หลังจากที่เจย์และฟินน์เข้าไปในรถ เซย์นก็สาปแช่งอย่างจริงจังยิ่งขึ้น “เจย์ ถ้าไม่ใช่เพื่อน้องสาวของฉันที่ไม่ยอมให้ฉันจัดการกับขยะ อย่างแรกที่ฉันคงทำไปแล้วคือการโยนแกลงในถังขยะ” เจย์นั่งอยู่ในรถเข็นอย่างสงบ ทำเป็นหูตึงกับคำดูถูกของเซย์นฟินน์พูดว่า “คุณเซย์น ช่วยระวังคำพูดด้วยครับเซย์นแสร้งเป็นประหม่า “ฉันจะแช่งก็เพราะฉันอยากแช่ง ประธานของแกใช้น้องสาวฉันและจากนั้นก็ทิ้งเธอเพราะเขามีร่างกายที่ดีแบบนี้เพื่อทำให้คนเป็นบ้าใช่ไหม? ให้ฉันบอกแกบางอย่างที่จำเป็นต้องพูด หล่อแล้วจะมีประโยชน์อะไร ถ้าสุดท้ายแล้วแกก็รู้สึกเหมือนเดิม? อย่าหลงตัวเองงมากไปหน่อยเลยน่า”"เซย์น นายไม่เชื่อว่าฉันจะเย็บปากของนายให้หุบใช่ไหม?” เสียงของเจย์ดูแผ่วเบา“แกมันพวกหน้าซื่อใจคด!” เซย์นหยิกปากของเขาขณะที่พูด ยังคงกระตือรือร้นที่จะเมินพวกเขาเจย์ถอนหายใจอย่างหนัก“เซย์น ขอบคุณสำหรับการร่วมมือกับฉันเพื่อทุ่มเทกับการแสดงที่ไร้ที่ตินี้นะ”เซย์นอึ้ง “การแสดงงั้นเหรอ?”จากนั้น เขาก็หลุดปากและเยาเย้ยออกมา “ฮี่ฮี่ ฉันตั้งใจในตอนที่ฉันแช่งนายเหมือนกับที่แกทำเมื่อแกต่อยฉัน แล้วแกเรียกมันว่าการแสดงเหรอ? เจย์ แกเป็นบ้า
“ตระกูลอาเรสอาจจะต้องเผชิญหายนะแบบเดียวกันในอนาคต” เจย์กล่าวเซย์นยิ้มขณะที่หน้าของเขาบูดบึ้ง “ฮี่ฮี่ นาสกำลังพูดเรื่องตลกระดับโลกหรือไง? เจย์ ที่จริงนายไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลไร้สาระเพื่อทิ้งน้องสาวของฉันก็ได้ใช่ไหม?”ฟินน์กล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ท่านประธานอาเรสไม่ได้โกหกคุณ”เซย์นมองบรรดาชายที่อยู่ในรถที่จู่ ๆ ก็เริ่มเคร่งขรึม ผู้ชายเหล่านี้คือผู้คนที่หยิ่งยโสที่สุดในเมืองอิมพีเรียล ถ้าไม่ใช่ปัญหาใหญ่ พวกเขามักจะดูนิ่งและผ่อนคลายอยู่เสมอเสียงของเซย์นเริ่มสั่น “นายคือเจ้าชายที่กุมเมืองอิมพีเรียลไว้ในมือเดียว ยังจะมีอะไรที่นายแก้ไขไม่ได้อีกล่ะ?”เจย์พูดว่า “ศพของผู้สูงอายุในหมู่บ้านจันทร์สว่างคือคนแก่ที่เกษียณอายุจากอสังหาริมทรรัพย์ทัวร์มาลีน เธอคือคนที่บอกปู่ของฉันให้นำแม่แท้ ๆ ของฉันไปขังไว้ในวังใต้ดินเป็นเวลาหลายปี”“เมื่อฉันพาแม่ออกมาได้หลังจากนั้น ฉันตั้งใจที่จะให้พ่อพาเธอไปในที่ที่ไกลออกไป แต่พวกเขาก็ได้รับอุบัติเหตุหลังจากที่ออกไปและพวกเขาทั้งคู่ก็ถูกฆ่า”“แม่ของฉันคือลูกสาวของหัวหน้าของกองบัญชาการโลกาวินาศ ฉันคิดว่านายอาจะไม่รู้ว่ากองบัญชาการนั้นดำรงอยู่แบบไหน แต่โศกนาฏกร
เซย์นถอนหายใจ “นายช่างเป็นพ่อที่สันโดษจริง ๆ ถ้าน้องสาวของฉันรู้ว่าเธอคงจะไม่ได้เจอเจนสันในอีกสิบปีข้างหน้า เธอคงจะไม่ยกโทษให้นายอย่างแน่นอน”รอยยิ้มที่บูดบึ้งปรากฏขึ้นบนหน้าของเจย์ “ฉันไม่คาดหวังให้เธอยกโทษให้กับฉันสำหรับทุก ๆ อย่างที่ฉันได้ทำลงไป"เซย์ก็รู้ด้วยว่าเจย์ช่วยคนรักของเขาไม่ได้ ดังนั้น เขาจึงหุบปากที่สาปแช่งของเขาไว้เจย์หยิบตั๋วสองใบออกจากกระเป๋าและยื่นมันให้กับเซย์น “ด้วยความน่าจะเป็นทั้งหมด แองเจลีนเดาว่าเจนสันเข้าร่วมวิทยาลัยเยาวชนในตำนานคือสิ่งที่ฉันทำ ถ้าฉันเข้าไปยุ่งกับร็อบบี้น้อยด้วย เธอจะสงสัย เซย์น ฉันอยากให้นายพาร็อบบี๊น้อยไปเข้าร่วมในการประลองเทควันโดที่ถูกจัดในมณฑลเอส แน่นอนว่าการประลองนั้นเป็นของปลอม เมื่อนายมาถึงในมณฑลเอส สตอร์มจะไปเจอกับนายและเขาจะพาร็อบบี้น้อยไปสถานที่ลึกลับอีกที่หนึ่งโดยเครื่องบิน”“ไปที่ไหนล่ะ?” เซย์นถาม“ฉันบอกไม่ได้”เซย์นเริ่มยั้วะโดยคำพูดของเจในทันที “นายต้องเก็บมันเป็นความลับแม้แต่กับฉันเลยรึ?”เจย์พูดว่า “สำหรับฉันแล้ว ยิ่งคนรู้ที่ที่ร็อบบี้น้อยอยู่น้อยเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งปล่อยภัยเท่านั้น”เซย์นรู้สึกว่า หลังจากที่ท้องฟ้าถล่ม
เซย์นมองออกไปที่ถนนไฮเวย์ กลังอย่างสุดขีด “โหย โยนฉันออกไปข้างนอกนั่นเหมือนจะฆ่าฉันชัด ๆ เจย์ ช่วยคิดวิธีที่อ่อนโยนกว่านี้หน่อยได้ไหม? ฉันขอร้อง”ฟินน์เปิดหน้าต่างและจับเซย์น…ลมกรรโชกแรงพัดเข้ามาในรถและเสียงกรีดร้องของเซย์นกำลังดังท่ามกลางสายลม…“เจย์ แกคิดวิธีที่เลวร้ายแบบนี้ได้ แกมันไม่ใช่คนแล้ว”ตึก!เซย์นถูกโยนไปยังข้ามทางด้วยเสียงดังตึก เขาปวดระบมไปทั่วร่างกายราวกับว่ากระดูกของเขากำลังแตกออกจากกัน“แม่งเอ๊ย!” เซย์นสบถ “เจย์ ใจแกทำด้วยเหล็กรึไงวะ?” เขาแช่งขณะที่หลั่งน้ำตาหัวใจของเจย์ทำมาจากเหล็กกล้า แต่มันมีไว้เพื่อปกป้องคนที่เขารักอย่างระมัดระวังรถโรลส์-รอยซ์ขับออกไปและยังเห็นมันได้จนกระทั่งมันหายไปที่สี่แยก เซย์นนั่งอยู่ข้างถนนบนไฮเวย์ รู้สึกหน้าแดงด้วยลมหนาว อดทนกับความเจ็บปวดที่แทบจะทำให้กระดูกทั่วร่างของเขาป่นปี้ เขาโบกรถที่กำลังจะมุ่งหน้าไปยังเมืองนางแอ่นในที่สุด คนขับผู้ใจดีก็รับเขาขึ้นรถเมืองนางแอ่นแองเจลีนไม่รู้ว่าเธอเองหมดสติไปนานแค่ไหน เมื่อเธอตื่นขึ้น เธอก็นอนอยู่บนเตียงของเธอที่บ้านแล้วโคลนั่งอยู่หัวเตียง กำลังเช็ดเหงื่อเย็นจากหน้าผากของเธอ “คุณต
เมื่อเขาพูดถึงแม่ของเขา ก็ได้มีท่าทีของความเหงาโดดเดี่ยวบนใบหน้าที่หล่อเหลาและละเอียดอ่อนของโคลแองเจลีนจำได้ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยบอกว่าเขาเป็นลูกคนเดียวในครอบครัว ที่ซึ่งมีพี่น้องต่างแม่มากมายเกินกว่าจะนับได้ และเขามีความรู้สึกค่อนข้างแปลกประหลาดเกี่ยวกับโครงสร้างครอบครัวของเขา“แม่ของคุณไม่สนใจเลยเหรอที่พ่อของคุณอาละวาดไปทั่ว” แองเจลีนถาม บางทีอาจเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นหรือบางทีอาจเป็นเพราะความเป็นห่วงเป็นใยโคลในฐานะของเพื่อนรอยยิ้มอันอบอุ่นของโคลเริ่มขมขื่นเล็กน้อยเมื่อเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำอะไรไม่ถูก“แม่ของผมคือคู่แท้แต่แรกของพ่อ เมื่อแม่แต่งงานกับพ่อ ผมคิดว่าพ่อของผมจะรักเดียวใจเดียว แต่พ่อก็เพียงชอบแม่แค่ผิวเผินและแอบคบหากับผู้หญิงสวย ๆ คนอื่น พอแม่รู้เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ พวกนั้น ผมโมโหมากจนเกือบกระโดดลงมาจากตึก พ่อของผมคุกเข่าขอร้องแม่เป็นเวลาสามวันสามคืนก่อนที่แม่จะให้ยกโทษให้พ่อ”“ผมคิดว่าพ่อของผมจะสำนึก แต่ต่อมา ผมก็รู้ว่าเขาทำตัวแย่ลงกว่าเดิม ทุกครั้งที่เขาเดินทางไปทำธุรกิจ เขามักจะพาผู้หญิงสวย ๆ กลับบ้านมาด้วยท้องที่โตเสมอ แล้วพอแม่ของโกรธ แม่ก็จะไปที่ห้องสวดมนต์ขอ
เมื่อนึกถึงงานยาก ๆ ที่เจย์มอบหมายให้เขาทำ เซย์นก็เริ่มสาปแช่งเขาอีกครั้ง “เจย์ อาเรส นายมันเป็นคนงี่เง่า!”แองเจลีนเดินมาเพื่อที่จะหยิบผ้าเช็ดหน้ามาจากมือของเชอร์ลี่ย์ แล้วร้องขอ “พี่สาว ให้ฉันดูแลเขาสักครั้งเถอะนะ ได้ไหม?”เธอรู้สึกละอายใจ เป็นเพราะเธอรักคนผิด เซย์นเลยต้องมาทนทุกข์ไปกับเธอด้วยเชอร์ลี่ย์ยืนขึ้นและยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอ เธอพูดอย่างเบา ๆ ว่า “แองเจลีนน้อย อย่าเศร้าไปเลยนะ พี่ชายของเธอยังคงมีแรงสาปแช่งคนอื่นอยู่ เพราะงั้นเขาน่าจะสบายดี”“โอเคค่ะ” แองเจลีนพยักหน้าเซย์นยกขาที่เต็มไปด้วยเลือดของเขาขึ้น “พวกเธอดูให้ดี แบบนี้โอเคเหรอ? เจย์ทุบต่อยฉันอย่างแรงและโยนฉันผ่านหน้าต่างรถลงไปบนถนนทางหลวง ถ้าฉันไม่ใช่คนแข็งแรง ฉันคงจากไปและไปเจอกับลูซิเฟอร์แล้ว”แองเจลีนร้องไห้หนักขึ้นจนไหล่ของเธอเริ่มสั่นใบหน้าที่หล่อเหลาของโคลกลายเป็นสีหน้าที่ไร้อารมณ์และเรียบเฉยดวงตาของเซย์นจับจ้องไปที่โคล “ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาอยู่ในบ้านของฉันได้?”แองเจลีนตอบ “เขาเป็นเพื่อนของฉัน โคล ยอร์ก เป็นเรื่องโชคดีที่เขามาส่งฉันที่กลับบ้านวันนี้ ไม่อย่างนั้นฉันคงทำให้ตระกูลเซเวียร์ต้องอับอายแน่ ๆ
คุณท่านปู่เซเวียร์และจอร์จเดินลงมายังชั้นล่างและมองเห็นบาดแผลที่น่ากลัวของเซย์น จอร์จด่าว่าผู้ที่ทำร้ายอย่างโกรธจัด “เจย์ ฉันมองนายผิดไปจริง ๆ ฉันไม่นึกเลยว่านายจะเป็นคนโหดร้ายและโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้”คุณท่านเซเวียร์ไม่ได้พูดอะไร แต่มีความชื้นจาง ๆ ในดวงตาที่เหี่ยวเฉาของเขาจอร์จรู้เพียงแค่ว่าลูกชายของเขาถูกทุบตี สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ เจย์กำลังใช้วิธีการที่โหดเหี้ยมนี้เพื่อปกป้องตระกูลเซเวียร์คนที่ทุกข์ทรมานจริง ๆ ก็คือ เจย์“พ่อครับ ผมไม่อยากทำงานกับเอมิเนนต์ ออเนอร์ อีกต่อไปแล้วครับ” เซย์นใช้ประโยชน์จากอาการบาดเจ็บของเขาเพื่อแสดงความคัดค้านต่อจอร์จเขาจำคำสัญญาที่ให้ไว้กับเจย์ได้จอร์จยังคงขวัญเสียกับอาการบาดเจ็บของลูกชายเมื่อสักครู่นี้ แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็หยิบไม้กวาดขึ้นเพื่อที่จะฟาดเขาเมื่อได้ยินคำพูดที่ไร้สัจจะของลูกชายตัวเอง“แกพูดอะไรออกมา? เมื่อตอนนั้นฉันให้เงินแกเพื่อก่อตั้งเอมิเนนต์ ออเนอร์ แกขุกเข่าลงต่อหน้าฉันและได้ให้สัญญาแล้ว แกบอกว่าแกต้องการทำลายชื่อเสียงสุรุ่ยสุร่ายด้วยตัวเองและแกจะชุบชีวิตให้กับตระกูลเซเวียร์ แต่ตอนนี้แกกลับพูดออกมาได้อย่างดายว่าต้องการเลิกเนี่ยน
ในตอนนั้นเอง ตั๋วการแข่งขันก็ตกลงมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา เชอร์ลี่ย์หยิบมันขึ้นมาและส่งให้กับเซย์น เซย์นรู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “มันไว้สำหรับร็อบบี้น้อยน่ะ”แองเจลีนคว้าตั๋วการแข่งขันมาและดูที่สติกเกอร์คำเชิญของการแข่งขันเทควันโดรุ่นเยาวชนระดับนานาชาติบนนั้น แล้วเธอก็ตกตะลึงเซย์นพูดต่อว่า “ไม่ต้องไปดูมันหรอก การแข่งขันที้รุนแรงแบบนี้ไม่เหมาะกับร็อบบี้น้อยหรอก”แองเจลีนตอบ “ทำไมจะไม่ล่ะ? ร็อบบี้น้อยชอบเทควันโดและเขาก็มีความสามารถทางด้านนี้ เราไม่อาจทำลายความสามารถที่พระเจ้ามอบให้เขาลงได้นะ”ความรู้สึกวิตกกังวลเล็กน้อยเกิดขึ้นในดวงตาของเซย์น ถ้าหากแองเจลีนเห็นด้วยที่จะให้ร็อบบี้น้อยเข้าร่วมการแข่งขัน แล้วแม่กับลูกจะต้องแยกจากกันเป็นเวลานานเซย์นคงทนไม่ได้แองเจลีนเก็บตั๋วเข้าไปในกระเป๋าของเธอและพูดว่า “เราจะให้ร็อบบี้น้อยตัดสินใจเรื่องนี้เอง”เซย์นยื่นมือออกไป จู่ ๆ เขาก็อยากจะฉีกตั๋วออกเป็นชิ้น ๆ“ร็อบบี้น้อยอยู่ที่ไหนเหรอ?”“โรงเรียน ใกล้จะเลิกแล้วล่ะ”ช่างตายยากเสียจริงและเขาก็ปรากฏตัวขึ้น“เฮ้” เสียงที่คับข้องใจของร็อบบี้น้อยก็ดังมาจากด้านนอ