เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 455
บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 456
สามวันต่อมา มีข่าวดีมาจากเตาสือเอ้อร์ว่าติดต่อคนในเรือนจำตี้ซินได้แล้ว แถมพวกเขาจะส่งคนไปที่จีนให้เร็วที่สุด เรื่องนี้เป็นข่าวที่สำคัญมากสำหรับหานซานเฉียน และมันเกี่ยวโยงกับการที่เขาจะสามารถรู้ข่าวสารของหานเทียนหยางหรือไม่ถ้าหากหานเทียนหยางยังมีชีวิตอยู่ และถูกขังไว้ที่เรือนจำตี้ซิน ไม่ว่าองค์กรนั้นจะลึกลับขนาดไหนหานซานเฉียนก็จะไปค้นหาพวกมันจนพลิกแผ่นดินณ คลับเมจิกซิตี้ในห้องทำงานของม่อหยาง มีเพียงเตาสือเอ้อร์และม่อหยางที่อยู่ที่นี่เท่านั้น วันนี้แม้แต่หลินหย่งก็ไม่สามารถที่จะอยู่ที่นี่ได้ “พี่ซานเฉียน เราจำเป็นต้องส่งเพื่อนของพี่ไปยังสถานที่ที่พวกมันกำหนดตามความต้องการของพวกมัน หากเกิดเหตุสุดวิสัยในช่วงเวลาดังกล่าว พวกมันจะกลับทันที” เตาสือเอ้อร์บอกกับหานซานเฉียนเดิมทีหานซานเฉียนคิดว่าเขาจะสามารถพบกับคนจากเรือนจำตี้ซินได้ด้วยตัวเขาเอง แต่เขานึกไม่ถึงเลยว่าพวกนั้นจะระวังตัวขนาดนี้ทันใดนั้นเองเตาสือเอ้อร์ก็หยิบยาสองชนิดออกมา“นี่คืออะไร?” หานซานเฉียนถาม“มันสามารถทำให้คนหมดสติได้” เตาสือเอ้อร์อธิบายแม้จะไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ แต่หานซานเฉียนก็เข้าใจความหมายของเตาสือเอ้อร์เป็
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 457
หานซานเฉียนตบบ่าของตี้สู่และพูดว่า “หวังว่าเราจะมีโอกาสได้เจอกันอีก”หลังจากที่มองหานซานเฉียนเดินจากไป ตี้สู่ก็ยิ้มจาง ๆ และพูดพึมพำกับตัวเองว่า “โอกาสที่จะได้เจอกันนั้นน้อยมาก คุณเป็นเจ้านาย ส่วนผมเป็นแค่เครื่องมือที่เอาไว้ใช้ประโยชน์เท่านั้น”เรื่องของเรือนจำตี้ซิน ทำให้หานซานเฉียนกังวลเป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตามนี่ เป็นที่ที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน แต่หลังจากกลับบ้าน อารมณ์ของหานซานเฉียนก็ดีขึ้นเพื่อนของซูหยิงเซี่ยมาโดยไม่คาดคิด! นี่หมายความว่าหานซานเฉียนจะสามารถเพลิดเพลินกับรสชาติของลิปสติกของเธอได้ในวันนี้“นี่คือเพื่อนของฉันชื่อฉี๋อีหยุน เป็นปรมาจารย์ด้านหมากล้อมที่เข้าร่วมการแข่งขันมาแล้วมากมาย และยังได้รางวัลมาแล้วไม่น้อย” ซูหยิงเซี่ยแนะนำฉี๋อีหยุนด้วยสีหน้าภาคภูมิใจฉี๋อีหยุนสวมเสื้อผ้าแบบเรียบง่าย แค่เสื้อยืดและกางเกงยีนส์ธรรมดา ๆ และใส่แว่นตากรอบสีดำ ดูสุภาพและสงบเสงี่ยมมาก ผู้หญิงแบบนี้เพียงดูแวบเดียวก็รู้สึกว่าเธอต้องเป็นคนประเภทที่ไร้เดียงสามาก เดาว่าชีวิตนี้เธอยังไม่รู้ว่าไนต์คลับคืออะไรด้วยซ้ำอย่างไรก็ตาม หานซานเฉียนมาอยู่บ้านตระกูลซูได้เป็นเวลาสามปีกว่าแล้ว แต่เขาไ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 458
เมื่อเห็นแววตาที่เคลือบแคลงของเฉินหลิงเหยานั้น หานซานเฉียนก็ยิ้มอย่างจนใจและเอ่ยว่า “ผมขอลองไม่ได้เหรอ?”เฉินหลิงเหยาถอนหายใจ เธอส่ายหน้าและกล่าวว่า “ไม่ใช่ว่าไม่ได้ ฉันแค่กลัวว่าคุณจะร้องไห้ และกลัวคุณจะขายหน้าเมื่อถึงตอนนั้นน่ะ”หานซานเฉียนเหลือบมองไปที่ฉี๋อีหยุน ดูเหมือนว่าเธอจะเก่งมากในสายตาของเฉินหลิงเหยาและซูหยิงเซี่ย ไม่อย่างนั้นเฉินหลิงเหยาคงไม่เชื่อมั่นในตัวเธอขนาดนี้หลังอาหารเย็น เฉินหลิงเหยาดูจะตื่นเต้นมาก เธอเริ่มตั้งกระดานหมากล้อม จากนั้นก็นวดไหล่ให้ฉี๋อีหยุนเพื่อให้เธอผ่อนคลายราวกับว่าเธอกำลังจะต่อสู้ในสนามประลอง“อีหยุน เธออย่าออมมือนะ ให้หมอนี่รู้ไปเลยว่าเธอเก่งแค่ไหน” เฉินหลิงเหยาเตือนฉี๋อีหยุนฉี๋อีหยุนเหลือบมองหานซานเฉีนรอย่างเก้อเขิน และพูดว่า “ฉันไม่ได้เก่งแบบที่พวกเธอพูดหรอก เพราะอย่างนั้นโปรดออมมือให้ฉันด้วยนะคะ”เมื่อได้ยินเช่นนั้นเฉินหลิงเหยาก็ไม่ร่าเริงอีกต่อไป เธอพูดกับฉี๋อีหยุนว่า “อีหยุน เธอไปให้กำลังใจเขาได้ยังไง เธอเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลที่สุดในโรงเรียนของเราเลยนะ แม้แต่ซ่างกวนเฮยไป๋ยังชมเธอเลยว่าเก่งมาก”ประโยคนี้ทำให้หานซานเฉียนประหลาดใจเล็กน้อย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 459
โชคดีที่เฉินหลิงเหยาขีดเส้นแบ่งระหว่างเธอกับหานซานเฉียนไว้อย่างชัดเจน เขาคือสามีของเพื่อนสนิทที่ดีที่สุดของเธอ แม้ว่าเธอจะรู้สึกดีกับเขา แต่เธอก็ทำได้เพียงเก็บซ่อนมันไว้ในใจเมื่อหานซานเฉียนวางหมากตัวสุดท้ายลงไป เป็นอันรู้ผลแพ้ชนะของเกมนี้ฉี๋อีหยุนถอนหายใจเฮือกใหญ่และกล่าวว่า “เดิมทีฉันคิดว่าอายุของฉันตอนนี้มันคงไม่ยากเกินไปที่จะก้าวหน้า แต่นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะเก่งขนาดนี้ หวังว่าจะได้พบคุณในการแข่งขันรอบแรกนะ”หานซานเฉียนยิ้มและพูดว่า “การแข่งขันมันไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับผมหรอกครับ ถ้าไม่ใช่เพื่อซูหยิงเซี่ย ผมก็ไม่เข้าร่วมการแข่งขันหรอก”ฉี๋อีหยุนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย หลังจากที่เธอกลับมาที่เมืองหยุนเฉิง เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับชื่อเสียงของหานซานเฉียนมาก่อน แต่ตอนนี้ออร่าของหานซานเฉียนทำให้เธอรู้สึกแตกต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอนี้ไม่มีการแสดงออกว่าเป็นคนไร้ค่าเลยแม้แต่นิดเดียว เขาเหมือนกับปรมาจารย์ที่ดูน่านับถือ และคอยอยู่เบื้องหลังคิดอุบายวางแผนการรบมากกว่าคนแบบนี้ มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่ปฏิบัติต่อเขาอย่างคนไร้ค่า“อีหยุน เธออย่าหมดกำลังใจ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 460
หกโมงเช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากหานซานเฉียนตื่นนอน ซูหยิงเซี่ยยังคงนอนหลับอยู่ในห้อง ยกเว้นวันที่มีพายุฝน การวิ่งในตอนเช้าของซูหยิงเซี่ยไม่เคยขาดตอน ดูท่าว่าเมื่อคืนพวกเธอคงจะคุยกันทั้งคืน และหานซานเฉียนก็ไม่ได้คิดจะไปรบกวนเธอ จึงปล่อยให้พวกเธอนอนอีกสักหน่อย ส่วนเขาก็ออกจากบ้านไปในตอนเช้าตรู่ เขาหยุนติงถือเป็นสถานที่ที่อากาศที่ดีที่สุดในเมืองหยุนเฉิง แต่คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ล้วนเป็นมหาเศรษฐี ซึ่งต่างก็มียิมอยู่ในบ้านของตัวเอง ดังนั้นนอนจากหานซานเฉียนกับซูหยิงเซี่ยแล้ว แทบจะไม่เห็นใครออกมาวิ่งตอนเช้าเลยแต่วันนี้หานซานเฉียนเจอคนสองคนอยู่บนยอดเขา เป็นชายแก่และเด็กสาวการปรากฏตัวของทั้งสองทำให้หานซานเฉียนตะลึงเล็กน้อย เพราะพวกเขาไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่ ดังนั้นการที่พวกเขามาปรากฏตัวที่นี่ในตอนนี้ จึงมีจุดประสงค์ที่ชัดเจนมาก“คุณปู่คะ ดูเหมือนหานซานเฉียนจะมาแล้ว” เทียนหลิงเอ๋อร์กระซิบกับเทียนฉางเฉิงที่กำลังรำไทเก๊กอยู่ เธอเหลือบมองไปที่เงาของอีกฝ่ายโดยไม่กล้ามองตรง ๆ เทียนฉางเฉิงกล่าวอย่างไม่ละอายว่า “มารำไทเก๊กกับปู่ต่อดีกว่า ทำเป็นไม่เห็นเขาซะ”“ค่ะ” เทียนหลิงเอ๋อร์รับคำเมื่อมองไปที่ทั
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 461
“อาจารย์ เรามากินมื้อเช้ากันเถอะ ฉันเลี้ยงเอง” เทียนฉางเฉิงกล่าว หานซานเฉียนชำเลืองมองเทียนหลิงเอ๋อร์ อันที่จริงเขาคาดเดาได้อยู่แล้วว่าทำไมเทียนฉางเฉิงถึงปรากฏตัวขึ้น เรื่องการแข่งขันที่พูดถึงเมื่อครู่นั้นถือเป็นขั้นบันไดให้เทียนฉางเฉิงและเทียนหลิงเอ๋อร์เช่นกันหานซานเฉียนไม่ใช่คนโง่ เขาจะสัมผัสความรู้สึกดี ๆ ที่เทียนหลิงเอ๋อร์มีให้เขาได้อย่างไร? เพียงแต่ความรู้สึกเช่นนี้ไม่จำเป็นสำหรับหานซานเฉียน“ไม่ล่ะครับ ภรรยาของผมยังรอผมอยู่ที่บ้าน” หานซานเฉียนพูดจบก็วิ่งลงไปทางเนินเขาเทียนฉางเฉิงถอนหายใจ เทียนหลิงเอ๋อร์คงจะรู้สึกถึงการปฏิเสธที่ชัดเจนจากเขาแล้ว เทียนหลิงเอ๋อร์เม้มปาก น้ำตาไหลออกมาอย่างผิดหวัง “เทียนหลิงเอ๋อร์ เรากลับบ้านกันเถอะ” เทียนฉางเฉิงกล่าว ราวกับสร้อยไข่มุกขาดสะบั้นล่องลอยล่องไปตามสายน้ำ เทียนหลิงเอ๋อร์เอามือปาดน้ำตาพลางพูดว่า “คุณปู่คะ เขารักซูหยิงเซี่ยมาก หนูอิจฉาเหลือเกิน หนูควรทำยังไงดีคะ”เทียนฉางเฉิงเดินเข้าไปหาเทียนหลิงเอ๋อร์ ลูบหัวด้วยความอ่อนโยนพร้อมกับเอ่ยว่า “หลิงเอ๋อร์ ปู่จะหาแฟนที่ดีกว่านี้ให้เธอ ให้ดีกว่าเขาเป็นพันเป็นหมื่นเท่าเลย ดีไหม?” เทียน
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 462
เมื่อมองภาพด้านหลังที่ฉี๋อีหยุนเดินกลับห้อง หานซานเฉียนก็ขนลุกไปทั้งตัว เขาไม่อยากให้ซูหยิงเซี่ยใกล้ชิดกับฉี๋อีหยุนอย่างไม่มีเหตุผล แต่เรื่องแบบนี้ เขาจะบอกกับซูหยิงเซี่ยได้อย่างไร?ฉี๋อีหยุนเป็นผู้หญิง แล้วยังเป็นพี่น้องที่ดีที่สุดของซูหยิงเซี่ย เธอมีข้อได้เปรียบเหนือกว่าใครซะอีก! “บ้าเอ๊ย! คุณอย่ามายุ่งนะ ไม่งั้นผมต้องร้องไห้ขี้มูกโป่งแน่” หานซานเฉียนกล่าวด้วยสีหน้าขมขื่นเวลาเกือบสิบเอ็ดโมงเช้า ซูหยิงเซี่ยเพิ่งลงจากเตียงและพาเฉินหลิงเหยาในสภาพผมยุ่งเหยิงไปที่ห้องนั่งเล่น เธอดูสีหน้าไม่สู้ดีนัก มีรอยคล้ำอยู่รอบดวงตาฉี๋อีหยุนสวมแว่นตาและกลับไปมีกริยาสุภาพและสงบเสงี่ยม แต่สำหรับหานซานเฉียนแล้ว คงมองภาพที่เธอสุภาพและสงบเสงี่ยมไม่ได้อีกต่อไป “ซานเฉียน วันนี้เราจะไปซื้อของกัน ไปด้วยกันไหม?” ซูหยิงเซี่ยถามหานซานเฉียน“ไม่ดีกว่า ผมไม่อยากเข้าไปแทรกแซงเวลาที่อยู่กับเพื่อนสนิทของคุณ แต่ว่า…” หานซานเฉียนนั้นอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ลังเล เขาอยากให้เธอระวังฉี๋อีหยุน แต่เขาก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะพูดออกไปแบบนั้นได้อย่างไร“มีอะไรเหรอ?” ซูหยิงเซี่ยถามด้วยความสงสัยทันใดนั้นฉี๋อีหยุนก็จงใจ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 463
“ผมจะรู้ได้ยังไงว่าเขาทำอะไรลงไป?” หานซานเฉียนถาม“เด็กน้อยอย่างนายไร้ความสามารถ คิดจะมาทำเจ้าชู้กับผู้หญิงในพื้นที่ของฉัน ลงไม้ลงมือกับแผนกต้อนรับของฉัน ฉันขอแค่หนึ่งแสนหยวน นับว่าเห็นแก่หน้านายมากแล้ว” ชายสักแขนลายพร้อยกล่าวนักบวชลัทธิเต๋าจอมปลอมคนนี้ ถอดเสื้อคลุมออกแล้วก็ทำอะไรตามใจ หานซานเฉียนถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้พลางพูดว่า “ในเมื่อเขาทำเรื่องเกเรเแบบนี้ ในสายตาของผม ก็หักมือทั้งสองของเขาทิ้งเลย ดูว่าในอนาคตเขาจะกล้าทำอีกหรือเปล่า”เมื่อได้ยินแบบนี้ ชิงอวิ๋นก็พูดกับหานซานเฉียนด้วยสีหน้าสิ้นหวัง “พี่ใหญ่ ช่วยผมด้วย ผมยังไม่ได้แตะต้องผู้หญิงคนไหนเลย แค่หนึ่งแสนหยวนเอง คุณก็ไม่ได้ร้อนเงินนี่” เมื่อได้ยินสิ่งที่หานซานเฉียนพูด ชายสักแขนลายพร้อยก็พูดอย่างดูถูกว่า “นับคนอย่างนายเป็นพี่ใหญ่ เจ้าหมอนี่ตาบอดจริง ๆ นายขี้ขลาดพอที่จะยืนดูลูกสมุนของตัวเองมือพิการได้เฉย ๆ งั้นหรือ?” “ถ้าคุณทำให้เขาพิการจริง ๆ ผมจะขอบคุณมาก” หานซานเฉียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม“บ้าเอ๊ย อย่ามาพูดจาไร้สาระกับฉันอีก รีบเอาเงินมา ฉันไม่อยากเสียเวลากับนายแล้ว ไม่อย่างนั้น นายก็อย่าคิดจะอยู่เป็นสุขเลย” ชายสักแขนลายพ
บทล่าสุด
