ตอนที่สาม ห้องเก็บสมบัติ2

ข่งเจียวจิ้นเอาใจสาวคนรักอย่างออกนอกหน้าจนเถาหลี่น่าแอบนึกเสียดาย

หากนางได้เป็นคนรักของเขาจริงๆคงได้รับการเอาใจอย่างดีจนล่องลอย

แต่นั่นย่อมเป็นเพียงฝัน และนางต้องตื่นโดยเร็ว

ลลินาซึ่งเคยถูกล่อลวงด้วยฝันหวานมาหลายครารีบปลุกปลอบตนเอง

            ภาพวาดถูกส่งออกไปให้คนขององค์กรอย่างเรียบร้อยทำให้เถาหลี่น่าโล่งอกและพรั่งพรูลมหายใจออกมาอย่างเบาใจ

            จากนั้นสาวน้อยจึงชวนชายหนุ่มเดินเลือกชมข้าวของอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะมีตัวละครซึ่งเตี๊ยมกันมาอย่างดีแล้วที่ร้านแพรพรรณเข้ามาร่วมแสดงบทบาท

            “หลี่น่า หลานหายไปที่ใดมา พวกเราตามหาเจ้าแทบพลิกแผ่นดิน แล้วท่านพ่อของเจ้าเล่า อยู่ที่ใด”

            “ท่านอาหญิง ฮือๆๆๆ” เถาหลี่น่าสวมบทบาทสาวน้อยผู้พบเจอญาติสนิทอย่างแนบเนียน

            สาวใหญ่ผู้ซึ่งอ้างว่าคืออาสาวของเถาหลี่น่า และเป็นน้องสาวซึ่งบิดาของนางต้องการเดินทางมาหาจนถูกปล้นชิงตามคำบอกเล่าของสาวน้อยในวันที่พบกับข่งเจียวจิ้น กอดรัดกับหลานสาวอย่างโศกเศร้าเมื่อได้รับรู้ว่าพี่ชายถูกโจรฆ่าตายแล้ว

            “ข้าคงต้องขอตัวหลานสาวไปอยู่ด้วย นางเป็นหญิงสาวตัวคนเดียวจะให้เร่ร่อนพักอาศัยในจวนผู้อื่นได้อย่างไร” สาวใหญ่เอ่ยเสียงแข็งเมื่อได้รับรู้ว่าหลานสาวพักในจวนของชายหนุ่มเพียงลำพัง

            “ข้าขอตัวไปกับอาหญิงก่อน อีกสองวันจะแวะไปหาพี่เจียวจิ้นที่จวนนะเจ้าคะ” เถาหลี่น่ารีบเดินเข้าไปบอกเมื่อเห็นสีหน้าย่ำแย่ของชายหนุ่มซึ่งต้องโดนพรากจากสาวคนรักอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

            ข่งเจียวจิ้นจำต้องปล่อยมือจากสาวน้อยโดยมองดูนางถูกจูงหายไปในฝูงชนอย่างเหม่อลอย

            เขารอคอยอยู่หลายวันแต่ไม่เห็นสาวน้อยในห้วงคำนึงมาหาจึงเริ่มออกตามอย่างบ้าคลั่งและเพิ่งให้เจ้าหน้าที่ออกตรวจสอบการปล้นชิงตามคำบอกเล่าของสาวน้อย

            กว่าจะได้รับรู้ว่าไม่มีการปล้นชิงอย่างที่เถาหลี่น่าบอกออกมา และผู้คนในตลาดล้วนไม่รู้จักสาวใหญ่นางนั้น อีกทั้งไม่มีหญิงสาวสกุลเถาแต่งมาอยู่ในเมืองนี้สักคน ข่งเจียวจิ้นก็ย่ำจนรองเท้าสึกอยู่เกือบครึ่งเดือน

            เขาจัดการตรวจสอบข้าวของในจวนอย่างหนัก กว่าจะเอะใจเข้าไปตรวจหาในห้องเก็บสมบัติและพบว่ามีเพียงภาพวาดเก่าแก่หายไปภาพหนึ่งกับทองสองก้อนเท่านั้น

            เด็กหนุ่มแทบไม่อยากเชื่อว่าสาวน้อยถึงกับยอมพลีดอกไม้แรกแย้มให้เขาได้เชยชมแลกกับภาพวาดเก่าๆเพียงภาพเดียว

            ทันทีที่ท่านราชครูผู้บิดารู้เข้าจึงเอะอะต่อว่าบุตรชายพร้อมลงโทษเขาอย่างโกรธเคือง

            “ยังดีที่นางเพียงขโมยภาพวาด หากนางพาคนบุกเข้ามาปล้นทั้งจวนพวกเราคงต้องเหลือเพียงเสื้อผ้าไปนอนข้างถนนแล้ว”