Novels by วันว่างว่างของหญิงใหญ่

ข่งเจียวจิ้นเอาใจสาวคนรักอย่างออกนอกหน้าจนเถาหลี่น่าแอบนึกเสียดายหากนางได้เป็นคนรักของเขาจริงๆคงได้รับการเอาใจอย่างดีจนล่องลอย แต่นั่นย่อมเป็นเพียงฝัน และนางต้องตื่นโดยเร็ว ลลินาซึ่งเคยถูกล่อลวงด้วยฝันหวานมาหลายครารีบปลุกปลอบตนเอง ภาพวาดถูกส่งออกไปให้คนขององค์กรอย่างเรียบร้อยทำให้เถาหลี่น่าโล่งอกและพรั่งพรูลมหายใจออกมาอย่างเบาใจ จากนั้นสาวน้อยจึงชวนชายหนุ่มเดินเลือกชมข้าวของอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะมีตัวละครซึ่งเตี๊ยมกันมาอย่างดีแล้วที่ร้านแพรพรรณเข้ามาร่วมแสดงบทบาท “หลี่น่า หลานหายไปที่ใดมา พวกเราตามหาเจ้าแทบพลิกแผ่นดิน แล้วท่านพ่อของเจ้าเล่า อยู่ที่ใด” “ท่านอาหญิง ฮือๆๆๆ” เถาหลี่น่าสวมบทบาทสาวน้อยผู้พบเจอญาติสนิทอย่างแนบเนียน สาวใหญ่ผู้ซึ่งอ้างว่าคืออาสาวของเถาหลี่น่า และเป็นน้องสาวซึ่งบิดาของนางต้องการเดินทางมาหาจนถูกปล้นชิงตามคำบอกเล่าของสาวน้อยในวันที่พบกับข่งเจียวจิ้น กอดรัดกับหลานสาวอย่างโศกเศร้าเมื่อได้รับรู้ว่าพี่ชายถูกโจรฆ่าตายแล้ว “ข้าคงต้องขอตัวหลานสาวไปอยู่ด้วย นางเป็นหญิงสาวตัวคนเดียวจะให้เร่ร่อนพักอาศ

ตอนที่สามห้องเก็บสมบัติ“พี่เจียวจิ้น ข้าทอดร่างให้พี่เชยชมจนสมใจ อีกไม่นานพี่คงเบื่อหน่ายแล้วทอดทิ้งข้า” เถาหลี่น่าเริ่มแผนต่อไปเมื่อสอดใส่กันมาระยะหนึ่งจนเด็กหนุ่มไว้วางใจแล้ว“พี่ไม่มีวันทอดทิ้งเจ้าแน่”“แต่ท่านราชครูคงไม่มีวันยินยอมให้รับข้าเข้ามาอยู่ในจวน” เด็กสาวใช้น้ำเสียงเศร้าสร้อย“ท่านพ่อบังคับพี่ไม่ได้” เสียงดื้อดึงเอ่ยออกมา“หากข้าจะขอความมั่นใจด้วยของประจำตระกูลของพี่เจียวจิ้นสักอย่างเป็นของแทนใจจะมากเกินไปหรือไม่เจ้าคะ” “ย่อมไม่ พี่ขอโทษที่ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ เอาเถอะ พี่จะพาเจ้าไปที่หนึ่ง” ข่งเจียวจิ้นโดนเสน่ห์ของสาวน้อยจนหน้ามืดตามัวเกรงหญิงสาวจะน้อยใจจนหนีหายไป จึงตัดสินใจพานางเข้าไปจนถึงห้องเก็บสมบัติของตระกูลข่ง “โอ้วว...พี่เจียวจิ้น บ้านท่านมีของมีค่ามากมายเพียงนี้ ยิ่งเห็นข้ายิ่งรู้สึกว่าตนเองไม่คู่ควร” เด็กสาวส่งเสียงตื่นเต้นเมื่อได้เห็นคลังสมบัติของตระกูลเก่าแก่ “ไม่นะน้องหลี่น่า เจ้าอย่าคิดมาก ของในนี้บางชิ้นไม่ได้มีราคามากมาย เพียงเก่าแก่เท่านั้น เจ้าลองดูเถิดว่าชอบชิ้นใด พี่จะมอบให้เป็นของแทนใจ” เถาหลี่น่าได้โอกาสรีบเดินส

ตอนที่สอง ช่วยข้าด้วย ข่งเจียวจิ้นถูกความอวบอิ่มตรงหน้าหลอกล่อยั่วยวนจนสติแตกไม่อาจควบคุมมือไม้ ยิ่งร่างบางเอนกายลงไปนอนลงยกขาขึ้นข้างหนึ่งคล้ายพยุงตนเองไม่อยู่ แต่นั่นกลับแหวกสองเรียวขาให้อ้าออกจนเห็นร่องดอกไม้ชมพูอันสวยสดมิดชิด “อ้า...พี่เจียวจิ้น พี่ลูบทรวงอกข้าเช่นนี้รู้สึกดีมาก” สาวน้อยแสร้งเด้งร่างไปมารับการลูบคลึง “เช่นนั้นพี่ลูบเจ้าทั้งตัวดีหรือไม่” “อืม...ดี” เถาหลี่น่าแทบจะส่งร่างบางของตนเองให้เขาได้ลูบไล้จนสมใจ ยามเมื่อมือหนาแหวกเรียวร่องสองช่องกลีบเพื่อสำรวจดูอย่างตื่นตาตื่นใจ หญิงสาวเด้งร่างบิดเร้าอย่างซ่านกระสันโอ๊ย หนุ่มน้อย เมื่อไหร่จะเข้ามาเสียที นางอยากจนตัวสั่นแล้ว เด็กหนุ่มตรงหน้าทั้งหน้าตาดี ทั้งยังหนุ่มแน่น ลลินาจึงคิดถึงความสุขสมซึ่งรอคอยอยู่เบื้องหน้าจนแทบทนไม่ไหว เธอไม่ได้สอดใส่มานานจนแทบลืมความรู้สึกนั้นไปแล้ว หญิงสาวแทบอยากเลิกเสแสร้ง แต่ด้วยต้องรักษาบทบาทเอาไว้จึงเพียงเด้งร่างไปมาเพื่อให้ข่งเจียวจิ้นจับท่อนกายสอดใส่เข้ามาในร่องแคบของนางเสียที "โอ๊ยยยย” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดพร้อมน้ำตา

ตอนที่สองช่วยข้าด้วย “ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วยยยย” เสียงตะโกนร้องอย่างน่าเห็นใจพร้อมร่างกระเซอะกระเซิงของสาวน้อยซึ่งวิ่งหนีอย่างไร้หนทาง ‘ข่งเจียวจิ้น’ บุตรชายราชครูซึ่งนั่งรถม้าผ่านมาเปิดผ้าม่านเพื่อมองดูเห็นร่างน้อยวิ่งสะเปะสะปะอย่างหมดเรี่ยวแรงจนไปล้มลงข้างต้นไม้ใหญ่ เขาตัดสินใจสั่งหยุดรถเพื่อลงไปดูด้วยตนเองจนเห็นร่างสาวน้อยวัยเยาว์นอนคว่ำหน้าหมดสติ “แม่นางน้อย เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” หนุ่มน้อยพลิกร่างบอบบางขึ้นก่อนจะตกตะลึงเมื่อเห็นความงดงามเย้ายวนตรงหน้า เสื้อผ้าของสาวน้อยถูกกิ่งไม้เกี่ยวจนขาดวิ่นเผยทรวงอวบอิ่มออกมาเกือบครึ่งเต้า ใบหน้าอ่อนหวานเต็มไปด้วยเหงื่อและคราบน้ำตา อืม...นางดูน่าสงสารนัก คงมิใช่คนร้ายกระมัง บุตรชายราชครูตัดสินใจนำหญิงสาวแปลกหน้ากลับจวนเพื่อช่วยรักษาดูแล หมอหลวงถูกตามมารักษาและจัดยาก่อนที่สาวน้อยจะฟื้นคืนสติในเวลาไม่นาน “ขอบคุณคุณชายที่ช่วยเหลือ” เถาหลี่น่าเล่าเรื่องที่ปั้นแต่งขึ้นมาอย่างน่าเห็นใจ นางทั้งร้องไห้สะอึกสะอื้นจนผู้ฟังต่างใจอ่อนยวบด้วยความสงสาร เรื่องการแสดงเหล่านี้ลลิ

แม้เถาโจวหย่งจะอายุมากกว่าสาวน้อยถึงสิบกว่าปี แต่เขามีรูปร่างแข็งแกร่งใบหน้าคมเข้ม อีกทั้งยังจัดว่าหน้าตาดีด้วยต้องใช้หลอกล่อหญิงสาวในการทำงานอยู่หลายครั้ง เมื่อต้องเล่นจ้องตากัน สาวน้อยจึงเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่างอ่อนหัด“เฮอะ อย่าได้คิดท้าทายชายหนุ่มเช่นนี้อีก หลี่น่า เจ้ายังอ่อนหัดนัก เอาล่ะ มาฟังงานแรกของเจ้ากัน” เสียงเป็นงานเป็นการบอกออกมาก่อนจะชี้แจงรายละเอียดงานอย่างชัดแจ้ง“เจ้าต้องแสร้งเป็นสาวน้อยซึ่งถูกปล้นชิงแล้ววิ่งไปขอความช่วยเหลือจากบุตรชายของราชครู นามของเขาคือ‘ข่งเจียวจิ้น’ คุณชายน้อยผู้นี้อายุเพียง16 แต่เก่งกาจด้านการจับผิดผู้คน เขาจะนั่งรถม้าผ่านมาในบ่ายวันพรุ่งนี้ เจ้าต้องเล่นให้ดีอย่าให้เขาจับได้เด็ดขาด”“และเพื่อให้ได้เข้าไปอยู่ในจวนราชครู เจ้าต้องใช้ความอ่อนเดียงสาน่าสงสารหลอกล่อเขา และคงต้องพลีความบริสุทธิ์ครั้งแรกให้”“หากคุณชายน้อยได้ชิมกลีบดอกไม้แรกแย้มอย่างเจ้าย่อมลุ่มหลงได้ไม่ยาก เมื่อได้รับความเชื่อใจเจ้าจงหาทางให้เขาพาเดินชมให้ทั่วจวนจนรู้หนทางเข้าไปยังห้องเก็บสมบัติประจำตระกูล”“งานนี้สิ่งที่ต้องลอบนำออกมาตามที่ผู้ว่าจ้างต้องการคือภาพวาดซึ่งบังเอิญมีสาวงามที่

ตอนที่หนึ่งพร้อมสำหรับงานแรก “ท่านแม่ ทรวงอกของข้าใหญ่ขึ้นอีกแล้ว ท่านแม่ลองดูสิเจ้าคะ” เถาหลี่น่าเดินแหวกเสื้อออกเผยเต้าทรวงอวบอิ่มให้แม่เล้าใหญ่ของหอคณิกาได้ชมอย่างเต็มตา “อืม...ทรวงอกของเจ้าใหญ่ขึ้นจริง หมั่นนวดเฟ้นให้ดีจึงจะอวบอิ่มเต่งตึงจนเชื้อเชิญให้เหล่าชายอยากจับต้องเพียงแรกเห็น” แม่เล้าใหญ่ซึ่งคอยฝึกสอนสาวน้อยมาตลอดสองปีเอ่ยด้วยความชื่นชม ลูกศิษย์สาวนางนี้เรียนรู้เร็วและมีความจำดีจนนางชื่นชอบที่จะสั่งสอนอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อยยามทอดมองใบหน้าอันอ่อนหวาน รูปโฉมงดงาม เรือนร่างเย้ายวน ดวงตาที่มองสบมาพราวระยับเต็มไปด้วยชีวิตชีวา คิ้วตาเครื่องหน้าเปี่ยมราศี คำพูดคำจาที่เอ่ยมาล้วนหลักแหลมคมคาย ท่วงท่าสดใสเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์แห่งหญิงสาวสาวน้อยนางนี้นับว่ามีรูปเป็นทรัพย์ ทั้งทรวงอกอวบอิ่มเต่งตึงซึ่งขยายใหญ่ขึ้นตามการเติบโตของร่างกายจนบัดนี้นับว่าใหญ่ล้นมือแล้วร่องดอกไม้ของนางสีชมพูสดบ่งบอกวัยแรกแย้มอีกทั้งยังปกปิดมิดชิดอิ่มเอิบน่าจับต้อง ขนฟูตรงเนินโหนกนูนของนางมีเพียงบางเบาชวนให้มองดูอย่างน่ารักแม้ไม่รู้วัยแท้จริงของสาวน้อยแต่ย่อมเดาได้ว่ายังอยู

ตอนที่สาม งานราชกิจหมดเรื่องภัยแล้ง จ้าวเฟยเฟิ่งจึงหันมาถาม’ไป๋ชุนกัง’ บุตรชายหัวหน้าหมอหลวงซึ่งขณะนี้รับผิดชอบดูแลกรมรักษา“ข้าได้ข่าวว่าอำเภอเมิ่งมีโรคแปลกประหลาดจนผู้คนล้มหายและเจ็บป่วยเกือบทั้งอำเภอ เรื่องนี้คืออย่างไรเล่ามาให้ละเอียด” “ข้าได้ตรวจสอบแล้วผู้คนที่นั่นมีอาการประหลาดมาก แรกเริ่มเพียงมีไข้ปวดหัวตัวร้อนธรรมดา ไม่นานก็ไอจากนั้นจะไอมาก สุดท้ายจะล้มหมอนนอนเสื่อและกินไม่ได้นอนไม่หลับจนขาดใจตายพ่ะย่ะค่ะ” “ส่วนใหญ่ผู้ที่ตายมักมีอายุมาก ส่วนเด็กหรือคนหนุ่มสาวยังพอกินยาหายได้บ้าง หมอที่ส่งไปพยายามจัดยาให้หลายขนานแล้ว ทั้งฝังเข็มและเผายา บางรายก็ดีขึ้นแต่บางรายยังคงช่วยไม่ทันพ่ะย่ะค่ะ” ไป๋ชุนกังรายงานอย่

ตอนที่สามงานราชกิจ จ้าวเฟยเฟิ่งลุกขึ้นมาปฏิบัติราชกิจดั่งเช่นที่พระบิดาอดีตฮ่องเต้เคยกระทำ ยามเช้านางนั่งบนบัลลังก์ข้างเพื่อตัดสินเรื่องทูลเกล้านำเสนอและการโต้แย้งของเหล่าขุนนางใหญ่น้อย ยามบ่ายนางนั่งตรวจพิจารณาฎีกาและลงนามส่งให้พวกเขานำไปปฏิบัติต่อ องค์หญิงน้อยใช้สติปัญญาตัดสินใจและสั่งการอย่างชาญฉลาดจนขุนนางอาวุโสทั้งหลายอับจนคำพูดและจำต้องทำตามคำสั่งแม้ในใจจะไม่นับถือเชื่อฟัง ฟากฟ้าซึ่งเคยอ่านเรื่องนี้มาแล้วจึงพอจำได้ว่าขุนนางแต่ละฝ่ายมีใครบ้าง และเธอยังเคยช่วยเขียนบทในกองถ่ายมาแล้วหลายเรื่อง หญิงสาวนำความรู้ที่หยิบมาจากละครประกอบกับการแสร้งให้ขุนนางขัดแย้งกัน สุดท้ายพวกเขาก็ขัดขากันไปแก่งแย่งกันมาจนเข้าทางเธอในที่สุด เมื่อเสร็จจากการประชุมเช้าอันน่าเวียนหัว จ้าวเฟยเฟิ่งตัดสินใจเรียกตัวผู้ที่ปฏิบัติงานอย่างแท้จริงเข้ามาสอบถามรายละเอียดเพื่อตัดสินใจได้อย่างถูกต้องโดยไม่ฟังแต่คำเอ่ยอ้างวุ่นวายของขุนนางเฒ่า “ถวายบังคมองค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ” ขุนนางหนุ่มที่ถูกเรียกตัวเข้ามาต่างประสานเสียงทำความเคารพ ด้วยตำแหน่งของพว

ตอนที่สอง ช่างน่ารำคาญเสียงขุนนางใหญ่น้อยถกเถียงกันวุ่นวายราวอยู่ในตลาดมิใช่ท้องพระโรง ส่งให้จ้าวเฟยเฟิ่งปวดเศียรเวียนเกล้ายิ่งนักฟากฟ้าในร่างองค์หญิงน้อยเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมองค์หญิงจึงต้องรีบตัดสินใจ เพราะขืนชักช้าตาแก่พวกนี้คงเอาแต่พูดมากทั้งวันจนน่ารำคาญ“เสนาบดีกรมพิธีการเองก็มีบุตรชายวัยกำลังพอดี จึงต้องรีบขัดขวางท่านอย่างไรเล่า ท่านราชครู” “เจ้าเองก็มีบุตรชายวัยกำลังเหมาะเช่นกัน เสียแต่ความประพฤติฉาวโฉ่ที่ร่ำลือกันคงไม่อาจเสนอชื่อได้กระมัง” “อ้าวๆๆๆ ไยเอ่ยเช่นนั้นเล่าท่านเสนาบดีกลาโหม บุตรชายข้าฉาวโฉ่อันใด เขาทั้งขยันขันแข็ง เก่งกล้าสามารถ ท่านไม่รู้เรื่องจริงอย่าได้เอาแต่ฟังเสียงเล่าลืออันไม่มีมูล” “บุตรชายของท่านเองก็ได้ข่าวว่าเก่งกาจไม่น้อยนี่ ท่านเสนาบดีกลาโหม” “ไม่อาจสู้บุตรชายของท่านอัครเสนาบดีแน่ขอรับ” เสียงโต้เถียงจากเดิมกลายเป็นเสียงยกยอบุตรชายตนเองและทับถมบุตรชายผู้อื่นจนจ้าวเฟยเฟิ่งเบื่อหน่ายเต็มทน หากเป็นองค์หญิงผู้เพิ่งผ่านพ้นวัยเด็กน้อยคงได้แต่ตื่นกลัวและไม่กล้าเอ่ยคำใด ปล่อยให้พวกเ

องค์หญิงน้อยนางนี้ใช้เวลาเลือกเฟ้นอยู่ไม่กี่วัน ด้วยโดยกดดันอย่างหนัก สุดท้ายจึงเลือกบุตรชายของราชครูซึ่งเคยเห็นหน้าคาตามาบ้าง เหตุผลหนึ่งเพราะเขาไม่มีฐานอำนาจยิ่งใหญ่จนน่ากลัว และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือเขามีหน้าตาหล่อเหลาอีกทั้งท่าทางหัวอ่อน ว่าง่าย จึงน่าจะไม่เป็นปัญหากับนางมากนักนางคงไม่คิดว่าชายหนุ่มหวงฮุ่ยจือผู้ดูเหมือนอยู่ในโอวาทใช้เวลาเพียงไม่กี่ปีถึงกับแต่งสนมเข้ามาจนเต็มวังหลัง องค์หญิงผู้กลายเป็นฮองเฮาจึงต้องเสียเวลาอยู่กับการสู้รบตบมือกับหญิงสาวมากเล่ห์เหล่านี้จนไม่ได้ใส่ใจราชกิจที่ควรต้องทำ เรื่องควรจะดีหากฮ่องเต้หวงฮุ่ยจือมีความสามารถ แต่เขากลับอ่อนแอจนกลายเป็นเครื่องมือของคนอื่น สุดท้ายขุนนางอีกฝ่ายจึงสนับสนุนหวังกุ้ยเฟยให้วางยาสังหารฮ่องเต้และโยนความผิดให้นางเพื่อโค่นล้มช่วงชิงบัลลังก์ แต่นั่นเป็นเนื้อเรื่องที่ยัยนักเขียนทำให้เธอโมโหปรี๊ดแตกจนเก็บมาฝัน เพราะฉะนั้น ในเมื่อมันเป็นฝันของเธอ เรื่องต้องไม่เป็นแบบนั้น เรื่องจะต้องเป็นไปอย่างที่เธอต้องการ ‘เชลยรักฮองเฮา’ อย่างนั้นหรือ

ตอนที่หนึ่งไม่ได้ดั่งใจ“องค์หญิงฟื้นแล้ว รู้สึกอย่างไรบ้างเพคะ หนิงอ้าย เจ้ารีบไปตามหมอหลวงมาเร็วเข้า” เสียงหญิงสาวเอ่ยอย่างนุ่มนวลอยู่ด้านข้างทำให้ฟากฟ้าต้องลืมตาขึ้นมามองดู“องค์หญิงยังมึนงงหรือไม่เพคะ” เสียงหญิงสาวคนเดิมเอ่ยถามอย่างเอาใจใส่องค์หญิงหรือ? องค์หญิงอะไรกัน หรือว่าเธออยู่ในกองถ่าย แต่วันนี้ไม่มีนัดถ่ายงานเรื่องไหนนี่นา ฟากฟ้าคิดอย่างมึนงงด้วยตัวเธอเองทำงานเป็นผู้ช่วยผู้จัดการกองถ่ายทำละคร จึงมักใช้ชีวิตอยู่กับการถ่ายทำจนอาจจะเผลอหลงลืมไป“องค์หญิงเสวยน้ำชาก่อนเพคะ หนิงอ้ายออกไปตามหมอหลวงแล้ว”หนิงอ้าย? นั่นมันชื่อนางกำนัลในนิยาย”เชลยรักฮองเฮา”ที่เพิ่งอ่านไปนี่ฟากฟ้าเริ่มก้มหน้ามองสำรวจตัวเองที่นอนอยู่บนเตียงเฮ้ย! ทำไมเธอใส่ชุดหรูหราอย่างกับในซีรีส์จีน แล้วเตียงนี่ ห้องนี่ ก็ดูอลังการอย่างกับอยู่ในวังยัยผู้หญิงหน้าขาวที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้านี่ก็เหมือนกัน ใส่ชุดอย่างกับนางกำนัลที่เคยเห็นในละคร หรือว่า เธอกำลังฝันว่าอยู่ในนิยายเรื่องที่เพิ่งอ่านไป ฟากฟ้ามองหน้าหญิงที่คุกเข่าอยู่แล้วลองเรียกชื่อเพื่อให้แน่ใจ“หนิงอัน”“เพคะ องค์หญิงอยากได้สิ่งใดเพิ่มหรือเพคะ”ใช่แล้ว

บทนำ“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เป็นอย่างไรเล่า จ้าวฮองเฮาผู้สูงส่ง ไยไม่วางท่าเชิดหน้าแล้วแสดงอำนาจบาตรใหญ่อีกเล่า”เสียงหัวเราะดังแสบแก้วหูจนจ้าวฮองเฮาต้องถลึงตาด้วยความโกรธกริ้วขณะโทสะพุ่งสูงจนต้องกระอักโลหิตพิษออกมาจนเลอะเต็มหน้าและพื้นห้องหญิงสาวสูงศักดิ์มองไปทางเตียงซึ่งมีร่างของฮ่องเต้ผู้เป็นสวามีนอนหายใจรวยรินเต็มทนคล้ายใกล้จะจากไปแล้วนางพลาดเอง นางไม่ควรมัวแต่เย่อหยิ่งจนไม่ใส่ใจรายละเอียดอื่นใดจนเปิดโอกาสให้หวังกุ้ยเฟย สตรีร้ายกาจตรงหน้าฉวยจังหวะวางยาพิษฮ่องเต้ทีละนิดจนบัดนี้ไม่อาจช่วยเหลือได้แล้ว กว่านางจะรู้ตัวและจับได้ ก็กลายเป็นเหยื่อให้พวกเขาได้โอกาสโยนความผิดและจับนางกรอกยาพิษจนต้องนอนเจ็บปวดอยู่เช่นนี้“ไม่ต้องกังวลเรื่องบัลลังก์ทองล่ะ ข้าจะหาชายหนุ่มที่ว่าง่ายสมรสด้วยและแต่งตั้งเขาเป็นฮ่องเต้แสนเชื่อฟังเอง ส่วนข้าก็จะนั่งเป็นฮองเฮาแทนเจ้าอย่างสมเกียรติ จงตายไปอย่างสงบเถอะ จ้าวเฟยเฟิ่ง” หวังกุ้ยเฟยตะโกนก้องอย่างผู้ชนะ ขณะปรายตามองร่างใกล้ตายที่กระเสือกกระสนอย่างสังเวช“ส่วนโอรสบุญธรรมทั้งสามของเจ้า ข้าย่อมดูแลอย่างดี พวกเขาทั้งหล่อเหลาทั้งแข็งแรง ต้องเติบโตขึ้นมาเป็นชายหนุ่มที่ดี

ตอนที่สาม ลุกขึ้นสู้“คนของทางการเองใช่ว่าจะทำอันใดได้ อย่างมากก็จับพวกนักเลงไปขังไว้สักคนสองคน แต่พวกเราคงต้องอยู่อย่างอกสั่นขวัญแขวน ตราบใดที่พวกเขายังอยากได้ที่ดินตรงนี้เฮ้อ...เดิมทีพวกเขาส่งคนมาขอซื้อ แต่หว่านล้อมอย่างไรตาเฒ่าก็ไม่ยอมขาย สุดท้ายจึงต้องสังเวยชีวิต” ยายเหลียนก้มลงเช็ดน้ำตา “ชั่วชาติจริงๆ” ไข่มุกในร่างเซียงเจินจูเผลอด่าออกมาจนยายเหลียนซึ่งกำลังหลั่งน้ำตาอย่างทดท้อต้องมองจ้องด้วยหลานสาวผู้เคยอ่อนแอและเรียบร้อย ยามนี้แลดูแปลกออกไป “พวกเรายังมีเงินทองอีกมากหรือไม่เจ้าคะ” เซียงเจินจูถามถึงเรื่องสำคัญ การจะทำสิ่งใดย่อมต้องใช้เงินทองหว่านลงไป “มีมากทีเดียว พวกเราเก็บเอาไว้ให้เจ้านะอาจู เจ้าไม่ต้องกังวลว่าจะยากลำบาก” ยายเฒ่าแปลความไปอีกด้าน “เช่นนั้นขอให้ข้าสักหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ” “เจ้าจะทำสิ่งใดหรือ” “ข้าจะนำไปซื้อของตอบแทนให้ผู้ที่นำซองมาให้ในงานของท่านตาเจ้าค่ะ” สาวน้อยยกข้ออ้าง “อืม...จริงด้วย ข้ามัวแต่เศร้าหมองจนหลงลืมธรรมเนียมไป เอ้านี่เงิน...อาจู หาซื้อขนมเปี๊ยะอย่างดีล่ะ” ยายเหลีย

ตอนที่สามลุกขึ้นสู้รุ่งเช้า ไข่มุกในร่างเซียงเจินจูลุกขึ้นออกมาเดินสำรวจภายในร้านชาจนทั่ว ข้าวของซึ่งโดนทุบทำลายยังกองเกลื่อนกลาดกระจัดกระจาย ร้านชาเซียงซือไม่เหลือสภาพให้เปิดทำการได้ในเร็ววันนี้แน่ “อาจู ดีขึ้นแล้วหรือ เช่นนั้นวันนี้พวกเราไปส่งตาเฒ่าด้วยกันเถอะ” เสียงเศร้าพร้อมน้ำตารินหลั่งเป็นภาพที่สะเทือนใจหญิงสาว สองตายายใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมาหลายสิบปี คงไม่คิดว่าจะมีวันที่ต้องพรากจากกันอย่างไม่ทันได้เตรียมใจ แม้ยายเหลียนจะไม่อยากให้หลานสาวออกไปข้างนอกแต่ด้วยเห็นว่าเป็นการส่งตาเฒ่าครั้งสุดท้าย จึงพานางไปด้วย นั่นจึงเป็นครั้งแรกของเซียงเจินจูและไข่มุกซึ่งได้ออกมาเห็นโลกภายนอก พิธีส่งศพของตาเซียงหม่ามีคนมาร่วมงานมากมาย ด้วยตาเฒ่ามีอัธยาศัยดีและมีน้ำใจจึงเป็นที่รักของลูกค้าและผู้คนรอบข้าง หญิงสาวเดินประคองร่างอ่อนแรงของยายเหลียนไปมองผู้คนที่มาร่วมงานไปอย่างประเมินสถานการณ์ เสียงพูดคุยของคนรอบข้างดังเข้ามาเป็นระยะ “น่าเสียดายจริงๆ ตาหม่าตายไปแบบนี้ ต่อไปพวกเราจะหาชาที่ทั้งอร่อยทั้งหอมหวานเช่นนี้ได้จากที่ใดอีก”

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ตาเซียงหม่าก็ทนความเจ็บปวดไม่ไหวประกอบกับความเสียใจจึงสิ้นลมไปในอ้อมกอดของเมียคู่ทุกข์คู่ยากและหลานสาวเซียงเจินจูซึ่งเดิมเป็นเด็กสาวอ่อนแอเรียบร้อยถึงกับล้มป่วยไปอีกคนด้วยความเศร้าเสียใจ และนั่นก็เป็นวันที่ไข่มุกได้เข้ามาในร่างนี้พอดีหมายความว่านายทุนใหญ่อยากได้ที่ดินตรงนี้จึงส่งนักเลงมาคุกคามสร้างเรื่องทำให้ตาของเซียงเจินจูต้องตาย กว่าไข่มุกจะบีบอัดย่อยความทรงจำเหล่านั้นจนเข้าใจเรื่องราวได้มากขึ้น เหงื่อก็ออกจนเปียกท่วมตัวหญิงสาวนอนนิ่งคิดอย่างกังวัลใจ เธอยังต้องตื่นไปดูแลร้านชานมไข่มุกของตนเอง แม้จะมีลูกน้องอยู่หลายคน แต่ด้วยร้านของเธอขายดีมากเพราะเธอใช้ใบชาที่ผสมผสานจากการคิดค้นอยู่หลายเดือน อีกทั้งยังมีสูตรการต้มที่ไม่เหมือนใครจึงทำให้รสชาติชาหอมอร่อย เพียงแค่กำลังต้มกลิ่นก็ลอยออกไปยั่วจมูกจนลูกค้าต้องมายืนออรอที่หน้าร้านแล้วลูกน้องที่สลับสับเปลี่ยนกันมักจะชงชาให้ลูกค้าไม่ทันโดยเฉพาะช่วงพักซึ่งจะมีคนทำงานแห่มาสั่งพร้อมๆกันทีละหลายๆแก้วจนแม้แต่เธอยังหัวหมุนหญิงสาวจึงไม่ใคร่ยอมไปไหนเพราะงกเงินไม่อยากพลาดการหารายได้ที่มีเข้ามา อีกอย่างเธอไม่เคยบอกสูตรการผสม

ตอนที่สองร้านชาเซียงซือจู่ๆ ไข่มุกก็รู้สึกปวดหัวแทบระเบิด ความทรงจำมากมายหลั่งไหลเข้ามาราวสายน้ำเพล้ง เพล้ง เพล้งเสียงกาน้ำชาและข้าวของแตกกระจายพร้อมเสียงหวีดร้องของลูกค้าซึ่งวิ่งหนีกันอลหม่านเรียกให้เซียงเจินจูซึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่ด้านหลังร้านต้องรีบวิ่งไปลอบมองดูเหตุการณ์“นายท่าน อย่าได้ทำลายร้านของข้าเลย มีเรื่องใดพูดกันดีดีเถิดขอรับ” ตาเฒ่าเซียงหม่ากำลังจับมือชายคนหนึ่งไม่ให้ขว้างกาน้ำชาลงบนพื้นพลางก้มหัวขอร้องด้วยท่าทีอ่อนน้อม“ชาของเจ้าทั้งจืดชืดแล้วยังไม่ร้อน เจ้าดูถูกว่าข้าไม่มีเงินซื้อชาดีดีหรือจึงจัดชาถูกๆมาให้เช่นนี้”เสียงโวยวายหาเรื่องดังออกมาก่อนชายคนนั้นจะส่งสัญญาณให้พรรคพวกทุบกาและถ้วยน้ำชาที่วางอยู่จนแตกละเอียด“นายท่าน พวกเราไม่เคยคิดเช่นนั้น ลูกค้าทุกคนคือผู้มีพระคุณ อย่าได้ทำเช่นนี้เลยเจ้าค่ะ หากท่านไม่พอใจพวกเรายินดีชดใช้เงินคืนให้นะเจ้าคะ” ยายเหลียนรีบคุกเข่าโขกหัวขออภัยจนหัวบวมปูด“เชอะ ชดใช้หรือ พวกเจ้ามีกี่ชีวิตกันจึงจะชดใช้ให้ข้า” เสียงข่มขู่ดังออกมาอย่างวางอำนาจ“ทางที่ดีรีบปิดร้านแล้วย้ายกลับไปอยู่บ้านนอกของเจ้าเสีย อย่าได้เสนอหน้าอยู่ที่นี่อีก เข้าใ

“ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ มุกถามว่าเมื่อไหร่” หญิงสาวแผดเสียงดังลั่น“ก็ตั้งแต่หนูยังอยู่ที่ร้านนั่นแหละค่ะ” สาวน้อยบนเตียงเห็นว่าผู้ชายคนเดียวในห้องยังยืนนิ่งไม่ยอมพูดจึงตอบออกมาเสียเองแถมยังขยายความแก้โง่เพิ่มอีก“คุณไข่มุกคงไม่รู้ว่าพี่เขาเต๊าะหนูตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรกแล้ว วันไหนที่คุณไม่อยู่ พวกเราก็โบ๊ะบ๊ะกันในร้านทุกครั้ง” อดีตลูกจ้างของไข่มุกลอยหน้าลอยตาบอก “น้องมุก ยัยนี่ก็แค่ของกินเล่นชั่วครั้งชั่วคราว อย่าคิดมากไปเลยนะ ยังไงพี่ก็รักน้องมุกคนเดียว” แฟนหนุ่มของเธอรีบแก้ตัวหน้าด้านด้าน“จะของเล่นของชั่วคราวยังไง มุกก็ไม่สน แค่พี่กินลูกจ้างในร้านมุกก็ไม่ยอมแล้ว นี่ยังแอบกินกันในร้านของมุกอีก เห็นร้านมุกเป็นอะไร ร้านนั่งดริ๊งก์เหรอ” หญิงสาวตะโกนต่อว่าทั้งน้ำตา “พี่คงติดนิสัยกินไม่เลือก ทำไมคะ แค่มีรูให้เสียบ จะรูไหนก็เสียบได้ใช่ไหมคะ” ไข่มุกหันไปตะโกนถามแฟนหนุ่มด้วยความเจ็บใจ “พี่ไม่ได้เป็นแบบนั้นนะมุก ก็มุกไม่ยอมพี่สักที มัวแต่เล่นตัวอยู่ได้ สมัยนี้คนเป็นแฟนกันคู่ไหนจะไม่เคยมีอะไรกันบ้าง พวกเราเป็นแฟนกันมาจะครบปีอยู่แล้ว มัวแต่หอมแก้มจูบปากนิดหน่อยแค่นั้น มัน

ตอนที่หนึ่ง เซอร์ไพรส์ไข่มุกจำได้ว่าตัวเองลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามคุณยายไปอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว จากนั้นเธอก็จำไม่ได้แล้วไข่มุกซึ่งกำลังตั้งสติจ้องมองใบหน้าซึ่งเหี่ยวย่นกว่าเมื่อคืนพร้อมเสื้อผ้าซึ่งแปลกตาพลางขมวดคิ้วทำไมคุณยายแต่งตัวคล้ายชุดโบราณ ว่าแต่ เธอนอนอยู่ที่ไหน ไม่ใช่คอนโดแล้วก็ไม่ใช่ในร้านชาด้วยแล้ว...เมื่อกี้ คุณยายเรียกเธอว่าอะไรนะหญิงสาวมีแต่คำถามเต็มหัวจนมือเหี่ยวย่นมาวางทาบบนหน้าผากแล้วลูบไล้เนื้อตัวด้วยกิริยาห่วงกังวล“อืม...ตัวไม่ร้อนแล้ว สีหน้าดีขึ้น”ไข่มุกมองตามมือที่ลูบไล้ตัวเองไปจนพบว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่เป็นชุดโบราณคล้ายกับของคุณยายเฮ้ย!...ทำไมฉันใส่ชุดนี้ล่ะ หรือว่าเมื่อคืนเผลอทำอะไรไม่ดีจนคุณยายต้องเปลี่ยนชุดให้ “อาจู เหตุใดจึงมีสีหน้าเช่นนั้น หรือว่ายังปวดหัวอยู่ เอาเถอะ เจ้ายังไม่หายดี นอนพักอีกหน่อย ยายจะไปต้มยาแล้วนำเข้ามาให้”ไข่มุกฟังคำพูดจาแปลกๆและท่าทีห่วงใยของคุณยายด้วยความฉงนใจ จนเมื่อร่างเล็กของยายเดินลับหายไป เธอจึงล้มตัวลงนอนคิดถึงเรื่องเมื่อคืนต่อเมื่อคืนเธอกำลังนอนเกลือกกลิ้งร้องไห้เป็นบ้าเป็นบออยู่บนพื้นในร้านชานมไข่มุกที่เปิดอยู่ในอาคา

ตอนที่สี่ เพียงอี้จี้นางหนึ่งสายตามองไปยังโต๊ะด้านข้างซึ่งมีขวดน้ำมันหอมวางอยู่เพื่อให้หญิงสาวได้ชโลมลูบไล้หลังอาบน้ำเสร็จวิธีการดูแลตนเองของหญิงสาวที่นี่ถือเป็นกลเม็ดเคล็ดลับที่ดีทีเดียว มิน่าล่ะถึงมีคุณชายมาติดพันมากหน้าหลายตา พวกเขามักลอบสูดดมความหอมจากกายบางทุกเมื่อที่มีโอกาส ทั้งเพียรพยายามลูบไล้แย่งกันเอาอกเอาใจ สรรหาของกินเอร็ดอร่อย มอบของกำนัลล้ำค่าและหาข้ออ้างพานางออกเที่ยวเตร่แต่เคล็ดลับความงามพวกนี้คงเอากลับไปใช้กับร่างสาวใหญ่วัยใกล้ห้าสิบแล้วไม่ได้ผลคิดมาถึงตรงนี้ หัวหน้างานสาวใหญ่ในร่างของสาวน้อยฮัวเฟยฮวาก็ต้องยิ้มเยาะให้กับตนเอง ก่อนจะลุกขึ้นเช็ดตัวแล้วเดินไปนั่งชโลมน้ำมันหอมบนเตียงชีวิตเซียนพิณน้อยนางนี้นับว่าไม่เลวเลย เวลาทำงานแค่ไม่กี่ชั่วยาม งานก็ไม่ลำบาก ทั้งสนุกสนาน เบิกบาน อิ่มท้อง แล้วยังมีเงินทองสะสมเอาไว้อย่างมากมายหญิงสาวล้มตัวลงนอนด้วยรอยยิ้มเอาเถอะ นานๆจะได้ฝันดีแบบนี้ ถือว่าคืนนี้พักผ่อนคลายเครียดบ้างก็แล้วกัน

ฮัวเฟยฮวานั่งลงยิ้มแย้มรินสุราให้แก่คุณชายติงอย่างอ่อนช้อย นางเอาอกเอาใจพวกเขาอีกทั้งยังเออออไปกับทุกเรื่องที่พูดคุยโดยไม่ขัดเขินสร้างความพอใจจนได้รับก้อนทองเป็นของกำนัลอย่างโอ้อวดความร่ำรวยโอ้...แค่นั่งคุยไม่นานก็ได้ทองคำเป็นก้อน สตรีที่นี่ช่างร่ำรวยเสียจริง เรื่องที่พวกเขาพูดคุยกันแม้จะน่าเบื่อไปบ้างแต่ก็ไม่ได้สร้างความลำบากใจจนทนไม่ไหว เมื่อครบเวลาหญิงสาวจึงย้ายเรือนร่างอรชรไปยังห้องของคุณชายกัวซึ่งยังคงอดทนรอคอยอย่างไม่ปริปากบ่น“น้องเฟยเฟย หิวหรือไม่ ข้าสั่งอาหารชั้นดีมารออยู่เต็มโต๊ะเชียว”คุณชายผู้นี้มาพร้อมญาติผู้พี่จึงดื่มกินกันอย่างไม่อดออม พวกเขาคุยเรื่องการค้าในครอบครัวโดยไม่ใส่ใจว่าหญิงสาวจะได้ยินได้ฟังความลับใดบ้างฮัวเฟยฮวาได้โอกาสดื่มสุรากินอาหารไปจนอิ่มอืม...ยามเป็นหัวหน้างานมัวแต่ก้มหน้าก้มตากินอาหารกล่อง ไม่เคยได้กินอาหารหรูหราเพียงนี้ ยิ่งเหล้าสุรายิ่งแทบไม่ได้แตะต้อง ในเมื่อที่นี่มีของกินชั้นดี สุราชั้นเลิศ คิดเสียว่าได้มาพักร้อนก็แล้วกัน “น้องเฟยเฟย เมื่อไม่กี่วันก่อนข้าได้ไข่มุกราตรีมาเม็ดหนึ่ง ทั้งสวยงามและใหญ่โตจึงอยากมอบให้เจ้าเก็บไว้ใช้” คุณชายกัวส่งไข่ม

ตอนที่สาม ข้าคือฮัวเฟยฮวาอี้จี้หรือ? ฮัวเฟยฮวาทบทวนความจำของร่างงามจนได้ความว่านางเคยเป็นบุตรสาวขุนนางต้องโทษและถูกขายมาเป็นคณิกาของสำนักเริงรมย์หอเหลียงฮัวแห่งนี้ตั้งแต่หลายปีมาแล้วด้วยผิวกายขาวผ่อง ใบหน้าผุดผาดและเรือนร่างอันชวนหลงใหลบวกกับฝีมือการบรรเลงผีผาจึงได้รับการจัดให้เป็นหนึ่งในอี้จี้ดาวเด่นซึ่งไม่ต้องรับแขกทั่วไป แต่คำกล่าวที่ว่า'ขายเพียงศิลปะไม่ขายเรือนร่าง' หรือจะเป็นเรื่องจริง นั่นเป็นเพียงคำอ้างเพื่อบอกปัดชายผู้ไม่มีเงินทองและอำนาจยศศักดิ์ต่างหากถึงอย่างไรหอเหลียงฮัวก็เป็นหอคณิกา ดังนั้นหญิงสาวอย่างฮัวเฟยฮวาจึงไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องมาตั้งแต่อายุ15แล้ว เพียงแค่สามารถเลือกแขกที่พึงใจและไม่ต้องใช้ช่องทางสีหวานอย่างสิ้นเปลือง ถึงไม่อยากยินยอมแต่เพื่อความอยู่รอดของตนเองและหอเหลียงฮัว เหล่าชายผู้มีอำนาจซึ่งล้วนเอาแต่ใจหรือจะปล่อยให้ หญิงสาวผู้มีความเย้ายวนอย่างฮัวเฟยฮวาหลุดรอดจากเงื้อมมือไปได้ โชคดีที่นางยังไม่ต้องรับแขกมากหน้าหลายตาจึงยังคงความเป็นที่สนิทเสน่หามาได้หลายปี เมื่อหันไปมองบรรดาหญิงสาวซึ่งถูกเรียกว่าเซ่อจี้ พวก

ตอนที่สอง ยอดหญิงเซียนพิณผีผาแสงสีขาวสว่างจ้าจนต้องหลับตาก่อนหูจะได้ยินเสียงดนตรีเครื่องสายบรรเลงอย่างไพเราะ เมื่อฟ้าลืมตาขึ้นพบแสงวับแววจากเทียนไขซึ่งจุดจนสว่างไปทั่วบริเวณพาให้หญิงสาวตื่นตะลึงยืนอึ้งอยู่กับที่ ที่นี่คือที่ไหนกัน? สำนักงานของเธอมีห้องแบบนี้ด้วยหรือ? สาวใหญ่ยังไม่ทันได้สอดส่องให้ถ้วนทั่วก็ถูกมือเล็กคู่หนึ่งดึงรั้งจากด้านหลังแล้วลากให้เดินตามไปโดยเร็ว “เฟยเฟย เหตุใดมาหลบอยู่ตรงนี้ เหล่าคุณชายถามหาเจ้ากันให้จ้าละหวั่น มาเร็วเข้า ผู้คนรอฟังเสียงพิณผีผาอันชวนหลงใหลจนส่งเสียงโหวกเหวกวุ่นวายสนั่นห้องโถงแล้ว” เสียงบ่นพร่ำพลางจูงมือน้อยลัดเลาะหลบหลีกมาถึงด้านหลังเวทีซึ่งมีผ้าม่านกั้นอย่างเป็นสัดส่วน ฟ้ายังคงมึนงงกับสถานการณ์ตรงหน้าจึงยืนนิ่งเฉยพาให้มือเล็กคู่เดิมเอื้อมมาแตะตรงหน้าผาก “เจ้าไม่สบายหรือ เหตุใดทำสีหน้าเช่นนั้น ไปนั่งพักที่ด้านข้างก่อนดีกว่า ข้าจะบอกแม่เล้าใหญ่ให้จัดคนออกร่ายรำไปพลางๆ” ร่างเล็กผลุนผลันออกไปทิ้งให้หัวหน้างานสาวใหญ่นั่งงุนงงอยู่คนเดียว หญิงสาวมองสำรวจไปโดยรอบ เมื่อเห

ตอนที่หนึ่ง น่าเบื่อหน่าย “คุณชายเบาหน่อยสิเจ้าคะ เหตุใดรุนแรงเช่นนี้”“เพียงคิดว่าได้ขย่มบนร่างของน้องเฟยเฟย ข้าจะเบาได้อย่างไร”“แต่ข้ามิใช่ฮัวเฟยฮวา ข้าชื่ออาจิว คุณชายอย่าได้โหมแรงเช่นนี้สิเจ้าคะ”“อย่าได้พูดมาก โอ้ววววว น้องเฟยเฟยของข้า”ฟ้าเบิกตามองภาพตรงหน้าด้วยนัยน์ตาเหลือกลาน นี่เธอฝันบ้าบออะไร ฝันว่ามาแอบถ้ำมองคนกำลังสอดใส่ร่วมรักกันเนี่ยนะภาพตรงหน้าช่างเด่นชัดราวเธอกำลังยืนอยู่ข้างเตียง พวกเขาต่างเปลือยร่างโยกเข้าโยกออกอย่างไม่มีออมแรง แม้ฝ่ายหญิงสาวจะร้องบอกให้เบา แต่ร่างบางกลับยังคงเด้งขึ้นลงตอบรับพร้อมเปล่งเสียงครวญครางซ่านกระเส่าหัวหน้างานสาวจดจ้องมองภาพการขับเคลื่อนอย่างไม่วางตา โชคดีที่พวกเขามองไม่เห็นว่ามีคนยืนดูอยู่อย่างใกล้ชิดจึงยังคงดำเนินกิจกรรมเข้าจังหวะอย่างเต็มแรงชายหนุ่มสอดใส่แท่งเนื้อของตนเองมุดหายเข้าไปจนมองไม่ทันก่อนจะชักดึงออกมาแลเห็นแท่งเนื้อซึ่งอาบชุ่มไปด้วยน้ำเหนียวสีขาวฉ่ำเยิ้มเขาชักเข้าดึงออกเร่งเร็วอยู่เช่นนั้นจนร่างเปลือยขาวโพลนของหญิงสาวโยกคลอนสั่นไหวไม่หยุดทรวงอกใหญ่โตถูกมือใหญ่บีบเคล้นจนไหลไปไหลมาแทบบี้แบน ร่างทั้งสองเต็มไปด้วยเหงื่อซึ่งอา

บทนำฝันหรือจริง อิงนิยาย เรื่องราวอลวนของห้าสาวจากสำนักงานด้านตัวเลขแห่งหนึ่งซึ่งทั้งชีวิตหมดไปกับการทำงานอย่างน่าเบื่อหน่ายจนใฝ่ฝันที่จะได้หลุดกรอบแห่งความเหนื่อยล้าออกไปใช้ชีวิตสุดขั้วที่แตกต่างโดยไม่มีข้อจำกัดแน่นอนว่าความฝันของพวกเธอคงวนเวียนอยู่แค่ตอนกลางคืนในยามเข้านอน หากมิใช่ว่าคืนหนึ่งกลับปรากฏประตูลึกลับขึ้นด้านหลังม่านในห้องชงเครื่องดื่มทันทีที่พวกเธอผลักประตูบานนั้นเข้าไป ชีวิตที่พบเจอช่างแตกต่างอย่างสุดคาดเดาเช่นนี้แล้วพวกเธอยังอยากจะกลับไปยังโลกเดิมอีกหรือไม่ชีวิตในโลกใบใหม่ล้วนได้ทำแต่ในสิ่งที่ไม่คาดฝันที่สำคัญคือการได้พบเจอบุรุษแสนน่าพึงใจอย่างที่ไม่เคยพบพานมาก่อนมีเพียงสิ่งเดียวที่ยังค้างคาใจนี่คือความฝันหรือเรื่องจริง ?ติดตามเรื่องราวของห้าสาวห้าเรื่องห้ารสในซีรีส์”ห้ายอดหญิงคณิกา”คณิกาผู้เร่าร้อนคือหัวหน้าผู้เคร่งขรึมงั้นหรือตอนที่หนึ่งน่าเบื่อหน่ายคลิก คลิก คลิก เสียงแป้นพิมพ์รัวดังไม่หยุดสลับกับเสียงถอนหายใจในสำนักงานซึ่งรับผิดชอบเกี่ยวกับตัวเลขอันคร่ำครึ พนักงานซึ่งเป็นหญิงทั้งสาวและไม่สาวต่างก้มหน้าก้มตาคิดคำนวณตรวจสอบความถู