เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1108
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1109
ชายารองจินถูกทุบตีจนผมกระเซอะกระเซิง แก้มแดงบวมเป่ง ถึงกับถูกเตะล้มทับบนตัวอ๋องเยี่ยน อ๋องเยี่ยนปวดจนแทบจะหายใจไม่ออกหลังจากที่เสิ่นว่านจือเตะนางแล้วก็ตรงไปหานางเสิ่นนางเสิ่นตกใจกลัวมากจนร้องตะโกนแล้วก้าวถอย “น้องสาว เจ้าจะทำอะไร ข้าเป็นพี่สาวเจ้านะ ข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอก...อ๊า!”เสิ่นว่านจือคว้าผมของนางแล้วกระชากขึ้นแล้วผลักนางไปติดต้นไม้ นางเสิ่นรู้สึกว่าเอวของนางจะหักแล้ว เจ็บจนต้องหลั่งน้ำตา“ครั้งสุดท้ายที่เจ้าพูดกับข้า กลิ่นบนตัวของเจ้าคือยาพิษที่เจ้าวางใส่ข้า” เสิ่นว่านจือยกนางขึ้นพร้อมกับเจตนาฆ่าพุ่งออกมาจากดวงตา “เสิ่นว่านหง เจ้าช่วยให้ชายชั่วนั่นก่อเรื่องสำเร็จแล้วจะมีประโยชน์อะไรกับเจ้า? หรือเจ้าคิดว่าเจ้าสามารถดำรงตำแหน่งพระชายาได้? เจ้ามันทั้งโง่และเลวทราม”นางคว้าดาบของทหารที่อยู่ข้างๆ นางด้วยมือเดียวแล้วชี้ไปที่หน้าอกของนาง โดยไม่มีการปิดบังเจตนาฆ่า“ข้าไม่ได้ทำ...” นางเสิ่นตกใจจนร้องไห้เสียงดัง นางร้องไห้แล้วจริงๆ ตะโกนเสียงดัง นางทำลายจังหวะของชายารองจินไปหมด “น้องสาว ข้าไม่ได้อยากให้เป็นเช่นนี้ แต่ท่านอ๋องเป็นคนบังคับข้า ชายารองจินก็บังคับข้า พวกเขาล้วนเป็นคนบ้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1110
สรุปคือ เรื่องนี้จะต้องเล่นให้ใหญ่ แต่ก็อย่าใหญ่มากเกินไป อย่างน้อยก็ต้องปล่อยพวกเขากลับเยี่ยนโจวไปอยู่ดีตอนนี้เสิ่นว่านจือได้ระบายอารมณ์แล้ว แต่ถ้าไม่คลายความเกลียดชัง ก็ยังมีเวลาคลายความโกรธทีหลังค่ายลาดตระเวนและกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงมาถึงก่อน หวังเจิงต้องการนำทหารรักษาพระราชวังออกจากเมือง แต่ทหารรักษาพระราชวังไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากเมืองหลวงโดยหากไม่มีพระราชโองการ ดังนั้นหวังเจิงจึงแอบปลอมตัวออกมาถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้เรื่องราวทั้งหมดแต่ก็อาจจะรู้มาบ้างเล็กน้อย ในชีวิตนี้ไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อน เสิ่นว่านจือเป็นใคร? นั่นเป็นอาจารย์ของพวกเขาเชียวนะ รังแกอาจารย์ของพวกเขาก็เหมือนรังแกพ่อแม่ของพวกเขา เรื่องนี้ทนไม่ได้!ดังนั้น เมื่อหงเซียวเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้พวกเขาฟังเป็นการส่วนตัว ตลอดจนแผนการปัจจุบันของท่านอ๋องและพระชายา แม้พวกเขาจะระงับความโกรธไว้ชั่วคราวและไม่ไปทุบตีอ๋องเยี่ยน แต่พวกเขาก็สั่งกองทัพซวนเจียของค่ายลาดตระเวนและกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงให้ล้อมพวกเขาไว้ประเด็นสำคัญคือนักรบสิ้นหวังที่สวมชุดดำ พวกเดนนี้ฆ่าคนตาไม่กะพริบ สุดท้ายก็โดนจั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1111
ชื่อเสียงของท่านอ๋องถูกทำลายจนป่นปี้แล้ว แถมยังต้องส่งตัวกลับไปรักษาอีกออกจากเมืองอย่างเกรียงไกร แต่กลับเมืองอย่างสะบักสะบอม แถมยังถูกทหารม้าของสำนักงานกองทัพกุมตัวกลับไปอีกอู๋เซี่ยงพูดว่าเพราะชอบหญิงาวนางหนึ่ง แต่ก่อนที่เจ้าสิบเอ็ดจะตรวจสอบชัดเจน ห้ามตัดสินว่าจริงตามนั้น ต้องตรวจสอบเข้มข้นนักรบสิ้นหวังล้วนมอบตัวแล้ว นักรบสิ้นหวังที่ซ่อนตัวอยู่ก่อนหน้านี้ ถูกจับขณะปฏิบัติหน้าที่ ดังนั้นจึงปากแข็งนัก ไม่ปริปากแม้แต่คำเดียวแต่ตอนนี้พวกเขาไม่ได้เป็นนักรบสิ้นหวังแล้ว ไม่เช่นนั้น การที่พวกเขาปรากฏตัวอยู่บริเวณสำนักงานกองทัพ เจ้าสิบเอ็ดฝางก็สามารถคาดโทษใหญ่ข้อหาวางแผนก่อกบฏได้แน่นอนดังนั้น พวกเขาบอกเพียงว่าเป็นทหารจวนของจวนอ๋องเยี่ยน ทำหน้าที่คุ้มกันอ๋องเยี่ยนมาที่เมืองหลวงและกลับเยี่ยนโจว เพราะสถานภาพของทหารจวนนั้นพิเศษ ไม่สะดวกจะเข้าเมืองก็เลยอยู่ที่หมู่บ้านในซีซานโข่วแบบนี้ก็พอฟังได้ แต่พวกเขาแต่งตัวด้วยชุดดำ ทำให้เซี่ยหลูโม่กับเจ้าสิบเอ็ดฝางมีเหตุผลมากพอให้โหมไฟแล้วระหว่างกุมตัวพวกเขากลับเมืองหลวง ซ่งซีซีกับเสิ่นว่านจือก็ควบม้าพร้อมกันเสิ่นว่านจือแค่คิดก็กลัว “ซีซี โชคดีท
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1112
เซี่ยหลูโม่ยังคงเป็นแม่ทัพ เขามีความสนใจในเรื่องอาวุธอย่างมาก และเต็มใจที่จะใช้พลังงานกายใจในด้านนี้เป็นพิเศษศิษย์พี่เสิ่นไม่ตอบคำถามของเขา แต่เขายิ้มและพูดว่า "กลับไปก่อนเถอะ เจ้าและศิษย์น้องของเจ้าผิดใจกัน นางอาจจะยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ"จู่ๆ เซี่ยหลูโม่ก็รู้สึกอึดอัดในใจ “ไม่ผิดใจอะไรกันนี่ ก็ดีอยู่นี่ไง?”“เอาล่ะ กลับกันเถอะ” ศิษย์พี่เสิ่นขี่ม้านำไปข้างหน้าเซี่ยหลูโม่จูงม้าไปสองสามก้าวก็ขึ้นหลังม้าตามทัน รู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อยทำไมพอมีอะไรเกิดขึ้นซีซีถึงไม่คิดถึงเขาก่อน?เขาเป็นคนสุดท้ายที่รู้นางไม่ได้ส่งใครไปแจ้งเขาเลยสักนิด ออกจากเมืองไล่ตามเพียงลำพังมิหนำซ้ำ นางให้คนไปแจ้งกุ้นเอ๋อร์ แต่กลับไม่ส่งใครไปบอกเขาที่หอต้าหลี่เลยสักคำ แต่กลับเป็นเพราะกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงจะปิดเมืองถึงได้ไปตามเขา หากไม่ใช่เพราะจะปิดเมือง เช่นนั้นต้องรอให้เสิ่นว่านจือถูกช่วยกลับมาก่อน แล้วนางค่อยเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาอย่างสบายใจก็พอแล้วงั้นหรือ? จริงๆ แล้วก่อนหน้านี้เขารู้สึกว่าซีซีไม่ได้แลกใจกับเขาทั้งหมดเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าพวกเขาจะดูรักกันมากในหลายต่อหลายครั้ง แต่มันก็เป็นแค่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1113
เสิ่นว่านจืออาบน้ำชำระตัวให้สะอาดพอออกมาก็ต้องออดอ้อนซ่งซีซีอยู่พักหนึ่งเป่าจูยกอาหารมื้อเย็นพร้อมรุ่ยจูกับหมิงจู เมื่อเสิ่นว่านจือเห็นอาหารก็ทิ้งซีซีแล้ววิ่งไปที่โต๊ะทันที“เป่าจู จัดการให้ศิษย์พี่ห้าแล้วหรือยัง?” ซ่งซีซีถามเป่าจูพูดว่า "หัวหน้าลู่เป็นคนมาจัดการด้วยตัวเอง อยู่ที่เรือนถิงเวย อาหารมื้อค่ำถูกส่งไปที่นั่นแล้ว เพิ่งได้ยินหัวหน้าลู่พูดว่า ศิษย์พี่ห้ากินเกี๊ยวชามใหญ่ไปสองชามแล้ว"ซ่งซีซีพูดด้วยรอยยิ้ม "เขาชอบมาก เจ้าบอกให้เขาเข้าพักไวๆ ข้ากับซีซีจะไปขอบคุณเขาด้วยตนเองในวันพรุ่งนี้"“เจ้าค่ะ” เป่าจูเดินถอยกลับไปทั้งสองเริ่มกินข้าว รุ่ยจูและหมิงจูก็รออยู่ข้างๆ เติมน้ำแกงให้เสิ่นว่านจือ แล้วพูดว่า "แม่หนมเหลียงบอกว่าการดื่มน้ำแกงนี้ช่วยให้นอนหลับสบาย เกรงว่าท่านจะหลับไม่สบายในคืนนี้”เสิ่นว่านจือกินอย่างสบายใจ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของรุ่ยจู น้ำตาก็ไหลออกมาทันทีเมื่อเห็นเช่นนี้ ซ่งซีซีกำลังจะเกลี้ยกล่อมนางแต่เห็นนางเช็ดน้ำตาด้วยมืออีกข้างแล้วกินต่อไป แค่สูดจมูกเท่านั้นฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ เมื่อกินเสร็จแล้วก็วางตะเกียบลง เงยหน้าขึ้นมองซีซี ดวงตาแดงก่ำ “จวนอ๋องก็เป็นเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1114
ซ่งซีซียังคงเงียบ นัยน์ตายังแสดงถึงความเสียใจเล็กน้อยทุกคนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้คงมีความฝัน คือ เดินทางรอบโลกด้วยดาบ ชักดาบเพื่อช่วยเมื่อมีความอยุติธรรมนตามท้องถนน หากใครพบเห็นตน ก็จะเรียกว่าจอมยุทธ์หญิงนางมีความฝันเช่นนี้เสมอเมื่อตอนที่นางยังเด็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางเพิ่งเริ่มฝึกฝนศิลปะการต่อสู้และประสบความสำเร็จเล็กน้อย ในความฝัน นางเป็นปรมาจารย์ที่ไม่มีใครเทียบได้ ฆ่าคนชั่วร้ายนับไม่ถ้วน ร้องขอความเมตตาด้วยดาบของนาง และนางต้องพูดอะไรบางอย่างเพื่อรักษาความยุติธรรมในโลกต่อมาเมื่อโตขึ้นก็พบว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น การกระทำอย่างกล้าหาญและชอบธรรมถือเป็นการละเมิดกฎหมาย เพราะจอมยุทธ์หญิงไม่มีอำนาจบังคับใช้กฎหมายและไม่ได้เป็นคนของสาธารณะยิ่งกว่านั้นการจะฆ่าคนต้องมีหลักฐานที่แน่ชัดถึงแม้จะเห็นคนร้ายกระทำความผิดด้วยตาของตนเองก็ตามก็ต้องมีหลักฐานยื่นต่อทางการได้ หลังจากที่ทางการพิจารณาแล้วแม้ว่าบุคคลนั้นจะถูกตัดสินให้ตัดศีรษะก็ตาม จะต้องส่งไปที่หอต้าหลี่เพื่อตรวจสอบก่อนที่เขาจะถูกประหารกระบวนการที่ยุ่งยากและการสอบสวนอย่างต่อเนื่องเพื่อหลีกเลี่ยงการพิพากษาลงโทษที่ไม่ยุติธรรม ที่เป็
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1115
เมื่อได้ยินดังนั้น เซี่ยหลูโม่ก็ถอนหายใจ “โชคดีที่ไม่ถึงกับชีวิต จอมยุทธ์ท่านนั้นถือว่ายั้งมือแล้ว ส่วนความไม่สะดวกอื่นๆ ก็ไม่สำคัญเท่าชีวิต คดีนี้หลานชายจะรายงานต่อฝ่าบาทเป็นการส่วนตัว ถ้าผู้หญิงไม่ออกมาตามเรื่องนี้ ก็ควรได้รับการพิจารณาให้จบ ส่วนจอมยุทธ์ที่ทำร้ายเสด็จอา หลานชายก็จะไม่ตามต่อแล้ว แต่แน่นอนว่า หากเสด็จอาตัดสินใจจะตามต่อ หลานชายก็จะปล่อยให้สำนักงานเขตจิงจ้าวและกองกำลังเมืองหลวงให้ความร่วมมือ แต่พวกจอมยุทธ์ในยุทธภพนี้ตามตัวได้ยาก อีกทั้งพวกเจ้าก็จำหน้าไม่ได้ หลานชายขอแนะนำว่า ให้จบๆ ไปเสีย?”อ๋องเยี่ยนสั่นไปทั้งตัว รู้สึกทั้งเจ็บปวดและโกรธ ดวงตาของเขาไม่ปิดบังความชั่วร้ายอีกต่อไป และมีคำพูดหนึ่งหลุดออกมาจากระหว่างฟันของเขา “ไสหัวไป!”“ถ้าอย่างนั้นหลานก็จะไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของเสด็จอาแล้ว” เซี่ยหลูโม่มองอย่างกังวล “เสด็จอาดูแลตัวเองให้ดี เมืองหลวงแห่งนี้อุดมสมบูรณ์นัก สามารถอยู่ที่นี่ต่อไปได้อีกเดือนหรือสองเดือนก็ได้ เพียงแต่ ตอนกลางวันพวกเจ้าเพิ่งขนของไปส่งที่โรงงานแล้ว ตอนนี้ที่จวนนี้โล่งโจ้ง จะอาศัยอยู่ได้อย่างไรล่ะ? ต้องส่งของกลับมาหรือไม่?”อ๋องเยี่ยนหลับตา เส้นเลื
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1116
ทันทีที่ประตูวังเปิดออก เซี่ยหลูโม่และเจ้าสิบเอ็ดฝางก็เข้าไปในพระราชวังเพื่อพบพระพักตร์จักรพรรดิ์ซูชิงกำลังรับเสวยพระกระยาหารเช้าและขอให้ทั้งสองนั่งด้วยกัน นอกจากอู๋ต้าปั้นแล้วทุกคนก็รออยู่ที่ห้องโถงด้านนอกเมื่อทั้งสองมาถึง พวกเขาก็สารภาพร่วมกันและบอกทุกอย่างแล้ว ยกเว้นที่ปกปิดความจริงที่ว่าหวังเจิงและจางฉีเหวินปรากฏตัวนอกเมืองจริงๆ แล้ว หวังเจิงนั้นค่อยยังชั่ว ไม่ค่อยมีคนอยู่กับเขา แต่จางฉีเหวินเพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่ง และเขาก็เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาขององครักษ์ซวนเท่ที่อยู่เคียงข้างฮ่องเต้ เขาออกไปทุบตีผู้คนโดยไม่สนใจอะไรเลย ฮ่องเต้ไม่ได้ตำหนิเขามาสักระยะแล้ว เขายังคงรู้สึกอึดอัดใจอยู่เล็กน้อย ยังส่งผลต่ออาชีพของเขาด้วยหลังจากฟังรายงานของทั้งสองคนแล้ว จักรพรรดิ์ซูชิงก็ไม่ได้พูดอะไรอยู่นาน เขาแค่ดื่มโจ๊กลูกเดือยและข้าวบาร์เลย์ หยิบเปี๊ยะอีกชิ้นแล้วกัดไปสองคำก่อนจะค่อยๆ วางลงแม้ว่าเขาจะเงียบ แต่เขาก็ไตร่ตรองในหัวของตัวเองเกี่ยวกับเรื่องนี้ในใจเมื่อเขาวางเปี๊ยะลง เขาถามอย่างใจเย็นโดยไม่เลิกคิ้ว "อาการบาดเจ็บสาหัสหรือไม่?"“อื่นๆ ก็ไม่มีอะไรร้ายแรง แค่แท่งนั้น กลัวจะใช้การไม
บทล่าสุด
