บทที่ 21

หลังจากนั้น ผู้คนต่างเริ่มพากันหันมากล่าวต่อว่าหญิงสาว “จริง ๆ เลย เธอโตแล้วนะ ยังจะกลั่นแกล้งเด็กตัวเล็ก ๆ ได้ลงคออีกเหรอ?”

เมื่อสถาณการณ์เริ่มบานปราย เธอจึงกระวนกระวายใจรีบหันไปพูดกับเจนสันด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ “ฉันขอโทษ”

ทว่าเจนสันกลับตอบกลับอย่างแน่วแน่ว่า “พวกคุณหยุดต่อว่าคุณแม่ของผมได้แล้ว”

โรสชายตามองไปยังเด็กน้อยเจนสัน พร้อมแววตาคู่นั้นของเธอที่รื่นรินไปด้วยหยดน้ำ

สำหรับเจนสันแล้ว ในหัวใจของเด็กน้อยนั้น แม่ เปรียบเสมือนนางฟ้าเทพธิดาที่คอยอยู่เคียงข้างตนเสมอ ซึ่งความรู้สึกติดค้างเหล่านี้ ทำให้เธอรู้สึกลำบากใจ

ร่างบางรีบพยักหน้าพลางเดินออกไปจากสถานที่แห่งนี้

เมื่อผ่านพ้นปัญหาเมื่อครู่ หญิงสาวจึงจับไหล่ของเด็กน้อยไว้ พร้อมกระซิบถามอย่างแผ่วเบาคล้ายขอร้อง “เจน ให้ฉันไปส่งเธอที่ห้องเรียนได้ไหมจ๊ะ?”

ร่างของเด็กน้อยค่อย ๆ หยุดเดิน เจนสันหันหน้ามองตรงไปยังประตูทางเข้าของโรงเรียน สายตาของเด็กน้อยนั้นเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงฝืนใจเมื่อต้องก้าวผ่านประตู

โรสจึงเอื้อมมือไปขว้าเจนสันตัวน้อยมาไว้ในอ้อมแขน

‘เด็กคนนี้แสดงออกอย่างชัดเจนว่ากลัวที่จะเดินเข้าไป อะไรที่ทำให้เจนสันรู้สึกแย่กันนะ