เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 727
บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 728
"หานซานเฉียน คุณช่างไร้ยางอายจริง ๆ คุณสร้างปัญหาให้ผู้หญิงด้วยสิ่งที่คุณไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยตัวเอง" ตงฮ้าวไม่ได้ไปที่สนามโดยตรง แต่เดินเข้าไปหาหานซานเฉียนและพูดออกมา "ถ้าคุณมีข้อโต้แย้งใดโปรดบอกฉี๋อีหยุน นี่ถือเป็นความร่วมมือระหว่างเรา ในฐานะลูกน้อง คุณมีสิทธิ์อะไรมากมาย" หานซานเฉียนพูดเรียบ ๆ ตงฮ้าวกำหมัดแน่นทันที และมีเสียงแกร็กออกมาจากข้อนิ้วของเขา “สักวันหนึ่งฉันจะฆ่านาย” หลังจากพูดตงฮ้าวก็หันหลังและเดินไปที่สนาม เมื่อเห็นชายร่างเล็กต่อหน้าเขา ตงฮ้าวก็พูดออกมาอย่างเหยียดหยาม "มาสู้กันเร็ว ๆ ฉันไม่มีเวลามาเสียกับขยะอย่างแก" ดวงตาของอู๋เฟิงจับจ้อง จากนั้นเขาก็แสดงรอยยิ้มแปลก ๆ และพูดว่า "การที่บอกว่าฉันเหมือนขยะ นี่จะเป็นสิ่งที่น่าเสียใจที่สุดในชีวิตของแก" การต่อสู้ของสองปรมาจารย์ ไม่ได้มีท่วงท่าที่แพรวพราว และความแข็งแกร่งของหมัดต่อหมัด การซ้อมแบบนี้สามารถเพิ่มความฮึกเหิมในร่างกายได้สูงสุด ผู้ชมเหล่านั้นต่างตื่นเต้นราวกับว่าพวกเขาต่อสู้ไปด้วย แม้แต่หานซานเฉียนก็อดไม่ได้ที่จะหายใจถี่ แต่เขาสามารถเห็นสิ่งต่าง ๆ มากกว่าผู้ชมทั่วไป หลังจากเคลื่อนไหวไม่กี่ครั้ง ตงฮ้าวก็เส
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 729
"นี่..." “เป็นอะไร ทำไมถึงไม่ต่อสู้เลย?” “เกิดอะไรขึ้น ฉันยังตื่นเต้นไม่พอ!” ทุกคนในหอประชุมต่างตกตะลึง และอู๋เฟิงผู้โอ่อ่าก็รู้ว่าเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะยอมรับ หานซานเฉียนก็งงงวยเช่นกัน อู๋เฟิงเปล่งคำพูดที่รุนแรงกับเขา แต่กลับหนีด้วยความสิ้นหวัง นี่เป็นเรื่องน่าอายสำหรับตัวเองไม่ใช่เหรอ? เป็นผู้เชี่ยวชาญแบบเขา ทำแบบนี้ได้อย่างไร หานซานเฉียนก็ไม่คิดว่าความแข็งแกร่งของเขาจะทำอะไรอู๋เฟิงได้ เกิดอะไรขึ้น? ทุกคนกำลังหาคำตอบ แต่ไม่มีใครรู้นอกจากอู๋เฟิง เมื่อหานซานเฉียนกำลังเดินไปที่สังเวียน อู๋เฟิงก็รู้สึกร้อนผ่าวในดวงตา เป็นชายชราที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน คนอื่น ๆ ไม่รู้สึกถึงแรงผลักดันมหาศาล แต่อู๋เฟิงรู้สึกได้ แม้จะอยู่ในระยะที่ไกลมาก อู๋เฟิงรู้สึกได้ถึงพลังจากชายชรา นี่คือปรมาจารย์ที่แท้จริง อู๋เฟิงถึงกับสงสัยว่า แม้ว่าเขาจะอยู่ในสภาพที่ดี เขาก็ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ ดังนั้นอู๋เฟิงจึงเลือกที่จะถอยกลับทันที มันคงเป็นเรื่องน่าอายมาก แต่ถ้ามันช่วยชีวิตคุณได้ล่ะ? หานชิงมองไปที่หานซานเฉียนด้วยความโกรธ แต่เธอเสียใจมากที่ไม่เห็นหานซานเฉียนถูกกระทืบ เรื่องกา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 730
ชายชราชำเลืองมองอู๋เฟิง จากนั้นก็หันหลังกลับออกไป ซอยก็เงียบอีกครั้ง ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น อู๋เฟิงลุกนั่งด้วยความยากลำบาก และพิงผนังด้วยท่าทางเจ็บปวด แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าชายชรามาที่นี่เพื่อหานซานเฉียนหรือไม่ แต่ก็มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นเช่นนั้น "คุณหนู ดูเหมือนว่าหานซานเฉียนจะรับมือไม่ได้ง่าย ๆ อย่างที่คิด" หลังจากที่หานชิงออกจากสนามมวย เขาก็กลับมาที่โรงแรมทันที และโชว์โทรศัพท์ให้หานเหยียนดู เมื่อหานเหยียนเห็นสภาพที่เศร้าหมองของหานซานเฉียน เธอก็ไม่แปลกใจมากนัก ในสายตาของเธอ มันเป็นแค่พฤติกรรมธรรมดาทั่วไป "ไม่แปลกใจเลย สำหรับสิ่งไร้ค่า หากเขาไม่ยอมถอย ยังมีวิธีอื่นอีกเหรอ?" หานเหยียนพูดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ หานชิงพยักหน้าเป็นเชิง เธอคิดว่าหานเหยียนจะมีความสุขมากที่ได้เห็นวิดีโอนี้ แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่หานเหยียนพูด เธอรู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อย "คุณหนูพูดถูก" “ใช่แล้ว อู๋เฟิงอยู่ไหน?” หานเหยียนถาม “คุณหนู อู๋เฟิงกำลังจะสู้กับหานซานเฉียน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ ๆ เขาก็ถอยหนี” หานชิงกล่าว "ถอยหนี?" สีหน้าของหานเหยียนเต็มไปด้วยความเย็นชาทันที และถาม "เกิดอะไรขึ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 731
ในห้องกล้องวงจรปิดของสนามมวย หานซานเฉียนให้คนเปิดกล้องวงจรปิดของคืนนี้เพื่อตรวจสอบ เนื่องจากคำพูดของตงฮ้าวทำให้หานซานเฉียนอยากรู้อยากเห็นมาก ดังนั้นเขาจึงอยากรู้ว่าชายคนนี้ที่ซ่อนอยู่ในหอประชุมคือใคร แต่หลังจากดูวิดีโอกล้องวงจรปิดทั้งหมด หานซานเฉียนก็ไม่เจอใครที่น่าสงสัยทำ ให้เขารู้สึกงงงวยมาก เนื่องจากอู๋เฟิงออกจากสนามอย่างกะทันหัน ต้องมีเหตุผลบางอย่างสำหรับเรื่องนี้ แต่ก็ไม่พบร่องรอยใด ๆ เป็นไปได้ไหมว่าชายคนนี้เป็นแค่คนธรรมดา? "พี่ซานเฉียน ปรมาจารย์บางคนมีพลังมากจนไม่น่าแปลกใจเลย ที่ภายนอกดูเหมือนคนธรรมดา เนื่องจากเขาช่วยเราไล่อู๋เฟิงออกไป คงไม่ใช่คู่ต่อสู้เรา ไม่ต้องกังวลมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้” เตาสือเอ้อร์กล่าวกับหานซานเฉียน ถึงแม้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส จนหานซานเฉียนขอให้เขาไปโรงพยาบาล แต่เขาไม่ไป ไม่รู้ว่าเขาประหยัดเงิน หรือสภาพร่างกายของเขาไม่ได้หนักถึงขั้นที่จะต้องไปโรงพยาบาล หานซานเฉียนถอนหายใจและพูดว่า "ฉันแค่อยากรู้ว่าคน ๆ นี้คือใคร หากเราสามารถโน้มน้าวให้เขาอยู่กับเราได้ มันอาจจะเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับเรา" "อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ถ้าเขาเต็มใจช่วยเราจริง ๆ ใน
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 732
คฤหาสน์ใจกลางภูเขา ทั้งสองดูเหมือนจะใจตรงกัน ซูหยิงเซี่ยยังจัดรูปถ่ายงานแต่งงานของทั้งสองคน มองไปที่หานซานเฉียนในรูปถ่าย และพึมพำกับตัวเอง เมื่อเวลาที่อ้างว้างกลางดึก สำหรับซูหยิงเซี่ยความรู้สึกโหยหาเป็นเหมือนคลื่นยักษ์ที่ซัดเข้าสู่หัวใจของเธอตลอดเวลา แม้ว่าเธอจะสับสนกับงานในระหว่างวัน และไม่ได้คิดถึงหานซานเฉียน แต่ในเวลากลางคืน สถานการณ์นี้ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เมื่อมองไปที่อีกด้านของเตียง ควรจะมีชายคนหนึ่งชื่อหานซานเฉียนนอนอยู่ที่นั่น และเขาก็เป็นสามีของเธอ "สามี ฉันคิดถึงคุณจัง" น้ำตาที่หางตาของซูหยิงเซี่ยไหลลงมาราวกับไข่มุกที่แตกสลาย เช้าวันรุ่งขึ้นซูหยิงเซี่ยกำลังจะไปทำงาน หลังจากวิ่งในตอนเช้า เจี่ยงหลานมาพูดกับเธอว่า "หลังเลิกงานก็รีบกลับมาบ้าน วันนี้จะมีแขกมาที่บ้าน" ซูหยิงเซี่ยขมวดคิ้วแน่น ตระกูลเจียงยังจะมาที่บ้านอย่างโจ่งแจ้งอีกเหรอ? "อย่าบอกนะคะว่าคุณปู่และคนอื่น ๆ จะมาอีก?" ซูหยิงเซี่ยพูดอย่างไม่พอใจ “ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขา เป็นเพื่อนของฉันเอง อย่าลืมกลับบ้านก่อนเวลา” เจี่ยงหลานพูด ซูหยิงเซี่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ในใจของเธอเป็นเรื่องยากมากที่เจี่ยงหล
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 733
เมื่อหานซานเฉียนออกมาวิ่งในตอนเช้า ไม่ได้เจอกับมี่เฟยเอ๋อร์ อาจเป็นเพราะเธอจงใจเลื่อนเวลาออกไป แต่สำหรับหานซานเฉียนนี่ถือเป็นเรื่องที่ดี จะได้หลีกเลี่ยงความอับอาย และไม่ต้องเห็นหน้าอันเย็นชาของมี่เฟยเอ๋อร์ อารมณ์จะได้ดีขึ้น แต่เมื่อสิ้นสุดการวิ่งในตอนเช้า และขณะกำลังจะกลับบ้าน ทั้งสองก็ได้เจอกันโดยบังเอิญ มี่เฟยเอ๋อร์ที่รออยู่ที่ประตูลิฟต์ พูดขึ้นมาอย่างเหยียดหยาม "คุณจงใจไม่รอฉันใช่ไหม?" หานซานเฉียน อดหัวเราะไม่ได้ บางครั้งเขาอยากจะเขกหัวของมี่เฟยเอ๋อร์ และดูว่ามีอะไรอยู่ข้างใน ทำไมเธอถึงได้มีความคิดแปลก ๆ “ความมั่นใจของคุณนี่มาจากรูปร่าง หรือหน้าตาของคุณกันแน่” หานซานเฉียนพูดเบา ๆ มี่เฟยเอ๋อร์มั่นใจในรูปร่างและหน้าตาของเธอมาก เธอคิดว่าทั้งสองเกือบจะสมบูรณ์แบบ และไม่มีจุดบกพร่อง "สำหรับคนอย่างคุณ ฉันยังมีข้อบกพร่องอีกเหรอ?" มี่เฟยเอ๋อร์พูด “คนอย่างผม ผมเป็นคนแบบไหน?” หานซานเฉียนถามอย่างสงสัย "กระจอก ขี้ขลาด ไร้ความสามารถ ความบกพร่องของผู้ชายเกือบทั้งหมดอยู่ในตัวคุณ ถ้าคุณต้องการนิยามว่าตัวเองเป็นคนแบบไหน ก็คงจะไร้ค่า" มี่เฟยเอ๋อร์เย้ยหยัน สองคำนี้ไม่เคยหายไปจากชีวิต
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 734
"ผมจะไม่ปล่อยให้คุณทำลายเขา" ฉือจิงพูดพลางกัดฟัน "เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย ไม่มีวิธีแบบประนีประนอม แม้แต่ชีวิตของลูกชายเองก็ไม่สำคัญ คุณและหนานกงเชียนชิวถูกหล่อหลอมมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน แต่ความดื้อรั้นของซานเฉียนนั้น ไม่ใช่สิ่งที่คุณจะจินตนาการได้ เขาจะไม่ยอมถูกทำลายโดยใครก็ตาม นอกจากเธอ" เหยีบนจุนกล่าว เขาเข้าใจหานซานเฉียนดีกว่าใคร ๆ สิ่งที่หานซานเฉียนต้องการทำนั้นไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปสามารถเปลี่ยนแปลงได้ และการช่วยเหลือหานซานเฉียนจากเขาก็สำคัญเช่นกัน มันไม่ได้ทำให้หานซานเฉียนอ่อนแอแต่อย่างใด ไม่มีใครสามารถจินตนาการถึงสิ่งที่เขาอดทน เพื่อผู้ชายที่ร่ำรวยและมั่งคั่งคนนี้ ที่พึ่งพาตนเองได้ตั้งแต่อายุสิบสองปี และการเติบโตของเขาในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ ได้ส่งผลถึงความมุ่งมั่นที่ไม่อาจทำลายได้ของเขา "เธอ?" ฉือจิงแสดงเจตนาที่ต้องการฆ่าผ่านคิ้วที่ขมวดของเธอ ใครก็ตามที่สามารถกระตุ้นหานซานเฉียนได้นั้นเป็นภัยคุกคามในสายตาของฉือจิง "ผมแนะนำให้คุณกำจัดความคิดโง่ ๆ ในใจของคุณ การฆ่าเธอจะไม่ทำให้ซานเฉียนแข็งแกร่งขึ้น เพราะความแข็งแกร่งของเขาขึ้นอยู่กับซูหยิงเซี่ย และเขาสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 735
ฉือจิงอยู่ในความงุนงงอยู่สักพักที่สวนขนาดเล็ก คำพูดของเหยียนจุนส่งผลกระทบอย่างมากต่อเธอ และทำให้ความแน่วแน่ของเธอสั่นคลอนเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นไม่นาน ดวงตาของฉือจิงก็มุ่งมั่นมากขึ้น "ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลหาน นี่คือสิ่งที่เธอควรทำ ความเห็นแก่ตัวของฉันก็เพื่อตระกูลหาน ไม่ใช่เพื่อฉัน" ฉืงจิงกัดฟันและพูดกับตัวเอง เธอไม่อาจยอมรับได้ว่าทั้งหมดนี้ทำเพื่อเธอ เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว ตระกูลหาน วิญญาณของตระกูลหาน! ถ้าเขาไม่สามารถรับผิดชอบตระกูลหานได้ เขามีคุณสมบัติอะไรถึงเรียกตัวเองว่าคนกระกูลหาน? "พ่อ ต่อให้พ่อจะตายไปแล้ว ก็หวังว่าพ่อจะอวยพรให้ซานเฉียน อนาคตของตระกูลหานของเราขึ้นอยู่กับเขาคนเดียว" ฉือจิงออกจากลานเล็ก ๆ หลังจากพูดสิ่งนี้ เธอรู้ว่าการเดินทางครั้งนี้ไม่สามารถเปลี่ยนทัศนคติของเหยียนจุนได้ และตอนนี้เธอได้แต่หวังว่าเหยียนจุนจะไม่เข้าไปยุ่งมากเกินไป เมื่อฉือจิงปรากฏตัวที่สนามบิน และกำลังจะกลับไปที่เมืองเยียนจิง จู่ ๆ เธอก็ถูกหยุดโดยกลุ่มคน “พวกคุณเป็นใคร?” ฉือจิงถาม “คุณหนูอยากเจอคุณ ตามพวกเรามา” คุณหนู? ฉือจิงขมวดคิ้ว คุณหนูของคนพวกนี้คือเป็นใครกัน? เม
บทล่าสุด
