๔.๒ ปัจจุบัน

“ทีม Local ไปกันเถอะ ไม่อยากคุยกับ...หมา มันเห่าแล้วหนวกหู”

นรินทร์พูดพร้อมหันไปเน้นย้ำคำหลังอย่างหนักแน่นและมองตรงไปยังภากรณ์อย่างตั้งใจ คนในทีมหัวเราะคิกคักชอบใจกับความดื้อร้ายไม่ยอมใครของนรินทร์ ก่อนเทวินจะถอนหายใจแล้วเงยหน้าพูดกับภากรณ์ที่ขมวดคิ้วอย่างขุ่นเคืองกับคำพูดของนรินทร์ 

“เฮ้อ...นี่สินะตัวอย่างสุภาษิตไทยที่ว่า...หมาหวงก้าง”

ภากรณ์ได้ยินดังนั้นจึงหันไปมองขวางเทวินที่ยืนยิ้มตาปริบๆ หน้าระรื่นใส่เขา ภากรณ์แค่นหัวเราะออกมาอย่างเยาะเย้ยพร้อมกับกอดอกเหมือนผู้ชนะ

“อย่าได้ใจไปเลย ยังไงนรินทร์ก็ไม่มีทางเลิกรักฉันได้หรอก ไม่งั้นคงไม่อยู่กับฉันมาถึงเจ็ดปี ป่านนี้คงนึกเสียใจอยู่ข้างใน แค่ไม่แสดงออกก็เท่านั้น”

“ครับ ผมจะรักษาแผลใจนั้นอย่างดีเลย ขอบคุณ...คุณภากรณ์ที่ช่วยเปิดทางให้”

เทวินพูดขึ้นทั้งรอยยิ้มไม่มีทีท่าว่าจะสลดใจกับคำพูดของภากรณ์เลยแม้แต่น้อย การที่ผู้หญิงกำลังอ่อนแอแล้วมีใครสักคนเข้าไปดูแลอย่างจริงใจย่อมโอนเอนไปทางคนผู้นั้น ภากรณ์เข้าใจความหมายคำพูดของเทวินเป็นอย่างดี สีหน้าที่ยิ้มเยาะเทวินในตอนแรกกลับบึ้งตึงในทันทีพร้อมกับจ้องมองตามหลังเทวินที่วิ่งตามนรินทร์ไป

“ฉันไม่มีทางให้มันเป็นอย่างนั้นแน่ ไอ้เทวิน”

ห้องประชุม

“ฉันไม่เห็นด้วยค่ะบก.! งานเลี้ยงของบริษัททำไมทีมฉันถึงไปไม่ได้แล้วต้องไปทำงานแทน!”

“เอาน่านรินทร์ นิตรสารของทีมเธอขายดีมากนะ งานมันเลยต้องต่อเนื่องเรื่อยๆลูกค้าจะได้ไม่หาย”

“แต่ฉันทำ Local ของประเทศอื่นๆที่เรายังไม่รู้จักนะคะ ทำไมอยู่ๆ ถึงให้ทำ Local ภายในประเทศทั้งๆที่เราก็รู้จักประเทศเราดีอยู่แล้ว”

“ก็นี่ไง หมู่บ้านนี้ไงที่ยังไม่มีข้อมูลที่ไหน เราจึงยิ่งต้องนำเสนอไม่ใช่หรือ สมัยนี้น่ะเขานิยม Local Trend ภายในประเทศจะตาย ยิ่งที่ไหนยังไม่มีใครเคยไปมาก่อนก็ยิ่งน่าสนใจ ยิ่งเป็นหมู่บ้านเก่าแก่ก็ยิ่งดีไปกันใหญ่ เรามีแต่ได้กับได้”

“ถ้าบก. ยังไม่ฟัง ฉันคงจะต้องยุบทีมแล้วไปรวมกับทีมแฟชั่นที่ฉันเคยตั้งขึ้นมาแทน ไม่ต้องมีทีม Local Trend ดีไหมนะ? ล้มเลิกไปเลย!”

“ไอหย๋า พูดอะไรอย่างนั้น นิตยสาร Local Trend ตอนนี้ชูสำนักพิมพ์เราเลยนะ ยิ่งเธอเป็นคนเขียนบทความยอดขายยิ่งดีไปกันใหญ่ อย่าคิดโง่ๆ ปิดกั้นโอกาสตัวเองแบบนั้นสินรินทร์”

บรรณาธิการของสำนักพิมพ์เริ่มทำหน้าเครียด เหงื่อตกท่วมใบหน้าเต็มไปหมด เมื่อได้ยินว่านรินทร์จะยุบทีมเพราะนรินทร์ถือว่าเป็นคนที่เขียนบทความสร้างรายได้ให้สำนักพิมพ์ได้อย่างไม่น่าเชื่อ และไหนจะลูกชายตัวดีของตนเป็นคนมาขอร้องอ้อนวอนบรรยายสรรพคุณหมู่บ้านนี้ให้ส่งทีมนรินทร์ไปเพราะไม่มีใครทำได้ดีเท่าเธอ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เหมือนกับเล่นสงครามประสาทเพราะพึ่งหย่ากันไปแล้วเมื่อวานทำเอาเขาหนักใจไม่น้อย

ภากรณ์หัวเราะเยาะนรินทร์ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาอย่างหาเรื่อง

“หรือว่าเธอกลัวความลำบากกันแน่นะ...ไม่งั้นคงไม่มาจับฉันหรอกใช่ไหม”

“สำคัญตัวเกินไปมาก แค่เดินตกท่อหัวฟาดหรอกย่ะถึงไปคว้านายมาน่ะ...คนอย่างฉันทำ Local Trend ในสถานที่ที่ลำบากมาเป็นร้อย ๆเล่ม จะมากลัวความลำบากอะไรตอนนี้ใช้สมองอันน้อยนิดคิดหน่อย”

“แต่ที่นั่นมันทุรกันดารมากเลยนะ ไม่มีแม้แต่ไฟฟ้าจะใช้...”

“ฉันจะทำ!”

“หัวหน้า!!”

นรินทร์พูดตอบรับอย่างลืมตัวกับการยั่วยุของภากรณ์ เพราะเขาอยู่กับเธอมานานจึงรู้นิสัยของเธอดี มันจึงง่ายที่เขาจะหลอกล่อให้เธอตอบรับ คนในทีมถึงกับร้องห้ามแทบไม่ทันพร้อมกับกุมขมับไปตามๆ กัน นรินทร์ที่เพิ่งได้สติจากเสียงเรียกของคนในทีมก็ถึงกับทำหน้าเจื่อนพร้อมกับเม้มปากแน่นอย่างรู้สึกผิด

“หึ...”

“หัวหน้าไม่น่าไปหลงกลเลย โธ่...” เทวินเอ่ยด้วยใบหน้าเสียดาย

“เอาเป็นว่าตกลงตามนี้ เลิกประชุมได้”

บรรณาธิการของสำนักพิมพ์รีบพูดขึ้นอย่างกระตือรือร้นพร้อมกับหัวเราะร่วนอย่างพอใจ แล้วหันไปยกนิ้วโป้งให้ลูกชายของตนเป็นเชิงบอกว่าเขาทำได้ดีมาก ภากรณ์ยักคิ้วให้ผู้เป็นพ่อพร้อมกับยกยิ้ม นรินทร์มองเหตุการณ์ทั้งหมดตาขวางก่อนจะรีบเก็บสมุดบันทึกในที่ประชุม แล้วเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป ปล่อยให้สองพ่อลูกดีใจกันอยู่อย่างนั้น

“ผมว่า ผมเปลี่ยนใจจะไปกับทีม Local นะพ่อ”

“อ้าว แล้วงานเลี้ยงบริษัทที่ญี่ปุ่น?”

“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วง”

“แล้วทำไมอยู่ๆ นึกอยากจะไปล่ะนั่น”

“ผมคิดว่านรินทร์คงทำอะไรไม่ได้ ถ้าไม่มีผม”

ภากรณ์พูดกับผู้เป็นพ่อก่อนจะยิ้มกริ่มออกมา พลางนึกหลงตัวเองว่านรินทร์จะอยู่ไม่ได้ถ้าขาดเขาไป เพราะฉะนั้นเขาจึงคิดจะใจดีกับเธอเพื่อมิตรภาพที่ดีในอนาคตเพียงเท่านั้น ถึงแม้เขาจะคิดอย่างนั้นแต่ความรู้สึกของเขากลับบอกว่า กลัวเธอจะไปอยู่กับชายอื่นสองต่อสองในที่แบบนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รักเธอแล้วแต่ก็ไม่ได้อยากให้เธอเลิกรักเขาเสียหน่อย