๕.๒ คิดถึงใคร

  นรินทร์สะดุ้งตื่นลุกพรวดขึ้นมาพร้อมกับหายใจหอบ ภาพฝันที่วูบเข้าหาตัวเธอนั้นยังคงจำได้ติดตา มันช่างน่ากลัวเสียเหลือเกิน นรินทร์เสยผมตรงสวยของตนก่อนจะหายใจเข้าลึกเพื่อเรียกสติ เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างเตียงเพื่อดูเวลาพร้อมกับถอนหายใจ

            “ตีสาม...อีกแล้วเหรอ”

หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะพาร่างของตนลุกขึ้นแล้วเดินไปยังโซนห้องครัวเพื่อหาน้ำเปล่ามาดื่มเรียกสติให้ตัวเองตื่นเสียหน่อย มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เธอฝันอะไรแบบนี้ การตื่นกลางดึกทั้งที่เป็นเวลาพักผ่อนมันทำให้ร่างกายเธอของอ่อนเพลียไม่น้อย แต่ครั้นจะให้นอนก็เห็นทีจะนอนไม่หลับไปเสียแล้ว 

ร่างโปร่งมองหญิงสาวอันเป็นที่รักอย่างห่วงใย ภายในใจสงสัยไม่น้อยว่าทำไมคีภัทราถึงได้แทรกแซงฝันของนรินทร์ได้ เขาจึงทำได้เพียงปลุกเธอให้ตื่นด้วยมนตร์เท่านั้น นั่นคือเหตุผลที่นรินทร์ต้องตื่นขึ้นมากลางดึกเสียทุกครั้ง 

“คีภัทรานี่ใครกัน...ฝันถึงหลายรอบแล้วนะ...นางเจ้าองค์ไหนอีก...”

นรินทร์พึมพำกับตนเองพร้อมกับนึกถึงฝันที่พึ่งเกิดขึ้น มันน่าแปลกที่เธอมักจะฝันถึงผู้หญิงคนนี้แทบจะตลอด ทั้งที่เธอเองก็ไม่เคยรู้จักและไม่รู้เรื่องราวว่าเป็นองค์เป็นเจ้าที่ไหน เพราะน้อยมากที่เธอจะเขียนเรื่องในประเทศของตนสักที นานทีปีหนเห็นจะได้ 

อีกด้านหนึ่ง

“อึก!” เลือดสีแดงสดไหลลงจากริมฝีปากของหญิงสาวที่กำลังนั่งสมาธิอยู่ เธอลืมตาขึ้นแววตาดูโกรธแค้นที่ไม่สามารถทำอันตรายอีกหญิงผู้เป็นศัตรูได้ ฝ่ามือเรียวเล็กยกขึ้นมาทาบอกเพราะความรู้สึกจุกเสียดแน่นไม่คลายคล้ายกับโดนท่อนไม้ใหญ่กระทุ้งเข้ากลางอกอย่างไรอย่างนั้น 

“เจ้าพี่เพชรแก้ว...เพียงแค่ช่วยมันถึงกับต้องทำร้ายน้องเทียวรือ” คีภัทราพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวดน้ำเสียงเย็นยะเยือกอย่างเจ็บใจมือยังคงกุมที่อกไม่คลาย

“มีอะไรให้ข้าช่วยรือไม่เจ้าคะ?” นาคีรับใช้อีกคนเอ่ยขึ้นพร้อมกับประคองคีภัทราให้ลุกออกจากตั่งนั่งสลักลายพญานาค  

“มีแน่ มันตรา...อีกมินานดอก มันก็จักมาหาข้าเอง...นางนรินธรา” คีภัทราพูดพร้อมกับหันไปยกยิ้มร้ายให้นางนาคีรับใช้ที่อยู่เคียงข้าง…

รถตู้สีเทากระจกทึบแล่นออกจากเมืองหลวง มุ่งหน้าเข้าสู่หมู่บ้านติดชายทะเลแต่เพราะหมู่บ้านอยู่บนเขาจึงค่อนข้างทุลักทุเลทางขึ้นเขาค่อนข้างคดเคี้ยวในการขับรถขึ้นไป นรินทร์นั่งตัวโงนเงนไปมามองสองข้างทางที่มีแต่ต้นไม้ใบหญ้าหนาทึบ 

ด้านหน้ามีเพียงเส้นทางถนนดินโคลนเล็กๆที่ชาวบ้านสร้างไว้เพื่อสัญจรไปมากับรถคันเล็กๆเท่านั้น หรือทางแค่จักรยานผ่าน ลูกทีมในรถต่างนั่งมองหน้ากันไปมา ความรู้สึกหนักใจและกังวลเริ่มก่อตัวขึ้น

“นรินทร์มึงเป็นอะไรไหม? ไหวหรือเปล่า?” นิลนนท์หันถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าของนรินทร์เริ่มซีดเผือด นรินทร์หันไปส่ายหัวให้นิลนนท์เพื่อให้เขาคลายกังวลถึงแม้ว่าเธอจะเริ่มวิงเวียนเพราะรถโยกเยกไปมาก็ตาม

“ห่วงคนอื่นบ้างก็ดีนะ...มันจะได้ไม่ดูออกนอกหน้า” ภากรณ์ที่โดนเนรเทศให้ไปนั่งอยู่ด้านหลังพูดขึ้นมือก็กอดอกไปพลางปรายตามองนิลนนท์ไปพลางอย่างไม่สบอารมณ์นัก 

นรินทร์ได้ยินดังนั้นจึงหันไปมองภากรณ์อย่างเหนื่อยหน่ายกับการกระทำของเขา หย่าร้างกันไปได้ไม่นานก็จริงแต่มันก็คือหย่าและคนที่ร้องขอหย่าก็คือเขาเอง การที่เขามาทำตัวเหมือนหวงแบบนี้เธอเองก็ไม่ได้รู้สึกดีเท่าไหร่

“แล้วจะตามมาทำไม? ไม่ใช่ว่าต้องไปญี่ปุ่นหรอกเหรอ” นรินทร์อดไม่ได้ที่จะหันไปถามอดีตสามีพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจนักที่เขาติดสอยห้อยตามมาด้วยอย่างไม่มีเหตุผล 

แต่ภากรณ์กลับไม่ได้ตอบ เขาแค่ยักไหล่อมยิ้มแค่นั้นทำเอาคนที่นั่งอยู่บนรถส่ายหน้าอย่างนึกเอือมระอา ใครๆก็มองออกว่าเขาตั้งใจตามนรินทร์มา ทิ้งให้แฟนสาวคนใหม่อย่างพนิตาไปญี่ปุ่นกับทีมเพียงลำพัง ป่านนี้พนิตาคงหวีดร้องอย่างไม่พอใจแน่นอนเชียว

รถตู้ค่อยๆไต่ตามถนนที่ทุรกันดารอย่างยากลำบากคนบนรถนั่งโงนเงนเวียนหัวไปตามๆกัน ใครจะไปคิดว่าหมู่บ้านที่ติดชายทะเลมันจะมีทางเข้าลำบากขนาดนี้ แถมอยู่ห่างจากตัวเมืองไกลมากตั้งอยู่กลางป่าบนภูเขาติดทะเลตะวันออกของประเทศ 

“เฮ้ย!!” เสียงร้องของลุงคนขับรถร้องขึ้นมาเสียงหลงอย่างตกใจ รถที่ขับขึ้นเขาอย่างช้าๆเบรคชะงักทันทีจนคนในรถสะดุ้งหัวเกือบกระแทกเบาะด้านหน้าของแต่ละคน 

“ลุง! ทำไมเบรกแบบนี้เนี่ย?” เทวินหันไปถามพลางขมวดคิ้วแน่นอย่างสงสัย ถ้าเบรคพลาดหรือหักหลบมากกว่านี้รถที่พวกเขาโดยสายอยู่อาจจะตกเหวลงทะเลไปแล้วก็ได้

“งะ...งูครับ งูตัวใหญ่หลายตัวเลยแผ่แม่เบี้ยขวางรถอยู่นี่ครับ!!” ลุงคนขับรถหันมาพูดกับพวกทีมงานที่โดยสารมาด้วยหน้าตาตื่น มือยังคงชี้ไปทางหน้ารถอย่างตื่นตระหนกทุกคนจึงมองทางมือนั้นอย่างนึกสงสัยก่อนจะพากันสะดุ้งตัวโยนเมื่อเห็นภาพตรงหน้าเป็นจริงดังที่ลุงคนขับรถกล่าวมา

งูใหญ่สองตัวสีขาวกับสีดำเหมือนเป็นพญางูแพร่แม่เบี้ยจ้องมองมายังรถตู้ที่พวกเขานั่งอยู่ เหล่างูเล็กงูน้อยก็แผ่แม่เบี้ยพร้อมกับขวางหน้ารถ นิลนนท์จ้องมองดุบรรดางูเหล่านั้นและนรินทร์เองก็เห็นท่าทีของนิลนนท์ก็ขมวดคิ้วอย่างนึกสงสัยไม่น้อย

ถ้าเธอเป็นคนงมงายคงคิดว่านิลบนนท์กำลังคุยอยู่กับงูแน่ๆ นรินทร์ละสายตาจากนิลนนท์เพื่อนในทีมของตนก่อนจะหันไปมองงูเหล่านั้นที่ไม่รู้ทำไมถึงได้เข้ามาขวางหน้ารถของพวกเธอ 

...ขออย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเลยนะ อย่าทำอะไรพวกเราเลยนะ ลูกมาดี...เอ่อ...อย่างมากก็แค่ขอหวยนิดๆหน่อยๆค่ะ... นรินทร์คิดในใจคล้ายกับภาวนากับตัวเองขอให้รอดปลอดภัย บทจะว่ามาดีก็คิดลังเลไปเสียหน่อยเพราะเธอก็คิดหวังขอเลขเด็ดบ้างและคิดว่ามันคงไม่ผิดศีลเท่าไหร่นัก

งูที่ใหญ่เกือบเท่าคันรถมันน่าแปลกและน่ากลัวมากสำหรับมนุษย์ มันคืองูจริงๆไม่ใช่ในฝันที่จะพูดคุยกันได้รู้เรื่อง แต่ภาพตรงหน้ายิ่งทำให้นรินทร์ถึงกับเบิกตากว้าง งูทั้งหลายแม้จะแผ่แม่เบี้ยแต่กลับผงกหัวลงก่อนจะเงยหน้ามองยังรถอีกครั้ง แล้วค่อยเลื้อยกลับสู่ป่าข้างทางหายไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นิลนนท์นั่งอยู่ข้างๆนรินทร์หันไปมองนรินทร์ก่อนจะยิ้มบางๆ แล้วพูดขึ้น

“เหมือนกับว่า...มันทำความเคารพมึงเลยนะ...นรินทร์”