บทที่ 60 มีเจ้าของ

บทที่ 60 มีเจ้าของ

บรรยากาศภายในรถถูกปกคลุมด้วยความเงียบ โอโซนนั่งเงียบตั้งแต่ออกมาจากห้างสรรพสินค้าและไม่มองหน้ากาเนส เธอเข้าใจแหละว่าเขาคงโกรธและโมโหอธิป

"เราต้องคุยกัน" กาเนสเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบภายในรถแต่กลับไม่ได้รับความสนใจจากโอโซนเลยแม้แต่นิด "จะเงียบต่ออีกนานไหม"

"เงียบ เพราะยังไม่พร้อมจะคุยกับใคร" เขาบอกเธอเสียงเรียบแล้วหันไปมองทางอื่น กาเนสพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่พยายามเป็นน้ำที่เย็นเฉียบเพราะไม่อยากทะเลาะกันกับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องแบบนี้

"ฉันเข้าใจแกนะว่ายังโกรธแค้นพี่อัคอยู่ แต่แกลืมไปหรือเปล่าว่าเราสองคนน่ะเป็นอะไรกัน แล้วโซมีคือลูกเรานะ รู้ว่าหึงหวงแต่แกจะเล่นเงียบไม่พูดไม่จาแบบนี้มันน่าอึดอัดเข้าใจไหม"

"…"

"เด็กน้อย!" กาเนสเหลือบตามองเพราะรู้สึกหงุดหงิดที่โอโซนเงียบใส่แบบนี้ "ไม่พูดก็อย่ามาพูดด้วยนะ" เมื่อถึงบ้านแล้วเธอก็อุ้มโซมีลงจากรถขณะที่โอโซนเดินตามหลังมาติด ๆ เขาเปิดประตูให้กาเนสแล้วแทรกตัวเข้ามาในห้องนอน "ยังไง" เธอถามเพราะอึดอัดใจ

"ก็ไม่ยังไง แต่อารมณ์เสียนิดหน่อย"

"แล้วมาเงียบใส่กันเนี่ยนะ มันใช่เรื่องไหม"

"ก็ตอนนั้นมันหงุดหงิดอยู่ ไม่อยากพูดอะไรออกไป