ตอนที่สี่ คุ้มค่าเงินที่ลงทุนหรือไม่ (กรุบกริบ)

ตอนที่สี่

คุ้มค่าเงินที่ลงทุนหรือไม่

คำพูดเหล่านั้นของราชครูถูกนำมาบอกเล่ากับเถาหลี่น่าซึ่งหัวเราะออกมาอย่างขบขัน

            “ท่านราชครูก็เอ่ยเกินไป ข้าเป็นเพียงสาวน้อยตัวเล็กๆจะอาจหาญถึงขั้นพาพวกบุกปล้นจวนราชครูผู้ยิ่งใหญ่ได้อย่างไร”

            “อย่าได้เอาแต่หัวเราะ ระวังอย่าได้พบหน้าข่งเจียวจิ้นอีกเป็นอันขาด เขาเคียดแค้นเจ้ามาก”

            “หัวหน้าคงไม่นำงานที่ต้องได้พบหน้าเขามาให้ข้าอีกกระมัง”

            “ข้าจะพยายามคัดเลือกให้ดี แต่เมืองหลวงไม่ใหญ่โตมากจนไม่มีวันได้พบกันอีก”

            “เช่นนั้นก็ออกนอกเมืองไปไกลๆไม่ได้หรือ”

            “เจ้าเพิ่งเริ่มงาน จะเลือกมากได้อย่างไร”

            “เชอะ ข้าทำงานแรกก็สำเร็จอย่างรวดเร็ว เหตุใดจะเลือกไม่ได้”

            “อย่าได้คุยโม้ อ้อ... เงินค่าจ้างของเจ้าฝากไว้ที่ร้านแลกเงินแล้ว ไปตรวจนับดูได้”

            “ขอบคุณหัวหน้า โชคดีจริงที่พวกเขาไม่รู้ความสำคัญของภาพนั้น” หญิงสาวยิ้มแย้มอารมณ์ดี

            “คืนนี้นอนที่นี่กับข้าก็แล้วกัน”เสียงเคร่งขรึมเอ่ยออกมา

            หัวหน้าและเถาหลี่น่านัดพบกันที่โรงเตี๊ยมสาขาขององค์กร พวกเขาคุยกันอยู่ในห้องตามลำพังโดยหญิงสาวไม่ได้หวาดระแวงด้วยอยู่กับชายผู้นี้มาหลายปี

            หัวหน้าเถาโจวหย่งพบเด็กน้อยเถาหลี่น่าตั้งแต่นางมีวัยเพียง6-7ขวบ มารดาของเด็กหญิงนำนางมาขายข้างถนนเพื่อนำเงินไปฝังศพบิดา

            “วันนั้นเหตุใดหัวหน้าจึงซื้อข้าไว้” เด็กหญิงเคยเอ่ยถาม

            “ด้วยข้ามองการณ์ไกลว่าเจ้าจะเติบโตขึ้นอย่างงดงาม”

            มารดาเคยบอกว่านางมีใบหน้าและผิวพรรณคล้ายบิดาซึ่งเป็นบัณฑิต เขาจึงอ่อนแอไม่อาจอดทนความยากลำบากและด่วนจากไปด้วยวัยอันน้อยนิด

            หัวหน้าเถาซึ่งยามนั้นมีวัยถึง20แล้วนำเด็กหญิงมาเลี้ยงดูด้วยตนเอง อีกทั้งฝึกสอนอย่างเข้มงวดเพื่อให้เก่งกาจเหนือผู้อื่น โชคดีที่เด็กน้อยฉลาดเฉลียวและเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว เพียงไม่กี่ปีเขาก็สอนจนนางเชี่ยวชาญทั้งวิชาตัวเบาและการต่อสู้

            จนได้เวลาจึงได้นำนางไปฝากไว้ที่สำนักคณิกาเพื่อฝึกในสิ่งที่เขาไม่อาจสอนได้

            “ขอข้าดูสิว่าเจ้าได้รับการสั่งสอนมาดีเพียงใด”

            “หัวหน้ารอเก็บเกี่ยวจากข้ามานานแล้วสิ”

            “นั่นย่อมเป็นสิ่งที่ข้าสมควรจะได้รับ”

            “เช่นนั้นมาดูว่าข้างดงามสมกับที่ท่านจ่ายเงินหรือไม่”

            เถาหลี่น่ายืนขึ้นถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นอย่างเย้ายวนตามที่ได้รับการสั่งสอนมา สาวน้อยปรายตาฉ่ำเสน่ห์มองใบหน้าของบุรุษที่เลี้ยงดูนางมาหลายปี

หากเป็นเถาหลี่น่าตัวจริงนางอาจจะเขินอายชายหนุ่มตรงหน้า แต่ลลินาเพียงมีความทรงจำของหัวหน้าผู้นี้ ไม่ได้ผูกพันลึกซึ้งอย่างร่างเดิม จึงคิดเพียงอยากยั่วยวนเท่านั้น

            มือน้อยถอดชุดบนเรือนร่างออกจนเปิดเปลือยเห็นร่างงามแล้วเดินบิดกายทีละน้อยอวดทรวดทรงองค์เอวจนถึงด้านหน้าของหัวหน้าหนุ่ม

            “เป็นอย่างไร เรือนร่างของข้างดงามคุ้มค่าการลงทุนในวันนั้นของท่านหรือไม่”

            “คุ้มค่ามาก” เสียงต่ำพร่าเอ่ยออกมาอย่างพยายามกดข่มอารมณ์หื่นกระหาย

            “เช่นนั้นลองดูสิว่าท่านแม่ที่หอคณิกาสั่งสอนข้ามาได้ดีหรือไม่”

            หญิงสาวชม้ายชายตายั่วยวนแล้วค่อยๆย่อตัวลงถอดกางเกงของชายหนุ่มออกจนเห็นแท่งกายอวบใหญ่ชี้เด้งออกมาทันทีที่ถูกปลดปล่อย ลลินาถึงกับแตกตื่นเมื่อได้เห็นความใหญ่โตอวบแน่น

            โอ๊ย...ใหญ่จัง ร่องดอกไม้แคบจะฉีกขาดไหมนะ

            “มังกรของท่านช่างแข็งแรงยิ่ง ดูมันจ้องข้าสิ อยากให้ข้าได้กัดกินหรือ” สาวน้อยกอบกุมแท่งเนื้อด้วยสองมืออย่างหยอกล้อขณะสายตายังคงสบกับแววตาสั่นระริกของชายหนุ่ม

            “นั่งลงสิ ข้าจะให้ท่านดูสิ่งที่ท่านแม่สอนมา”

            หัวหน้าเถาโจวหย่งรีบนั่งลงอย่างเร็วด้วยใจสั่นระทึก แม้เขาจะผ่านหญิงสาวมานับไม่ถ้วน แต่เถาหลี่น่าเป็นเด็กน้อยซึ่งเขาเลี้ยงดูมากับมือ เพียงได้เห็นเด็กหญิงในวันวานได้เติบโตจนใช้งานได้และกำลังจะกลืนกินแท่งกายของเขา ภายในใจย่อมตื่นเต้นจนไม่อาจปิดบัง

            “ข้าจะกินแท่งเนื้อของท่านให้สมกับการรอคอยทีเดียว”

            เถาหลี่น่าก้มลงแลบลิ้นเลียทักทายล้อเล่นกับท่อนเนื้ออวบเพื่อกระตุ้นความแตกตื่น แท่งเนื้อใหญ่สั่นระรึกด้วยอยากถูกลิ้มลองจากปากและลิ้นบาง

            สาวน้อยเลียไล่ขึ้นๆลงๆเพื่อนำร่องก่อนจะครอบปากลงดูดดึงท่อนเนื้ออวบซึ่งแน่นคับปาก มือน้อยคอยประคองดึงขึ้นลงอย่างเชี่ยวชาญ ขณะลิ้นและปากทำหน้าที่ทั้งดูดทั้งดึงขึ้นลงทั้งเลียวนโดยรอบจนเถาโจวหย่งเสียวซ่านครางออกมาอย่างลืมอาย

            “โอวววว...”

            “ดีใช่หรือไม่”

            “อืม..ดี ดีมาก เสียวมาก”

            “ข้าจะทำให้ท่านเสียวมากขึ้นอีก”

            เถาหลี่น่ามองใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างชอบใจที่ทำให้หัวหน้าผู้เลี้ยงดูเกร็งสั่นสะท้านได้ สาวน้อยพยายามอ้าปากให้กว้างที่สุดแล้วครอบลงไปให้ลึกที่สุดก่อนจะทั้งเลียทั้งดูดขึ้นๆลงอย่างรวดเร็วโดยมีมือข้างหนึ่งคอยประคองพร้อมส่งมืออีกข้างไปขยำขยี้ก้อนเนื้อเล็กข้างท่อนลำใหญ่

            “อ้า...เสียว” เสียงพร่าเปล่งออกมาอย่างเริ่มทนไม่ไหว สองมือเอื้อมออกมากอบกุมขยำเต้าทรวงอวบอิ่มซึ่งชูช่อล่อหลอกอยู่ตรงหน้า

ยิ่งหญิงสาวรูดริมฝีปากแนบไปกับแท่งร้อน ทั้งเลียเน้นๆดูดแรงๆจนเขาสั่นกระตุกไปหมดทั้งร่าง รอบท่อนถูกเลียจนเปียกชื้น

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

เสียงดูดเข้าดูดออกเป็นจังหวะเรียกเสียงครางแหบพร่าเป็นระยะ  จนความเสียวซ่านเกินควบคุม เถาโจวหย่งจึงเกร็งกระตุกปล่อยน้ำข้นขาวเข้าในปากซึ่งรองรับอยู่จนท่วมล้น

“อ๊ากกกกก”

คราแรกเถาหลี่น่าสะดุ้งและกำลังคิดจะปล่อยท่อนเนื้อออกจากปาก แต่เมื่อเห็นการเกร็งเสียวของหัวหน้าหนุ่มจึงได้แต่รอเวลาจนน้ำเหนียวท่วมล้นออกมาจึงต้องถอนปากและบ้วนน้ำลงบนพื้นห้องด้วยสำลักจนต้องไอออกมา

แค่ก แค่ก

“เหตุใดน้ำจึงไหลออกมามากเพียงนี้”

นางเคยเห็นน้ำขุ่นข้นของข่งเจียวจิ้นซึ่งไหลออกมาเพียงครึ่งของน้ำนี้เท่านั้น

“นั่นเพราะแม่เล้าใหญ่สอนเจ้ามาได้ดีมาก ไม่เสียทีใช้เวลาฝึกฝนอยู่นาน สิ่งเหล่านี้คงมีโอกาสได้ใช้ในงานต่อๆไป” เถาโจวหย่งเอ่ยชมขณะนอนพักจากความสุขสมซึ่งเพิ่งได้รับไป

แน่นอนว่าเรื่องเหล่านี้เป็นสิ่งที่สาวน้อยฝึกฝนจนเชี่ยวชาญอีกทั้งยังได้ความใจกล้าของลลินามาเพิ่มเติมจนเก่งกาจในเร็ววัน