LOGINShare
บทที่ 1107
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1108
เซี่ยหลูโม่ เสิ่นชิงเหอ และกุ้นเอ๋อร์ควบม้านำทหารประจำจวนของจวนเป่ยหมิงอ๋องทะยานไปบนทางหลวง ไม่นานก็มาถึงป่า คบเพลิงที่สว่างไสวทำให้ป่าสว่างราวกับกลางวัน แม้เซี่ยหลูโม่ไม่ได้สวมชุดเกราะ แต่เมื่ออยู่บนม้าที่สูงใหญ่ เขาก็เหมือนกับแม่ทัพที่เอาชนะหลายพันลี้ในสนามรบ เขากวาดตามอง ยังไม่ได้พูดสิ่งใดก็ได้ยินเสียงเสิ่นว่านจื่อวิ่งมาพร้อมกับคำรามอย่างโกรธกริ้วว่า “สารเลว ตายซะเถอะ!”นางไม่มีอาวุธ ความโมโหทำให้นางเหมือนกับเสือที่คลุ้มคลั่ง นางพุ่งชนเข้าไปที่แผ่นอกของอ๋องเยี่ยนอย่างแรง ซ่งซีซีหลบได้ทันกาล ไม่ได้รั้งนางไว้ ปล่อยให้นางระบายไฟโทสะ อ๋องเยี่ยนถูกชนจนกระเด็นไปสองจั้ง เขาล้มลงบนพื้นแล้วกระอักเลือดออกมา เสิ่นว่านจื่อกระโจนใส่ ตบหน้าเขาไม่หยุด นางเพิ่งถูกถอนพิษไปไม่นาน ไม่น่าจะมีเรี่ยวแรงมากมายนัก แต่ไฟโทสะทำให้นางเค้นศักยภาพออกมา ฝ่ามือที่ตบลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่านี้ ทำให้ไม่นานอ๋องเยี่ยนก็สลบไป “พวกเจ้าเป็นของตายหรือ ไม่รีบไปช่วยท่านอ๋องรึไง!” ชายารองจินตะคอก ครั้นทหารไร้ชีพและองครักษ์จะเดินเข้าไป เซี่ยหลูโม่ก็ขวางหน้าเสิ่นว่านจื่อไว้ กุ้นเอ๋อร์ถือกระบองขวางไว้ข้างหน้าอีกที “ดูซิ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1109
ชายารองจินถูกทุบตีจนผมกระเซอะกระเซิง แก้มแดงบวมเป่ง ถึงกับถูกเตะล้มทับบนตัวอ๋องเยี่ยน อ๋องเยี่ยนปวดจนแทบจะหายใจไม่ออกหลังจากที่เสิ่นว่านจือเตะนางแล้วก็ตรงไปหานางเสิ่นนางเสิ่นตกใจกลัวมากจนร้องตะโกนแล้วก้าวถอย “น้องสาว เจ้าจะทำอะไร ข้าเป็นพี่สาวเจ้านะ ข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอก...อ๊า!”เสิ่นว่านจือคว้าผมของนางแล้วกระชากขึ้นแล้วผลักนางไปติดต้นไม้ นางเสิ่นรู้สึกว่าเอวของนางจะหักแล้ว เจ็บจนต้องหลั่งน้ำตา“ครั้งสุดท้ายที่เจ้าพูดกับข้า กลิ่นบนตัวของเจ้าคือยาพิษที่เจ้าวางใส่ข้า” เสิ่นว่านจือยกนางขึ้นพร้อมกับเจตนาฆ่าพุ่งออกมาจากดวงตา “เสิ่นว่านหง เจ้าช่วยให้ชายชั่วนั่นก่อเรื่องสำเร็จแล้วจะมีประโยชน์อะไรกับเจ้า? หรือเจ้าคิดว่าเจ้าสามารถดำรงตำแหน่งพระชายาได้? เจ้ามันทั้งโง่และเลวทราม”นางคว้าดาบของทหารที่อยู่ข้างๆ นางด้วยมือเดียวแล้วชี้ไปที่หน้าอกของนาง โดยไม่มีการปิดบังเจตนาฆ่า“ข้าไม่ได้ทำ...” นางเสิ่นตกใจจนร้องไห้เสียงดัง นางร้องไห้แล้วจริงๆ ตะโกนเสียงดัง นางทำลายจังหวะของชายารองจินไปหมด “น้องสาว ข้าไม่ได้อยากให้เป็นเช่นนี้ แต่ท่านอ๋องเป็นคนบังคับข้า ชายารองจินก็บังคับข้า พวกเขาล้วนเป็นคนบ้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1110
สรุปคือ เรื่องนี้จะต้องเล่นให้ใหญ่ แต่ก็อย่าใหญ่มากเกินไป อย่างน้อยก็ต้องปล่อยพวกเขากลับเยี่ยนโจวไปอยู่ดีตอนนี้เสิ่นว่านจือได้ระบายอารมณ์แล้ว แต่ถ้าไม่คลายความเกลียดชัง ก็ยังมีเวลาคลายความโกรธทีหลังค่ายลาดตระเวนและกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงมาถึงก่อน หวังเจิงต้องการนำทหารรักษาพระราชวังออกจากเมือง แต่ทหารรักษาพระราชวังไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากเมืองหลวงโดยหากไม่มีพระราชโองการ ดังนั้นหวังเจิงจึงแอบปลอมตัวออกมาถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้เรื่องราวทั้งหมดแต่ก็อาจจะรู้มาบ้างเล็กน้อย ในชีวิตนี้ไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อน เสิ่นว่านจือเป็นใคร? นั่นเป็นอาจารย์ของพวกเขาเชียวนะ รังแกอาจารย์ของพวกเขาก็เหมือนรังแกพ่อแม่ของพวกเขา เรื่องนี้ทนไม่ได้!ดังนั้น เมื่อหงเซียวเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้พวกเขาฟังเป็นการส่วนตัว ตลอดจนแผนการปัจจุบันของท่านอ๋องและพระชายา แม้พวกเขาจะระงับความโกรธไว้ชั่วคราวและไม่ไปทุบตีอ๋องเยี่ยน แต่พวกเขาก็สั่งกองทัพซวนเจียของค่ายลาดตระเวนและกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงให้ล้อมพวกเขาไว้ประเด็นสำคัญคือนักรบสิ้นหวังที่สวมชุดดำ พวกเดนนี้ฆ่าคนตาไม่กะพริบ สุดท้ายก็โดนจั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1111
ชื่อเสียงของท่านอ๋องถูกทำลายจนป่นปี้แล้ว แถมยังต้องส่งตัวกลับไปรักษาอีกออกจากเมืองอย่างเกรียงไกร แต่กลับเมืองอย่างสะบักสะบอม แถมยังถูกทหารม้าของสำนักงานกองทัพกุมตัวกลับไปอีกอู๋เซี่ยงพูดว่าเพราะชอบหญิงาวนางหนึ่ง แต่ก่อนที่เจ้าสิบเอ็ดจะตรวจสอบชัดเจน ห้ามตัดสินว่าจริงตามนั้น ต้องตรวจสอบเข้มข้นนักรบสิ้นหวังล้วนมอบตัวแล้ว นักรบสิ้นหวังที่ซ่อนตัวอยู่ก่อนหน้านี้ ถูกจับขณะปฏิบัติหน้าที่ ดังนั้นจึงปากแข็งนัก ไม่ปริปากแม้แต่คำเดียวแต่ตอนนี้พวกเขาไม่ได้เป็นนักรบสิ้นหวังแล้ว ไม่เช่นนั้น การที่พวกเขาปรากฏตัวอยู่บริเวณสำนักงานกองทัพ เจ้าสิบเอ็ดฝางก็สามารถคาดโทษใหญ่ข้อหาวางแผนก่อกบฏได้แน่นอนดังนั้น พวกเขาบอกเพียงว่าเป็นทหารจวนของจวนอ๋องเยี่ยน ทำหน้าที่คุ้มกันอ๋องเยี่ยนมาที่เมืองหลวงและกลับเยี่ยนโจว เพราะสถานภาพของทหารจวนนั้นพิเศษ ไม่สะดวกจะเข้าเมืองก็เลยอยู่ที่หมู่บ้านในซีซานโข่วแบบนี้ก็พอฟังได้ แต่พวกเขาแต่งตัวด้วยชุดดำ ทำให้เซี่ยหลูโม่กับเจ้าสิบเอ็ดฝางมีเหตุผลมากพอให้โหมไฟแล้วระหว่างกุมตัวพวกเขากลับเมืองหลวง ซ่งซีซีกับเสิ่นว่านจือก็ควบม้าพร้อมกันเสิ่นว่านจือแค่คิดก็กลัว “ซีซี โชคดีท
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1112
เซี่ยหลูโม่ยังคงเป็นแม่ทัพ เขามีความสนใจในเรื่องอาวุธอย่างมาก และเต็มใจที่จะใช้พลังงานกายใจในด้านนี้เป็นพิเศษศิษย์พี่เสิ่นไม่ตอบคำถามของเขา แต่เขายิ้มและพูดว่า "กลับไปก่อนเถอะ เจ้าและศิษย์น้องของเจ้าผิดใจกัน นางอาจจะยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ"จู่ๆ เซี่ยหลูโม่ก็รู้สึกอึดอัดในใจ “ไม่ผิดใจอะไรกันนี่ ก็ดีอยู่นี่ไง?”“เอาล่ะ กลับกันเถอะ” ศิษย์พี่เสิ่นขี่ม้านำไปข้างหน้าเซี่ยหลูโม่จูงม้าไปสองสามก้าวก็ขึ้นหลังม้าตามทัน รู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อยทำไมพอมีอะไรเกิดขึ้นซีซีถึงไม่คิดถึงเขาก่อน?เขาเป็นคนสุดท้ายที่รู้นางไม่ได้ส่งใครไปแจ้งเขาเลยสักนิด ออกจากเมืองไล่ตามเพียงลำพังมิหนำซ้ำ นางให้คนไปแจ้งกุ้นเอ๋อร์ แต่กลับไม่ส่งใครไปบอกเขาที่หอต้าหลี่เลยสักคำ แต่กลับเป็นเพราะกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงจะปิดเมืองถึงได้ไปตามเขา หากไม่ใช่เพราะจะปิดเมือง เช่นนั้นต้องรอให้เสิ่นว่านจือถูกช่วยกลับมาก่อน แล้วนางค่อยเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาอย่างสบายใจก็พอแล้วงั้นหรือ? จริงๆ แล้วก่อนหน้านี้เขารู้สึกว่าซีซีไม่ได้แลกใจกับเขาทั้งหมดเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าพวกเขาจะดูรักกันมากในหลายต่อหลายครั้ง แต่มันก็เป็นแค่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1113
เสิ่นว่านจืออาบน้ำชำระตัวให้สะอาดพอออกมาก็ต้องออดอ้อนซ่งซีซีอยู่พักหนึ่งเป่าจูยกอาหารมื้อเย็นพร้อมรุ่ยจูกับหมิงจู เมื่อเสิ่นว่านจือเห็นอาหารก็ทิ้งซีซีแล้ววิ่งไปที่โต๊ะทันที“เป่าจู จัดการให้ศิษย์พี่ห้าแล้วหรือยัง?” ซ่งซีซีถามเป่าจูพูดว่า "หัวหน้าลู่เป็นคนมาจัดการด้วยตัวเอง อยู่ที่เรือนถิงเวย อาหารมื้อค่ำถูกส่งไปที่นั่นแล้ว เพิ่งได้ยินหัวหน้าลู่พูดว่า ศิษย์พี่ห้ากินเกี๊ยวชามใหญ่ไปสองชามแล้ว"ซ่งซีซีพูดด้วยรอยยิ้ม "เขาชอบมาก เจ้าบอกให้เขาเข้าพักไวๆ ข้ากับซีซีจะไปขอบคุณเขาด้วยตนเองในวันพรุ่งนี้"“เจ้าค่ะ” เป่าจูเดินถอยกลับไปทั้งสองเริ่มกินข้าว รุ่ยจูและหมิงจูก็รออยู่ข้างๆ เติมน้ำแกงให้เสิ่นว่านจือ แล้วพูดว่า "แม่หนมเหลียงบอกว่าการดื่มน้ำแกงนี้ช่วยให้นอนหลับสบาย เกรงว่าท่านจะหลับไม่สบายในคืนนี้”เสิ่นว่านจือกินอย่างสบายใจ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของรุ่ยจู น้ำตาก็ไหลออกมาทันทีเมื่อเห็นเช่นนี้ ซ่งซีซีกำลังจะเกลี้ยกล่อมนางแต่เห็นนางเช็ดน้ำตาด้วยมืออีกข้างแล้วกินต่อไป แค่สูดจมูกเท่านั้นฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ เมื่อกินเสร็จแล้วก็วางตะเกียบลง เงยหน้าขึ้นมองซีซี ดวงตาแดงก่ำ “จวนอ๋องก็เป็นเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1114
ซ่งซีซียังคงเงียบ นัยน์ตายังแสดงถึงความเสียใจเล็กน้อยทุกคนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้คงมีความฝัน คือ เดินทางรอบโลกด้วยดาบ ชักดาบเพื่อช่วยเมื่อมีความอยุติธรรมนตามท้องถนน หากใครพบเห็นตน ก็จะเรียกว่าจอมยุทธ์หญิงนางมีความฝันเช่นนี้เสมอเมื่อตอนที่นางยังเด็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางเพิ่งเริ่มฝึกฝนศิลปะการต่อสู้และประสบความสำเร็จเล็กน้อย ในความฝัน นางเป็นปรมาจารย์ที่ไม่มีใครเทียบได้ ฆ่าคนชั่วร้ายนับไม่ถ้วน ร้องขอความเมตตาด้วยดาบของนาง และนางต้องพูดอะไรบางอย่างเพื่อรักษาความยุติธรรมในโลกต่อมาเมื่อโตขึ้นก็พบว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น การกระทำอย่างกล้าหาญและชอบธรรมถือเป็นการละเมิดกฎหมาย เพราะจอมยุทธ์หญิงไม่มีอำนาจบังคับใช้กฎหมายและไม่ได้เป็นคนของสาธารณะยิ่งกว่านั้นการจะฆ่าคนต้องมีหลักฐานที่แน่ชัดถึงแม้จะเห็นคนร้ายกระทำความผิดด้วยตาของตนเองก็ตามก็ต้องมีหลักฐานยื่นต่อทางการได้ หลังจากที่ทางการพิจารณาแล้วแม้ว่าบุคคลนั้นจะถูกตัดสินให้ตัดศีรษะก็ตาม จะต้องส่งไปที่หอต้าหลี่เพื่อตรวจสอบก่อนที่เขาจะถูกประหารกระบวนการที่ยุ่งยากและการสอบสวนอย่างต่อเนื่องเพื่อหลีกเลี่ยงการพิพากษาลงโทษที่ไม่ยุติธรรม ที่เป็
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1115
เมื่อได้ยินดังนั้น เซี่ยหลูโม่ก็ถอนหายใจ “โชคดีที่ไม่ถึงกับชีวิต จอมยุทธ์ท่านนั้นถือว่ายั้งมือแล้ว ส่วนความไม่สะดวกอื่นๆ ก็ไม่สำคัญเท่าชีวิต คดีนี้หลานชายจะรายงานต่อฝ่าบาทเป็นการส่วนตัว ถ้าผู้หญิงไม่ออกมาตามเรื่องนี้ ก็ควรได้รับการพิจารณาให้จบ ส่วนจอมยุทธ์ที่ทำร้ายเสด็จอา หลานชายก็จะไม่ตามต่อแล้ว แต่แน่นอนว่า หากเสด็จอาตัดสินใจจะตามต่อ หลานชายก็จะปล่อยให้สำนักงานเขตจิงจ้าวและกองกำลังเมืองหลวงให้ความร่วมมือ แต่พวกจอมยุทธ์ในยุทธภพนี้ตามตัวได้ยาก อีกทั้งพวกเจ้าก็จำหน้าไม่ได้ หลานชายขอแนะนำว่า ให้จบๆ ไปเสีย?”อ๋องเยี่ยนสั่นไปทั้งตัว รู้สึกทั้งเจ็บปวดและโกรธ ดวงตาของเขาไม่ปิดบังความชั่วร้ายอีกต่อไป และมีคำพูดหนึ่งหลุดออกมาจากระหว่างฟันของเขา “ไสหัวไป!”“ถ้าอย่างนั้นหลานก็จะไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของเสด็จอาแล้ว” เซี่ยหลูโม่มองอย่างกังวล “เสด็จอาดูแลตัวเองให้ดี เมืองหลวงแห่งนี้อุดมสมบูรณ์นัก สามารถอยู่ที่นี่ต่อไปได้อีกเดือนหรือสองเดือนก็ได้ เพียงแต่ ตอนกลางวันพวกเจ้าเพิ่งขนของไปส่งที่โรงงานแล้ว ตอนนี้ที่จวนนี้โล่งโจ้ง จะอาศัยอยู่ได้อย่างไรล่ะ? ต้องส่งของกลับมาหรือไม่?”อ๋องเยี่ยนหลับตา เส้นเลื
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1600
แต่จะว่าไปแล้ว สตรีเช่นข้า ก็เป็นที่โปรดปรานของบุรุษไม่น้อยที่ภูเขาเหม่ยชาน มีบุรุษมากมายชื่นชอบข้า เด็กหนุ่มวัยกำลังขึ้นหนวดอ่อนส่งจดหมายรักให้ข้าเขินๆ อายๆ ส่งมาครั้งแล้วครั้งเล่าข้าก็ไม่เคยเปิดดู ต่อหน้าพวกเขาก็ฉีกมันทิ้งเสียเลยในเมื่อยามนั้น ข้ายังไม่ได้เข้าใจตรรกะของคำปฏิญาณที่ตนตั้งไว้ดีนัก ในใจก็ยังมีคำว่า "ไม่แต่ง" ขวางอยู่เต็มอกข้าฉีกจดหมายรักต่อหน้าพวกเขา ข้ารู้ว่าตนโหดร้าย แต่ขอโทษเถิด ในเมื่อข้าคือสตรีที่ตั้งใจว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องรักใคร่ชั่วชีวิต ข้าย่อมต้องใจแข็ง ไม่ปล่อยให้พวกเขามีแม้แต่นิดเดียวของความหวังร้องไห้เสียในตอนนี้ ยังดีกว่าติดบ่วงในวันหน้า จนเจ็บปวดปานฉีกหัวใจแม้พวกเขาจะบอกหน้าตาเศร้าว่าให้ข้าช่วยส่งจดหมายรักให้ซ่งซีซีก็ตาม ข้าก็ไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อยหึๆ ยังไม่ทันได้เป็นบุรุษเต็มตัว ก็รู้จักใช้เล่ห์กลยั่วยวนหญิงเสียแล้วที่ภูเขาเหม่ยชาน เพื่อนเล่นที่ดีที่สุดของข้าก็คือพวกซีซี หมั่นโถว เฉินเฉิน และกุ้นเอ๋อร์อ้อ เคยมีอยู่ช่วงหนึ่ง ศิษย์พี่ใหญ่ของเฉินเฉินก็มาเล่นกับพวกเราด้วย แต่น่าเสียดาย ต่อมาเขาก็ลงเขาไปผดุงคุณธรรมเสียแล้ว แต่เฉินเฉินบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1599
ข้า...เสิ่นว่านจือคนดีคนเดิม ยังคงอยากจะบ่นอยู่ บ่นถึงบุรุษของข้าหวังเยว่จาง เจ้านี่ช่างสมกับเป็นบุตรของท่านฮูหยินผู้เฒ่าหวังเสียจริงก่อนแต่งงานเราก็ตกลงกันไว้ชัดเจนแล้วว่า ต่อแต่นี้ไปไม่ว่าข้าจะทำสิ่งใด เขาห้ามแทรกแซง ห้ามห้ามปราม และห้ามเข้าร่วมโดยเด็ดขาดผลสุดท้าย เพิ่งแต่งได้ปีเดียว เขาก็ฉีกสัญญาทิ้งหมดสิ้น จะทำด้วยทุกเรื่องตามข้าสิ่งที่ข้าทำนั้น เขาเกี่ยวข้องได้หรือ? ย่อมไม่ได้ สำนักว่านซงมีกฎเข้มงวด อีกทั้งยังมีอาจารย์อาผู้เหี้ยมโหดนั่งประจำอยู่ หากรู้ว่าข้าพาหวังเยว่จางไปตัดหัวคน เกรงว่าจะบดกระดูกข้าเป็นผุยผงไปแล้วแต่เขาว่า เดิมเขาก็เป็นคนในยุทธภพ คนในยุทธภพล้วนถือความสะใจเป็นใหญ่ ทั้งบุญคุณและความแค้น ไม่ว่าเป็นของผู้ใด ก็ล้วนต้องตอบแทนอีกทั้งเราทำอย่างลับๆ สถาบันว่านซงเหมินย่อมไม่รู้เรื่องแต่พี่ห้า ท่านเข้าสังกัดกรมกลาโหมไปแล้วนะ ท่านก็เป็นขุนนางแล้ว จะยังพูดเรื่องยุทธภพสะใจล้างแค้นอะไรอีกเล่า?สิ่งที่ข้าทำ แม้แต่ซ่งซีซีก็ยังไม่รู้ทั้งหมด หรือหากนางรู้ นางก็คงเลือกที่จะปิดหูปิดตาเสีย เพราะว่ามันขัดแย้งกับสถานะ เข้าใจหรือไม่?ข้า...เสิ่นว่านจือ ไม่ย่างกรายเข้าสู่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1598
บางครั้งข้าก็สอนศิษย์ทั้งหลายให้กล้าเผชิญหน้ากับชีวิต กล้าเผชิญหน้ากับความผิดพลาด แต่ตัวข้าเองกลับมิอาจกระทำได้เช่นนั้นหลายปีมานี้ ข้าแทบไม่ได้พบหน้าเขาเลย หากรู้ว่าเขาจะไปที่ใด ข้าย่อมหลีกเลี่ยงไม่ไปเมื่อครั้งที่ข้ายังดื้อดึงอยู่ เคยถูกพี่สะใภ้ตำหนิว่าข้ายังติดหนี้เจ้าสิบเอ็ดฝางอยู่ แต่ในใจข้ากลับไม่ยอมรับนัก ยังรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างแต่ตอนนี้เมื่อคิดย้อนกลับไป ข้าน้อยใจไปเพื่ออะไรเล่า? ใครเป็นคนที่ติดหนี้ข้ากัน? ฟ้าดินเมตตาข้าไม่มากพอแล้วหรือ? ทุกสิ่งล้วนเป็นผลจากการกระทำของข้าเองทั้งสิ้นหลายครา ข้าเปิดกระดาษเขียนจดหมาย ตั้งใจจะเขียนถึงเขาเพื่อขอขมาจากใจจริงแต่ยามจับพู่กันลงหมึก พอหมึกหยดลงกระดาษกลับเขียนไม่ออกแม้แต่คำเดียวข้ากลัวว่าจดหมายขอขมานั้นจะดูแปลกประหลาดเกินไป ทำให้ภรรยาของเขาระแวง หรือแม้แต่ทำให้จ้านเป่ยว่างคิดมากแม้ว่าตอนนี้ ข้ากับจ้านเป่ยว่างจะมิได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ แล้วก็ตาม แต่ข้าก็ไม่ต้องการทำลายความสงบเช่นนี้ระหว่างนั้น จ้านเป่ยว่างเคยกลับมาสองสามครั้ง อาจเพราะเห็นกองกระดาษที่ถูกขยำทิ้งในห้องหนังสือของข้า เขาจึงสั่งให้เตรียมเหล้าหนึ่งเหยือก กับกับข้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1597
ข้ามาอยู่ชายแดนเฉิงหลิงได้หนึ่งเดือนแล้ว ก็กำลังครุ่นคิดว่าจะทำสิ่งใดดีในนามแล้ว ข้าคือภรรยาของจ้านเป่ยว่าง ทว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรากลับมีน้อยนัก เขามักพำนักอยู่ในค่ายทหาร มีเพียงบางครั้งที่กลับมามองข้าสองสามตาด้วยเหตุนี้ ข้าจึงมีเวลาว่างมากมาย พอจะทำกิจการเล็กๆ ได้ชายแดนเฉิงหลิงนั้นต่างจากที่ข้าคาดไว้เล็กน้อย เดิมทีข้าคิดว่าดินแดนชายขอบย่อมแร้นแค้น ขาดแคลนสิ่งของ แต่เหนือความคาดหมาย ที่นี่แทบจะมีทุกอย่างขาย ยกเว้นเพียงเครื่องประดับล้ำค่าและผ้าไหมชั้นดีจากแคว้นสู่เท่านั้นสิ่งเหล่านี้ก็หาใช่ว่าไม่มีไม่ เพียงแต่ว่าหลังจากพ่อค้าเดินทางนำมาถึงแล้ว ก็มักเก็บไว้รอส่งไปขายแก่พวกขุนนางมั่งคั่งในซีจิงชาวบ้านที่ชายแดนเฉิงหลิงซื้อเครื่องประดับเพียงเพื่อความสวยงาม ไม่ได้ใส่ใจว่าล้ำค่าหรือไม่ข้ากำลังตรองว่าจะค้าขายสิ่งใดดี เพียงแต่ไม่ว่าคิดจะค้าขายอะไร สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือต้องซื้อร้านก่อนมิใช่หรือ?ดังนั้น ข้าจึงพาบ่าวชายและสาวใช้เดินไปตามตรอกซอกซอย ค้นหาร้านค้าที่เหมาะสมการมาครั้งนี้ พี่สะใภ้ใหญ่ให้เงินติดตัวข้ามาด้วย พี่สะใภ้รองกับว่านจือก็ให้มาบ้าง รวมกับเงินที่ข้าเก็บไว้เอง ที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1596
นายท่านป๋ออันถูกหวังเยว่จางเหน็บแนมอยู่ไม่น้อย ท้ายที่สุดก็ยอมปล่อยเส้าหมิ่นออกมา ให้เส้าหมิ่นไปขอความเห็นใจ ถึงได้ช่วยชีวิตคุณชายเส้าเอาไว้เรื่องราวคลี่คลาย พวกเขาก็กล่าวขอบคุณหวังเยว่จางอย่างสุดซึ้ง แม้จะรู้ว่าถูกจงใจบีบไว้ แต่จะทำเช่นไรได้เล่า ใครใช้ให้บุตรชายของตนประพฤติผิด ไร้คุณธรรม ถูกจับได้คาหนังคาเขาเล่า?เส้าหมิ่นรู้ว่ามารดาของตนเคยกลั่นแกล้งเสี่ยวอวี่ เขาจึงอดทนไว้ก่อน รอจนแต่งงานแล้วจึงกล่าวขอแยกเรือนทันทีเขามิได้ทะเลาะกับทางบ้าน เพราะราชสำนักแคว้นซางสอบคุณธรรมข้าราชการเป็นสำคัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณธรรมแห่งความกตัญญู หากมีตราบาปว่าอกตัญญู วันหน้าอย่าหวังจะยืนหยัดในวงราชการเหตุผลที่เขาขอแยกเรือนก็สมเหตุสมผล กล่าวว่าสำคัญต่ออนาคต การสอบใกล้เข้ามาแล้ว คนในเรือนมากเกินไปย่อมรบกวนสมาธิ หากแยกเรือนไปจะได้เตรียมสอบอย่างสงบเพราะเขาเป็นบุตรที่กตัญญูมาโดยตลอด อีกทั้งฮูหยินเส้าเพิ่งก่อเรื่องใหญ่ขึ้นมา รู้ดีว่าเบื้องหลังของหวังจืออวี่มั่นคงนัก จึงมิได้ขัดขวางมากนัก อนุญาตให้พวกเขาแยกเรือนไปเรื่องนี้ถูกจัดการอย่างเงียบเชียบ มิได้ก่อผลกระทบอันใด ไม่มีผู้ใดเอ่ยคำซุบซิบนินทาเด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1595
ตอนนี้เองที่ข้าพึ่งเข้าใจเจตนาของซีซี เส้าฮูหยินนำคนไปก่อเรื่องถึงตระกูลหวังจนเสียหน้า เช่นนั้นก็ต้องไปขอขมาถึงที่นั่นด้วย และใช้เรื่องที่เส้าซื่อจื่อประพฤติตัวต่ำทรามมาจับจุดอ่อนตระกูลเส้า ต่อจากนี้ ต่อให้จืออวี่แต่งเข้ามา พวกเขาก็จะไม่กล้ารังแกอีกทั้งมีคนหนุนหลัง ทั้งมีเรื่องให้ถือไพ่เหนือกว่าแต่วันนี้ข้ามาเพื่อระบายความโกรธ เป้าหมายก็เส้าฮูหยิน ข้าย่อมไม่ยอมจากไปง่ายๆข้ารอจนปี้หมิงกับคนของเขาออกไปหมด จึงกล่าวกับเส้าฮูหยินว่า “เมื่อครู่ได้ยินท่านพูดว่าจวนป๋อเจวี๋ยของพวกท่านเป็นตระกูลขุนนางผู้ดีฟังแล้วช่างน่าขัน ตระกูลขุนนางผู้ดีที่ไหนจะทำเรื่องล่อลวงภรรยาน้อย บุกบ้านผู้อื่นอาละวาดไร้เหตุผล? วันนี้ข้าตั้งใจจะฉีกหน้าตระกูลเส้าให้ขาดเป็นชิ้นๆ อยู่แล้ว แต่เพราะเห็นว่าเส้าหมิ่นรักเสี่ยวอวี่ด้วยใจจริง ข้าจึงไม่อยากทำให้เรื่องเลวร้ายจนเด็กทั้งสองต้องอับอาย แต่เรื่องที่เสี่ยวอวี่ถูกกดขี่ ข้าไม่อาจปล่อยผ่านได้ เด็กคนนี้ข้าเสิ่นว่านจือเลี้ยงดูมาเองกับมือ จะยอมให้ใครรังแกไม่ได้ เจ้าอาศัยว่าตัวเองเป็นจวนป๋อเจวี๋ย ก็เลยกล้ารังแกตระกูลหวังที่ไร้บรรดาศักดิ์ ตอนเจ้ารังแกผู้อื่นก็อย่ามาโทษคนอื่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1594
ดูสีหน้าของคนตระกูลเส้าหลังจากข้าพูดจบแต่ละคำ…แต่ละคนเหมือนถูกสาปกลายเป็นท่อนไม้ ยืนนิ่งไม่ไหวติง ก็รู้แล้วว่าเหล่าขุนนางใหญ่โตในเมืองหลวงล้วนไม่ให้ตระกูลเส้าเข้าสมาคมด้วย แม้แต่เรื่องนี้ก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำข้าฉวยจังหวะที่เส้าฮูหยินยังตกตะลึง กล่าวเย็นชาต่อว่า “ใครไม่รู้ว่านายท่านสามบ้านข้ารักเสี่ยวอวี่ที่สุด? นางถูกทำให้เจ็บช้ำน้ำใจถึงเพียงนี้ นายท่านสามของข้าก็เสียใจแทบคลั่ง ข้าต้องพูดทั้งปลอบทั้งเตือน จึงห้ามเขาไว้ได้ ไม่เช่นนั้น วันนี้เขาคงไปฟ้องไทเฮาไปแล้ว ในเมื่อข้ามาแล้ว เช่นนั้นใครเป็นคนลงมือ ก็ออกมายอมรับโทษเสีย”หวังเยว่จางมีหลายสถานะในเมืองหลวง แต่ที่ผู้คนรู้จักมากที่สุด ก็คือสามีของข้าเสิ่นว่านจือ ศิษย์แห่งสถาบันว่านซงเหมิน เจ้าหน้าที่ฝ่ายคลังยุทโธปกรณ์แห่งกรมทหาร อีกทั้งยังเป็นเจ้าของกิจการหลายแห่งของว่านซงเหมินในเมืองหลวงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตระกูลหวัง ถูกจงใจทำให้ดูเลือนราง แต่ในยามจำเป็น ก็ย่อมนำมาใช้งานได้ในบรรดาสถานะทั้งจริงทั้งเท็จเหล่านี้ ต่อให้มีผู้สงสัยว่ามีความเกี่ยวพันกับไทเฮา ก็ย่อมไม่มีใครกล้าปฏิเสธ เพราะไทเฮานั้นเคารพอาจารย์เหรินแห่งว่านซงเหมินอย่างย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1593
ข้าชื่อเสิ่นว่านจือ เรื่องอื่นไว้ทีหลัง ข้าขอระบายเรื่องหนึ่งก่อนเถิดมันช่างเกินจะทนได้แล้ว!ตระกูลเส้าเป็นเพียงจวนป๋อเจวี๋ยเล็กๆ เท่านั้น ฮูหยินตระกูลเส้ากลับกล้าโอหังถึงเพียงนี้ ข้าเสิ่นว่านจือมีชีวิตอยู่มานาน ปากมากปากจัดก็เห็นมาหลายคน แต่พวกสตรีที่ปากมากในหมู่ผู้มีอำนาจ ข้ายังได้พบเพียงไม่กี่คนพอรู้ว่าเสี่ยวอวี่ถูกลากออกไปตบหน้า แล้วถูกกล่าวหาว่าไร้ยางอายไปยั่วยวนบุรุษ ข้าก็แทบอยากจะพังประตูตระกูลเส้าไปเตะใครสักคน ลากคนออกมาแล้วตบกลับให้สาสมใจซีซีเองก็โกรธ แต่เตือนข้าว่าเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว อย่าเพิ่งเอาแต่ระบายอารมณ์ ให้รีบไปดูเสี่ยวอวี่กับหวังชิงหรูก่อน เผื่อว่าทั้งสองจะทำเรื่องไม่คาดฝันต้องยอมรับว่าซีซีเป็นขุนนางมาหลายปี ย่อมมีวิจารณญาณในการแยกแยะเรื่องเร่งด่วนกับเรื่องสำคัญข้าจึงรีบเร่งไปยังตระกูลหวัง แล้วก็ได้รู้ว่าเสี่ยวอวี่กรีดข้อมือ ส่วนหวังชิงหรูก็ไล่สาวใช้ในเรือนออก ข้าจึงรู้สึกทันทีว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่จริงอย่างที่คาด หิมะยังไม่ทันตก หวังชิงหรูก็คิดจะแขวนคอตัวเองให้เป็นหมูตากแห้ง ข้าโกรธจนฟาดหน้านางไปหนึ่งฉาดที่จริงช่วงหลังมานี้ข้าเป็นคนอารมณ์ดีมาก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1592
ข้ารู้ตัวอย่างแท้จริงว่าตนเองผิดมหันต์นั้น...เกิดขึ้นเมื่อใดกันนะ?มิใช่ตอนที่เจ้าสิบเอ็ดฝางกลับมา มิใช่ตอนที่หย่าขาดกับจ้านเป่ยว่าง และก็ไม่ใช่ตอนที่ตระกูลหวังประสบเคราะห์กรรมแต่เป็นตอนที่อวี่เจี่ยเอ่อร์กำลังจะออกเรือนตอนที่ตระกูลหวังตกอับ ข้าอยู่ในคุก เกือบเอาชีวิตไม่รอด เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องราวในอดีต ข้าก็รู้ว่าตัวเองมีเรื่องผิด ข้ายินดีจะขัดเกลาความแข็งกร้าว เปลี่ยนแปลงตนเองแต่ในตอนนั้น ข้ายังไม่อาจเรียกได้ว่าได้สำนึกอย่างแท้จริง เพราะข้ายังคิดว่าทั้งหมดคือเรื่องของตนเอง ต่อให้ต้องทนทุกข์ทรมานเพียงใด ก็เป็นข้าเองที่รับกรรม ใครอื่นล้วนไม่มีสิทธิ์มาตัดสินข้ารู้ดีว่าพี่สะใภ้ใหญ่ต้องลำบากวุ่นวายเพราะความเอาแต่ใจของข้า ต้องวิ่งวุ่นไปทั่ว ข้าอาจเคยชินกับการที่นางดูแลข้าเช่นนี้ จึงมีทั้งความรู้สึกขอบคุณและเคารพนางแต่เรื่องราวในอดีตของข้า ข้ามิเคยอยากย้อนกลับไปคิด เพราะนั่นคือการทำร้ายตนเอง เป็นความทุกข์ทรมานกระทั่งวันที่อวี่เจี่ยเอ่อร์กำลังจะหมั้นหมาย ข้าจึงเริ่มพลิกดูตัวเองทุกแง่ทุกมุม ให้ความเสียใจแทรกซึมกัดกินหัวใจทุกลมหายใจอวี่เจี่ยเอ่อร์กับคุณชายเส้าหมิ่นแห่งจวนป
