บทที่ 8

ในยามนี้จางเหลี่ยงถูกซินหยานลากออกมาจากร้านยา เพราะสติของเขาล่องลอยไปเสียแล้ว

"หากท่านยังเป็นเช่นนี้ ข้าจะทิ้งท่านแล้วนะเจ้าค่ะ" ซินหยานที่ลากพี่ชายมาได้ไม่ไกลก็หยิกแขนของจางเหลี่ยงอย่างแรง

"โอ๊ย เบาๆ น้องน้อย พี่รู้แล้ว" จางเหลี่ยงเดินลูบแขนตามซินหยานไป

"เจ้าจะไปที่ใด" จางเหลี่ยงเอ่ยถาม เพราะทางที่ซินหยานพาเขามาไม่ใช่ทางที่จะไปขึ้นเกวียนวัวกลับหมู่บ้าน

"ข้าจะซื้อรถม้าเจ้าค่ะ" ซินหยานมองค้อนพี่ชาย ตลอดทางที่นางเดินถามทางมาเขาไม่ได้สังเกตเลยหรือไง

"เจ้าว่าจะซื้อรถม้าหรือ ผู้ใดจะขับ" จางเหลี่ยงเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ

"ท่านอย่างไรเล่า" ซินหยานเริ่มลากพี่ชายอีกครั้ง เมื่อเห็นเขายืนนิ่งตกตะลึงอีกแล้ว

สองพี่น้องมาหยุดอยู่ที่โรงค้าสัตว์ นายหน้าเดินเข้ามาสอบถามทั้งคู่ว่าต้องการสิ่งใด เมื่อรู้ว่าหาซื้อรถม้าก็มองอย่างดูแคลน เพราะการแต่งตัวของทั้งคู่ดูไม่น่าจะมีเงินมากมาซื้อรถม้าได้

"เช่นนั้นก็ไปที่อื่นเจ้าค่ะ" ซินหยานเดินออกจากร้านแรกทันที 

ทั้งคู่มาหยุดอยู่ที่ร้านเกือบสุดท้าย นายหน้าเข้ามาทักทายอย่างดี พร้อมพาทั้งคู่เลือกม้าอย่างเต็มใจ ซินหยานเดินเลือกไปตามคอกม้าอย่างใจเย็น นางยังไม่พบตัวที่นางถูกใจ

เสียงร้องตกใจของคนงาน พร้อมทั้งเสียงม้าดังขึ้นจากคอกม้าด้านหลัง นายหน้าทิ้งสองพี่น้องรีบเดินไปดูทันที ซินหยานนางก็เดินตามไปด้วย 

เมื่อเห็นม้ารูปร่างตรงตามลักษณะที่นางหาก็ยิ้มออกมา ดวงตาที่จ้องไปที่ม้าเป็นประกาย ซินหยานที่จะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ กลับถูกจางเหลี่ยงดึงไว้ เพราะกลัวน้องสาวจะเกิดอันตราย

"หากท่านทำให้ม้าพยศสงบลงได้ ข้าจะมอบเครื่องเรือนให้ท่าน" เชาชื่อนึกสนุกขึ้นมา

"รวมถึงสุขภัณฑ์และเครื่องครัวด้วยใช่หรือไม่" ซินหยานชะงักเท้าลงเพื่อรอฟังคำตอบ

"ได้" เชาชื่อตอบอย่างใจดี แต่แท้จริงเขากำลังรอชมเรื่องสนุกอยู่ต่างหาก

ซินหยานเมื่อได้ยินคำของเชาชื่อ นางก็ไม่รอช้ารีบกระโดดเข้าไปในคอกม้า ที่ม้ากำลังพยศอยู่ท่ามกลางความตกตะลึงของคนงานและนายหน้า 

จางเหลี่ยงก็ร้องตะโกนเรียกน้องสาวอย่างขวัญเสียอยู่ข้างคอกม้า แม้จะเคยเห็นน้องสาวฆ่าเสือมาแล้ว แต่เขาก็ยังคงเป็นห่วงอยู่ดี

ซินหยานจ้องเข้าไปดวงตาของม้าอย่างสงบนิ่ง มันก็กำลังมองตอบนางอยู่เช่นกัน ซินหยานใช้จิตวิทยาเข้าข่ม ในเมื่อนางไม่กลัวมัน มันต่างหากที่เป็นฝ่ายต้องกลัวนาง

กลิ่นอายความพิเศษที่ออกมาจากตัวซินหยานเจ้าม้าหนุ่มย่อมรับรู้ได้ มันสะบัดหัวอย่างไม่ยินยอม ก่อนที่ซินหยานจะเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ แต่สายตาของนางก็จ้องมองไปที่มันอย่างดุดัน ก่อนที่นางจะเอื้อมมือไปสัมผัสที่หัวของมันช้าๆ 

ม้าพยศยกเท้าหน้าทั้งสองข้างขึ้นเหมือนจะบดขยี้นาง แต่ซินหยานยังคงจ้องมองมันอย่างสงบนิ่งไม่หนีไปที่ใด

"กลับไปอยู่กับข้า" นางเอ่ยบอกม้าหนุ่ม

ม้าหนุ่มลดขาหน้าของมันลง พร้อมทั้งเดินเข้ามาหามือของซินหยานที่ยังยื่นมาอยู่อย่างช้าๆ ก่อนที่จะยอมให้ซินหยานได้สัมผัสหัวของมัน จางเหลี่ยงทรุดตัวนั่งลงข้างคอกม้า

คงมีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าตอนที่ม้ายกขาหน้าขึ้นทั้งสองข้างเพื่อบดขยี้น้องสาวของเขา เขาหวาดกลัวมากเพียงใด

"อย่าทำเช่นนี้อีกเด็ดขาด" จางเหลี่ยงดึงตัวน้องสาวที่ออกจากคอกม้ามาต่อว่า

"เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ" ซินหยานตบไปที่แขนของพี่ชายเบาๆ

"ข้าต้องการม้าตัวนี้ ท่านจะขายให้ข้าเท่าใดเจ้าค่ะ" ซินหยานชี้ไปที่ม้าหนุ่มสีดำ ที่ยามนี้เดินตามนางออกมาจากคอกแล้ว

"ม้าตัวนี้ เดิมทีข้าคิดจะขายสามสิบตำลึงทอง แต่ไม่มีใครปราบมันได้ ในเมื่อเจ้าปราบมันลงได้ข้าคิดเพียงยี่สิบตำลึงทองเท่าราคาที่ข้าซื้อมันมา" ซินหยานพยักหน้ารับ 

ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปดูรถม้าที่จะใช้เทียม ในเมื่อซื้อแล้วนางก็เลือกคันที่ใหญ่ที่สุด ก่อนจะให้คนงานเทียมม้าเข้ากับรถม้าให้ ตลอดเวลาซินหยานต้องอยู่ข้างๆ ด้วยเพื่อไม่ให้ทันทำร้ายคนงาน

"ผู้นี้พี่ชายของข้า" ซินหยานนำมือของจางเหลี่ยงไปให้ม้าหนุ่มดม เพื่อจะได้คุ้นชินกับกลิ่นของจางเหลี่ยง

ในตอนแรกมันก็ยังไม่ยินยอม แต่เมื่อเห็นสายตาของซินหยานที่มองมามันก็ก้มหัวลงเพื่อให้จางเหลี่ยงลูบมัน เมื่อเทียมรถม้าเสร็จแล้ว จางเหลี่ยงก็นำรถม้าออกไปบังคับเพื่อให้ชิน 

เพราะเขาต้องเป็นคนบังคับรถม้ากลับหมู่บ้าน คนงานที่พาจาวเหลี่ยงไปตอนแรกก็ไม่กล้าที่จะบังคับ แต่เมื่อเห็นสายตาของซินหยานมองมาเขาจำต้องขึ้นไปนั่งสอนอยู่ด้านข้างของจางเหลี่ยงอย่างไม่เต็มใจ

เพียงครึ่งชั่วยามจางเหลี่ยงก็กลับมาที่โรงค้าสัตว์ ซินหยานก็จัดการเรื่องค่าม้าและรถม้าเรียบร้อย ทั้งสองจึงมุ่งหน้ากลับหมู่บ้าน ระหว่างทางจางเหลี่ยงแวะซื้อซาลาเปามานั่งกินกับน้องสาวบนรถม้าไปด้วย

ซินหยานนั่งอยู่ด้านนอกรถม้าเป็นเพื่อนจางเหลี่ยง ในยามนี้พี่ชายของนางยิ้มไม่หุบเมื่อมีรถม้าเป็นของตนเอง เพียงแค่ทางเข้าหมู่บ้านชาวบ้านก็ต้องตกตะลึง เมื่อเห็นผู้บังคับรถม้าเป็นจางเหลี่ยง

แต่ทั้งสองมิได้หยุดรถเพื่อพูดคุย เพียงบอกต้องรีบกลับเรือนเพื่อนำยาไปให้บิดา ชาวบ้านก็ปล่อยไปแต่โดยดี ต่างคิดว่าจะไปถามที่เรือนท้ายหมู่บ้านแทน

เรื่องที่บ้านรองจางซื้อรถม้าไม่นานก็ไปเข้าหูของบ้านใหญ่ จางเซียนก็เดินไปที่บ้านของน้องชายทันทีเพื่อดูว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่