ตอนที่ห้าสิบสาม
สุขสบาย
องครักษ์เคลื่อนขบวนอย่างระมัดระวังด้วยไม่อาจแน่ใจได้ว่าคนร้ายในวันนั้นเป็นฝ่ายใด จนถึงชายแดนจึงเริ่มผ่อนคลายขึ้นบ้าง ทหารเฝ้าเขตแดนเข้ามาตรวจตรา เมื่อเห็นว่าเป็นองค์ชายจากแคว้นตนเองจึงเร่งนำขบวนอย่างไม่รีรอ
เถาหลี่น่าประคับประคององค์ชายฮุ่ยหมิงตลอดทางจนกระทั่งถึงตำหนักพักร้อนนอกเมืองจึงพอผ่อนคลายได้บ้าง
“เอาล่ะ พักที่นี่ก่อนระยะหนึ่ง พวกเจ้ากระจายกันไปสืบหาว่าคนร้ายในวันนั้นเป็นพวกใดกันแน่” องค์ชายฮุ่ยหมิงตัดสินใจพักรอเพื่อให้บาดแผลหายสนิทดีก่อนกลับเข้าเมืองหลวง
เถาหลี่น่าใช้ชีวิตอย่างสุขสบายด้วยแม้เป็นเพียงตำหนักนอกเมือง แต่ก็มีขันทีและนางกำนัลอยู่รับใช้ทุกหน้าที่ นางอยู่ในฐานะสตรีขององค์ชายจึงได้รับการดูแลอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
“แม่นางเถาจะอาบน้ำหรือไม่เจ้
ตอนที่ห้าสิบสี่รุนแรงสองหนุ่มสาวตกลงกันอย่างจริงจังราวเป็นเรื่องการค้ามิใช่เรื่องสามีภรรยา จนเมื่อตกลงกันได้เรียบร้อย มือหนาของชายหนุ่มจึงเริ่มขยับเขยื้อนเข้าคลึงเคล้นสองก้อนเต้าซึ่งกระเพื่อมไหวหลอกล่ออยู่ตรงหน้า“พวกเราเปลือยร่างตกลงเป็นสามีภรรยากันอย่างเป็นทางการแล้ว ก็ควรทำเรื่องของสามีภรรยาให้สมบูรณ์ใช่หรือไม่”“เชอะ มิใช่ว่าพวกเราทำเรื่องสามีภรรยากันมาหลายคราแล้วหรือ”“จะกี่คราข้าก็ยังติดใจในตัวเจ้าเช่นเดิม เถาหลี่น่า เจ้าใช้ยาเสน่ห์ใดหรือไม่ เหตุใดข้าจึงอยากซุกไซ้สอดใส่ในร่องแคบของเจ้าอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน”“นั่นเป็นเพียงข้ออ้างของท่านต่างหาก ข้าหรือจะมียาเสน่ห์ใด หากมีข้าคงใช้กับผู้อื่นมิใช่ท่านแล้ว”“เอ่ยเยี่ยงนี้ คืนนี้อย่าหวังจะได้นอนเลย”“ข้าเคยกลัวหรือ”“เถาหลี่น่า เจ้ากล้ามาก”เพียงได้ยินว่าหญิงสาวอยากใช้เสน่ห์ของตนเองกับชายอื่น องค์ชายฮุ่ยหมิงก็จับร่างบางยกขึ้นกางขาสอดแทรกท่อนกายแกร่
บนโต๊ะอาหาร สองหนุ่มสาวพูดคุยกันแผ่วเบาราวกำลังหวานชื่น แต่เรื่องที่คุยกลับเป็น“คนของเราสืบหาอยู่นานยังไม่พบเบาะแสว่าคนร้ายในวันนั้นเป็นคนของผู้ใด พวกเขาล้วนเป็นนักฆ่าที่ถูกจ้างมา จึงไม่อาจเจาะลงไปถึงผู้ว่าจ้างได้”“ให้หัวหน้าของข้าช่วยดีหรือไม่”“อืม...ดี เจ้าเร่งติดต่อไป อ้อ...ชุดพวกนี้เจ้าชอบหรือไม่”“ชอบมาก ขอบคุณ”“ของพวกนี้ข้ามอบให้เจ้า อีกหน่อยจะมีมากกว่านี้”“อยู่ที่นี่สบายดีมาก อีกนานหรือไม่ที่พวกเราต้องเข้าไปในวังหลวง”“เจ้าไม่อยากไปล่ะสิ”“ย่อมไม่อยาก อยู่ที่นี่ข้าเป็นใหญ่ อยากทำสิ่งใดล้วนไม่มีผู้ใดขัดขวาง”“เอาเถอะ หากมีเวลา เจ้าก็หาทางออกมาพักผ่อนหย่อนใจหรือใช้ชีวิตที่ชอบได้”“ได้หรือ”“ย่อมได้ ข้าเองมีงานมาก อาจไม่มีเวลาปกป้องเจ้าได้ตลอดเวลา การที่เจ้าออกมาข้างนอกบ้างอาจดีกว่า”“ดี เยี่ยมเลย”เมื่อได้ยินเช่นนั้น รอยยิ้มแย้มเต็มหน้าจึงบัง
ตอนที่ห้าสิบห้า แผนการเป็นชายา “ข้านับเป็นคนแคว้นเหลียง จะนับญาติอันใดได้ พวกเขาแล้งน้ำใจกับมารดาถึงเพียงนั้น จะถามหาน้ำใจใดกับข้าได้หรือ”“อืม...ก็จริง”“หากข้าตั้งใจนับญาติกับพวกเขา อาจโดนคิดว่ากำลังหาทางยึดครองแคว้นจ้าวก็เป็นได้”“กลายเป็นเช่นนั้นไป”“คนแคว้นจ้าวต่างหวาดระแวงไม่เชื่อผู้อื่น แคว้นเราไม่ใคร่มีผู้ใดอยากเดินทางไปนักหรอก”“ยิ่งคนในราชวงศ์ยิ่งใช้ไม่ได้”เมื่อนึกถึงการโดนหลอกใช้ให้ขโมยของต่างๆที่ผ่านมา เถาหลี่น่าจึงเอ่ยคำนี้ออกมา“เจ้าเห็นด้วยกับข้าแล้วหรือ”“ข้าเห็นเช่นนี้ตั้งนานแล้ว”เมื่อไม่เห็นความสำคัญในการพูดคุยเรื่องของแคว้นจ้าว เถาหลี่น่าจึงเปลี่ยนมาสอบถามเรื่องในแคว้นเหลียง“ทุกวันนี้ ท่านดูแลงานด้านใดหรือ”“เดิมทีเสด็จพ่อไม่ได้มอบหมายให้ข้าทำงานด้านใดเป็นพิเศษ แต่หลังจากนี้ข้าจะทูลขอทำงานด้านการข่าว ดีหรือไม่”
ตอนที่ห้าสิบหก ชายาสาม องค์ชายหนุ่มเดินเข้ามาโอบประคองร่างบางให้เดินตามเข้าไปด้านในอย่างเอาอกเอาใจเถาหลี่น่าเห็นแก่ที่เขาพยายามแก้ตัวด้วยการดูแลและนำสิ่งของมีค่ามามอบให้ จึงคล้อยตามไปโดยดีทันทีที่ประตูห้องปิดลง สองร่างจึงเข้าโรมรันพันตูกันอย่างไม่ยอมแพ้กัน ชุดเลิศหรูถูกถอดทึ้งออกมากองระเกะระกะเต็มทางเดิน ร่างเปลือยเปล่าเข้านัวเนียเสียดสีกันจนเร่าร้อนปลายลิ้นส่งออกมาหยอกล้อพัวพันกันพัลวัน ทรวงอกอิ่มถูกเคล้นคลึงด้วยสองมือจนบิดเบี้ยว ขณะริมฝีปากบางถูกบดขยี้จนล่องลอยมือหนาทักทายบดคลึงทั้งซาลาเปาคู่งาม และช่องบุปผาฉ่ำแววอย่างคิดถึง ยิ่งยามแหวกกลีบร่องสองข้างให้แยกออกเผยตุ่มเกสรแข็งแน่นอันฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวาน นิ้วโป้งหนาเร่งบดขยี้จนร่างบางสั่นสะท้านเปล่งเสียงร้องดังออกมาอย่างอดรนทนไม่ไหว“อ้า...”ด้วยแรงโหยหา องค์ชายหนุ่มไม่เสียเวลาเล้าโลมให้นานนัก ด้วยร่างน้อยยืนคงพิงกำแพงห้องอยู่ เขาจึงจับขาเรียวอ้ายกขึ้นสูงเพื่อเปิดทางให้มังกรแกร่งได้ทักทายโพรงถ้ำอุ่นอย่างรวดเร็วส่วนกลางกายของทั้งส
ตอนที่ห้าสิบเจ็ด ในที่สุด “ข้าดีใจที่เจ้าชอบและยินดีอยู่ที่นี่ด้วยกัน”“ความจริง อยู่ที่นี่ก็สุขสบายดี ไม่ต้องใช้จ่ายเงินทอง มีข้ารับใช้รองรับ เพียงแต่ออกจะอึดอัดไปบ้าง กับคงเหนื่อยอ่อนในยามค่ำคืน”“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอาเถอะ ข้าจะพยายามไม่ใช้งานเจ้าจนเหนื่อยอ่อนเกินไป”“ขอให้จริงเถอะ”“ชายาสามหลี่น่า เจ้านี่ยังคงยอกย้อนได้ทุกคำ”“องค์ชายฮุ่ยหมิง ท่านก็ยังคงคึกคักได้ตลอด ท่านเห็นหรือไม่ว่าอนุทั้งสองทำสีหน้ายินดีเพียงใดที่ข้ามา”“พวกนางเพียงไม่ใคร่ชอบความรุนแรงเท่านั้น”“ทำอย่างกับข้าชอบ”“เจ้าชอบแน่ ทุกคราเจ้ามีแต่เรียกร้องให้ข้าแรงขึ้นอีก”“นั่นเพราะท่านเองต่างหาก” หญิงสาวหน้าแดงก่ำ“เอาเถอะ ไม่ต้องเก้อเขินหรอก ชายารัก พวกเราต่างเติมเต็มกันและกัน นั่นจึงจะเหมาะสมที่สุด”สองหนุ่มสาวคลอเคลียหวานชื่นเดินชมดอกไม้และ
ตอนที่ห้าสิบเจ็ด ในที่สุด“หลี่น่า อย่าได้ชะล่าใจ คนร้ายที่ลอบทำร้ายองค์ชายในวันนั้นหลังจากสืบหาอย่างถี่ถ้วนแล้วพบว่ามาจากแคว้นเหลียง”“อืม...หมายความว่ามีคนที่นี่ต้องการให้เขาตายสินะ เช่นนั้นเปลือกนอกที่เห็นคงไม่ใช่เพียงเท่านั้นแล้ว”“ราชวงศ์ต่างๆล้วนเป็นเช่นนี้ เบื้องหน้าแสดงท่าราวรักใคร่สามัคคี เบื้องหลังทิ่มแทงฆ่าฟันกันราวคนไม่รู้จัก”“หรือว่าข้าควรออกไปจากที่นี่ดี”“หากยังสุขสบายก็อยู่ไปก่อนเถอะ การจะไปจากที่นี่ไม่ใช่เรื่องยาก”อืม...ก็จริงหญิงสาวคิดตามก่อนจะเอ่ยปากขอ“หัวหน้า ท่านก็อยู่ที่นี่กับข้าด้วยเถิด ข้าเหงามาก ที่นี่ไม่มีใครที่ข้ารู้จักสักคน” แม้นางจะเริ่มสนิทสนมกับนางกำนัลซึ่งรับใช้ใกล้ชิด แต่ถึงอย่างไรพวกนางก็ยังไม่รู้ใจกันและยังไม่สนิทใจเท่าชายผู้ซึ่งอยู่ด้วยกันมาหลายปี“อยากให้ข้าช่วยงานสามีเจ้าก็บอกมาเถอะ เชอะ ถึงเขาจะเป็นสามีเจ้า แต่เมื่อก่อนร่อง
ตอนพิเศษหนึ่งฝึกฝนความเสียวซ่านเถาหลี่น่าถูกพามาส่งถึงมือของแม่เล้าใหญ่แห่งหอคณิกาตั้งแต่ยังไม่เต็มวัยสาว เด็กน้อยได้รับการฝึกฝนวิชาต่างๆมามากแล้ว หัวหน้าเถาโจวหย่งจึงอยากให้นางได้รับการสั่งสอนกลเม็ดเคล็ดลับของหญิงสาวเพื่อสามารถใช้เล่ห์มารยาได้อย่างดีที่สุดคราแรกเด็กสาวย่อมเขินอายและไม่อยากเรียนรู้ด้วยคิดว่าเป็นเรื่องน่ารังเกียจจนเมื่อนางได้แอบไปเห็นพี่สาวคนหนึ่งในหอสมสู่กับแขกถึงสิบกว่าคน พวกเขากลุ้มรุมบนตัวของหญิงสาวนางนั้นอย่างน่าสงสารจนเด็กน้อยทนไม่ไหวตัดสินใจออกไปห้ามปรามและต่อสู้กับคนพวกนั้นแม้นางจะมีฝีมือดีแต่ด้วยเรี่ยวแรงน้อยนิดและตัวที่เล็กบาง ไม่นานจึงถูกจับโยนออกมา โชคดีที่ร่างของนางยังเล็กจ้อยพวกเขาจึงไม่ใส่ใจที่จะหันมาย่ำยีนางแทนแขกชายคนหนึ่งโมโหที่ไม่ได้ย่ำยีบนกายของคณิกาสาวนางนั้นด้วยเข้าไปแย่งชิงไม่ทันจึงหันมาใส่อารมณ์กับเด็กน้อยร่างหนาถลาเข้ามาบีบคอเล็กจนหน้าเขียวคล้ำหายใจไม่ออก วินาทีแห่งความเป็นความตาย เถาหลี่น่าได้แต่หลับตายอมรับชะตากรรมที่แส่หาเรื่องเข้าไปวุ่นวายกับผู
“อืม...เจ้านี่เรียนรู้เร็วจริง” แม่เล้าใหญ่ชื่นชมเมื่อเห็นสาวน้อยทำตามได้อย่างดี ร่างซึ่งยังคงงดงามสมวัยหันกลับมาสอนต่ออย่างตั้งใจ“ต่อจากนั้น เจ้าก็ค่อยๆใช้ลิ้นเลียเล่นให้ทั่วแท่งเนื้อ เลียขึ้นเลียลงราวนี่คืออาหารอันเลิศรส ยิ่งเลียยิ่งได้รสชาติอร่อยจนไม่อาจหยุดได้ ไม่ว่าจะเลียตรงที่ใดล้วนได้รสดีทั้งสิ้น”“ส่วนมือของเจ้าอย่าปล่อยให้อยู่ว่าง ควรจับแท่งเนื้อเอาไว้ให้เลียได้ถนัด จะพลิกไปพลิกมาหรือจับตั้งตรงไว้ก็ย่อมได้ หรือจะเอื้อมไปกอบกุมคลึงเคล้นก้อนตุ่มอีกลูกของพวกเขาก็ย่อมได้เช่นกัน”เสียงสั่งสอนยังลอยออกมาพร้อมท่าทางประกอบอย่างเชี่ยวชาญ“เมื่อขาที่สามนี่ทั้งแข็งทั้งตั้งชันแล้ว เจ้าจึงค่อยใช้มือประคองส่งเข้าปาก โดยปากของเจ้าต้องอ้าให้กว้างเข้าไว้ ระวังอย่าให้ฟันแข็งขูดโดนแท่งเนื้อมิเช่นนั้นแทนที่จะเสียวจะกลายเป็นเจ็บแทน ค่อยๆครอบลงมาทีละน้อยช้าๆ อย่าได้เร็วเกินไปเพื่อให้พวกเขาลุ้นจนตัวสั่นไม่ว่าแท่งเนื้อจะเล็กหรือใหญ่ อย่างไรปากของพวกเราย่อมไม่อาจครอบครองได้ทั้งหมด ดังนั้นส่วนที่เหลือด้านนอกนี่จึงเป
ตอนพิเศษหนึ่งกินของอร่อย ฮัวหลี่น่าได้รับการเติมเต็มอย่างสุขสันต์จากท่อนกายใหญ่ล่ำเกือบทุกค่ำคืน หญิงสาวเคยเฝ้าฝันว่าจะได้ความแข็งแกร่งมาสอดใส่ร่องดอกไม้อันคับแน่น อีกทั้งยังคิดถึงชายหนุ่มผู้เชี่ยวชาญเพื่อสร้างความเสียดเสียวอย่างที่เคยเห็นมาจากเหล่าพี่สาวคณิกาทั้งหลาย ไม่น่าเชื่อว่านางช่างโชคดีที่สุดท้ายแล้วได้ใช้ชีวิตอยู่กับองค์ชายหนุ่มรูปงามและยังมีแท่งเนื้อทั้งใหญ่แน่น ทั้งยาวอวบ ทั้งแข็งแรง ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเชี่ยวชาญด้านกามาจนพลิกแพลงได้ทุกท่วงท่า ลีลารักของเขาสร้างความสุขสมแก่นางจนติดอกติดใจร่ำร้องหาอยู่มิวาย องค์ชายหนุ่มเองย่อมติดใจในร่องดอกไม้แดงอันตอดรัดดีเช่นกัน เขารู้ว่าหญิงสาวมีเคล็ดลับเพื่อรักษาความคับแน่นและการตอดรัดถี่อั
ตอนพิเศษสองชิงอ้ายเหม่ยส่ายหัวให้กับความกระสันอยากซึ่งไม่เคยลดน้อยลงของสามีหนุ่ม เมื่อเขาสอดแทงท่อนลำใหญ่โตเข้ามาจนจุกแน่น หญิงสาวจึงยืนนิ่งรองรับการกระแทกที่กำลังจะตามมา นางยืนรอรับท่อนลำอวบใหญ่ยาวซึ่งสอดเข้าดึงออกในช่องทางคับแน่นอย่างฮึกเหิม ด้วยท่วงท่ายืนกระแทกกระทั้น ชายหนุ่มยิ่งส่งพลังสะท้านสะเทือนจนหญิงสาวต้องใช้มือยันก้อนหินเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้โดนกระแทกจนล้มลงท่อนลำยักษ์ตอกกระแทกเข้ามาชนกับส่วนลึกสุดด้านในอย่างคึกคัก ทั้งยามแทงเข้าและยามถอนออก ส่วนอวบแน่นครูดกับส่วนเสียดเสียวภายในโพรงรักเรียกความกระสันอยากจนสาวน้อยส่งเสียงดังก้องป่า“ซี้ดดดด อ้า...พี่หยาง ข้าเสียวเหลือเกิน”“จงร้องให้ดัง อีกเดี๋ยวจะเสียวยิ่งกว่านี้ อูววว ร่องรูของเจ้ารัดแท่งเนื้อของพี่แน่นเหลือเกิน”ภายในร่องรักแม้จะโดนกระหน่ำมาหลายคราแต่ยังคงดูดกระชับเข้ากันดีกับแก่นกายใหญ่โต เอวอันแข็งแกร่งขยับเข้าออกเป็นจังหวะส่งเสียงดังป๊าบ ป๊าบ ราวดนตรีอันมีท่วงทำนอง&n
ตอนพิเศษสองกลางสายลมแสงแดดบนภูสูงชิงอ้ายเหม่ยหรือเถาหลี่น่ามักขอให้หวังตงหยางพาไปยังห้องเก็บสมบัติลับโดยอ้างว่าเพื่อแต่งกายงดงามด้วยอัญมณีมีค่าและแพรพรรณงามล้ำแล้วเดินไปเดินมาอย่างมีความสุขในที่แห่งนั้นแต่ความเป็นจริงย่อมเพื่อหาของสำคัญที่ต้องการจนพบเจอต่างหากหลังจากนั้นนางจึงใช้ข้ออ้างเพื่อศึกษาหนทางการเข้าออกให้แน่ใจอีกทั้งยังเสาะหาสมบัติอื่นซึ่งน่าจะพอหยิบฉวยออกไปแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้แม้หวังตงหยางจะไม่เข้าใจในการเดินไปเดินมาแล้วยิ้มแย้มชื่นชมของสวยงามราวคนบ้าของเมียรัก แต่เขาย่อมตามใจด้วยหลังจากนั้นนางมักอารมณ์ดีและยินยอมให้เขาพาไปบรรเลงบทรักเร่าร้อนกันอย่างถึงอกถึงใจ“วันนี้พวกเราไปที่ใดกันดี”เมื่อเห็นว่าหญิงสาวจัดวางข้าวของเก็บเรียบร้อยแล้ว โจรหนุ่มจึงก้าวเข้ามาโอบประคองเพื่อปลุกอารมณ์ให้นางได้คล้อยตามเขามองดูนางผลัดเปลี่ยนชุดงดงามเข้าๆออกๆจนแท่งเนื้อแข็งตุงทิ่มแทงกางเกงแทบขาดแล้ว หากช้ากว่านี้คงได้แต่จับนางยัดร่องกลางถ้ำสมบัติเป็นแน่“บนภูเขาดีหรือไม่ ข้างล
“อืม...เจ้านี่เรียนรู้เร็วจริง” แม่เล้าใหญ่ชื่นชมเมื่อเห็นสาวน้อยทำตามได้อย่างดี ร่างซึ่งยังคงงดงามสมวัยหันกลับมาสอนต่ออย่างตั้งใจ“ต่อจากนั้น เจ้าก็ค่อยๆใช้ลิ้นเลียเล่นให้ทั่วแท่งเนื้อ เลียขึ้นเลียลงราวนี่คืออาหารอันเลิศรส ยิ่งเลียยิ่งได้รสชาติอร่อยจนไม่อาจหยุดได้ ไม่ว่าจะเลียตรงที่ใดล้วนได้รสดีทั้งสิ้น”“ส่วนมือของเจ้าอย่าปล่อยให้อยู่ว่าง ควรจับแท่งเนื้อเอาไว้ให้เลียได้ถนัด จะพลิกไปพลิกมาหรือจับตั้งตรงไว้ก็ย่อมได้ หรือจะเอื้อมไปกอบกุมคลึงเคล้นก้อนตุ่มอีกลูกของพวกเขาก็ย่อมได้เช่นกัน”เสียงสั่งสอนยังลอยออกมาพร้อมท่าทางประกอบอย่างเชี่ยวชาญ“เมื่อขาที่สามนี่ทั้งแข็งทั้งตั้งชันแล้ว เจ้าจึงค่อยใช้มือประคองส่งเข้าปาก โดยปากของเจ้าต้องอ้าให้กว้างเข้าไว้ ระวังอย่าให้ฟันแข็งขูดโดนแท่งเนื้อมิเช่นนั้นแทนที่จะเสียวจะกลายเป็นเจ็บแทน ค่อยๆครอบลงมาทีละน้อยช้าๆ อย่าได้เร็วเกินไปเพื่อให้พวกเขาลุ้นจนตัวสั่นไม่ว่าแท่งเนื้อจะเล็กหรือใหญ่ อย่างไรปากของพวกเราย่อมไม่อาจครอบครองได้ทั้งหมด ดังนั้นส่วนที่เหลือด้านนอกนี่จึงเป
ตอนพิเศษหนึ่งฝึกฝนความเสียวซ่านเถาหลี่น่าถูกพามาส่งถึงมือของแม่เล้าใหญ่แห่งหอคณิกาตั้งแต่ยังไม่เต็มวัยสาว เด็กน้อยได้รับการฝึกฝนวิชาต่างๆมามากแล้ว หัวหน้าเถาโจวหย่งจึงอยากให้นางได้รับการสั่งสอนกลเม็ดเคล็ดลับของหญิงสาวเพื่อสามารถใช้เล่ห์มารยาได้อย่างดีที่สุดคราแรกเด็กสาวย่อมเขินอายและไม่อยากเรียนรู้ด้วยคิดว่าเป็นเรื่องน่ารังเกียจจนเมื่อนางได้แอบไปเห็นพี่สาวคนหนึ่งในหอสมสู่กับแขกถึงสิบกว่าคน พวกเขากลุ้มรุมบนตัวของหญิงสาวนางนั้นอย่างน่าสงสารจนเด็กน้อยทนไม่ไหวตัดสินใจออกไปห้ามปรามและต่อสู้กับคนพวกนั้นแม้นางจะมีฝีมือดีแต่ด้วยเรี่ยวแรงน้อยนิดและตัวที่เล็กบาง ไม่นานจึงถูกจับโยนออกมา โชคดีที่ร่างของนางยังเล็กจ้อยพวกเขาจึงไม่ใส่ใจที่จะหันมาย่ำยีนางแทนแขกชายคนหนึ่งโมโหที่ไม่ได้ย่ำยีบนกายของคณิกาสาวนางนั้นด้วยเข้าไปแย่งชิงไม่ทันจึงหันมาใส่อารมณ์กับเด็กน้อยร่างหนาถลาเข้ามาบีบคอเล็กจนหน้าเขียวคล้ำหายใจไม่ออก วินาทีแห่งความเป็นความตาย เถาหลี่น่าได้แต่หลับตายอมรับชะตากรรมที่แส่หาเรื่องเข้าไปวุ่นวายกับผู
ตอนที่ห้าสิบเจ็ด ในที่สุด“หลี่น่า อย่าได้ชะล่าใจ คนร้ายที่ลอบทำร้ายองค์ชายในวันนั้นหลังจากสืบหาอย่างถี่ถ้วนแล้วพบว่ามาจากแคว้นเหลียง”“อืม...หมายความว่ามีคนที่นี่ต้องการให้เขาตายสินะ เช่นนั้นเปลือกนอกที่เห็นคงไม่ใช่เพียงเท่านั้นแล้ว”“ราชวงศ์ต่างๆล้วนเป็นเช่นนี้ เบื้องหน้าแสดงท่าราวรักใคร่สามัคคี เบื้องหลังทิ่มแทงฆ่าฟันกันราวคนไม่รู้จัก”“หรือว่าข้าควรออกไปจากที่นี่ดี”“หากยังสุขสบายก็อยู่ไปก่อนเถอะ การจะไปจากที่นี่ไม่ใช่เรื่องยาก”อืม...ก็จริงหญิงสาวคิดตามก่อนจะเอ่ยปากขอ“หัวหน้า ท่านก็อยู่ที่นี่กับข้าด้วยเถิด ข้าเหงามาก ที่นี่ไม่มีใครที่ข้ารู้จักสักคน” แม้นางจะเริ่มสนิทสนมกับนางกำนัลซึ่งรับใช้ใกล้ชิด แต่ถึงอย่างไรพวกนางก็ยังไม่รู้ใจกันและยังไม่สนิทใจเท่าชายผู้ซึ่งอยู่ด้วยกันมาหลายปี“อยากให้ข้าช่วยงานสามีเจ้าก็บอกมาเถอะ เชอะ ถึงเขาจะเป็นสามีเจ้า แต่เมื่อก่อนร่อง
ตอนที่ห้าสิบเจ็ด ในที่สุด “ข้าดีใจที่เจ้าชอบและยินดีอยู่ที่นี่ด้วยกัน”“ความจริง อยู่ที่นี่ก็สุขสบายดี ไม่ต้องใช้จ่ายเงินทอง มีข้ารับใช้รองรับ เพียงแต่ออกจะอึดอัดไปบ้าง กับคงเหนื่อยอ่อนในยามค่ำคืน”“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอาเถอะ ข้าจะพยายามไม่ใช้งานเจ้าจนเหนื่อยอ่อนเกินไป”“ขอให้จริงเถอะ”“ชายาสามหลี่น่า เจ้านี่ยังคงยอกย้อนได้ทุกคำ”“องค์ชายฮุ่ยหมิง ท่านก็ยังคงคึกคักได้ตลอด ท่านเห็นหรือไม่ว่าอนุทั้งสองทำสีหน้ายินดีเพียงใดที่ข้ามา”“พวกนางเพียงไม่ใคร่ชอบความรุนแรงเท่านั้น”“ทำอย่างกับข้าชอบ”“เจ้าชอบแน่ ทุกคราเจ้ามีแต่เรียกร้องให้ข้าแรงขึ้นอีก”“นั่นเพราะท่านเองต่างหาก” หญิงสาวหน้าแดงก่ำ“เอาเถอะ ไม่ต้องเก้อเขินหรอก ชายารัก พวกเราต่างเติมเต็มกันและกัน นั่นจึงจะเหมาะสมที่สุด”สองหนุ่มสาวคลอเคลียหวานชื่นเดินชมดอกไม้และ
ตอนที่ห้าสิบหก ชายาสาม องค์ชายหนุ่มเดินเข้ามาโอบประคองร่างบางให้เดินตามเข้าไปด้านในอย่างเอาอกเอาใจเถาหลี่น่าเห็นแก่ที่เขาพยายามแก้ตัวด้วยการดูแลและนำสิ่งของมีค่ามามอบให้ จึงคล้อยตามไปโดยดีทันทีที่ประตูห้องปิดลง สองร่างจึงเข้าโรมรันพันตูกันอย่างไม่ยอมแพ้กัน ชุดเลิศหรูถูกถอดทึ้งออกมากองระเกะระกะเต็มทางเดิน ร่างเปลือยเปล่าเข้านัวเนียเสียดสีกันจนเร่าร้อนปลายลิ้นส่งออกมาหยอกล้อพัวพันกันพัลวัน ทรวงอกอิ่มถูกเคล้นคลึงด้วยสองมือจนบิดเบี้ยว ขณะริมฝีปากบางถูกบดขยี้จนล่องลอยมือหนาทักทายบดคลึงทั้งซาลาเปาคู่งาม และช่องบุปผาฉ่ำแววอย่างคิดถึง ยิ่งยามแหวกกลีบร่องสองข้างให้แยกออกเผยตุ่มเกสรแข็งแน่นอันฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวาน นิ้วโป้งหนาเร่งบดขยี้จนร่างบางสั่นสะท้านเปล่งเสียงร้องดังออกมาอย่างอดรนทนไม่ไหว“อ้า...”ด้วยแรงโหยหา องค์ชายหนุ่มไม่เสียเวลาเล้าโลมให้นานนัก ด้วยร่างน้อยยืนคงพิงกำแพงห้องอยู่ เขาจึงจับขาเรียวอ้ายกขึ้นสูงเพื่อเปิดทางให้มังกรแกร่งได้ทักทายโพรงถ้ำอุ่นอย่างรวดเร็วส่วนกลางกายของทั้งส
ตอนที่ห้าสิบห้า แผนการเป็นชายา “ข้านับเป็นคนแคว้นเหลียง จะนับญาติอันใดได้ พวกเขาแล้งน้ำใจกับมารดาถึงเพียงนั้น จะถามหาน้ำใจใดกับข้าได้หรือ”“อืม...ก็จริง”“หากข้าตั้งใจนับญาติกับพวกเขา อาจโดนคิดว่ากำลังหาทางยึดครองแคว้นจ้าวก็เป็นได้”“กลายเป็นเช่นนั้นไป”“คนแคว้นจ้าวต่างหวาดระแวงไม่เชื่อผู้อื่น แคว้นเราไม่ใคร่มีผู้ใดอยากเดินทางไปนักหรอก”“ยิ่งคนในราชวงศ์ยิ่งใช้ไม่ได้”เมื่อนึกถึงการโดนหลอกใช้ให้ขโมยของต่างๆที่ผ่านมา เถาหลี่น่าจึงเอ่ยคำนี้ออกมา“เจ้าเห็นด้วยกับข้าแล้วหรือ”“ข้าเห็นเช่นนี้ตั้งนานแล้ว”เมื่อไม่เห็นความสำคัญในการพูดคุยเรื่องของแคว้นจ้าว เถาหลี่น่าจึงเปลี่ยนมาสอบถามเรื่องในแคว้นเหลียง“ทุกวันนี้ ท่านดูแลงานด้านใดหรือ”“เดิมทีเสด็จพ่อไม่ได้มอบหมายให้ข้าทำงานด้านใดเป็นพิเศษ แต่หลังจากนี้ข้าจะทูลขอทำงานด้านการข่าว ดีหรือไม่”