เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1106
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1107
อู๋เซียงกลับรู้สึกว่าเป็นโอกาสดี เขาพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋องบาดเจ็บ หากไม่รีบห้ามเลือด เกรงว่าจะเป็นอันตรายแก่ชีวิต พระชายารีบปล่อยท่าน ให้หมอห้ามเลือดเถอะ”เขามองซ่งซีซีเขม็ง ขอเพียงซ่งซีซีปล่อยตัว เขาจะสั่งให้ทหารไร้ชีพล้อมโจมตีซ่งซีซีทันที นอกจากนี้ ต้องเร็ว ต้องฆ่าพวกนางทิ้งและรีบหนีไปก่อนที่กองหนุนของพวกนางจะมาทว่าซ่งซีซียังคงบีบคอของอ๋องเยี่ยนไว้ เพียงแต่ว่าคลายมือลงเล็กน้อย ให้เขาได้หายใจอย่างอิสระ “บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น ตราบใดที่ไม่ดึงมีดออกมาก็จะไม่เป็นอะไร”อ๋องเยี่ยนหายใจหอบ ความเจ็บปวดบริเวณท้องทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว สตรีคนนี้ลงมือได้อย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ช่างโหดเหี้ยมจริงๆเขาเริ่มยืนไม่ไหวแล้ว ร่างกายของเขาโซเซไปมา ซ่งซีซีเตือน “ท่านอ๋องยืนนิ่งๆดีกว่า หากขยับตัว มีดสั้นจะแทงเข้าไปลึกกว่าเดิม ถึงครานั้นเสียชีวิตไปจะแย่เอา”อ๋องเยี่ยนโมโห “ทำร้ายชินอ๋อง เจ้าควรต้องโทษ”ซ่งซีซียิ้มหยัน “แปลกจัง มีดสั้นเล่มนี้เป็นของข้าหรือ”“เจ้าต้องการอะไรกันแน่” อ๋องเยี่ยนเจ็บปวดจนเส้นเลือดปูด เริ่มมีแนวโน้มจมมุมแล้ว แน่นอนว่าตอนนี้เขายังไม่นับว่าจมมุม แต่เขาแทบจะไม่สามารถค
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1108
เซี่ยหลูโม่ เสิ่นชิงเหอ และกุ้นเอ๋อร์ควบม้านำทหารประจำจวนของจวนเป่ยหมิงอ๋องทะยานไปบนทางหลวง ไม่นานก็มาถึงป่า คบเพลิงที่สว่างไสวทำให้ป่าสว่างราวกับกลางวัน แม้เซี่ยหลูโม่ไม่ได้สวมชุดเกราะ แต่เมื่ออยู่บนม้าที่สูงใหญ่ เขาก็เหมือนกับแม่ทัพที่เอาชนะหลายพันลี้ในสนามรบ เขากวาดตามอง ยังไม่ได้พูดสิ่งใดก็ได้ยินเสียงเสิ่นว่านจื่อวิ่งมาพร้อมกับคำรามอย่างโกรธกริ้วว่า “สารเลว ตายซะเถอะ!”นางไม่มีอาวุธ ความโมโหทำให้นางเหมือนกับเสือที่คลุ้มคลั่ง นางพุ่งชนเข้าไปที่แผ่นอกของอ๋องเยี่ยนอย่างแรง ซ่งซีซีหลบได้ทันกาล ไม่ได้รั้งนางไว้ ปล่อยให้นางระบายไฟโทสะ อ๋องเยี่ยนถูกชนจนกระเด็นไปสองจั้ง เขาล้มลงบนพื้นแล้วกระอักเลือดออกมา เสิ่นว่านจื่อกระโจนใส่ ตบหน้าเขาไม่หยุด นางเพิ่งถูกถอนพิษไปไม่นาน ไม่น่าจะมีเรี่ยวแรงมากมายนัก แต่ไฟโทสะทำให้นางเค้นศักยภาพออกมา ฝ่ามือที่ตบลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่านี้ ทำให้ไม่นานอ๋องเยี่ยนก็สลบไป “พวกเจ้าเป็นของตายหรือ ไม่รีบไปช่วยท่านอ๋องรึไง!” ชายารองจินตะคอก ครั้นทหารไร้ชีพและองครักษ์จะเดินเข้าไป เซี่ยหลูโม่ก็ขวางหน้าเสิ่นว่านจื่อไว้ กุ้นเอ๋อร์ถือกระบองขวางไว้ข้างหน้าอีกที “ดูซิ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1109
ชายารองจินถูกทุบตีจนผมกระเซอะกระเซิง แก้มแดงบวมเป่ง ถึงกับถูกเตะล้มทับบนตัวอ๋องเยี่ยน อ๋องเยี่ยนปวดจนแทบจะหายใจไม่ออกหลังจากที่เสิ่นว่านจือเตะนางแล้วก็ตรงไปหานางเสิ่นนางเสิ่นตกใจกลัวมากจนร้องตะโกนแล้วก้าวถอย “น้องสาว เจ้าจะทำอะไร ข้าเป็นพี่สาวเจ้านะ ข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอก...อ๊า!”เสิ่นว่านจือคว้าผมของนางแล้วกระชากขึ้นแล้วผลักนางไปติดต้นไม้ นางเสิ่นรู้สึกว่าเอวของนางจะหักแล้ว เจ็บจนต้องหลั่งน้ำตา“ครั้งสุดท้ายที่เจ้าพูดกับข้า กลิ่นบนตัวของเจ้าคือยาพิษที่เจ้าวางใส่ข้า” เสิ่นว่านจือยกนางขึ้นพร้อมกับเจตนาฆ่าพุ่งออกมาจากดวงตา “เสิ่นว่านหง เจ้าช่วยให้ชายชั่วนั่นก่อเรื่องสำเร็จแล้วจะมีประโยชน์อะไรกับเจ้า? หรือเจ้าคิดว่าเจ้าสามารถดำรงตำแหน่งพระชายาได้? เจ้ามันทั้งโง่และเลวทราม”นางคว้าดาบของทหารที่อยู่ข้างๆ นางด้วยมือเดียวแล้วชี้ไปที่หน้าอกของนาง โดยไม่มีการปิดบังเจตนาฆ่า“ข้าไม่ได้ทำ...” นางเสิ่นตกใจจนร้องไห้เสียงดัง นางร้องไห้แล้วจริงๆ ตะโกนเสียงดัง นางทำลายจังหวะของชายารองจินไปหมด “น้องสาว ข้าไม่ได้อยากให้เป็นเช่นนี้ แต่ท่านอ๋องเป็นคนบังคับข้า ชายารองจินก็บังคับข้า พวกเขาล้วนเป็นคนบ้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1110
สรุปคือ เรื่องนี้จะต้องเล่นให้ใหญ่ แต่ก็อย่าใหญ่มากเกินไป อย่างน้อยก็ต้องปล่อยพวกเขากลับเยี่ยนโจวไปอยู่ดีตอนนี้เสิ่นว่านจือได้ระบายอารมณ์แล้ว แต่ถ้าไม่คลายความเกลียดชัง ก็ยังมีเวลาคลายความโกรธทีหลังค่ายลาดตระเวนและกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงมาถึงก่อน หวังเจิงต้องการนำทหารรักษาพระราชวังออกจากเมือง แต่ทหารรักษาพระราชวังไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากเมืองหลวงโดยหากไม่มีพระราชโองการ ดังนั้นหวังเจิงจึงแอบปลอมตัวออกมาถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้เรื่องราวทั้งหมดแต่ก็อาจจะรู้มาบ้างเล็กน้อย ในชีวิตนี้ไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อน เสิ่นว่านจือเป็นใคร? นั่นเป็นอาจารย์ของพวกเขาเชียวนะ รังแกอาจารย์ของพวกเขาก็เหมือนรังแกพ่อแม่ของพวกเขา เรื่องนี้ทนไม่ได้!ดังนั้น เมื่อหงเซียวเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้พวกเขาฟังเป็นการส่วนตัว ตลอดจนแผนการปัจจุบันของท่านอ๋องและพระชายา แม้พวกเขาจะระงับความโกรธไว้ชั่วคราวและไม่ไปทุบตีอ๋องเยี่ยน แต่พวกเขาก็สั่งกองทัพซวนเจียของค่ายลาดตระเวนและกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงให้ล้อมพวกเขาไว้ประเด็นสำคัญคือนักรบสิ้นหวังที่สวมชุดดำ พวกเดนนี้ฆ่าคนตาไม่กะพริบ สุดท้ายก็โดนจั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1111
ชื่อเสียงของท่านอ๋องถูกทำลายจนป่นปี้แล้ว แถมยังต้องส่งตัวกลับไปรักษาอีกออกจากเมืองอย่างเกรียงไกร แต่กลับเมืองอย่างสะบักสะบอม แถมยังถูกทหารม้าของสำนักงานกองทัพกุมตัวกลับไปอีกอู๋เซี่ยงพูดว่าเพราะชอบหญิงาวนางหนึ่ง แต่ก่อนที่เจ้าสิบเอ็ดจะตรวจสอบชัดเจน ห้ามตัดสินว่าจริงตามนั้น ต้องตรวจสอบเข้มข้นนักรบสิ้นหวังล้วนมอบตัวแล้ว นักรบสิ้นหวังที่ซ่อนตัวอยู่ก่อนหน้านี้ ถูกจับขณะปฏิบัติหน้าที่ ดังนั้นจึงปากแข็งนัก ไม่ปริปากแม้แต่คำเดียวแต่ตอนนี้พวกเขาไม่ได้เป็นนักรบสิ้นหวังแล้ว ไม่เช่นนั้น การที่พวกเขาปรากฏตัวอยู่บริเวณสำนักงานกองทัพ เจ้าสิบเอ็ดฝางก็สามารถคาดโทษใหญ่ข้อหาวางแผนก่อกบฏได้แน่นอนดังนั้น พวกเขาบอกเพียงว่าเป็นทหารจวนของจวนอ๋องเยี่ยน ทำหน้าที่คุ้มกันอ๋องเยี่ยนมาที่เมืองหลวงและกลับเยี่ยนโจว เพราะสถานภาพของทหารจวนนั้นพิเศษ ไม่สะดวกจะเข้าเมืองก็เลยอยู่ที่หมู่บ้านในซีซานโข่วแบบนี้ก็พอฟังได้ แต่พวกเขาแต่งตัวด้วยชุดดำ ทำให้เซี่ยหลูโม่กับเจ้าสิบเอ็ดฝางมีเหตุผลมากพอให้โหมไฟแล้วระหว่างกุมตัวพวกเขากลับเมืองหลวง ซ่งซีซีกับเสิ่นว่านจือก็ควบม้าพร้อมกันเสิ่นว่านจือแค่คิดก็กลัว “ซีซี โชคดีท
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1112
เซี่ยหลูโม่ยังคงเป็นแม่ทัพ เขามีความสนใจในเรื่องอาวุธอย่างมาก และเต็มใจที่จะใช้พลังงานกายใจในด้านนี้เป็นพิเศษศิษย์พี่เสิ่นไม่ตอบคำถามของเขา แต่เขายิ้มและพูดว่า "กลับไปก่อนเถอะ เจ้าและศิษย์น้องของเจ้าผิดใจกัน นางอาจจะยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ"จู่ๆ เซี่ยหลูโม่ก็รู้สึกอึดอัดในใจ “ไม่ผิดใจอะไรกันนี่ ก็ดีอยู่นี่ไง?”“เอาล่ะ กลับกันเถอะ” ศิษย์พี่เสิ่นขี่ม้านำไปข้างหน้าเซี่ยหลูโม่จูงม้าไปสองสามก้าวก็ขึ้นหลังม้าตามทัน รู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อยทำไมพอมีอะไรเกิดขึ้นซีซีถึงไม่คิดถึงเขาก่อน?เขาเป็นคนสุดท้ายที่รู้นางไม่ได้ส่งใครไปแจ้งเขาเลยสักนิด ออกจากเมืองไล่ตามเพียงลำพังมิหนำซ้ำ นางให้คนไปแจ้งกุ้นเอ๋อร์ แต่กลับไม่ส่งใครไปบอกเขาที่หอต้าหลี่เลยสักคำ แต่กลับเป็นเพราะกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงจะปิดเมืองถึงได้ไปตามเขา หากไม่ใช่เพราะจะปิดเมือง เช่นนั้นต้องรอให้เสิ่นว่านจือถูกช่วยกลับมาก่อน แล้วนางค่อยเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาอย่างสบายใจก็พอแล้วงั้นหรือ? จริงๆ แล้วก่อนหน้านี้เขารู้สึกว่าซีซีไม่ได้แลกใจกับเขาทั้งหมดเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าพวกเขาจะดูรักกันมากในหลายต่อหลายครั้ง แต่มันก็เป็นแค่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1113
เสิ่นว่านจืออาบน้ำชำระตัวให้สะอาดพอออกมาก็ต้องออดอ้อนซ่งซีซีอยู่พักหนึ่งเป่าจูยกอาหารมื้อเย็นพร้อมรุ่ยจูกับหมิงจู เมื่อเสิ่นว่านจือเห็นอาหารก็ทิ้งซีซีแล้ววิ่งไปที่โต๊ะทันที“เป่าจู จัดการให้ศิษย์พี่ห้าแล้วหรือยัง?” ซ่งซีซีถามเป่าจูพูดว่า "หัวหน้าลู่เป็นคนมาจัดการด้วยตัวเอง อยู่ที่เรือนถิงเวย อาหารมื้อค่ำถูกส่งไปที่นั่นแล้ว เพิ่งได้ยินหัวหน้าลู่พูดว่า ศิษย์พี่ห้ากินเกี๊ยวชามใหญ่ไปสองชามแล้ว"ซ่งซีซีพูดด้วยรอยยิ้ม "เขาชอบมาก เจ้าบอกให้เขาเข้าพักไวๆ ข้ากับซีซีจะไปขอบคุณเขาด้วยตนเองในวันพรุ่งนี้"“เจ้าค่ะ” เป่าจูเดินถอยกลับไปทั้งสองเริ่มกินข้าว รุ่ยจูและหมิงจูก็รออยู่ข้างๆ เติมน้ำแกงให้เสิ่นว่านจือ แล้วพูดว่า "แม่หนมเหลียงบอกว่าการดื่มน้ำแกงนี้ช่วยให้นอนหลับสบาย เกรงว่าท่านจะหลับไม่สบายในคืนนี้”เสิ่นว่านจือกินอย่างสบายใจ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของรุ่ยจู น้ำตาก็ไหลออกมาทันทีเมื่อเห็นเช่นนี้ ซ่งซีซีกำลังจะเกลี้ยกล่อมนางแต่เห็นนางเช็ดน้ำตาด้วยมืออีกข้างแล้วกินต่อไป แค่สูดจมูกเท่านั้นฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ เมื่อกินเสร็จแล้วก็วางตะเกียบลง เงยหน้าขึ้นมองซีซี ดวงตาแดงก่ำ “จวนอ๋องก็เป็นเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1114
ซ่งซีซียังคงเงียบ นัยน์ตายังแสดงถึงความเสียใจเล็กน้อยทุกคนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้คงมีความฝัน คือ เดินทางรอบโลกด้วยดาบ ชักดาบเพื่อช่วยเมื่อมีความอยุติธรรมนตามท้องถนน หากใครพบเห็นตน ก็จะเรียกว่าจอมยุทธ์หญิงนางมีความฝันเช่นนี้เสมอเมื่อตอนที่นางยังเด็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางเพิ่งเริ่มฝึกฝนศิลปะการต่อสู้และประสบความสำเร็จเล็กน้อย ในความฝัน นางเป็นปรมาจารย์ที่ไม่มีใครเทียบได้ ฆ่าคนชั่วร้ายนับไม่ถ้วน ร้องขอความเมตตาด้วยดาบของนาง และนางต้องพูดอะไรบางอย่างเพื่อรักษาความยุติธรรมในโลกต่อมาเมื่อโตขึ้นก็พบว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น การกระทำอย่างกล้าหาญและชอบธรรมถือเป็นการละเมิดกฎหมาย เพราะจอมยุทธ์หญิงไม่มีอำนาจบังคับใช้กฎหมายและไม่ได้เป็นคนของสาธารณะยิ่งกว่านั้นการจะฆ่าคนต้องมีหลักฐานที่แน่ชัดถึงแม้จะเห็นคนร้ายกระทำความผิดด้วยตาของตนเองก็ตามก็ต้องมีหลักฐานยื่นต่อทางการได้ หลังจากที่ทางการพิจารณาแล้วแม้ว่าบุคคลนั้นจะถูกตัดสินให้ตัดศีรษะก็ตาม จะต้องส่งไปที่หอต้าหลี่เพื่อตรวจสอบก่อนที่เขาจะถูกประหารกระบวนการที่ยุ่งยากและการสอบสวนอย่างต่อเนื่องเพื่อหลีกเลี่ยงการพิพากษาลงโทษที่ไม่ยุติธรรม ที่เป็
บทล่าสุด
