บทที่ 57 แกล้ง

บทที่ 57 แกล้ง

หลังจากกินข้าวเสร็จโอโซนกับกาเนสก็พาลูกสาวตัวน้อยกลับบ้าน โซมีงอแงร้องไห้ไม่หยุดแม้ว่าโอโซนป้อนนมเธอแล้วก็ตาม

"เป็นอะไรลูก ไม่สบายเหรอ" ผู้เป็นพ่อรู้สึกเป็นกังวลใจอย่างมากที่เห็นลูกงอแง หัวใจเขากระตุกวูบเมื่อโซมีร้องออกมาอีกครั้ง เธอกรีดร้องราวกับเจ็บปวด กาเนสที่เห็นท่าไม่ดีก็หน้าเสีย

"พาลูกไปหาหมอดีไหมโชน เนสกลัวลูกเป็นอันตราย"

"ดี ไปหาหมอกันเถอะ" โอโซนเองก็คิดแบบเดียวกับกาเนส พวกเขาไม่รอช้าที่จะพาโซมีไปหาหมอ และโอโซนก็โทรหาเพื่อนด้วยเพราะพวกเขายังไม่ได้กลับบ้าน อยู่ดื่มต่อที่บ้านบดินทร์ พอรู้ว่าหลานสาวร้องไห้เหมือนไม่สบายก็รีบไปหาโอโซนที่โรงพยาบาลทันที

"น้องโซมีเป็นอะไรเหรอคะพี่โชนพี่เนส" แป้งปั้นรีบวิ่งเข้ามาถามกาเนสกับโอโซนที่รออยู่ด้านนอก หมอและพยาบาลพาโซมีไปตรวจ

"ไม่รู้เหมือนกัน พี่ไม่รู้ว่าโซมีเป็นอะไร เธอร้องไห้ออกมาไม่หยุดและ..พี่กลัว" น้ำเสียงและท่าทางโอโซนเหมือนคนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

"ไม่เป็นไรหรอกมึง โซมีอยู่กับหมอแล้ว" บดินทร์กอดคอโอโซนไว้และหันมาตบบ่ากาเนสเบา ๆ ปกป้องกับธันวาก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของบดินทร์ ขุนเขาก็ด้วยก่อนที่พวกเขาจะเดินไปรอที่ห้อ