เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 194
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 195
เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินนางพูดถึงซ่งซีซี ก็สับสนอยู่ครู่หนึ่ง นางไม่รู้เหตุการณ์ในอดีตระหว่างองค์หญิงใหญ่กับซ่งฮูหยิน คิดเพียงว่าตอนนี้ซ่งซีซีได้ทำผลงานแล้ว ราชวงศ์ก็ให้ความสำคัญกับนางตอนนี้นางกำลังบอกซ่งซีซีกตัญญู กำลังออกหน้าแทนซ่งซีซีหรือเปล่า?แต่เมื่อมองนางที่สายตาอ่อนโยน ก็ดูไม่เหมือนเลยในขณะที่ทำอะไรไม่ถูก ฉีฮูหยินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้ยินจึงพูดว่า "องค์หญิงใหญ่ ความกตัญญูนี้ทำให้คนอื่นเห็น หย่าแล้ว แม้แต่ความตายของอดีตแม่สามีก็ไม่สนใจ ความกตัญญูที่ไหน? การกระทำผิวเผินใครทำไม่ได้? ก่อนหน้านี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็ทะเลาะกันที่หน้าประตูจวนเสนาบดีกั๋วกงแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าทําอะไรไม่ได้ ใครจะยอมเสียหน้าล่ะ?"ฉีฮูหยินคนนี้เป็นพี่สะใภ้ของครอบครัวมารดาของหวงโฮ่ว ท่านฉีเป็นขุนนางระดับสามและเป็นแกนหลักในราชวงศ์ทันทีที่ฉีฮูหยินพูด ก็มีคนข้างล่างที่ต่างเห็นพ้องต้องกันว่า "ไม่ใช่เพียงเพราะตัวเองทำผลงานทางทหารก็เลยไม่เห็นใครในสายตาเลย? คนเนรคุณเช่นนี้ถูกทุกคนดูหมิ่นหมด""ฮูหยินผู้เฒ่าจ้าน ได้ยินว่าตอนตระกูลนางถูกกำจัดไป เจ้าดูแลนางอย่างพิถีพิถันและถึงกับอยู่กับนางทั้งวันทั้งคืน กลัวว่านางจะเสี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 196
แต่นางเชิญแล้ว ตัวเองไม่มา กลับไปไม่รู้ว่านางจะเรียบเรียงอะไร เลยกลั้นลมหายใจไว้แล้วตามมาเมื่อได้ยินพวกนางพูดถึงซ่งซีซี สนมฮุ่ยไทเฟยก็โกรธมากจนแทบจะอาเจียนเป็นเลือดโชคดีที่ทุกคนไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังจะแต่งงานกับโม่เอ๋อ ถ้ารู้ล่ะก็จะต้องโดนองค์หญิงใหญ่ว่าแน่ นางก็คงต้องอายมากยิ่งขึ้นนางนั่งข้าง ๆ และองค์หญิงใหญ่ก็จงใจไม่สนใจนาง และนางก็ไม่ได้ตั้งใจจะคุยด้วย อย่างไรก็ตาม ท่านหญิงเจียอี้ ลูกสาวคนโตขององค์หญิงใหญ่เห็นสนมฮุ่ยไทเฟยแล้วยิ้มว่า "เฮ้ สนมฮุ่ยไทเฟยก็มาด้วย? เอาของขวัญวันเกิดอะไรมาให้แม่ข้านะ?"ท่านหญิงเจียอี้คว้าตัวนางและถามคำถามนาง โดยไม่ถามคนอื่น เห็นได้ชัดว่ามีความตั้งใจที่ไม่ดีที่จะทำให้นางอับอายก็รู้ว่าการมางานวันเกิดครั้งนี้ต้องถูกกลั่นแกล้ง สนมฮุ่ยไทเฟยไม่เต็มใจพูด "ได้ยินว่าองค์หญิงใหญ่นับถือพระพุทธเจ้า มอบพระพุทธรูปทองคำองค์หนึ่ง โปรดรับด้วย"นางสั่งให้แม่นมเกาส่งของขวัญและมอบให้องค์หญิงใหญ่ องค์หญิงใหญ่เพียงเหลือบมองแล้วพูดอย่างใจเย็น "ถึงแม้จะมีพระพุทธรูปทองคำเช่นนี้มากกว่าสิบองค์ในวังแห่งนี้ แต่ความเมตตาของสนมฮุ่ยไทเฟยข้าจะรับไว้"ทัศนคติที่เย่อหยิ่งนั้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 197
ซ่งซีซีเข้ามา ก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนฮูหยินขุนนางหลายคนเคยไปเยี่ยมนางแล้ว แต่เมื่อเห็นนางแต่งตัวธรรมดา ก็ยังยากที่จะปกปิดรูปลักษณ์ที่ไม่มีใครเทียบได้ และยังเพิ่มทัศนคติที่ผิดโลกอีกด้วยลิปสติกสีแดงอ่อนเพิ่มความมีเลือดฝาดให้กับผิว ผิวแก้มที่ดูเรียบเนียนราวกับหยก คิ้วของก็ถูกปัดเบา ๆ และติ่งหูก็ประดับด้วยสีเขียวเล็กน้อย ทำให้พวกมันเปล่งประกายยิ่งขึ้นเหมือนดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ ทำให้หญิงสาวที่แต่งตัวอย่างพิถีพิถันในงานถูกเบียดลงไปวันนี้ท่านหญิงเจียอี้แต่งตัวดีมาก โดยกระโปรงจับจีบปักด้วยด้ายสีทอง เสื้อคลุมสีแดงเข้มปักด้วยผ้าซาตินดอกโบตั๋นและเมฆที่คลุมเข่า ถักเปียสีแดงปักด้วยด้ายสีทองและเงิน มวยผมเหมือนเมฆ มรกตเต็มหัว แพงแค่ไหน หรูหราแค่ไหนแม้ว่าจะแต่งตัวอย่างพิถีพิถัน แต่ก็ถูกบดบังด้วยความสง่างามและความบริสุทธิ์ของซ่งซีซีนางเป็นคนดื้อรั้นและเอาแต่ใจมาโดยตลอด แต่เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาที่น่าทึ่งของซ่งซีซี ก็ยิ้มอย่างเย็นชาว่า "วันนี้เป็นวันเกิดแม่ข้า เจ้ามาที่นี่โดยแต่งตัวเรียบ ๆ มันแสดงให้เห็นว่าเจ้าไม่มีความตั้งใจที่จะแสดงความยินดีกับแม่ของข้าในวันเกิดของนาง"ซ่งซีซีมองนางแล้วพูดด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 198
ซ่งซีซีที่ได้ยินคำพูดนี้ก็ยิ้มมากขึ้น พัดกรุบกริบและกระจายความอัดอั้นตันใจในห้องโถง "ดูเหมือนว่าท่านหญิงเจียอี้จะไม่กล้ายอมรับความจริง ทำไมข้าพูดความจริงต้องฉีกปากของข้าด้วย เจ้าด่าถึงจะคือเหตุผล? เชื่อว่าวันนี้องค์หญิงใหญ่ได้เชิญหมอมหัศจรรย์ดันมาด้วย ชายนอกก็อยู่ในเรือนหลัก จะเชิญหมอมหัศจรรย์ดันมาถามไหม?"นางมองไปที่ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านด้วยสีหน้ามีความหมาย "ฮูหยินผู้เฒ่าจ้าน หากท่านรู้สึกคับข้องใจ สามารถถามหมอมหัศจรรย์ดันด้วยตนเองได้เช่นกัน"ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านมองไปที่ซ่งซีซีอย่างไม่เต็มใจ นาง เคยเป็นคนอ่อนน้อม กตัญญู และเชื่อฟังต่อหน้าตัวเอง แต่ตอนนี้ดวงตาเต็มไปด้วยความเฉยเมยเมื่อมองมาที่ตัวเองนางโทษว่าทั้งหมดนี้เกิดจากซ่งซีซี แม้แต่ภรรยาธรรมดาก็ไม่สามารถรับได้ ยังพูดถึงศีลธรรมสตรีอะไรอีก?แต่นางไม่กล้าพูดอะไร เพราะถ้าเชิญหมอมหัศจรรย์ดันมาจริง ๆ คงจะไม่ขายยาดันเสวี่ยให้นางได้อีกแน่ท่านหญิงเจียอี้ก็ถูกรั้งทำให้แก้ตัวไม่ได้และจ้องมองที่ซ่งซีซีด้วยความโกรธ "แม่หม้ายที่โดนทิ้ง มีอะไรน่าผยอง?"เสียงซ่งซีซีนั้นไม่ใหญ่ไม่น้อย ทำให้ผู้ชมได้ยินพอดี เต็มไปด้วยมั่นใจ "ข้าไม่ใช่แม่หม้ายที่โดน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 199
เสียงซ่งซีซีนุ่มนวล ไม่เย็นชาเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป กล่าวว่า "หม่อมฉันขอให้องค์หญิงใหญ่มีอายุยืนยาว"ดวงตาขององค์หญิงใหญ่ค่อย ๆ ละสายตาจากใบหน้านาง ความคิดและความเกลียดชังที่หลั่งไหลเข้ามาก็ค่อย ๆ ระงับลง "คุณหนูซ่งมีใจแล้ว ใครก็ได้ มารับของขวัญที"คนรับใช้ก้าวไปข้างหน้าเพื่อรับม้วนกระดาษ ท่านหญิงเจียอี้ก็พูดอย่างเย็นชา "ดูเหมือนว่าของขวัญนั้นจะเป็นภาพอักษรวิจิตร ข้าสงสัยว่ามันมาจากมือของอาจารย์ท่านไหน? อย่าแค่ซื้อมาจากบนถนนนะ"ซ่งซีซียิ้มเบา ๆ และพูดว่า "ถึงแม้จะซื้อจากบนถนน ก็เป็นน้ำใจจากข้า เช่นเดียวกับตอนที่ท่านพ่อกับท่านพี่ข้าเสีย องค์หญิงใหญ่ส่งอนุสรณ์สืบทอดพรหมจรรย์มาให้ท่านแม่ข้า ก็เป็นน้ำใจจากองค์หญิงใหญ่เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?"ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อซ่งซีซีพูดเช่นนี้ ทุกคนก็ตกตะลึง ทุกคนมีสีหน้าต่างกันออกไป แต่พวกเขาก็ไม่กล้าพูดอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวสั่นในใจ นี่มันเลวร้ายเกินไปหรือเปล่า? แม่ทัพซ่งตายเพื่อประเทศ องค์หญิงจะให้วัตถุต้องสาปแช่งได้อย่างไร?สนมฮุ่ยไทเฟยสูดลมหายใจและโพล่งออกมาว่า "อนุสรณ์สืบทอดพรหมจรรย์? นี่มันช่างเป็นคำสาปที่เลวร้ายจริง ๆ? ต้องกา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 200
ท่านหญิงเจียอี้ก้าวไปข้างหน้าเพื่อแย่ง "ข้าจะเปิดเอง ซ่งซีซีถ้าเจ้ากล้าสาปแช่งแม่ของข้า ข้าจะให้เจ้าตายโดยไม่มีที่ฝัง"ม้วนกระดาษคลี่ออกอย่างช้า ๆ และทุกคนก็เหยียดคอเพื่อดู สิ่งที่เห็นหลังจากคลี่ม้วนกระดาษออกคือภาพของเหมยเย็นม้วนกระดาษยาวครึ่งฟุตแสดงถึงดอกเหมยที่มีกิ่งก้านที่แข็งแรง ดอกเหมยมีทั้งบานสะพรั่งหรือแตกหน่อ และมีดอกไม้จำนวนมากอยู่บนกิ่งก้านทุกคนตกตะลึงเมื่อเห็นว่ารูปดอกเหมยมีชีวิต ราวกับว่ามีต้นเหมยอยู่ตรงหน้า และแม้แต่รูแมลงบนกิ่งก้านของต้นเหมยก็มองเห็นได้ชัดเจนมีสตรีผู้สูงศักดิ์คนหนึ่งที่รู้จักการวาดภาพและพูดออกมาเบา ๆ ว่า "นี่คือรูปดอกเหมยเย็นของท่านเสิ่นชิงเหอหรือเปล่า? ข้าเคยเห็นท่านเสิ่นชิงเหอภาพวาดดอกเหมยมาก่อน ฝีมือเหมือนกัน ตรานี้ ใช่ เป็นของท่านเสิ่นชิงเหอ"ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ก็เกิดความโกลาหลมากมายในที่เกิดเหตุ รูปภาพของเหมยเย็นของท่านเสิ่นชิงเหอ? นั่นคือสิ่งที่หายาก คำพูดของซ่งซีซีไม่สุภาพ แต่ของขวัญวันเกิดที่ให้นั้นมีค่ามากองค์หญิงใหญ่เป็นคนมีศิลปะมาโดยตลอด นางเห็นภาพวาดของเสิ่นชิงเหอ แต่นางจำไม่ได้ แค่รู้สึกว่ามีต้นเหมยต้นใหญ่อยู่ตรงหน้า นาง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 201
พระชายาฉินอ๋องระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที "คุณหนูหยานเจ้าฟังไม่เข้าใจหรือไง แบบอักษรของตราประทับนี้ผิดอยู่แล้ว จะต้องการให้ข้านำภาพดอกบ๊วยเย็นของคุณชายเสิ่นชิงเหอให้เจ้าตรวจดูสักหน่อยหรือไม่"หยานหรูอวี้ทำหน้าจริงจัง "ภาพดอกบ๊วยเย็นที่คุณชายเสิ่นชิงเหอวาดนั้น ที่บ้านหม่อมฉันก็มีสองภาพ อีกทั้งคุณชายเสิ่นชิงเหอวาด ตามดอกบ๊วยหลังบ้านหม่อมฉันด้วยตนเอง ท่านปู่ของหม่อมฉันก็อยู่ด้วย มีสองภาพได้วาดสองต้นดอกบ๊วยอย่างละภาพ ภาพหนึ่งใช้ตราประทับที่เป็นแบบอักษรเสี่ยวจ้วน อีกภาพหนึ่งเป็นแบบอักษรต้าจ้วนทับ ยิ่งไปกว่านั้น คุณชายเสิ่นมีแบบอักษรตราประทับมากกว่าสองแบบนี้ด้วยซ้ำ"นางเปิดเผยส่วนลายตราประทับออกมาก่อนพูดว่า "ลายตราประทับนี้เหมือนกับภาพวาดที่เก็บไว้ในบ้านของหม่อมฉันทุกประการ วันนี้ท่านปู่ของหม่อมฉันก็มาด้วย เขาอยู่นอกลานบ้านหลัก หากทุกท่านไม่เชื่อ สามารถให้ท่านปู่ของหม่อมฉันมาตรวจดูได้"พระชายาฉินอ๋องสะดุ้ง แต่ส่ายหัว "มันเป็นไปไม่ได้ ภาพวาดทั้งหมดที่ขายโดยคุณชายเสิ่นจะถูกประทับตราด้วยแบบอักษรต้าจ้วน นี่เป็นเรื่องที่ทุกคนรู้จักกันดี"หยานหรูอวี้กล่าวว่า "ใช่เพคะ ดังนั้นภาพวาดสองภาพในบ้าน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 202
เสียงของไทฟู่สั่นเทา และเขารู้สึกใจหวิวๆ ด้วยความปวดร้าว แม้ว่าเขาจะมีภาพวาดดอกบ๊วยเย็นสองภาพอยู่ในจวนของเขา แต่งานฝีมือของคุณชายเสิ่นชิงเหอแท้ๆ จะถูกทำลายเช่นนี้ได้อย่างไร เป็นการไม่ให้เกียรติกับคุณชายเสิ่นชิงเหอมากเกินไป และน่าเสียดายกับภาพวาดนี้เช่นกันเขาใช้มือที่กำลังสั่นสะเทาอยู่ ให้คนหนึ่งช่วยถืออีกด้านนึงไว้ จากนั้นต่อกับภาพส่วนนึงที่อยู่ในมือของเขา ภาพวาดนี้ดีกว่าภาพในจวนที่เขาเก็บรวบรวมไว้ เพราะดอกบ๊วยในภาพนี้กำลังบานสะพรั่งดีมากทีเดียวดอกบ๊วยในภูเขาเหม่ยชาน โดยธรรมชาติแล้วเทียบไม่ได้กับดอกบ๊วยที่ปลูกในสวนหลังบ้านของจวนพอเซี่ยหลูโม่ได้ยินว่าเป็นลายมือที่แท้จริงของเสิ่นชิงเหอ เขาคงเดาได้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาไม่ได้พูดอะไรพลางมองกวาดดูใบหน้าทุกคนหยานไท่ฟู่เกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว ริมฝีปากของเขาสั่นเทาไม่หยุด "ทำไมต้องฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ ใครเป็นคนทำ หือ?"สมาชิกหญิงในครอบครัวมองดูใบหน้าขององค์หญิงใหญ่ และเงียบกันหมด เดิมทีสนมฮุ่ยไทเฟยอยากจะพูดอะไร แต่เมื่อเห็นองค์หญิงใหญ่เหลือบมองนางอย่างเย็นชา คำพูดที่ใกล้หลุดออกจากปากนั้นก็กลับเข้าปากของนางช่างเถอะ อดทนไว้เดี๋ยวก
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1425
เรื่องนี้ใหญ่เกินไป ทำให้ซ่งซีซีสมองมึนงง คิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ หากฝ่าบาทเสด็จสวรรคต องค์ชายใหญ่แทบไม่มีข้อกังขาว่าจะขึ้นเป็นฮ่องเต้ และคาดว่าไม่นานตำแหน่งองค์รัชทายาทจะถูกแต่งตั้ง เมื่อฮ่องเต้หนุ่มเยาว์ขึ้นครองราชย์ จำเป็นต้องมีคณะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ และไม่ใช่เพียงคนเดียว ซึ่งจะทำให้ราชสำนักแบ่งพรรคแบ่งฝ่าย สถานการณ์ในราชสำนักจะวุ่นวาย หากไม่มีการแต่งตั้งคณะผู้สำเร็จราชการ อาจเป็นไทเฮาหรือฉีฮองเฮาที่ปกครองราชสำนักแทน ฮองเฮาเป็นคนทะเยอทะยาน แม้ตอนนี้ถูกกักบริเวณก็ยังคงวางแผนเพื่อองค์ชายใหญ่ ตระกูลฉีมีอำนาจใหญ่โต แม้ช่วงนี้จะถูกฝ่าบาทกดดัน แต่หากฝ่าบาทเสด็จสวรรคต และองค์ชายใหญ่ขึ้นครองราชย์ ตระกูลฉีก็จะกลับมาผงาดอีกครั้ง ใครจะไม่อยากได้อำนาจ? เสนาบดีมู่ชราภาพและมีความคิดที่จะวางมือ แม้เขาอยากจะช่วยค้ำจุนฮ่องเต้พระองค์ใหม่ แต่สถานการณ์ในตอนนั้นอาจไม่เอื้ออำนวย นี่เป็นเรื่องในอนาคต สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ หากฝ่าบาทเหลือเวลาเพียงหนึ่งปี พระองค์ย่อมจะกวาดล้างอุปสรรคและภัยคุกคามทั้งหมดเพื่อเปิดทางให้องค์ชายใหญ่ก่อนเสด็จสวรรคต และจวนเป่ยหมิงอ๋องก็คือภัยคุกคามที่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1424
ผู้ที่ควรมาเยี่ยมก็มาเยี่ยมกันครบแล้ว ซ่งซีซีจึงสามารถพักฟื้นได้อย่างสบายใจ มีเพียงหมอหลวงหลินที่ยังมาเยี่ยมบ้างเป็นครั้งคราว พร้อมนำยารักษาและยาลดรอยแผลเป็นมาให้ อาจารย์หยูมักจะคอยอยู่ข้างๆ คอยกล่าวขอบคุณหมอหลวงหลิน และฝากให้ช่วยกราบทูลขอบพระทัยฝ่าบาท วันหนึ่ง หมอหลวงหลินมาพร้อมกับอู๋ต้าปั้น อาจารย์หยูเห็นว่าเป็นโอกาสที่หาได้ยาก จึงเชิญหมอหลวงหลินออกไปอ้างว่าขอคำแนะนำเรื่องรอยแผลเป็น เพื่อเปิดโอกาสให้พระชายาได้พูดคุยกับอู๋ต้าปั้นตามลำพัง ซ่งซีซีเชิญอู๋ต้าปั้นนั่งลงแล้วถามว่า "ฝ่าบาททรงส่งท่านมาหรือ?" อู๋ต้าปั้นถือพัดขนนกวางไว้ที่ข้อศอก มองไปที่องครักษ์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักแล้วกล่าวว่า "ฝ่าบาททรงส่งข้ามา และข้าก็อยากมาเอง พระชายาบาดเจ็บดีขึ้นบ้างหรือไม่?" ซ่งซีซีลังเลเล็กน้อย ก่อนมองเขาตรงๆ แล้วถามว่า "ท่านคิดว่า บาดแผลข้าหายดีแล้วหรือ?" อู๋ต้าปั้นถอนหายใจ "พระชายาโปรดอภัย บาดแผลดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ยังไม่สามารถเดินได้" ซ่งซีซีฝืนยิ้ม "อย่างที่ท่านว่ามา ดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ยังเดินไม่ได้" "พระชายาอย่าใจร้อน รีบพักฟื้นเถิด" อู๋ต้าปั้นกล่าว ซ่งซีซีพูดเบาๆ "ข้าก็ใจร้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1423
หยานหรูอวี้ย่อตัวคำนับ "เช่นนั้นข้าคงไม่รบกวนพวกท่าน ขอตัวเจ้าค่ะ" "เดินทางดีๆ นะ!" จีซูเซิ่นยิ้มส่งด้วยความอบอุ่น หลังจากหยานหรูอวี้จากไป จีซูเซิ่นหันไปมองหวังชิงหรู เห็นแววตาของนางที่เคยสดใสกลับมืดมนและเต็มไปด้วยความเศร้าใจ จีซูเซิ่นรู้ว่านางกำลังเสียใจอีกครั้งจึงกล่าวว่า "เรื่องที่ผ่านมาแล้วคิดไปก็ไร้ประโยชน์ เข้าไปข้างในเถอะ" การที่หวังชิงหรูมาหาซ่งซีซีในวันนี้ ต้องใช้ความกล้าอย่างมหาศาล เพราะนางติดค้างซ่งซีซีทั้งคำขอโทษและคำขอบคุณ ที่บอกว่ามากับพี่สะใภ้ในวันนี้ ที่จริงแล้วคือการเผชิญหน้ากับเรื่องราวในอดีต แต่ทว่านางอาจจะประเมินตัวเองสูงเกินไป แม้จะสามารถโน้มน้าวใจตัวเองให้เผชิญหน้ากับซ่งซีซีได้ แต่ในวินาทีที่เห็นหยานหรูอวี้ นางก็รู้สึกอธิบายไม่ถูก เหมือนโดนบางสิ่งกระแทกอย่างแรงจนสมองโล่งว่างเปล่า รอยยิ้มที่ยกขึ้นมาก็ดูฝืนเหลือเกิน นางกลัวเหลือเกินว่าจะร้องไห้ออกมา นางเดินตามพี่สะใภ้ทั้งสองเข้าไปในห้องรับรองอย่างไร้ชีวิตชีวา และเมื่อได้พบซ่งซีซี น้ำตาก็เอ่อท้นอยู่ในดวงตา ซ่งซีซีมองนางแวบหนึ่ง ก่อนเชื้อเชิญทุกคนให้นั่งลงพร้อมรอยยิ้ม และรินชาให้ จีซูเซิ่นมองดู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1422
หลังจากสนมฮุ่ยไทเฟยออกจากวังและกลับจวน นางพารุ่ยเอ๋อร์มาเยี่ยมซ่งซีซี นางเป็นคนพูดไม่หยุด พอรุ่ยเอ๋อร์พูดคุยกับซ่งซีซีเสร็จและเดินออกไป นางก็เล่าทุกเรื่องที่ได้ยินในวัง รวมถึงเรื่องที่ไทเฮาลงโทษอย่างหนัก ซ่งซีซีฟังจบแล้วกลับปลอบใจนางแทนว่า "คนที่ติดอยู่ในวังหลังไม่มีอะไรทำทุกวัน จะเหมือนข้าออกไปเดินเล่นหรือฟังละครไม่ได้ ย่อมชอบแต่งเรื่องเล่าต่างๆ เพื่อผ่านเวลาไป หากไม่ทำเช่นนั้น วันเวลาที่เนิ่นนานจะผ่านไปได้อย่างไร?" สนมฮุ่ยไทเฟยกล่าวด้วยความโกรธ "ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรพูดจาไร้สาระ พูดออกมาน่าเกลียดขนาดนั้น หากทำให้หมอเอ๋อร์ของเราถูกสวมเขาโดยไม่รู้ตัว นี่หรือคำพูดของคน? แล้วนี่เป็นคำพูดที่ผู้ใหญ่ควรพูดหรือ? ช่างไม่สำรวมจริงๆ" ซ่งซีซีถอนหายใจ นางเพียงเสียใจว่าตอนที่เริ่มรู้สึกผิดปกติ นางไม่ได้ "บาดเจ็บ" ในทันที แต่ก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์ดื่มน้ำซุปนั้น แม้นางจะรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าผิดปกติถึงขนาดนั้น นางกลับคิดว่าฝ่าบาทต้องการสืบเรื่องของสถาบันว่านซงเหมิน แต่ในความเป็นจริง ตอนนี้นางก็ไม่แน่ใจว่าฝ่าบาทหมายความว่าอย่างไรกันแน่ พระองค์ทรงมีความคิดล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1421
ไม่นานนัก สนมฮุ่ยไทเฟยก็กลับมาถึงตำหนักฉือหนิงด้วยท่าทางโกรธจัด ไม่สนใจว่าฝูกงกงอยู่ด้วย นางก็กล่าวด้วยความโกรธว่า "จะไม่ให้พูดได้อย่างไรว่าคนที่อยู่ในวังหลวงนั้นมองโลกแคบ ใจคับแคบเหมือนรูเข็ม เห็นใครดีกว่าไม่ได้! ซีซีของพวกเรามีความดีความชอบจนฝ่าบาททรงชื่นชม เรียกให้นางไปเข้าร่วมการปรึกษาหารือเสมอ แต่คนพวกนั้นกลับแอบพูดกระแนะกระแหนเรื่องหญิงชายอยู่ในที่เดียวกัน ว่าอยู่ในห้องทรงพระอักษรด้วยกันไม่เหมาะสม ช่างน่าขำสิ้นดี พวกนางลืมไปแล้วหรือว่าซีซีเป็นขุนนางราชสำนัก? หากไม่ไปห้องทรงพระอักษรเพื่อประชุมราชการ จะให้นางไปแย่งความโปรดปรานในวังหลังหรืออย่างไร?" ไทเฮาทรงจิบน้ำชาอย่างช้าๆ ตรัสถามว่า "พวกนางพูดอย่างนั้นหรือ?" สนมฮุ่ยไทเฟยโกรธจนดวงตาแทบถลนออกมา "ตอนแรกข้าก็ไม่รู้เรื่อง พวกนางชมซีซีอย่างกับว่าเป็นคนใหม่ ว่าช่วงนี้นางมักจะอยู่ในห้องทรงพระอักษรกับฝ่าบาท ข้ายังรู้สึกภูมิใจอยู่พักหนึ่ง แต่ฟังไปฟังมาก็รู้สึกแปลกๆ พวกนางพูดเหมือนกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี แล้วบอกว่าซีซีของเราคิดจะเกาะกิ่งไม้สูงกลายเป็นหงส์ อ๊าก! ข้าโกรธจนแทบตาย พวกนางยังกลั้นหัวเราะพลางปิดปาก เหมือนพวกแม่ค้าในตลาดเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1420
การแกล้งป่วยนั้นต้องมีทักษะ ไม่อาจอ้างว่าเพิ่งออกจากห้องทรงพระอักษรหลังเหตุการณ์น่าอึดอัด แล้วจู่ๆ ก็ป่วยจนไม่สามารถทำงานได้และต้องพักรักษาตัวที่จวนทันที วิธีเช่นนี้เท่ากับทำลายความสัมพันธ์ที่เปราะบางระหว่างเจ้านายและขุนนาง ทำให้ทั้งสองฝ่ายเกิดความกระอักกระอ่วนในใจ สำหรับผู้มีอำนาจสูงเช่นฝ่าบาท อาจจะไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่สำหรับคู่สามีภรรยาที่เป็นขุนนางอย่างพวกเขา การกระทำเช่นนั้นจะถือว่าไม่ให้เกียรติ พวกเขาจึงปรึกษากันและวางแผนว่า พรุ่งนี้จะกลับไปทำงานที่จวนกองกำลังเมืองหลวงตามปกติ พาคนออกไปนอกเมืองเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อย และอีกสองสามวันค่อยจัดฉากให้เกิด "อุบัติเหตุเล็กน้อย" เนื่องจากก่อนหน้านี้โจรผู้ร้ายอาละวาดไปทั่ว ทำให้ผู้คนจำนวนมากหลั่งไหลเข้าสู่เมืองหลวงเพื่อหลบภัย แต่เพราะไม่มีเอกสารยืนยันตัวตนจึงไม่สามารถเข้าเมืองได้ และต้องติดค้างอยู่ชานเมือง บริเวณชานเมืองมีขุนนางผู้มั่งคั่งและเศรษฐีที่เลียนแบบการแจกจ่ายอาหารของจีซูเซิ่นมากขึ้น ทำให้ผู้คนไม่อยากจากไป เพราะอย่างน้อยก็มีอาหารและเครื่องดื่ม หากเจ็บป่วยก็มีคนแจกยา หากหนาวก็มีคนมอบผ้าห่ม แม้จะลำบากบ้าง แต่ก็ดีกว่า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1419
ทันทีที่ซ่งซีซีออกไป รอยยิ้มของจักรพรรดิ์ซูชิงก็เลือนหาย พระองค์ดื่มน้ำแกงเพียงสองสามคำ แล้วทรงอนุญาตให้เต๋อเฟยและองค์ชายรองกลับไป เต๋อเฟยไม่ได้พูดอะไร นางเพียงสั่งให้คนเก็บของแล้วจูงมือองค์ชายรองออกไป อู๋ต้าปั้นปิดประตูพระตำหนักแล้วกล่าวว่า "ฝ่าบาท ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาประชุม กระหม่อมขอทูลเชิญให้ฝ่าบาทพักผ่อนสักครึ่งชั่วโมงเพคะ" แต่เดิม พระองค์มักจะทรงพักผ่อนเล็กน้อยในช่วงกลางวัน แต่หลังจากที่ทรงเรียกซ่งซีซีมาสนทนา พระองค์ก็ไม่ได้พักกลางวันอีกเลย จักรพรรดิ์ซูชิงทรงนวดขมับและตรัสว่า "ก็ได้ ข้าปวดหัวนิดหน่อย" "หรือจะให้กระหม่อมไปเชิญหมอหลวงมาตรวจพระชีพจรพ่ะย่ะค่ะ?" "ไม่ต้อง ข้าเบื่อพวกหมอหลวงฝีมือแย่ แค่ปวดหัวนิดหน่อยก็รักษาไม่หาย ยาก็กินตั้งเยอะ" จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสก่อนจะเสด็จไปยังห้องด้านใน ทรงเอนกายลงทั้งที่ยังสวมฉลองพระองค์อยู่ ความปวดหัวกลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น อู๋ต้าปั้นคลุมผ้าห่มให้พระองค์ แต่จักรพรรดิ์ซูชิงพลันลืมตาขึ้นอีกครั้งพร้อมสีหน้าเหม่อลอย "ช่วงนี้ข้าเป็นอะไรไปนะ?" อู๋ต้าปั้นกล่าวปลอบใจ "ฝ่าบาททรงกังวลเรื่องศึกสงครามมากเกินไป ทำให้พระทัยและพระวรกายอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1418
แต่แน่นอนว่านางไม่อาจกล่าวเรื่องนี้กับอู๋ต้าปั้นได้ หลังจากกล่าวคำขอบคุณ นางก็จากไป หลังจากนั้น จักรพรรดิ์ซูชิงก็ยังคงเรียกนางมาพูดคุยหลังประชุมเสมอ บางครั้งครึ่งชั่วโมง บางครั้งก็นานถึงหนึ่งชั่วโมง ทีละน้อย ซ่งซีซีก็เริ่มคุ้นชินและสามารถรับมือกับสถานการณ์นี้ได้อย่างสงบ ในฐานะขุนนางคนหนึ่ง หากฝ่าบาทต้องการให้นางแสร้งทำตัวเป็นเพื่อนที่เหมาะสม นางก็สามารถทำได้ เพียงแต่ว่าเวลาช่วงพักกลางวันหนึ่งชั่วโมงที่ฝ่าบาทควรจะใช้พักผ่อน บัดนี้กลับถูกใช้ไปกับการสนทนาเรื่อยเปื่อยโดยไร้ประโยชน์ ในช่วงเวลานี้ เต๋อเฟยมาส่งน้ำแกงหลายครั้ง พระสนมซูเฟยก็มาหลายครั้ง เช่นเดียวกับกงเฟย และแม้แต่ถงเจี๋ยหยวีก็ยังมา ห้องทรงพระอักษรไม่อนุญาตให้พระสนมเข้าไป ดังนั้นแม้พวกนางจะมาส่งน้ำแกงด้วยตัวเอง ก็ทำได้เพียงมอบให้อู๋ต้าปั้นที่หน้าท้องพระโรง แล้วให้อู๋ต้าปั้นนำเข้าไป แต่ถ้าหากพาลูกชายหรือลูกสาวมาด้วย ก็จะได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องทรงพระอักษรได้ครู่หนึ่ง เพราะรู้ว่าซ่งซีซีอยู่ที่นี่ น้ำแกงที่ส่งมาจึงมักมีส่วนของซ่งซีซีรวมอยู่ด้วย บางครั้งขณะดื่มน้ำแกง ซ่งซีซีก็อดคิดไม่ได้ว่า หากมีใครคิดลอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1417
สถานการณ์เช่นนี้ดำเนินไปประมาณสิบวัน ซ่งซีซีกลับไปพูดคุยกับอาจารย์หยูและศิษย์พี่ใหญ่เพื่อวิเคราะห์ แต่ก็ไม่สามารถหาข้อสรุปที่ชัดเจนได้ ตอนแรกนางคิดว่าฝ่าบาทต้องการสืบเรื่องของสถาบันว่านซงเหมิน เพราะในศึกครั้งนี้ อาจารย์นางนอกจากจะปรับปรุงปืนตาหกนัดและปืนใหญ่ชุดแดงแล้ว ยังสามารถรวบรวมกำลังจากสำนักศิลปะการต่อสู้หลายแห่งให้เข้าร่วมการป้องกันเมืองหลวง ด้วยนิสัยช่างสงสัยของพระองค์ การระแวงเช่นนี้จึงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ต่อมานางคิดว่าคงไม่ใช่ เพราะเรื่องภูเขาเหมยชาน พระองค์ไม่ได้ต้องการฟังเรื่องของอาจารย์ แต่สนใจเพียงเรื่องเล่าสนุกๆ สองสามวันที่ผ่านมา พระองค์ชอบฟังเรื่องที่นางก่อเรื่องและทะเลาะวิวาทบนภูเขาเหมยชาน แล้วอาจารย์ต้องเดินทางไปขอโทษแทนนาง ทุกครั้งที่นางเล่า พระองค์จะทรงพระสรวลจนตัวโยนด้วยความสนุกสนาน ซ่งซีซีไม่เข้าใจว่ามันน่าขำตรงไหน เพราะทุกครั้งที่นางก่อเรื่อง นางต้องกลับไปถูกอาจารย์อาดุด่า กักบริเวณ ถูกลงโทษให้แบกโอ่ง ถูกตีมือ นั่งคุกเข่าบนตะปู หรือแม้แต่ถูกลงโทษให้นั่งยองๆ เหนือธูปที่กำลังไหม้จนกางเกงทะลุ นางคิดว่าเรื่องน่าอับอายเช่นนี้ พระองค์คงจะมองว่าไม่น
