๓.๒ อดีตนานนับพันปี

    “ขอประทานอภัยที่กระหม่อมต้องกล่าวความเช่นนี้...กระหม่อมมีชายาที่เจ้าเมืองต่างๆ การประทานให้หลังออกรบมีชัยกลับมา มิมีนางใดที่ข้ากระหม่อมพึงใจรักแม้แต่นางเดียว กระหม่อมขอสาบานว่า...มิได้ล่วงเกินชายานางใดแม้แต่ปลายเส้นผม มิได้ผูกเวรผูกกรรมต่อกันแล้วพระเจ้าข้า”

            “ถ้าเช่นนั้น...เจ้าพี่เพชรจักพึงใจในตัวน้องรือเพคะ?”

            “ยามแลเห็นน้องคราแรก จากที่คิดว่าดวงใจนี้กลายเป็นหิน ก็กลับหลงรักน้องอย่างมิอาจหักใจ”

            “ชายใดเข้ามามักจักกล่าววาจาหวานหู ใจแท้จักเป็นจริงดั่งปากว่ารือมิรู้ได้”

            “ขอน้องนางจงอย่าเปรียบเทียบพี่กับชายใด พี่หลงรักน้องยาใจแม่นมั่นมิผันแปร”

            เจ้าเพชรแก้วตอบโต้นรินธราด้วยสายตาที่ไม่หลบเลี่ยงอย่างมาดมั่น แต่หญิงสาวกลับก้มหน้าลอบมองเจ้าเพชรแก้วอย่างขวยเขิน องค์มุจรินท์เห็นเช่นนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่นิมิตเห็น ทั้งสองคนคือคู่แท้กันมาตั้งแต่กี่ภพชาติมีเพียงเจ้าปู่เท่านั้นที่หยั่งรู้เห็นในชะตารักของคนทั้งคู่ 

            งานอภิเษกสมรสของเจ้าเมืองบูรพา พญาเพชรแก้วจันทรานาคราชและพระนางนรินธรานาคีหลานขององค์สัตตพญามุจรินท์นาคราชก็ถูกจัดขึ้นเจ็ดวันเจ็ดคืนกึกก้องเกรียงไกรดั่งที่เจ้าเพชรแก้วได้กล่าวไว้อย่างสมเกียรติ การอภิเษกของเจ้าเมืองบาดาลเชื้อสายกษัตริย์นาคาล่วงรู้ไปไกลถึงสามภพสามภูมิ ก่อนที่นรินธราจะย้ายเข้าสู่วังบูรพาบาดาลของผู้เป็นสวามี 

การเชิดหน้าชูตาพระมเหสีทำให้นางนาคีที่มีใจรักองค์เพชรแก้วนั้นไม่พอใจ นางคีภัทรานาคนั้นเฝ้าตามหวงแหนองค์เพชรแก้วอยู่ไม่เคยห่าง พยายามที่จะเป็นนางในดวงใจของนาคานักรบผู้ยิ่งใหญ่องค์นี้มาตลอด แต่กลับถูกชิงตัดหน้าไปเสีย มิหนำซ้ำดูทีองค์เพชรแก้วจะมอบจิตมอบใจให้มเหสีผู้นี้ไปเสียหมด ความริษยาพยาบาทก่อเกิดขึ้นมาในใจของคีภัทราอย่างมิยอมหักห้ามใจตน        

นรินธรายังคงชอบกลิ่นดอกไม้และเล่นน้ำลำธารเหมือนเช่นเคย หลังจัดงานมงคลจบเสร็จก็ออกมาเดินเล่นให้เย็นใจสวนนอกวังตามวิสัย หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกและเดินชื่นชมดอมดมดอกไม้หอมในสวน

            “เพียงว่าเป็นหลานองค์สัตตพญามุจรินท์ จึงได้จัดงานเอริกเริกเกรียงไกร หาใช่เจ้าพี่เพชรพึงใจรักเจ้าไม่ อย่าได้ใจไปเสีย”

            เสียงเล็กแหลมของหญิงสาวดังมาจากด้านหลัง นรินธราหันไปมองตามเสียงนั้นพร้อมรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะตั้งสีหน้าสงสัยว่าหญิงสาวตรงหน้าคือผู้ใด หญิงสาวในชุดสีน้ำตาลแก่พร้อมเครื่องประดับบ่งบอกว่าเธอคือนาคีเช่นเดียวกันเดินเข้ามาหาหญิงสาวในชุดสีขาวเครื่องประดับทองและมงกุฎสูงใหญ่ทรงขอมบ่งบอกถึงชั้นวรรณะชัดเจน

            “เป็นเมียเอกเมียหลวงที่ถูกแต่งตั้งเป็นมเหสีเทียวหลังข้า มิต้องเคารพข้าดอกรือ” 

            “บังอาจนัก!! เจ้าแม่นางเป็นถึงเจ้าฟ้าน้อยเชื้อสายกษัตริย์ จักให้เคารพเจ้ารือ!”

            “มิเป็นไรหรอกธารา…ข้ามิใคร่รู้ว่าเจ้าพี่ยังมีชายาอีกองค์ เจ้าพี่กล่าวว่ามิได้ผูกเวรผูกกรรมกับผู้ใด…” นรินธราทำหน้าฉงนสงสัย หากจำมิผิดเพี้ยนองค์เพชรแก้วสวามีตนนั้นได้บอกกับเจ้าปู่มุจรินทร์ว่าเลิกลากับชายาที่หลายเมืองประทานให้ มิได้บอกว่ายังมีชายาอีกคนที่หลงเหลืออยู่ในวังแห่งนี้ ทั้งที่เอื้อนเอ่ยคำหวานว่ามีเพียงนางและรักนางเพียงผู้เดียว นรินธรารู้สึกราวกับโดนโป้ปดจนสีหน้าไม่สู้ดีนัก

            “เจ้าแม่นาง...” ธาราเห็นดังนั้นก็อดที่จะเป็นห่วงเจ้าแม่นางของตนมิได้ แค่เห็นสีหน้าเจ้าแม่ก็รู้สึกเจ็บปวดใจแทนเสียแล้ว

            “ท่านคือผู้ใดรือ ข้าจักได้รู้ไว้”

            นาคาหนุ่มที่ตามนรินธรามาคอยคุ้มกันทำสีหน้าไม่พอใจนัก ไม่ว่าจะเป็นนาคีบารมีสูงส่งแค่ไหนก็ไม่อาจเทียบเทียมเชื้อสายกษัตริย์อย่างเจ้าแม่นางนรินธราของเขาได้ แต่นรินธรากลับมีจิตใจเมตตาโอบอ้อมอารีถึงได้ยอมแต่โดยดี นางนาคีที่คอยรับใช้นรินธราเองก็รู้สึกไม่พอใจนัก แต่กลับทำอะไรไม่ได้

            “ข้าคือมเหสีแห่งองค์พญาเพชรแก้วผู้มาก่อนเจ้า”

            “เป็นเช่นนั้นดอกรือ...ข้าขอเคารพเจ้าพี่คีภัทรา…”

            “เจ้าแม่นาง...”

            นาคีบริวารรีบจับแขนของนรินธราพร้อมส่ายหน้าไปมาเพื่อห้ามไม่ให้โค้งคำนับนาคีตนนี้ แต่นรินธรากลับยิ้มตอบพร้อมกับจับที่มือของนาคีบริวารตนนั้นแล้วโค้งคำนับอย่างอ่อนน้อม คีภรัทรามองดูหญิงสาวตรงหน้าพร้อมเผยรอยยิ้มอย่างผู้มีชัย บริวารของคีภัทราต่างก็หัวเราะเยาะเย้ยนรินธราที่ตอนนี้นางทำสีหน้าเศร้าสลดเมื่อได้ยินอย่างนั้น แต่ถึงอย่างไรนรินธราก็ได้ตกแต่งมงคลสมรสกับองค์เพชรแก้วแล้วก็จำต้องยอม…

            “ข้าขอสาบาน...มันผู้ใดดูหมิ่นเจ้าแม่นางอีกครา ข้าจักจัดการเด็ดหัวมันเสีย...ไม่ว่ามันผู้นั้นจักเป็นผู้สูงส่งเพียงใดก็ตาม”

            ธารานาคาบริวารของนรินธราเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองกวาดสายตาไปยังบริวารและคีภัทราด้วยสายตาดุดัน จนบริวารทั้งหลายถึงกับเงียบกริบอย่างหวั่นเกรง เพราะถึงยังไงธารานาคาก็เป็นพญานาคานักรบ จะเทียบพลังและบารมีคงไม่ได้แน่ๆ มีเพียงคีภัทราเท่านั้นที่ไม่รู้สึกยำเกรงแถมยังทำหน้าทำตาเหยียดหยามนาคาหนุ่ม 

            “มงกุฎเจ้าช่างสวยงามยิ่งนัก ข้าชักใคร่จักได้มันมาเสียแล้ว”

            “ข้าว่าเรื่องนี้....”

            ไม่ทันที่นรินธราจะได้กล่าวห้ามคำใดจบ คีภัทราก็อาจหาญเอื้อมมือขึ้นไปบนศีรษะของนรินธราอย่างถือวิสาสะและไม่ยำเกรงใดๆ ซ้ำยังทำหน้าระรื่นเหมือนจะได้รับชัยชนะอีกครั้ง มือของคีภัทราไม่ทันได้เอื้อมถึงมงกุฎนั้นก็มีเสียงเข้มดุดันคำรามขึ้นมาเสียก่อน จนเจ้าหล่อนสะดุ้ง

            “หยุดประเดี๋ยวนี้!! คีภัทรา!!”