๖.๑ ถึงเวลา

“ไปกันใหญ่แล้วมึง เห็นกูเป็นพระถังซัมจั๋งเหรอถึงได้คิดว่ามันเคารพกูน่ะ” นรินทร์พูดตอบนิลนนท์ด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริงอย่างยิ้มๆ ก่อนจะหันมาส่ายหน้าไปมากับสิ่งที่นิลนนท์พูด 

“แต่กูเชื่ออย่างนั้นนะ...” นิลนนท์ตอบพร้อมกับรอยยิ้มขี้เล่น นรินทร์จึงหัวเราะออกมาเบาๆ คิดว่านิลนนท์คงพูดหยอกล้อต่อมุขเธอเล่น เธอจึงไม่ได้ตอบอะไรออกไปก่อนจะมีเพื่อนรุ่นน้องในทีมจะกล่าวเสริม

“พี่นิลนนท์พูดเหมือนกับอ่านใจงูได้อย่างนั้นแหละ” มินตราที่นั่งติดกระจกรถข้างๆนิลนนท์พูดขึ้นแล้วมองนิลนนท์อย่างสงสัย เพราะเธอก็เห็นเขาจ้องมองงูเหมือนกับกำลังคุยกับมันอย่างไรอย่างนั้น 

“มินตรา มึงเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ...สาวคลั่งเทคโนโลยีอย่างมึงเนี่ยนะ” เทวินที่นั่งอยู่ข้างหลังกับภากรณ์พูดขึ้นและมองมินตราอย่างไม่อยากเชื่อ คนอื่นๆก็มองเทวินก่อนจะหันกลับมามองมินตราเช่นกัน

“เปรียบเปรยจ้ะ เขาเรียกว่าเรียกว่าเปรียบเปรย” มินตราตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก

“อาจจะคุยรู้เรื่องก็ได้ พวกอสรพิษ…เลี้ยงไม่เชื่องอยู่แล้ว…พวกมันชอบสุ่มเงียบแล้วค่อยแอบฉกเหยื่อที่จ้องไว้ซะด้วยสิ...”

ภากรณ์ที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้นเขาตั้งใจจะจิกกัดนิลนนท์ ทุกคนต่างหันไปมองภากรณ์อย่างไม่สบอารมณ์นักและทุกคนก็ต่างสงสัยว่าเขาตามนรินทร์มาทำไมที่นี่ อีกอย่างใครจะชอบนรินทร์หรือมาจีบเธอก็ไม่ผิดเสียหน่อย เพราะเธอนั้นเซ็นใบหย่าเรียบร้อยแล้วเท่ากับว่าเป็นหม้ายเนื้อหอม

“งูไปหมดแล้วครับ…ผมนี่ตกใจแทบแย่”

ลุงคนขับรถร้องบอกคนในรถอย่างนึกโล่งอกก่อนจะเช็ดเหงื่อในมือกับกางเกงยีนส์เกิดมาเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นงูตัวใหญ่ขนาดนี้หากว่าไม่ได้อยู่บนรถเขาคงจะทำอะไรไม่ถูก นรินทร์เองก็รู้สึกไม่ต่างจากลุงคนขับรถเธอเห็นด้วยในใจแต่ไม่แสดงออกเพราะไม่อยากให้คนในทีมใจเสีย

“งั้นเราก็ไปกันต่อเถอะค่ะ” 

หนทางยังอีกยาวไกลกว่าจะถึงที่หมายนรินทร์ตัดบทเพื่อให้ถึงที่หมายก่อนมืดค่ำ ลุงคนขับทำใจแข็งจับพวงมาลัยไปต่อพลางสายตามองสอดส่องสองข้างทางอย่างระแวดระวัง กลัวจะเจออย่างเมื่อครู่ที่ทำเอาใจหายใจคว่ำไปเสียหมด

ไม่เกินอึดใจรถตู้กระจกทึบก็แล่นเข้ามาในเขตของหมู่บ้านบูรบุรี หมู่บ้านที่ตั้งอยู่หลังภูเขาลูกหนึ่งของภาคตะวันออก เส้นทางเข้าคดเคี้ยวลำบากยากเข็ญจนไม่คิดว่ารถยนต์จะเข้ามาได้ เพราะเหตุนี้หมู่บ้านนี้จึงถูลืมเลือนราวกับว่าไม่มีอยู่ในแผนที่ประเทศไทยและเป็นหมู่บ้านที่ความเจริญเข้าไม่ถึงแม้ว่าโลกภายนอกจะพัฒนาไปไกลแค่ไหนก็ตาม 

รถตู้แล่นเข้ามาจอดหน้าที่ว่าการผู้ใหญ่บ้านสถานที่สำคัญของชุมชนที่คอยคุมกฏระเบียบของคนในหมู่บ้านเพื่อให้อยู่ร่วมกันได้อย่างสันติสุข 

ทีมนิตยสารของสำนักพิมพ์ชื่อดังลงจากรถมาทักทายผู้ใหญ่บ้านที่ยืนรอต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ใส่แค่โสร่งพันรอบเอว ด้านบนถอดเสื้อพาดผ้าขาม้าบนบ่าเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยสักราวกับชายยุคโบราณยกมือรับไหว้พวกเธอ

แม้แต่ภรรยาของผู้ใหญ่บ้านก็ดูสวยสง่าในชุดผ้าซิ่นแบบพื้นบ้านเสื้อคอจีนสีขาวพอดีตัวแขนสามส่วนส่งเสริมให้บุคลิกของเธอดูมีราศีกว่าชาวบ้านทั่วไป หน้าตายังดูสะสวยอายุอานามของเธอคงจะห่างกับผู้ใหญ่บ้านหลายปี

“สวัสดีพวกคนเมือง นึกว่าจะพากันมาไม่ถูกเสียแล้ว” 

ผู้ใหญ่บ้านเอ่ยทักทายขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันหน้าไปมองนรินทร์นิ่งค้างไปชั่วขณะแล้วพยักหน้ากลมใหญ่นั้น  ไม่ต่างจากภรรยาของผู้ใหญ่บ้านที่เธอเองก็กำลังจ้องมองนรินทร์อย่างไม่ละสายตามาได้พักใหญ่

“เกือบจะมาไม่ถึงแล้วผู้ใหญ่ ระหว่างทางมีงูตัวเบ่อเร่อขวางรถเอาไว้ ใจผมนี่ตกไปถึงตาตุ่มเลยเชียว” คนขับรถอดไม่ได้ที่พูดถึงเรื่องที่น่าระทึกใจยังจำได้ติดตาอยู่เลย รีบฟ้องผู้ใหญ่บ้านทันที

“งั้นรึ? …บ้านป่าเมืองเถื่อนก็เป็นอย่างนี้แหละ เอาล่ะ…ข้าเตรียมบ้านไว้ให้แล้ว เดี๋ยวแม่สายเมียข้าจะนำทางไป” 

ผู้ใหญ่บ้านพูดแค่นั้นก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ภรรยาที่ยืนอยู่ข้างกาย แม่สายภรรยาผู้ใหญ่ก็พยักหน้าก่อนจะเดินนำทางเหล่าคณะทีมของนรินทร์ไปด้านหลังบ้านของผู้ใหญ่บ้าน แอบเดินชะลอคอยให้หญิงสาวที่เจ้าหล่อนได้จ้องมองไว้เดินตามมาได้ทันก่อนจะเอียงหน้าไปถามชื่อแส้บ้านเกิดเมืองนอน

“คุณมาจากที่ไหนเหรอ?” แม่สายเอ่ยถามนรินทร์ที่เดินอยู่ข้างหลังเธอเพียงเล็กน้อยใกล้ๆ

“กรุงเทพค่ะ…”

“ไม่ใช่ ข้าหมายถึงบ้านเกิด”

“อ๋อ…เป็นคนทางเหนือค่ะ นครพล...เมืองแพรก”

“จริงรึนี่…ไม่น่าเชื่อ”