นอายของความละวางทางโลก ทว่าขณะยืนอยู่ ร่างของเขากลับโน้มเอียงไปทางบุตรสาวโดยไม่รู้ตัว รอยยิ้มบนใบหน้าเผยให้เห็นท่าทางประจบประแจงเล็กน้อย ชัดเจนว่าเป็นคนที่ไม่ถนัดเรื่องการเข้าสังคม ส่วนฮูหยินผิงหนานป๋อสวมเสื้อนอกสีแดงเข้มทับด้วยเสื้อคลุมขนจิ้งจอกขาว ทำให้ดูสดใสเปล่งประกาย นางเป็นสตรีร่างท้วม ผิวพรรณเปล่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1445
ซ่งซีซีรู้สึกว่าคุณหนูเจ็ดไม่ควรต้องรับคำด่าทอโดยไร้เหตุผล อีกทั้งนางเองก็ไม่ต้องการเป็นศัตรูกับจวนป๋อผิงหนานในเมื่อเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะนาง นางก็ต้องให้คำอธิบายที่เหมาะสม ดังนั้น นางจึงสั่งให้หัวหน้าลู่ส่งเทียบเชิญไปยังจวนป๋อผิงหนาน ขอเชิญทั้งครอบครัวไปตึกว่างจิงเพื่อร่วมรับประทานอาหาร ขณะเดียวกัน เมื่อส่งเทียบเชิญ นางก็ปล่อยข่าวนี้ออกไปด้วย ส่วนเหตุผลที่ไม่เชิญไปที่จวนของตนเอง นั่นเพราะเรื่องนี้ต้องการให้มีการชี้แจงความเข้าใจผิดต่อสาธารณะ การนัดพบกันภายในจวนจึงไม่เหมาะสม ตึกว่างจิงเป็นสถานที่หรูหรา เพื่อแสดงความเคารพต่อจวนป๋อผิงหนานและคุณหนูเจ็ดการปล่อยข่าวล่วงหน้า ทำให้บรรดาพ่อค้าและขุนนางผู้สูงศักดิ์ที่ชอบสู่รู้เรื่องชาวบ้านย่อมไม่พลาดโอกาสเฝ้าดูเรื่องนี้ เมื่อมีคนจับตาอยู่มาก ย่อมเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการคลี่คลายปัญหา ภายในเรื่องนี้ยังมีเจตนาชดเชยให้กับคุณหนูเจ็ดตลอดหลายปีที่นางทำการค้า ผู้คนมักดูถูกนางเพียงเพราะเป็นสตรี ถูกเอาเปรียบและถูกกดขี่อยู่เสมอ จวนป๋อผิงหนาน ก็ไม่มีบุรุษคนใดที่สามารถเป็นเสาหลักได้ เดิมทีตระกูลนี้เคยเป็นตระกูลสูงศักดิ์ แต่บัดนี้กลับตกต่ำจนแท
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1444
ฮองเฮาถูกลงโทษให้กักบริเวณอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นไทเฮาที่มีรับสั่งให้กักบริเวณ อีกทั้งยังสั่งถอนข้ารับใช้ในตำหนักของนางไปกว่าครึ่ง คงเหลือเพียงคนสนิทไว้รับใช้ จากนั้นยังทรงเลือกคนที่ไว้ใจได้ให้ไปเฝ้าสังเกตการณ์ที่ ตำหนักฉางชุน ขณะที่ฮองเฮาเฝ้าดูแลจักรพรรดิ์ซูชิงนางได้ยินอู๋ย่วนเจิ้งเอ่ยว่าฮ่องเต้ทรงประชวรเป็นโรคปอดเรื้อรัง แรกเริ่มนางยังไม่รู้ว่าโรคนี้คืออะไร แต่หลังจากถูกกักบริเวณ นางจึงถามหลานเจี่ยนกูกู เมื่อหลานเจี่ยนกูกูบอกว่านี่เป็นโรคที่อันตรายถึงชีวิต นางก็ทรุดตัวลงร้องไห้สะอึกสะอื้น ประการแรก นางร้องไห้เพราะฮ่องเต้ทรงประชวร ประการที่สอง นางร้องไห้เพราะฮ่องเต้ทรงล้มป่วยด้วยโรคนี้ ก็สมควรต้องกำหนดองค์รัชทายาทแล้ว ทว่ากลับถูกไทเฮากักบริเวณ ยิ่งไปกว่านั้น นางยังโง่เขลาไปล่วงเกินซ่งซีซีเพราะความสัมพันธ์ของ รองแม่ทัพซ่ง ฮ่องเต้ทรงให้ความสำคัญกับซ่งรุ่ยเป็นพิเศษ หากนางไม่เคยล่วงเกินซ่งซีซีและให้ซ่งซีซีส่งซ่งรุ่ยเข้ามาวัง เพื่ออยู่เป็นเพื่อน องค์ชายใหญ่ แล้วล่ะก็ฮ่องเต้คงจะทรงสนพระทัยในตัวเขามากขึ้น “หลานเจี่ยน ข้าควรทำสิ่งใด? ข้าทำอะไรได้บ้าง?” นางร่ำไห้ครู่หนึ่งแล้วก็คิดก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1443
ฮองเฮา ยังมีหยาดน้ำตาเกาะบนใบหน้า ดวงตาทั้งสองข้างบวมแดงจากการร่ำไห้เมื่อได้ยินประโยคแรกที่ฮ่องเต้ตรัสหลังฟื้นคืนสติ กลับเป็นคำสั่งให้นางถอยออกไป นางถึงกับตะลึงงันอยู่กับที่พอฟื้นคืนสติ นางก็สะอื้นพลางเอ่ยว่า “หม่อมฉันไม่ไปเพคะ หม่อมฉันจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนฮ่องเต้เพคะ”ไทเฮา เอ่ยด้วยสุรเสียงแหบพร่า ทว่ามีอำนาจล้นเหลือ “ประคองฮองเฮาออกไป”ฮองเฮาอยู่เฝ้าที่นี่นานเท่าใดไทเฮาก็อยู่เฝ้าที่นี่นานเท่านั้น ไม่เห็นว่าฮ่องเต้จะฟื้นคืนสติเสียที รอคอยมาจนใจแทบขาด ทว่ากลับต้องฝืนรักษาความสงบเพื่อมิให้เหล่าขุนนางที่คุกเข่าอยู่นอกตำหนักต้องขาดหลักยึดเดิมทีขุนนางทั้งหมดคุกเข่าอยู่ภายนอกตำหนัก ทว่าความหนาวเหน็บเกินทน พอไทเฮามาถึงก็ทรงให้พวกเขาเข้าไปคอยด้านในตำหนัก แต่พวกเขากลับยังยืนกรานจะคุกเข่าต่อไปฮ่องเต้สิ้นสติไปนานเท่าใด พวกเขาก็คุกเข่าอยู่อย่างนั้นตลอดมาไทเฮาคอยให้หมอหลวงตรวจชีพจรเสร็จก่อนจึงเดินเข้าไปนั่งใกล้ แล้วตรัสห้ามไม่ให้หมอหลวงเอ่ยสิ่งใดก่อนจะกล่าวด้วยสุรเสียงอ่อนโยนว่า “ไม่เป็นไรแล้ว”นางกำมือของบุตรชายแน่น พระหัตถ์เย็นเฉียบจนจับข่มไว้สุดแรงก็ยังสั่นระริกอย่างห้ามมิได้จัก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1442
จักรพรรดิ์ซูชิงกลับไม่รู้เลยว่าความวุ่นวายในครั้งนี้จะลุกลามใหญ่โตถึงเพียงนี้ ช่วงหลายวันที่ผ่านมา พระองค์ทรงให้ความร่วมมือกับหมอหลวงในการทดลองสูตรยารักษาใหม่ ทรงมอบหมายกิจการราชการสำคัญให้แก่เสนาบดีใหญ่ ตำรับยารักษาใหม่นี้เป็นผลจากการวิจัยอย่างหนักของหมอหลวงหลายคน ซึ่งใช้การบำบัดด้วยความร้อนเป็นหลัก ร่วมกับการฝังเข็ม และเสริมด้วยยาต้มเพื่อบำรุงร่างกาย ผ่านไปปหลายวัน มีผลดีอยู่บ้าง อาการปวดศีรษะลดลง และไม่ทรงมีเหงื่อออกในเวลากลางคืน ดังนั้น ในวันนี้ที่เสด็จมาร่วมประชุมราชการ พระพักตร์ของพระองค์ดูสดใสขึ้นกว่าหลายวันที่ผ่านมา เจ้ากรมฉีแม้จะได้ไปพบอวี้ฉื่อสวี่แล้ว แต่ความคิดของอวี้ฉื่อสวี่กลับไม่เปลี่ยนแปลง เขารู้สึกผิดหวังในตัวฮ่องเต้ เพราะทรงทำตัวโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัย ไม่คำนึงถึงกฎเกณฑ์ และไม่สนใจสถานการณ์สงคราม เป็นการกระทำที่ดูไร้ความรับผิดชอบเกินไป ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่เชื่อคำกล่าวของเจ้ากรมฉีที่ว่า การเลือกพระชายารองให้เป่ยหมิงอ๋องเป็นความคิดของฮองเฮา โดยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฮ่องเต้ ตามที่เขารู้มา ฮองเฮาเพิ่งถูกปลดจากการกักบริเวณได้ไม่นาน หลังจากได้รับอิ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1441
ฉีฮองเฮายิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “ท่านแม่พูดอะไรเช่นนี้ เรื่องนี้จะไปเกี่ยวอะไรกับฮ่องเต้ได้? ฮ่องเต้มีงานราชกิจล้นมือ จะมายุ่งเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร? ส่วนอวี้ฉื่อสวี่นั่น ข้าจะไปทำให้เขาตายได้อย่างไร?” อวี้ฉื่อสวี่ เป็นพ่อตาขององค์หญิงใหญ่หมินฉิง ฉีฮองเฮาเห็นว่าไม่มีเหตุผลที่จะไปขัดแย้งกับตระกูลนี้ ฉีฮูหยินใหญ่ถอนหายใจ “เจ้านี่ช่างโง่เขลาเสียจริง เป่ยหมิงอ๋องกำลังออกรบ เจ้ากลับไปยุ่งเรื่องหา พระชายารองให้เขา ไหนจะเรื่องที่ฮ่องเต้เคยให้พระชายาเป่ยหมิงอ๋องอยู่ในห้องทรงพระอักษรคนเดียวหลายวัน แล้วเสด็จไปเยี่ยมกลางดึก เรื่องนั้นยังไม่ได้รับการชี้แจงให้กระจ่าง เจ้ายังจะสร้างเรื่องนี้เพิ่มขึ้นมาอีก จะไม่ให้คนเขาคิดมากได้อย่างไร?” “นั่นมันพวกเขาคิดมากไปเองทั้งนั้น เป็นการคาดเดาแบบไม่มีมูล” ฉีฮองเฮากล่าวด้วยท่าทีไม่ใส่ใจ ฉีฮูหยินใหญ่เห็นสีหน้าที่ไม่ทุกข์ร้อนของนางก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ด้วยความผิดหวัง “อย่าว่าแต่เรื่องร้อยเรียงที่ผู้คนเขาคาดเดากันเลย แค่ฮ่องเต้ขมวดคิ้วหรือพูดอะไรออกมา ขุนนางก็ยังตีความกันไปต่างๆ นานา เจ้าจะพูดว่าไม่เกี่ยว แต่แม้แต่ในวังหลัง ฮ่องเต้ทำสีหน้ากับเจ้า เจ้าจะไม่
