62

“ซอนญ่า...” เขาเรียกอีกครั้งทว่าหญิงสาวก็ยังนอน นิ่ง ร่างบอบบางเพียงขยับตัวเพื่อกระชับเสื้อสูทที่เธอใช้ห่มต่างผ้านวม

“คุณหนาวหรือ?” แดเนียลถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ภายในห้องแม้ทึบทุกด้านแต่ก็มีระบบปรับอากาศที่เหมาะสม ทว่าเมื่อมือหนาสัมผัสกับต้นแขนของหญิงสาวใบหน้าคมคายก็เปลี่ยนไปในทันที

“พระเจ้า! ซอนญ่า...คุณไม่สบายหรือนี่”

แดเนียลอุทานออกมาเมื่อมือแนบลงกับผิวนุ่ม ๆ ที่ร้อนจัดของอลินทิราและเขาก็รู้ดีว่ามันเกิดจากอะไร ชายหนุ่มรีบออกไปที่ประตูซึ่งบอดี้การ์ดของเขายังยืนอยูที่เดิม

“ไปรับคุณหมอออซเทิร์กที่คลินิกมาตอนนี้เลย!”

ชายหนุ่มออกคำสั่งก่อนที่การ์ดร่างใหญ่จะกุลีกุจอออกไปอย่างรวดเร็ว ร่างสูงใหญ่กลับเข้าไปในห้องเพื่อทรุดตัวลงนั่งบนเตียงพลางช้อนตัวหญิงสาวที่นอนหันหลังให้พลิกกลับมาอยู่ในอ้อมแขนหนาใหญ่ที่กระชับแน่น

“ซอนญ่า” แดเนียลยังคงเรียกชื่อนั้นแผ่วเบาขณะประทับริมฝีปากลงบนโหนกแก้มอันซีดเซียว อลินทิราดูอ่อนแรงและเขาก็รับรู้ได้ถึงน้ำหนักตัวของร่างบอบบางที่ลดลงฮวบฮาบ

“แดน” เสียงเบาหวิวลอดผ่านเรียวปากบางที่เผยอขึ้นลงบนใบหน้าอิดโรย หญิสาวค่อย ๆ ลืมตามองประกายสีน้ำเงินอมม่วงที่สะท้อนความอ่อนโยนจากใบหน้าคร้ามคม แดเนียลขบกรามนูนเป็นสันและไม่เข้าใจตัวเองเช่นกันว่าทำไมหัวใจของเขาจึงเต้นเนิบช้า ชายหนุ่มได้ยินบางอย่างหลังจากนั้นจึงก้มลงไปหาดวงหน้าแสนหวานเพื่อรับฟังเสียงที่ลอดผ่านลำคอของหญิงสาว

“แดน...ฉันอยากกลับบ้านค่ะ”

นักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มแนบริมฝีปากกับกลีบปากผะผ่าวราวปรารถนาจะดูดซับความร้อนรุ่มจากตัวเธอไว้ทั้งหมด สำนึกบางอย่างเริ่มกัดกินหัวใจดวงนั้น เขาไม่ควรลงทัณฑ์ ออโซลย่า ด้วยการกักขังเธอไว้โดยไม่ยอมเหลียวแล

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้ากระทั่งนายแพทย์ออซเทิร์กซึ่งเป็นชายวัยห้าสิบห้าปีเดินทางมาถึงและตรวจดูอาการของหญิงสาวที่นอนซมอย่างละเอียด หมอออซเทิร์กเป็นชายร่างสูง เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนแซมขาวประปราย ใบหน้าเรียวนั้นสะอาดสะอ้านและมีนัยน์ตาสีฟ้าเป็นประกายทำให้ดูอ่อนกว่าอายุที่แท้จริงหลายปี เขาตรวจร่างกายของหญิงสาวอยู่นานจนแดเนียลเองเริ่มกระวนกระวายใจ

“ผมฉีดยาให้เธอแล้ว เกลือแร่ในเลือดของเธอต่ำมาก...อืม...แน่ใจนะแดเนียลว่าจะไม่พาเธอไปโรงพยาบาล”

เขาหันมาถามชายหนุ่มหลังจากเก็บอุปกรณ์และมองดูคนไข้อย่างชั่งใจ ออซเทิร์กเป็นหมอประจำตัวของแดเนียลที่ไม่เคยตั้งข้อสงสัยกับการกระทำประหลาดของบุตรชายคนหัวปีในตระกูลไพรซ์ที่เกิดขึ้นแบบคับขันเสมอ

“แล้วถ้าผมจะให้เธออยู่ที่นี่ล่ะครับหมอ”

“มันก็ไม่ได้มีอะไรที่เลวร้ายหรอก เพียงแต่คุณต้องดูและเธออย่างใกล้ชิดและต้องไม่ละเลยเรื่องยาที่หมอจะจัดไว้ให้ หรือถ้าไม่แน่ใจจะให้คนของคุณพาเธอไปโรงพยาบาลก็ได้”

“ไม่ดีกว่าครับหมอ” แดเนียลส่ายหน้า “ถ้าไม่มีอะไรแย่จนเกินไปผมก็อยากดูแลเธอเอง”

“ไม่มีอะไรแย่...แต่หมอเป็นห่วงคนเฝ้าไข้เพราะถ้าไม่ได้พักผ่อนเดี๋ยวจะทรุดตามไปอีกคน”

นายแพทย์แสดงความเป็นห่วงแต่เมื่อเห็นแววตาของแดเนียลซึ่งกำลังจับจ้องที่ร่างบอบบางใต้ผ้าห่มก็ไม่นึกทัดทานอะไรอีก

“หมอครับ ถ้ายังไงผมจะให้คนของผมปรับหมอมาดูอาการของซอนญ่าจนกว่าเธอจะดีขึ้น”

“ด้วยความยินดี แดเนียล คุณก็ต้องดูแลตัวเองเช่นเดียวกัน”

หมอออซเทิร์กรับคำก่อนออกไปจากห้องนั้นทิ้งไว้แต่ยาที่จัดไว้ให้ผู้ป่วยและร่างสูงใหญ่นั่งพินิจใบหน้าซีดเซียวของร่างแน่งน้อยที่นอนหลับไม่รู้สึกตัวบนเตียง

อาการของอลินทิราดีขึ้นเป็นลำดับหลังจากได้รับยาบำรุงผ่านเส้นเลือดผ่านไปแล้วกว่าแปดชั่วโมง เธอหลับสนิทและหายใจในระดับปกติโดยความร้อนในตัวก็ลดตามไปด้วย แดเนียลไม่รู้ว่าเขานั่งเฝ้าหญิงสาวได้อย่างไรโดยไม่ยอมหลับยอมนอนยาวนานจนถึงเวลาดึกดื่น อาจเป็นไปได้ว่าในห้องทึบและแคบนั้นทำให้เขาไม่รู้สึกถึงแต่ละชั่วยามที่เคลื่อนผ่านไปหลายชั่วโมง

ชายหนุ่มยังคงเฝ้ามองแก้มซีดบนดวงหน้างามซึ่งค่อย ๆ มีเลือดฝาดจนตัวเขาเองผล็อยหลับไปข้าง ๆ นั่นเอง ร่างสูงใหญ่เบียดตัวเองจนชิดร่างอรชรบนเตียงเล็กโดยไม่รู้สึกถึงมือไม้ที่ป่ายแปะของหญิงสาวที่เพิ่งรู้สึกตัว

“แดเนียล” อลินทิราขานเรียกออกมาเมื่อภาพแรกที่ดวงตาเปิดรับคือใบหน้าหล่อเหลาซึ่งดวงตาปิดสนิทนั้นแนบชิดอยู่กับใบหน้า ของเธอ เมื่อสติกลับคืนเป็นปกติสายลับสาวจึงคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า

เป็นเวลาเกือบสัปดาห์แล้วที่แดเนียลไม่เหยียบย่างเข้ามาในห้องนี้เลย หญิงสาวเลือกที่จะลงโทษตัวเองด้วยการปฏิเสธอาหารทุกมื้อที่การ์ดของเขานำเข้ามาให้ และอดหวังในใจลึก ๆ ไม่ได้ว่าจะเห็นร่างสูงใหญ่เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงก้าวเข้ามาเมื่อประตูนิรภัยเปิดออก

หากก็ไม่ใช่เขาทุกครั้งจนอลินทิรารู้สึกหมดสิ้นกำลังและความหวังที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึก หญิงสาวไม่คิดประชดประชัน เธอกำลังคิดถึงทางเลือกสุดท้ายและตัดสินใจได้แล้วในตอนนี้