บทที่ 1
ในขณะที่อันนากำลังเดินกลับห้องเธอเสียใจ หวั่นกลัวแต่ยอมตกลงทำตามที่คุณลุงของเธอนั้นขอ ร่างบางก้าวฝีเท้าพุ่งตรงเดินขึ้นห้องตัวเองแต่เธอต้องหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นจากห้องด้านข้างนั่นคือห้องของนิตา
อันนาแอบฟังอยู่สักพัก นิตาเธอคงเสียใจที่พลาดพลั้งทำร้ายเพลงพิณ เธอจึงยกมือเคาะประตูเรียก
"อันนาเข้าไปได้ไหมนิตา" เสียงด้านในตอบกลับออกมาด้วยเสียงสะอื้น เธอจึงเปิดประตูห้องของพี่สาวแล้วเดินเข้าไป
อันนามองไปเห็นนิตานั่งอยู่กับพื้นเธแโอบกอดเข่าตัวเองร้องไห้สะอึกสะอื้น เมื่อเงยหน้าขึ้นมองอันนาน้ำตาไหลพราก
"นิตาอยากย้อนเวลากลับไปอันนาฮึ๊กนิตาจะไม่ทำแบบนั้นเลยจะเชื่อในสิ่งที่อันนาเตือน ฮื่อๆ นิตาไม่ได้ตั้งใจอันนานิตาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ" ลำตัวน้อยสะอื้นจนตัวโยก อันนาเห็นพี่สาวร้องไห้หนักจนเธอน้ำตาไหลตาม มือเรียวบางยกปาดน้ำตาตัวเองนั่งลงด้านข้างพี่สาวด้วยสองมือโอบกอดถ
เสียงถอนหายใจเฮือกใจดังขึ้น อันนาจ้องมองใบหน้าของนิตา เธอไม่กล้าแม้จะสบสายตาของอันนา
"นิตาไม่ต้องกลัวนะ อันนาจะรับผิดแทนนิตาทุกอย่าง" ดวงตาเศร้าโศกนั้นเบิกกว้างดีใชที่อันนาพูดแบบนั้น ทวาอีกใจก็เสียใจที่โยนความผิดให้กับน้องสาว
เธอรีบคว้าจับมือของอันนาด้วยความดีใจ นิตาฉีกยิ้มทั้งน้ำตาท่าทีเธอดีใจจากความผิด
"อันนาพูดจริงๆ นะ พูดจริงๆ นะ สัญญานะอันนาต่อจากนี้ไปนิตาจะคิดให้ดีๆก่อนทำและจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วอะ อันนารับผิดแทนนิตาจริงๆ นะอย่าหลอกนิตานะอันนา" อันนาพยักหน้าเป็นการตอบกลับนิตา พร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาโอบกอดและดึงร่างของนิตาขึ้นมานั่งบนเตียงมือน้อยซับน้ำตาให้กับนิตาผู้เป็นพี่สาวเบาๆถึงแม้ใจอันนาจะขืนขม ทว่าต้องทำตามความถูกต้อง ถ้าไม่มีคุณลุงกับนิตาเธอคงไม่ได้อยู่สุขสบายอย่างนี้
"ขอโทษนะที่ทำให้อันนาต้องมารับผิดแทนนิตา"
"ไม่เป็นไรหรอก ขอแค่ทางนั้นปลอดภัยก็พอเรื่องคงไม่ใหญ่โตอะไรขนาดนั้น" อันนาได้เพียงแต่ภาวนาขอให้เพลงพิณนั้นปลอดภัย
ตัดมาทางด้านของเหมราช
ผู้เป็นพี่ชายนั่งกุมมืออยู่หน้าห้องฉุกเฉินเฝ้ารอดูอาการของน้องสาวที่ทรุดหนัก เพลงพิณน้องสาวของเขานั้นมีโรคประจำตัวคือโรคหัวใจ ในตอนนี้อาการของเพลงพิณโคม่าคุณหมอออกมาครั้งหนึ่งแล้ว เพื่อแจ้งอาการของน้องสาวของเขายิ่งทำให้เหมราชกังวลใจกลัวว่าน้องสาวของของตัวเองจะเป็นอะไรไป
เรือนร่างหนาผุดลุกผุดนั่งมองหน้าประตูห้องฉุกเฉินด้วยแววตาแดงก่ำ
"ทำไมมันต้องทำน้องสาวกูขนาดนี้ด้วยวะ" มือหนากำเข้าหากันทั้งโกรธและแค้นพวกคนที่ทำน้อง
"ทำแบบนี้ มันต้องการเล่นกันให้ตายเลยนะครับ และทางนั้นก็เส้นใหญ่ไม่เบาลูกสาวผู้มีอิทธิพลที่มีเส้นสายมากซะจนเจ้าหน้าที่ไม่กล้าคุมขัง"
"กูไม่สนใจหรอกนะ ว่ามันจะมีเส้นสายใหญ่แค่ไหน ถ้ามันทำน้องกูขนาดนี้ กูก็ไม่ไว้หน้าใครเหมือนกัน!
เหมราชโกรธจนเนื้อตัวสั่นในขณะนั้นเขาหันกลับไปมองหน้าประตูห้องฉุกเฉิน เรือนร่างสูงโปร่งสวมชุดกาวน์สีขาวก้าวย่างเดินออกมาจาก ทว่าด้วยใบหน้าของเขาซีดเซียวจับจ้องมองมาที่เหมราชด้วยแววตากังวล ทันใดนั้นผู้เป็นพี่ชายวิ่งเข้าไปหาคุณหมอและจับมือถามไถ่ด้วยความกังวลใจจนน้ำเสียงสั่นเครือ
"น้องสาวของผมเป็นยังไงบ้างหมอ" ผู้เป็นหมอก้มหน้าลงและส่ายหน้าไปมา คุณหมอพยายามรักษาสุดความสามารถแต่ไม่สามารถช่วยเพลงพิณน้องสาวของเขาไว้ได้
"เสียใจด้วยนะครับ…..หมอพยายามรักษาน้องของคุณสุดความสามารถแล้ว ด้วยอาการช็อกนานไม่มีการประถมพยาบาลเบื้องต้น เอิ่ม.คือ..นั่นแหละครับจนคนไข้ไม่สามารถทนพิษบาดแผลได้" น้ำเสียงติดขัดของหมอซึ่งดูแปลก เขาก้มหน้าลงและเดินจากไปเหลือเพียงแต่เรือนร่างหนาที่สั่นเครือของพี่ชาย เขาได้รับข่าวร้ายดวงใจเขาคือน้องสาวคนเดียว ทว่าทำไมเธอถึงทิ้งพี่ชายแสนดีแบบเขาไปเร็ว
ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยน้ำตา ความเจ็บปวดที่มากจนเขารับไม่ได้ ขาทั้งสองข้างพยุงตนเองไม่ไหวจึงคุกเข่าลงที่พื้นมือหนาทุบลงแรงระบายความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในหัวใจ เขาร้องโวยวายจนลั่นโรงพยาบาลไม่สนใจที่ผ่านไปมา
"ไม่จริงเพลงพิณต้องอยู่กับเฮียสิ" เขามีกันอยู่แค่สองคนน้องสาวที่แสนดีจะไม่อยู่กับเขาอีกต่อไปแล้ว เหมราชพยุงตัวเองลุกขึ้นพุ่งตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉิน เสียงร้องไห้โฮ เขารับความจริงไม่ได้ดวงตาที่เจ็บปวดนั้นจับจ้องมองผ้าขาวปกคลุมร่างไร้วิญาณของน้องสาวบนเตียง เขาไม่อยากเดินก้าวขาเดินเข้าไปเห็นและรับรู้ว่านั่นคือร่างไร้วิญาณของน้องสาวตนเอง แต่ด้วยต้องฝืนใจเดินเข้าไปเพื่อไปกอดและร่ำลาน้องสาวที่เขารักมากที่สุดเป็นครั้งสุดท้าย
"คุณเข้ามาแบบนี้ไม่ได้" พยาบาลสาวเอ่ยห้ามญาติไม่ให้เข้ามาในห้องฉุกเฉิน ทว่าเพื่อนพยาบาลอีกคนจับแขนของเธอไว้พร้อมกับพยักหน้าอนุญาต
มือหนาค่อยๆ จับผ้าขาวเลื่อนลงจนเห็นใบหน้าซีดเซียวของน้องสาว จมูกมีสำลีจุกที่หูทั้งสองข้างก็เช่นเดียวกัน หยดน้ำตาไหลรินของพี่ชายหลั่งไหลด้วยความเจ็บปวดเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น เขย่าร่างน้องสาวให้ตื่นขึ้นมา
"อย่าทิ้งเฮียไปแบบนี้ตื่นขึ้นมาก่อนเพลง น้องได้ยินไหมแล้วเฮียจะอยู่กับใครฮื่อๆ ตื่นสิตื่น" เขาร้องไห้ฟูมฟายราวกับคนขาดสติจนลูกน้องคนสนิทต้องเข้ามาห้ามและดึงตัวของเจ้านายออกจากห้อง ทางโรงพยาบาลแจ้งว่าจะนำร่างของผู้เสียชีวิตหรือว่าน้องสาวของเขานั้นไปชันสูตรศพต่อ
เขากลับบ้านมาพร้อมกับความเจ็บปวดทุกอย่างว่างเปล่าจนกลายเป็นความเคว้งคว้าง ในบ้านจากที่มีเสียงหัวเราะของน้องสาวกลายเป็นความเงียบคลึมหมองมัวจนไม่น่าอยู่
"กูไม่มีวันให้อภัยพวกมึงเด็ดขาด" เหมราชใช้แอลกอฮอล์ย้อมใจเขาไม่สามารถอยู่ปกติอย่างที่เคยได้ เพลงพิณเปรียบดั่งหัวใจดวงเดียวที่เหมราชเหลืออยู่ในตอนนี้หัวใจของเขาแตกสลายจนไม่อยากมีชีวิตต่อไปอีก
มือหนาคว้าแก้วเหล้ากระดกดื่มไม่เว้นช่วงจังหวะ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทั้งแค้นโกรธเกลียดคนที่กระทำกับน้องสาวตัวเอง
"กูไม่มีวันให้อภัยพวกมึง กูจะทำทุกอย่างให้มึงต้องเจ็บและทุกข์ทรมานเหมือนกับน้องสาวกู! เพลงพิณเฮียสัญญานะว่าเฮียจะลากตัวมันมาก้มกราบแทบเท้าน้องให้ได้" ในแววตาแดงก่ำกัดฟันเน้นเข้าหากันและสัญญาว่าจะเอาคนที่ทำร้ายน้องสาวมาลงทัณฑ์ให้สาสม
บทที่ 2 เรื่องราวผ่านไป!!สายตาเคียดแค้นจับจ้องมองด้านหน้ามือหนากุมเข้าหากัน หลังจากที่โรงพยาบาลชันสูตรศพของน้องสาวเสร็จเขาได้จัดงานศพให้กับน้องสาวอย่างยิ่งใหญ่หลังจากงานศพผ่านไปสิ่งที่เขาจะทำเป็นอย่างแรกคือจัดการพ่อของผู้หญิงชั่วคนนั้น!"ในเมื่อกฎหมายทำอะไรมันไม่ได้ กูนี่แหละที่จะทำมัน! ติดต่อท่านรองให้กูที" เหมราชสั่งลูกน้องให้ติดต่อผู้มีอิทธิพลคนหนึ่งเพื่อขอความช่วยเหลือ เหมราชไม่รอที่จะมาบ้านกรณ์! พ่อของผู้หญิงฆาตกร"มีอะไร" กรณ์พ่อของนิตาจับจ้องมองเหมราชพร้อมทั้งเอ่ยถามในสายตาของกรณ์ดูกลัวและเกรงเหมราชก่อนที่เขาจะมากรณ์ได้รับโทรศัพท์จากเบื้องบนหรือผู้มีอิทธิพลใหญ่กว่าแล้ว"ควรที่จะรู้นะว่ากูมาที่นี่ทำไม! หดหัวอยู่ไหนล่ะ ลูกสาวของมึงอะอย่าคิดนะว่ากูจะให้อภัย ต่อให้มึงเอาเงินไปชดเชยให้กับน้องกูหรือว่าต่อให้มึงเอาพวงหรีดไปให้ กูก็ไม่มีวันยกโทษให้ลูกสาวของมึงและมึง!"เหมราชชี้หน้าด่ากรณ์อย่างไม่เกรงกลัวทั้งโกรธและแค้นลูกสาวของเขาที่กระทำน้องสาวตนเองจนตาย"ทุกอย่างก็ชดเชยชดใช้ให้ไปหมดแล้วยังจะอะไรอีก น้องสาวของมึงเป็นโรคหัวใจต่อให้ลูกสาวของกูไม่ไปตบน้องสาวของมึงก็ต้องตายอยู
บทที่ 3เรือนร่างบางดิ้นทุรนทุรายอยู่ใต้การกระทำของเขา เหมราชหยุดชะงักเงยหน้าขึ้นเขารีบดีดตนเองออกจากเธอ มือหนาลูบหน้าของตัวเอง เขาเผลอทำอะไรลงไป เขาไม่ควรแปะเปื้อนหรือถูกตัวผู้หญิงสาระเลวคนนี้ เสียงลมหายใจถอนออกมาดังเท่ากับเสียงสะอื้นของคนตรงหน้า"เอาผู้หญิงคนนี้ไปเก็บไว้ในห้องมืด! อย่าให้ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน" เหมราชเรียกลูกน้องคนสนิทให้พาอามาออกไปขังไว้ที่ห้องมืดเขารู้สึกแปลกใจทำไมการกระทำของเขากับต้องการผู้หญิงคนนี้ เหมราชพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองจนต้องรีบเข้าไปอาบน้ำลบล้างความคิดพวกนั้น เขาจะคิดแบบนั้นกับเธอไม่ได้ผู้หญิงคนนี้ฆ่าน้องสาวของเขาอันนาเธอได้อยู่ในห้องมืดไม่มีแม้แต่แสงไฟส่องสว่าง มือน้อยทั้งสองข้างหลังจากถูกแก้มัดได้เพียงแต่โอบกอดตัวเองทั้งที่สภาพเปียกปอนหันไปทางไหนมองอะไรก็ไม่เห็นมีแต่ความเงียบราวกับว่าเป็นคนตาบอด"คุณพ่อคุณแม่คะ อันนาทำถูกแล้วใช่ไหมจ๊ะ! บุญคุณต้องตอบแทนใช่ไหม" ใบหน้าแนบลงไปกับหัวเข่าตนเองมือทั้งสองข้างได้เพียงแต่กอดเข่าไว้ อันนาคิดถึงพ่อแม่ของตนเองที่เสียไปและเอ่ยพูดว่าเธอคงทำถูกแล้วที่ทดแทนบุญคุณของลุงและพี่สาวประตูค่อยๆ เปิดออกชายหนุ่มร่างท้วมค
บทที่ 3เหมราชพยักหน้าให้กับลูกน้องทุกคนมาช่วยกันขุดหลุม เพียงไม่นานหลุมนั้นก็เสร็จเป็นรูปร่างดั่งอ่างอาบน้ำอันใหญ่ สายตาซาตานร้ายกวาดมองลูกน้องให้จับเธอมาลงหลุมนั้น อันนาถูกจับลงในนั้นด้วยเนื้อตัวสั่นเครือใบหน้าน้อยร้องไห้เพราะความกลัว"กลัวขึ้นมาเลยเหรออันาไม่ต้องกลัวหรอกมันจะค่อยๆตายอย่างช้าๆ ช้าที่แบบทุกข์ทรมาน" ใบหน้าแห่งความสะใจเขาที่จ้องมองเรือนร่างบางร้องไห้สะอึกสะอื้นเธอนอนอยู่ในหลุมนั้นดั่งว่าคล้ายกับศพคนตาย เหมราชใช้เท้าเขี่ยดินลงไปทีละก้อนเพื่อแกล้งกลบอันนาให้หวาดกลัว ลูกน้องของเขาร่วมช่วยกันทำจนเหลือแต่ใบหน้าน้อยที่โผล่ออกมา ร่างกายที่เจ็บปวดทั้งหัวใจที่บอบช้ำของอันนามีความหวาดระแวงกลัวจนเนื้อตัวเธอนั้นสั่น หัวใจดวงน้อยได้เพียงแค่หวังว่าลุงของเธอนั้นจะมาช่วยให้หลุดออกจากซาตานร้ายคนนี้เหมราชเผยรอยยิ้มด้วยความสะใจในขณะที่ร่างบางร้องไห้จนตัวโยก เหลือเพียงแต่หัวที่โผล่ออกมาจากดินเท่านั้น เสียงโทรศัพท์ของเหมราชก็ดังขัดจังหวะในความสะใจของเขาหลังจากที่เหมราชเดินออกไปได้สักพักลูกน้องคนสนิทของเขาพร้อมทั้งคนอื่นช่วยกันขุดดินออกจากเรือนร่างบางหลังจากที่อันนาขึ้นมาจ
บทที่ 5 ใบหน้าน้อยส่ายไปมาเธอดิ้นทุรนทุรายยกเท้าถีบผ้าปูที่นอนไขว้ขว้าหนี ทว่าเธอนั้นไม่สามารถยับยั้งคนตัวโตได้ เสื้อตัวบางถูกจับกระชากจนฉีกขาดดเวยมือของเขา"อย่าทำแบบนี้" เรือนร่างบางสวยงามเผยเนินนมขาวอมชมพูเด้งชูชันสู้กับสายตาอันร้ายกาจของเหมราช เนินอกถูกบีบขยำทั้งสองข้าง เสียงร้องไห้สะอื้นพยายามผลักเขาออกทั้งทุบตีหลายครั้ง ทว่าคนตัวโตไม่สะทบสะท้านทั้งกัดและดูดหัวนมของเธอ จู่โจมกระทำหนักจนร่างบางไม่สามารถต่อสู้เขาได้ ร่างบางยอมแพ้พ่ายปล่อยทุกอย่างลงคือมทอที่ผลัดปล่อยลงดั่งว่าไร้เรี่ยวแรง เหมราชหยุดการกระทำ เขาแปลกใจ ทำไมเรือนร่างบางถึงหยุดชะงักไม่ดิ้นทุรนทุรายขัดขืนหนีออกจากเขา เหมราชจ้องมองอันนาเผยรอยยิ้มร้าย เขารีบดีดตัวเองออกจากเธอมองด้วยร่างบางด้วยความสมเพช"เธอก็คงพร้อมพลีกายให้กับผู้ชายทุกคน แต่เสียใจด้วยนะผู้หญิงแบบเธอมันไร้ค่า และน่าขยะแขยงจนฉันไม่กล้าเปื้อนสิ่งสกปรกของเธอ" ข้อมือน้อยถูกกระชากด้วยมือหนาจับเหวี่ยงลงจากเตียงนอนทำร่างบางร่วงหล่นลงไปยังพื้น อันน่ายกมือทั้งสองข้างโอบกอดหน้าอกของตัวเองเพื่อปกปิดไว้ สายตาคู่น้อยมองเขาด้วยความแค้น เหมราชไม่พอใจที
บทที่ 6น้ำยาล้างห้องน้ำยังไม่ทันถึงปาก เหมราชผลักออกจนมันร่วงหล่นกระเด็นลงพื้นด้านหน้า"อย่าห้ามเลยฮื่อๆ…ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่หรอกนะ ถ้าฉันต้องเจอกับคนพวกนั้นรุมกระทำ""แล้วทีเวลาน้องสาวกูอ้อนวอนขอร้อง ทำไมถึงไม่ให้อภัย! อย่าคิดนะว่าการที่จะฆ่าตัวตายหนีควาทผิด มันจะทำให้เธอรอดพ้นจากความเจ็บปวดได้อันนา เธอต้องอยู่ชดใช้จนกว่าฉันจะพอใจ จำไว้!"เป็นคำพูดเดิมที่เขาใช้ด่าอันนาอยู่หลายครั้ง ทันทีลูกน้องคนสนิทของเขาเข้ามาตามคำเรียกของเหมราช เมื่อมาถึงเขารีบหันหลังให้เจ้านายและอันนา ภาพต่อหน้าของเขาคืออันนาโป๊ไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่ปกปิดช่วงบน มีเพียงแค่แขนโอบปิดอกเอาไว้"มึงจะเข้ามาทำไมวะออกไป" โกรธเกลียดเธอมาก ทว่าพอเห็นผู้ชายคนอื่นเข้ามาเห็นร่างของเธอในสภาพที่เปลือยท่อนบน เขากลับรู้สึกหวงเธอขึ้นมามือหนาคว้าจับต้นแขนของอันนากระชากดึงออกมาจากห้องน้ำ ร่างบางถูกเหวี่ยงขึ้นบนเตียงด้วยความแรงจนลำตัวน้อยนอนหงายลง"คุณจะทำอะไร อย่านะเหมราชอย่าฮื่อๆ ปล่อย"ร่างบางพยายามขยับหนี ทว่าเขานั้นก้าวขาขึ้นมาคร่อมเรือนร่างของเธอเอาไว้โดยนั่งยองๆที่หน้าท้อง"อยากตายมากใช่ไหมได้เดี๋ยวได้ตายสมใจ
บทที่ 7อันนาไม่มีทางที่จะหนีเขาได้ต่อให้เธอไม่ถูกจับและปล่อยให้อยู่เป็นอิสระ แต่อันนาไม่อยากให้นิตานั้นต้องถูกกระทำเหมือนตัวเอง ในช่วงหัวค่ำลูกน้องคนสนิทของเขาได้เข้ามาบอกว่ามีช่างแต่งหน้ากับช่างทำผมมาและพวกเขามาถึงก็รีบจัดการเตรียมแต่งตัวพร้อมทั้งชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำให้เธอได้สวมใส่จนสง่างามช่างแต่งหน้าถูกสั่งมาว่าห้ามปกปิดรอยแดงบนเนื้อตัวเผยให้เห็นทุกจุดที่ถูกกระทำหลังจากพวกเขากลับไปประตูเปิดเข้ามาพรวดพราดในขณะที่อันนานั่งอยู่บนเตียง เธอถึงกับสะดุ้งเนื้อตัวของเธอร้อนผ่าวรู้สึกหนาวสั่นไปทั่วร่างกาย"ได้เวลาที่เธอจะต้องไปแสดงความยินดีกับน้องสาวของเธอแล้วอันนา" ข้อมือน้อยถูกจับกระชากขึ้น"หมายความว่ายังไง คุณจะให้ฉันไปงานหมั้นของนิตาโดยที่ใส่ชุดดำไปและเนื้อตัวของฉันเป็นแบบนี้เนี่ยเหรอ" เขาต้องมีแผนการบางอย่างที่จะทำลายครอบครัวของเธออย่างแน่นอน"ใช่! เธอไม่มีสิทธิ์พูดและถามอะไร ถ้าไม่อยากให้น้องสาวของเธอต้องมาชดใช้กรรมแทนหรือว่าจะทำดีนะ""ไม่!! ฉันยอมแล้ว" อันนาก้มหน้ายอมรับทุกการกระทำของเขา เมื่อเดินออกมาจนถึงรถร่างบางรู้สึกหน้ามืดตาลายก้าวขาไม่ขึ้น เธอแทบจะล้มลงไปแต่เขาน
บทที่ 8 เขาคงเกลียดเธอมากแม้แต่อาการของเธอจะแย่แค่ไหนหมอสั่งให้นอนโรงพยาบาล เขายังไม่ยอมเมื่อมาถึงบ้านต้นแขนน้อยถูกกระชากดึงเหวี่ยงลงยังพื้นบ้านสายตาของเขาจับจ้องมองด้วยความพอใจ เขาเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อเห็นเธอนั้นซมซานเรือนร่างไร้เรี่ยวแรง สายตาของเขาจ้องมองมาอย่างไร้ความสงสารและปราณีต่อเรือนร่างบางในขณะที่เธอนั้นนั่งพับเพียบอยู่ที่พื้น เขานั่งยองๆ ลงใช้มือหนาจับปลายคางเสยขึ้นรอยยิ้มแห่งความสะใจมองจ้องใบหน้าน้อยเพียงไม่นาน เหมราชคว้าจับคางของเธอกระชากเข้าหาตนเอง"อยากตายมากเหรอ คิดเหรอว่าคำพูดขู่ของเธอจะทำให้ฉันสงสาร จำเอาไว้ว่ากูเกลียดฆาตกรที่ฆ่าน้องสาวกูมากที่สุดและชีวิตนี้กูสัญญาไว้ว่ากูจะทำให้มันได้ตายทั้งเป็นเหมือนกับที่มันทำน้องสาวกู" เรือนร่างบางเจ็บปวดมากที่สึดในหัวใจ น้ำตาเธอเอ่อล้นได้เพียงแต่สะอื้นก้มหน้ายอมรับกรรมที่ตนเองไม่ได้ทำ "ถ้าคุณจะให้น้องคุณไปแบบสงบ คุณควรเลิกคิดเลิกแค้น.." เธอแทบพูดไม่จบประโยคเพราะยิ่งพูดถึงน้องสาวของเขาเหมราชยิ่งโกรธและออกเเรงบีบมากกว่าเดิม ใบหน้าน้อยถูกสะบัดกลับลงไปกับพื้นในขณะที่เขาเหวี่ยงแขนและลุกขึ้น "มึงเอาผู้หญิงคนนี้ไปขั
บทที่ 9งานหมั้นที่ยิ่งใหญ่แต่หญิงสาวผู้หนึ่งนั่งเสียใจที่ตนเองนั้นต้องมาหมั้นกับผู้ชายที่ไม่ได้รัก หลังจากงานหมั้นจบเสร็จพิธีนิตาเดินตรงเข้ามาหาพ่อตนเองในห้อง เรือนร่างบางคุกเข่าลงที่พื้นพ่อของเธอนั้นนั่งอยู่บนเตียงสายตาของเขาจับจ้องมองลูกสาวและถอนหายใจก่อนหน้านี้ยังมีหลานสาวอยู่ด้วยถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ลูกแต่เขาก็รักอันนาเหมือนกับลูกสาวแต่ใจก็เห็นแก่ตัวไม่อยากให้ลูกสาวที่แท้จริงต้องไปเจ็บปวด"คุณพ่อ…นิตาสงสารน้อง" นิตาเงยหน้ามองพ่อของตัวเองทั้งน้ำตาเสียงสะอึกสะอื้นพร้อมเอ่ยพูดบอกกับพ่อว่าสงสารอันนา "ถ้าสงสารน้องแกก็ไปแทนสิ! ถ้าไม่อยากเจ็บและทุกข์ทรมานเหมือนอันนาก็อยู่เฉยๆ วันนี้เป็นงานหมั้นของแกไม่ควรขึ้นมาบนนี้และถ้าคนอื่นมาได้ยินแกนั่นแหละที่จะไม่มีชีวิตอยู่! ทำอะไรไม่รู้จักคิดตั้งแต่แรกเหมราชมันไม่ใช่คนธรรมดาไม่อย่างนั้นท่านรองคงไม่ออกตัวให้มันขนาดนี้! สิ่งเดียวที่ทำได้คือแกต้องเกาะคู่หมั้นของแกไว้ให้ดีเพราะเขาจะทำให้แกหลุดพ้นแล้วไม่ต้องไปเจ็บปวดแบบอันนา" "คุณพ่อไม่รักอันนาบ้างเลยเหรอ แล้วทำไมคุณพ่อถึงไม่ช่วยน้องอำนาจและบารมีคุณพ่อมีเพียงแค่ท่านรอง!...”นิตาถูกเป