บทที่  50 หลงลูก

บทที่ 50 หลงลูก

สองวันต่อมา

โอโซนอุ้มลูกน้อยก้าวลงจากรถในช่วงบ่ายของวันหลังจากที่หมอให้กลับบ้านได้แล้ว ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาป้องใบหน้าลูกน้องขณะที่เดินเข้ามาในบ้านเพราะกลัวแสงแดดแยงตาลูก

"คนสวยมาถึงบ้านแล้วค่ะ.." โอโซนพูดเสียงหวานก่อนจะวางลูกน้อยลงในเปลไฟฟ้าแล้วเดินออกไปรับกาเนสที่เดินตามหลังมา

"ไม่เป็นไรค่ะ โชนไปดูลูกเถอะ"

"ลูกยังไม่ตื่นเลย ว่าแต่หิวไหม" โอโซนหอมขมับแฟนสาวด้วยความรักที่มีให้กาเนส เขาพาเธอมานั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นภายในบ้านเธอเองพลางเลิกคิ้วขอคำตอบ

"หิวค่ะแต่รู้สึกว่าตัวเล็กจะหิวมากกว่า" โอโซนเอี้ยวหน้ากลับไปมองลูกน้อยที่กำลังเบ้ปากร้องไห้ ด้วยความเร็วเขาจึงรีบเดินไปอุ้มโซมีขึ้นมาแนบอกแล้วพามาหากาเนส เธอยิ้มหวานด้วยความรู้สึกดี "เก่งมากเลยคุณพ่อ"

"ฮึฮึ..เธอก็เก่งเหมือนกันนั่นแหละ คุณแม่ขาเปิดเต้ารอหนูเลยค่ะ.." โอโซนส่งตัวลูกให้กาเนสแล้วก้มลงไปหอมศีรษะทุยเล็กเบา ๆ จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมาหอมหน้าผากแฟนสาวแล้วเดินออกไปทำกับข้าวให้เธอด้วยเมนูง่าย ๆ เรียกน้ำนมตามที่ดูมาจากยูทูบ

"ว้าว..หอมมากเลย ทำอะไรให้กินเนี่ย" กาเนสถามอย่างยิ้ม ๆ พลางตักน้ำซุปขึ้นมาดมใกล้ ๆ แล้วตักใส่ปา