ตอนที่ 13 เรารักกันมาก 5

“หยางเอ๋อร์ปล่อยเวยเอ๋อร์ก่อนดีหรือไม่” ซินหรูรีบเตือนสติบุตรชายเมื่อเห็นว่าหลิงเวยคล้ายจมเข้าไปในแผงอกจนจะสิงเข้าไปในร่างกันอย่างนั้น

ฟงชินหยางจึงหรี่ตามองนางในอ้อมแขนพร้อมกระซิบกระซาบเสียงลอดไรฟัน “กลับไปรอข้าที่เรือน” 

“ไม่เอา” หลิงเวยยังคงมีจุดยืน นางเข้มแข็งมากในเรื่องนี้

ชายหนุ่มยิ่งนึกเข่นเขี้ยว เขาพอจะดูออกว่านางต้องการทำมารยาใส่คนในครอบครัวของเขา ฮึ! ไม่มีทาง

“ไม่กลับใช่หรือไม่”

หลิงเวยพยักหน้าน้อยๆ พยายามมองสู้สายตามืดดำของเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ    

“เช่นนั้นก็อยู่กับข้า ห้ามห่าง นี่คือคำสั่ง!”

“...”

จบคำจึงยอมปล่อยหลิงเวยออกจากอ้อมแขนแต่ยังคงปรายสายตาคมดุเข้าฟาดฟันตรึงนางเอาไว้แน่น

“นี่ก็ใกล้มื้อเย็นแล้ว แม่ขอตัวไปดูในโรงครัวเสียหน่อย” ซินหรูเอ่ยขึ้นพลางหมุนตัวเดินไปกับฟงซือหลางสามีของตน

หลิงเวยเห็นอย่างนั้นจึงทำท่าจะผละไปเพื่อเดินตามหลังแม่สามีแต่กลับถูกฝ่ามือใหญ่หนาโอบจับกระชับเอวเอาไว้แน่น

ฟงลี่หลินได้แต่มองพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ตาปริบๆ ในขณะที่ฟงจินหมิงนึกอิจฉาขึ้นทุกที

“พวกเจ้าอยู่ทานมื้อเย็นก่อนกลับแล้วกัน” ฟงซือหลางเอ่ยมาทางเหล่าลูกน้องทหารนอกศาลาก่อนเดินจากไปกับฮูหยิน ของตนพาเอาอาซิ่นและอาตู้แทบโบยบิน

อวี้ถิงรีบเรียกวิญญาณของตนให้กลับเข้าร่างพลางยืนจ้องนิ่งที่คู่รักในศาลา “ท่านแม่ทัพของข้า” นางเอ่ยเสียงเบาลอดไรฟันพร้อมกับถลาร่างออกมาจากกลุ่มทำเอาซือซือและอี้ผิงต้องรีบจับตรึงเอาไว้แน่น

“ใจเย็นอวี้ถิง” สหายสาวทั้งสองกระซิบกระซาบเสียงดุทั้งจับแขนทั้งจับขาของสหายผู้คลั่งรักเอาไว้มั่น

ใครกันบอกว่าท่านแม่ทัพมิได้รักภรรยา แล้วที่เห็นนี่คืออันใด?

ฟงชินหยางยืนมองเหล่าลูกน้องของตนด้วยมาดองอาจทรงอำนาจเฉกเช่นปกติ เขากวาดสายตาคมกริบมองนายทหารตรงหน้าทีละคนตามวิสัยเช่นเดียวกับยามฝึกทหารในค่ายเฉกเช่นเหมือนดังเคย แต่แล้วสายตาคมเข้มพลันต้องชะงักเมื่อมองเห็นสตรีนางหนึ่ง

สตรีผู้ถูกสายตาคมกล้าของท่านแม่ทัพจับจ้องนิ่งคือ อวี้ถิงนั่นเอง นางถึงกับจ้องตอบสบสายตาคมนั่นอย่างตื่นตะลึงดวงตาพลันสาดประกายวิบวาบทอแสงเจิดจ้า

สองชายหญิงหนึ่งในศาลากับหนึ่งนอกศาลายืนสบตากันนิ่งนานอยู่อย่างนั้น

หลิงเวยสังเกตได้ในฉับพลันนางจึงยืนนิ่งยิ่งกว่าเดิม

ไม่แน่ว่าสตรีนางนั้นอาจจะเป็นคนรักของเขา เช่นนั้นนางควรทำอย่างไร หญิงสาวคิดอย่างนั้นพลางมองคนข้างกายอย่างตกตะลึงระคนหวั่นไหวบางเบา

“พวกเจ้าเดินไปรอข้าที่ห้องทำงาน” ฟงชินหยางเอ่ยเสียงราบเรียบด้วยมาดเรียบนิ่งไปทางเหล่าลูกน้องทหารแต่ยังคงจ้องค้างอยู่ที่สตรีนางหนึ่งไม่วางตา

เหล่าลูกน้องทหารพากันเดินไปยังทิศทางห้องทำงานของแม่ทัพฟงอย่างรู้ตำแหน่งภายในจวน ในขณะที่อวี้ถิงยังคงจ้องมองสบสายตากับฟงชินหยางด้วยสายตานุ่มลึกทอประกาย

นางมีแผนการที่เข้ามายังจวนแห่งนี้ นางคิดจะชักชวนท่านแม่ทัพดื่มสุราในเย็นย่ำแล้วหาโอกาสเหมาะๆ ยั่วยวนเขา ใกล้ชิดเขา แตะเนื้อต้องตัวกับเขาต่อหน้าภรรยาและต่อหน้าทุกคนในครอบครัวของเขา

นางจะให้ทุกคนได้เห็นในสิ่งที่นางต้องการให้ทุกคนเห็น นางจะให้ภรรยาของเขาเข้าใจผิดจนต้องช้ำใจตรอมตรมและเขาจักต้องรับผิดชอบนางให้นางได้เข้าจวน

นางจะเริ่มต้นด้วยการเป็นอนุและต่อไปก็เป็นเมียหนึ่งเดียว หึหึ!     

อวี้ถิงคิดการได้อย่างนั้นจึงไม่มีรีรอ

นางรีบส่งยิ้มตอบกลับให้ฟงชินหยางอย่างมีความหมายเผยความนัยรักใคร่มากมายแล้วปรายสายตามองสตรีข้างกายของเขาอย่างเย้ยหยันซ่อนเล่ห์พาเอาหลิงเวยถึงกับใจกระตุกวูบวาบร้อนผะผ่าวแปลกประหลาดอยู่ในอก     

ฟงชินหยางยืนจ้องมองอวี้ถิงที่กำลังเดินไปกับเหล่าทหารด้วยสายตาคมปลาบยากเข้าใจ เขายังคงจ้องนิ่งมองตามอวี้ถิง อยู่อย่างนั้น

หลิงเวยได้แต่ยืนมองเขาด้วยความรู้สึกขมลึกอยู่ในลำคอ

“เจ้ากลับไปรอข้าที่เรือน...” ชายหนุ่มผู้เป็นสามีเอ่ยสั่งการหญิงสาวผู้เป็นภรรยาข้างกายเสียงเย็นก่อนจะพาเรือนร่างสูงใหญ่เดินออกจากศาลาตามกลุ่มลูกน้องของตนไป เขาเดินตามสตรีนางนั้นไป

ครานี้หลิงเวยไม่กล้าปฏิเสธ นางกำลังรู้สึกกลัวบางสิ่ง นางยังไม่พร้อมเดินออกจากจวนแสนสุขแห่งนี้ไป นางไม่อยากกลับเข้าจวนตระกูลหลิง  

หญิงสาวคิดแบบนั้นอย่างคนหมดแสงแห่งชีวิตพลางเดินคอตกไปตามทางหินอ่อนระหว่างศาลาริมสระบัวกับเรือนหอของตนที่ผ่านพ้นแค่เพียงข้ามคืน