แชร์
บทที่ 617
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 618
เจ้าสิบเอ็ดยิ้มอย่างขมขื่น "ข้าเป็นคนส่งข่าวที่ข้าจะนัดบอดออกไป บัดนี้คงไม่สามารถบอกว่าข้าทำเพื่อให้หวังชิงหลูตายใจ จริงๆ แล้วข้ายังไม่คิดที่จะแต่งงานสินะ นี่จะทำให้คนอื่นคิดว่าข้าเป็นคนไม่น่าไว้ใจได้"เสิ่นว่านจือถามว่า "งั้นเจ้าบอกมา หากเจ้าคิดจะแต่งงานจริงๆ จะพิจารณาคุณหนูหยานไหม""น้องเอ๊ย ข้าจะคู่ควรกับนางได้อย่างไร" เจ้าสิบเอ็ดยังคงยืนยันคำพูดเดิม และเสริมว่า "จริงๆ แล้วข้าก็ไม่รู้จักนาง รู้แต่ว่านางมีชื่อเสียงมาก แต่ถึงยังไงก็อายุน้อยกว่าข้าเกือบสิบปี อีกอย่างข้าเคยแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่ง จะให้อีกฝ่ายเสียเปรียบเช่นนั้นไม่ได้นะ""นางยินยอมล่ะ" เสิ่นว่านจือกล่าวเจ้าสิบเอ็ดยิ้ม "จะยินยอมได้ยังไง แค่สาวน้อยชื่นชมวีรบุรุษที่กล้าหาญก็เท่านั้น แค่อารมณ์ชั่ววูบ คงต้องอย่างที่ท่านอ๋องว่า หาข้ออ้างดีๆ เพื่อปฏิเสธแบบอ้อมๆ อย่าทำร้ายศักดิ์ศรีในตัวตระกูลหยานและคุณหนูเลย น้อง เจ้าหัวไว ช่วยพี่คิดหน่อยสิ"เสิ่นว่านจือกล่าวว่า "ข้าจะไม่ช่วยให้เจ้าหาวิธีวิธีปฏิเสธอีกฝ่ายหรอก ข้ามีความคิดเช่นเดียวกับแม่บุญธรรม หวังว่าเจ้าจะแต่งงานและมีลูกโดยเร็วที่สุด เพื่อจะได้ไม่ต้องกังวลว่าหวังชิงหลูตจะม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 619
ข้ออ้างเป็นอาจารย์หยูคิดให้ โดยบอกว่าได้ถามเจ้าสิบเอ็ดฝางแล้ว บัดนี้ทางราชสำนักยังไม่ได้สั่งงานให้เขา ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าเขาจะถูกส่งไปที่ไหน คุณหนูหยานเป็นแก้วตาดวงใจของไทฟู่ ถ้าแต่งงานกับเขา ในอนาคตจะประจำอยู่ต่างถิ่น สี่ห้าปีก็ไม่อาจกลับเมืองหลวงครั้งหนึ่งได้คุณหนูหยานเป็นคนบริสุทธิ์และกตัญญู นางจะอยู่ห่างจากครอบครัวและติดตามเขาไปที่ชายแดนเพื่อใช้ชีวิตยากลำบากเช่นนั้นได้อย่างไรทุกคนคิดว่านี่เป็นเหตุผลที่ดี เพราะหยานหรูอวี้มีความกตัญญูต่อปู่ย่าตายายของนางมาก อีกอย่างท่านปู่ท่านย่าก็แก่แล้ว จึงเป็นไปไม่ได้ที่นางจะออกจากเมืองหลวงและจากพวกเขาไปเนื่องจากเซี่ยหลูโม่ต้องการกลับไปหอต้าหลี่ในวันรุ่งขึ้น ซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือจึงไปที่จวนไทฟู่เองหยานหรูอวี้ก็ออกมาพบด้วย นางสวมเสื้อคอปกสีเหลืองห่านและกระโปรงจีบที่มีสีเดียวกัน ปักผีเสื้อหลายตัวบนกระโปรง นาง ขณะที่นางเดินนั้น ด้ายเงินส่งแสงจางๆ ราวกับว่าผีเสื้อกำลังบินอยู่"ข้าหยานหรูอวี้ขอคารวะท่านพระชายา!" นางไหว้ตามมารยาท กิริยาท่าทางเพียบพร้อมมาก หาที่ติไม่ได้เลย นี่ก็คือสตรีจะตระกูลชั้นสูง"คุณหนูหยานไม่จำเป็นต้องมากพิธี" ซ่งซีซี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 0620
นางโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของท่านย่า พักไปเป็นเวลานานถึงกับเงยหน้าขึ้น ตาแดงแต่ก็สดใส ราวกับว่าสิ่งที่นางพูดนั้นเป็นเรื่องจริงซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือมองหน้ากัน รู้สึกแปลกเล็กน้อยแต่พวกนางมาที่นี่เพื่อให้หยานหรูอวี้ยอมแพ้ งั้นก็ถือว่าให้คำตอบกับทั้งไทฟู่และเจ้าสิบเอ็ดฝาง จึงไม่คิดจะพูดอะไรหลังจากออกจากจวนไทฟู่แล้ว ทั้งสองคนก็กลับจวน เดี๋ยวค่อยส่งคนไปบอกเจ้าสิบเอ็ดฝางก็พอเดิมทีซ่งซีซีวางแผนที่จะบอกเขาถึงผลลัพธ์ก็เท่านั้น แต่หลังจากครุ่นคิดดีๆ ก็ให้เสิ่นว่านจือไปด้วยตนเองเพื่อบอกเขาทุกอย่างที่หยานหรูอวี้พูดแม้ว่านางจะทื่อๆ กับเรื่องรักใคร่ แต่นางยังคงมองเห็นความรู้สึกเจ็บปวดใจที่หยานหรูอวี้ตัดสินใจอย่างรวดเร็วนั้นความรู้สึกที่นางมีต่อเจ้าสิบเอ็ดฝางไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบแน่นอน แต่พวกเขาเคยสุงสิงกันมาก่อนหรือไม่?พูดตามหลักแล้วก็ไม่น่าจะได้นี่ พวกเขาห่างกันเกือบสิบปี และเจ้าสิบเอ็ดก็เข้าร่วมกองทัพตั้งแต่เนิ่นๆ เขาน่าจะติดตามแม่ทัพจูที่สถานีรักษาความปลอดภัยจิงเจียวเมื่ออายุได้สิบห้าปี แม้ว่าอยู่สถานีรักษาความปลอดภัยจิงเจียวเขาสามารถกลับบ้าน แต่ก็ไม่น่าสุงสิงกับหยานหรูอวี้นี่หลังจาก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 621
หวังชิงหลูตกตะลึงนางไม่เคยเห็นนางจีสูญเสียการควบคุมเช่นนี้มาก่อน นามักสงบนิ่งอยู่เสมอ เผชิญกับปัญหาอย่างใจเย็น ต่อให้เป็นปัญหาใหญ่นางก็สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายแต่ตอนนี้ นางดูเหมือนผู้หญิงบ้า"เห็นชัดเจนหรือยัง นี่ก็คือเจ้า เจ้าที่อยู่ในสายตาของทุกคน บ้าๆ บอๆ โดยไม่คำนึงถึงฐานะ ไม่มีมารยาท ไร้ยางอาย และแม้กระทั่งหน้าตาก็ไม่ต้องกานเลย"นางคว้ามือไปจับหวังชิงหลู แล้วพูดว่า "เอาน่า ไหนบอกว่าจะไปกับท่านแม่ไม่ใช่เหรอ? ไปกับข้า ให้แม่โกรธตาย แบ้วเจ้าก็ ฆ่าตัวตายไปเลย ครอบครัวนี้จะได้สงบสักที"หวังชิงหลูสะดุ้งจนถอยหลังออกไป มองนางจีด้วยความหวาดกลัว นางอ้าปากค้าง ไม่ ไม่ นางไม่ใช่แบบนี้ นางไม่ได้บ้าขนาดนั้น "พี่สะใภ้ ข้าไม่ไป ข้าไม่ไปแล้ว"จินซิ่วช่วยพยุงนางจีนั่งลง และน้ำตาของนางจีก็ไหลอาบแก้ม นางจำได้ว่านับตั้งแต่ที่นางแต่งเข้าจวนป๋อผิงซี บอกได้ว่าทุ่มเทกับครอบครัวนี้อย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะแม่สามีน้องๆ ทุกคน หรือว่าลูกของอนุภรรยาสามี นางไม่เคยปฏิบัติต่อคนไหนอย่างเลวร้ายมาก่อนในช่วงไม่กี่ปีก่อน อนุภรรยาก่อโวยวาย และท่านสามีก็เข้าข้างพวกนาง ทำให้นางต้องน้องใจด้วย ต่อมานางไปทุกที่เพื่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 622
นางหมินจากจวนแม่ทัพไปที่จวนเป่ยหมิงอ๋อง หลังจากได้ยินว่าหวังชิงหลูถูกนำตัวกลับไปบ้านพ่อแม่ จึงไปที่จวนป๋อผิงซีทันทีจ้านเป่ยว่างกำลังเข้าเวร ดังนั้นเขาจึงไม่รู้เรื่องนี้ เรื่องก่อกวนเป็นเรื่องใหญ่เช่นนี้ นางหมินเลยต้องมา นางปรากฏตัวในจวนป๋อผิงซีด้วยร่างกายที่ "ป่วยมานาน" นางถอนหายใจยาว เรื่องที่ไปที่มานางไม่รู้ แต่จะไปตามหาซ่งซีซีถึงจวนอ๋อง นางคิดว่าต้องเกี่ยวข้องกับจ้านเป่ยว่างแน่ๆฮูหยินป๋อผิงซีไม่ได้พูดอะไรอื่น เพียงบอกนางว่าหวังชิงหลูตั้งท้อง ให้พากลับไปดูแลให้ดีๆนางหมินไม่กล้าถามอะไรอีก แต่นางมีข้อสงสัยอยู่ในใจ การตั้งท้องเป็นเรื่องน่ายินดี แต่ทำไมไปก่อกวนที่จวนอ๋องล่ะ?หวังชิงหลูตั้งท้อง ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านและจ้านเป่ยว่างต่างก็มีความสุขมากในตอนกลางคืน จ้านเป่ยว่างดูแลนางอย่างระมัดระวัง และหวังชิงหลูก็นอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาและร้องไห้อย่างเงียบๆ นางยังคงรู้สึกน้อยใจ แต่ถ้าเขาสามารถปฏิบัติต่อนางอย่างจริงใจ ชีวิตนี้ก็ยังไปต่อได้แต่ในที่สุดข่าวที่นางไปตระกูลฝางก็ถูกแพร่สะพัดในสองวันข้างหน้า และก็แพร่สะพัดไปทั่วฮูหยินผู้เฒ่าที่สำคัญกับชื่อเสียงมาตลอดได้เรียกนางไปพบ จากนั้นถามอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่623
พระชายาอ๋องเยี่ยนส่งจดหมายขอเยี่ยมให้จวนป๋อผิงซี โดยบอกว่าจะไปเยี่ยมในพรุ่งนี้ นางจีคิดถึงสิ่งที่พระชายาพูดถึง และใบหน้าก็เคร่งขรึมมากนางจีคิดอยู่พักหนึ่งแล้วบอกจินซิ่วว่า "เตรียมของขวัญมาด้วย ข้าอยากไปจวนเป่ยหมิงอ๋อง""ฮูหยิน ต้องส่งจดหมายขอพบก่อนไหม" จินซิ่วถาม "ไปแบบนี้จะเสียมารยาทไหม?""ไม่ต้อง ตอนที่ข้าพาคุณหนูสามออกไปนั้น ข้าบอกกับพระชายา ว่าข้าจะกลับไปกล่าวขอโทษอีกครั้ง ไม่ถือว่าเสียมารยาท" พรุ่งนี้จะมีคนจากจวนอ๋องเยี่ยนมาเยี่ยม ดังนั้นรอไม่ไหวที่จะส่งจดหมายขอพบเพื่อนัดหมายณ จวนเป่ยหมิงอ๋องซ่งซีซีมองดูใบหน้าที่แดงและบวมของนางจี โดยมีรอยนิ้วที่ชัดเจนมาก แล้วถามว่า "เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?"นางจียิ้มอย่างขมขื่น "ไม่เป็นไร ข้าตบเอง ที่จวนป๋อผิงซียังไม่มีใครกล้าตบหน้าข้า"ซ่งซีซีไม่อยากถามถึงเรื่องครอบครัวของนาง แค่มองฮูหยินป๋อผิงซีหน้าซีดเซียวแต่ยังคงสง่างามและเพียบพร้อม นางชื่นชมจริงๆ มีผู้นำสตรีที่รู้จักจัดการกับอารมณ์ตนเอง สำหรับตระกูลชั้นสูงมันสำคัญมากทีเดียวซ่งซีซีกล่าวว่า "จริงๆ แล้ว ฮูหยินไม่จำเป็นต้องมากล่าวขอโทษหรอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ข้าไม่ได้เก็บนางไว้ใส่ใจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 624
ซ่งซีซีพูดถึงขนาดนี้แล้ว นางจีไม่มีทางจะไม่เข้าใจเรื่องอื่นนางไม่กล้าคิด และไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงอย่างนางจะคิดได้ อย่างน้อยนางสามารถรับประกันได้ว่าจวนป๋อผิงซีไปมาหาสู่กันกับทุกคนอย่างบริสุทธิ์ใจหลังจากที่นางจีจากไป อาจารย์หยูก็เข้ามาปกติแล้วอาจารย์หยูจะไม่ค่อยมาพบพระชายาตามลำพัง แต่ตั้งแต่ที่นางจีเข้ามาเขาก็สังเกตดูอยู่ และฟังอยู่นอกประตูอยู่พักใหญ่ซ่งซีซีรู้ด้วยว่าเขากำลังฟังอยู่ข้างนอก จึงถามว่า "อาจารย์หยูคิดว่าข้าตอบแบบนี้เหมาะสมไหม""เหมาะสมมาก" อาจารย์หยูยกมือไหว้ "พระชายาจะพูดตรงไปไม่ได้แต่หากไม่เตือนสักหน่อยก็ไม่ได้ เพราะทหารที่เขตหนานเจียงหากมิใช่กองทัพตระกูลซ่งก็คือกองทัพเป่ยหมิง"ซ่งซีซีถอนหายใจ "ใช่ ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงไม่สามารถนั่งเฉยๆ ได้ แต่จวนป๋อผิงซีบัดนี้มีนางจีเป็นผู้นำ เรื่องบางเรื่องนางไม่ควรรู้มากไป ไม่งั้นจะทำให้นางตกใจได้""ดังนั้น พระชายาเตือนแบบพอดีเลย" อาจารย์หยูพูดจบ "ข้าน้อยยังมีธุระ"ซ่งซีซีมองดูเขาหันหลังกลับออกไปทั้งอย่างนั้น และตกใจอยู่ครู่หนึ่งโดยคิดว่าเขาเข้ามาเพื่อหารือเรื่องนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าแค่เข้ามาเพื่อชื่นชมนางก็แค่นั้นหรือ?นางหัวเรา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 625
หลังจากที่จิ้งเยว่ เสิ่นว่านจือก็พูดว่า "คนนี้แค่มองดูก็น่ารังเกียจ"ซ่งซีซียิ้มและพูดว่า "อย่าว่านะ มันค่อนข้างใช้งานได้ดี ถึงยังไงก็เป็นคนที่มาจากวัง ทุกวันนี้ง่นของเป่าจูน้อยลงไม่น้อย"เสิ่นว่านจือยิ้มและพูดว่า "เมื่อไหร่เจ้าจะปล่อยยัยเป่าจูออกไปล่ะ? ถึงเวลาที่นางจะต้องแต่งงานแล้ว"ซ่งซีซีถอนหายใจ "ก็คิดวางแผนหลังผ่านช่วงนี้ไปก็มองหาให้นาง แต่ก็อาลัยอาวรณ์ แต่นางอายุเท่าข้า ถ้ายังไม่ปล่อยไปจะกลายเป็นหญิงวัยกลางแล้ว""เมิ่งเทียนเซิงเป็นยังไงบ้าง?" เสิ่นว่านจือถามพร้อมกับเลิกคิ้ว"ข้ากลัวว่าเขาจะทำให้เป่าจูอดอยากจนตาย"เสิ่นว่านจือระเบิดหัวเราะออกมา "ก็จริง เขาต้องการเลี้ยงดูพิกาย แล้วเงินที่เขาหามานั้นจะมีเท่าไรจะเก็บไว้ให้ภรรยาได้ล่ะ คนอย่างกับเขาอย่าแต่งงานจะดีกว่า มีแต่สร้างปัญหาให้ฝ่ายหญิง เจ้ายังจำได้ไหม ตอนเขายังเด็กยังบอกว่าจะแต่งงานกับเจ้ามิใช่หรือ โดนศิษย์พี่ซือโซไล่ตามจะซัดเขา บอกว่าอายุน้อยๆ กลับแกล้งคนเป็นแล้ว"ซ่งซีซีหัวเราะ แต่นางรู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมา ภูเขาเหม่ยชานและเมืองหลวงดูเหมือนจะเป็นสันปันน้ำ ทำให้ชีวิตของนางแบ่งออกไปสองส่วนแม้ว่าตอนนี้จะกลับไปที่ภูเขา
บทล่าสุด
