บทที่ 202

เสียงของไทฟู่สั่นเทา และเขารู้สึกใจหวิวๆ ด้วยความปวดร้าว แม้ว่าเขาจะมีภาพวาดดอกบ๊วยเย็นสองภาพอยู่ในจวนของเขา แต่งานฝีมือของคุณชายเสิ่นชิงเหอแท้ๆ จะถูกทำลายเช่นนี้ได้อย่างไร เป็นการไม่ให้เกียรติกับคุณชายเสิ่นชิงเหอมากเกินไป และน่าเสียดายกับภาพวาดนี้เช่นกัน

เขาใช้มือที่กำลังสั่นสะเทาอยู่ ให้คนหนึ่งช่วยถืออีกด้านนึงไว้ จากนั้นต่อกับภาพส่วนนึงที่อยู่ในมือของเขา ภาพวาดนี้ดีกว่าภาพในจวนที่เขาเก็บรวบรวมไว้ เพราะดอกบ๊วยในภาพนี้กำลังบานสะพรั่งดีมากทีเดียว

ดอกบ๊วยในภูเขาเหม่ยชาน โดยธรรมชาติแล้วเทียบไม่ได้กับดอกบ๊วยที่ปลูกในสวนหลังบ้านของจวน

พอเซี่ยหลูโม่ได้ยินว่าเป็นลายมือที่แท้จริงของเสิ่นชิงเหอ เขาคงเดาได้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาไม่ได้พูดอะไรพลางมองกวาดดูใบหน้าทุกคน

หยานไท่ฟู่เกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว ริมฝีปากของเขาสั่นเทาไม่หยุด "ทำไมต้องฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ ใครเป็นคนทำ หือ?"

สมาชิกหญิงในครอบครัวมองดูใบหน้าขององค์หญิงใหญ่ และเงียบกันหมด เดิมทีสนมฮุ่ยไทเฟยอยากจะพูดอะไร แต่เมื่อเห็นองค์หญิงใหญ่เหลือบมองนางอย่างเย็นชา คำพูดที่ใกล้หลุดออกจากปากนั้นก็กลับเข้าปากของนาง

ช่างเถอะ อดทนไว้เดี๋ยวก