EP : 3 ยอมจำนนเป็นแพะรับบาป

บทที่ 3

เรือนร่างบางดิ้นทุรนทุรายอยู่ใต้การกระทำของเขา เหมราชหยุดชะงักเงยหน้าขึ้นเขารีบดีดตนเองออกจากเธอ 

มือหนาลูบหน้าของตัวเอง เขาเผลอทำอะไรลงไป เขาไม่ควรแปะเปื้อนหรือถูกตัวผู้หญิงสาระเลวคนนี้ เสียงลมหายใจถอนออกมาดังเท่ากับเสียงสะอื้นของคนตรงหน้า

"เอาผู้หญิงคนนี้ไปเก็บไว้ในห้องมืด! อย่าให้ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน" เหมราชเรียกลูกน้องคนสนิทให้พาอามาออกไปขังไว้ที่ห้องมืดเขารู้สึกแปลกใจทำไมการกระทำของเขากับต้องการผู้หญิงคนนี้ เหมราชพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองจนต้องรีบเข้าไปอาบน้ำลบล้างความคิดพวกนั้น เขาจะคิดแบบนั้นกับเธอไม่ได้ผู้หญิงคนนี้ฆ่าน้องสาวของเขา

อันนาเธอได้อยู่ในห้องมืดไม่มีแม้แต่แสงไฟส่องสว่าง มือน้อยทั้งสองข้างหลังจากถูกแก้มัดได้เพียงแต่โอบกอดตัวเองทั้งที่สภาพเปียกปอนหันไปทางไหนมองอะไรก็ไม่เห็นมีแต่ความเงียบราวกับว่าเป็นคนตาบอด

"คุณพ่อคุณแม่คะ อันนาทำถูกแล้วใช่ไหมจ๊ะ! บุญคุณต้องตอบแทนใช่ไหม" ใบหน้าแนบลงไปกับหัวเข่าตนเองมือทั้งสองข้างได้เพียงแต่กอดเข่าไว้ อันนาคิดถึงพ่อแม่ของตนเองที่เสียไปและเอ่ยพูดว่าเธอคงทำถูกแล้วที่ทดแทนบุญคุณของลุงและพี่สาว

ประตูค่อยๆ เปิดออกชายหนุ่มร่างท้วมคุกเข่าลงใกล้ๆ หน้าประตูเขายกมือขึ้นเพื่อบอกให้เธอนั้นเงียบ ชายหนุ่มผู้นี้คือลูกน้องคนสนิทของเขาแต่ทำไมถึงมาช่วยเธอ ในมือนั้นมีน้ำกับข้าวที่ยื่นเข้ามาให้พร้อมทั้งเสื้อผ้าอันใหม่มีทั้งไฟฉายอันน้อย 

เธอหันมองหน้าของเขาคิ้วขมวดเข้าหากันหรือว่าลูกน้องของเขาสงสารที่เธอมีสภาพที่เปียกปอน

"ไม่ต้องถามอะไรนะ เจ้านายของผมกำลังโกรธที่น้องสาวของเขาเสียไป คุณกินข้าวกินน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มีแรง ผมเชื่อว่าความดีจะเอาชนะความเกลียด นี่ไฟฉาย" เพียงเท่านั้นเขาวางข้าวของลงตรงหน้าและปิดประตูไว้เหมือนเดิม 

เธอจับไฟฉายอันน้อยเปิดเพื่อส่องสว่างเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกออกและกลับมานั่งที่เดิมกินข้าวกับน้ำ ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงข้าวกล่องเย็นๆ ที่ดูไม่น่ากินแต่มันอร่อยที่สุดในตอนนี้ 

"คุณลุงจะหาทางช่วยอันนาหรือเปล่า นิตาจะตามหาเราไหม" เรือนร่างบอบช้ำกลืนข้าวทั้งน้ำตาคนที่บ้านจะตามหาเธอและรู้ว่าเธอถูกจับตัวมาหรือเปล่า ความหวังที่ตนเองเอาชีวิตรอดอยู่ตอนนี้คือมีคนมาช่วยให้หลุดพ้นจากซาตานร้าย

เรือนร่างบางค่อยๆ โน้มตัวลงนอนพร้อมกับบาดแผลบนหน้าผาก เจ็บปวดทั่วร่างกายทั้งความหวาดระแวงและกลัวในความมืดของห้องนี้แต่โชคดีที่มีไฟฉายอันน้อยส่องสว่างริบหรี่อยู่ข้างกาย 

“โคร๊มม” ร่างบางยังหลับตาลงไม่นานทว่าในตอนนี้มีแสงสว่างของดวงอาทิตย์เข้ามาในห้อง เมื่อลืมตาขึ้นเพราะตกใจประตูถูกเปิดเข้ามารุนแรง

ลืมตายังไม่ทันเต็มตาร่างกายของเธอลอยขึ้นตามแรงกระชากของมือหนา เหมราชเอะอะโวยวายที่ลูกน้องคนสนิททำเกินคำสั่ง

"ฉันเจ็บ" มือน้อยนั้นพยายามแกะมือหนาออกจากแขนตัวเองเพราะความเจ็บ

"เมื่อคืนนี้นายบอกว่าให้ผมหาของมาให้ผู้หญิงคนนี้นี่ครับ นายเมาจนจำไม่ได้หรือเปล่า อีกอย่างถ้าไม่ช่วยเอาเสื้อผ้าและข้าวมาให้ผู้หญิงคนนี้อาจจะตายเร็ว นายยังไม่ได้จัดการอย่างสาสมเลยนี่ จะปล่อยให้เธอตายง่ายๆ เลย มันไม่สาแก่ใจหรอกนาย" ลูกน้องคนสนิทนั้นหลบคำพูดและอ้างว่าเหมราชเป็นคนสั่งให้ตนเองเอาของมาให้ ด้วยความที่เมื่อคืนตนเองเมาจึงจำคำพูดตัวเองบางส่วนไม่ได้

"ใช่มันต้องชดใช้ มันยังตายง่ายๆ ไม่ได้" สายตาอันน่ากลัวกวาดมองใบหน้าน้อยจนเธอสะดุ้ง

ร่างบางแทบจะกระเด็นมาตามแรงมือของเขาเหมราชฉุดกระชากอันนามาหลังบ้าน พอมาถึงเขาเหวี่ยงเธอเช่นเคยจนร่างบางล้มลงไปกับพื้นดิน

"ทำไม คุณทำกับฉันเหมือนไม่ใช่คน" ในขณะที่เธอเอ่ยถาม เขานั้นพุ่งตัวเข้ามาหาและจับปลายคางบีบอย่างแรง

"กูจะทำให้คนที่มันฆ่าน้องสาวของกูทุกข์ทรมานและเจ็บปวดที่สุด! กูจะทำให้มันชดใช้เวรกรรมที่ทำกับเพลงพิณเอาไว้ มันจะไม่ได้ตายง่ายๆ หรอกมันจะค่อยๆ ตาย แต่ไม่ต้องกลัวนะหลังจากกูเลิกสนุกกับการแก้แค้น กูจะเป็นคนฆ่าด้วยมือของกูเอง" เขาเหวี่ยงจนใบหน้าของเธอนั้นแนบลงไปกับพื้น

"นี่ครับนายของที่สั่งไว้" ลูกน้องคนสนิทนั้นได้เอาจอบและเสียมมาวางไว้ข้างอันนาตามคำสั่งของเหมราชเจ้านายตัวเอง

"อยากได้หลุมศพกว้างขนาดไหนก็ขุดเท่านั้น!!”

เหมราชลุกขึ้นใช้เท้าเขี่ยปลายด้ามจอบใส่อันนาและสั่งให้เธอขุดหลุม ใบหน้าน้อยหลับตาในขณะที่เขาเขี่ยปลายจอบนั้นกระเด็นมาด้านหน้าของเธอ 

"กูคงไม่ต้องสั่งนะว่าขุดแบบไหน" เขาลุกขึ้นหันหลังเอียงคอหันไปทางลูกน้องเพียงเล็กน้อย ให้จัดการแทนตัวเองก่อนที่จะเดินออกมา 

ร่างบางแทบไม่รู้จักจอบและเสียมด้วยซ้ำ คำพูดของเขาที่ชัดเจนว่าให้เธอนั้นขุดหลุมฝังตัวเอง ใบหน้าน้อยหันซ้ายและขวาพอมีทางที่จะหนีออกไปได้บ้างไหม ทำไมลูกน้องของเขาถึงอยู่เยอะขนาดนี้

"คุณรีบทำตามคำสั่งเจ้านายของผมบอกเถอะครับ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวไปมากกว่านี้" ลูกน้องคนสนิทของเขานั้นเอ่ยย้ำให้เธอรีบขุดหลุมตามที่เจ้านายของเขาสั่งใบหน้าน้อยได้เพียงแต่จับจ้องมองเขาทั้งน้ำตาค่อยๆก้มหยิบด้ามจอบ ทว่าในขณะที่มือน้อยนั้นยังไม่ทันถึงเธอสะบัดออกใบหน้าเปรอะเปื้อนน้ำตาสายไปมา 

เรือนร่างบางได้เพียงแต่ควรคิดมีวิธีไหนที่เธอจะรอดจากคนใจร้ายนี้หรือว่าพูดความจริง ทว่าเป็นแบบนั้นคนที่จะรับกรรมก็คือนิตา 

"ทำไมยังไม่หยิบจอบแล้วเสียอีก!

อันนาสะดุ้งด้วยเสียงตะคอกของลูกน้องเขาสายตาลูกน้องคนสนิทที่ดูไม่น่ากลัวเท่ากับเจ้านายจ้องมองมาหาเธอ

"คุณช่วยฉันออกไปจากที่นี่ได้ไหมคะขอร้อง" เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นจ้องมองลูกน้องคนสนิทของเขาเพื่อขอความช่วยเหลือ

"หยิบจอบกับเสียมเดี๋ยวนี้!!

เขารู้ดีว่าถ้าเจ้านายของเขาไม่ได้ดั่งใจจะเกิดอะไรขึ้น ลูกน้องคนสนิทจิงตาเบ็งเสียงใส่อันนาจนเรือนร่างบางสะดุ้งสั่นเครือไปทั่วทั้งตัว 

"ฮื่อๆทำไมมีแต่คนใจร้าย" อันนาไม่ยอมหยิบสิ่งของพวกนั้นขุดหลุมฝังตัวเองอย่างแน่นอน 

อันนาไม่ยอมทำตามในสิ่งที่เขาต้องการเพียงเวลาไม่นาน เหมราชดูเธออยู่พักใหญ่จึงเดินออกมาอีกครั้ง แขนเรียวบางถูกจับกระชากเช่นเคยเพราะเธอไม่ทำตามคำสั่งของเขา

"ไม่กล้าที่จะขุดหลุมฝังตัวเองอย่างนั้นเหรอ ได้งั้นก็เตรียมลงไปนอนในหลุมอย่างเดียว!” สายตาของซาตานร้ายมองเธอเพียงไม่นานเขาหันหน้าไปสั่งให้กับลูกน้องด้านข้างทำแทน