บทที่ 130

เจนสันย่นขมูกของเขาแน่นแล้วเบะปาก เขาจะมีท่าทางน่ารักแบบนี้เสมอเมื่อเขาไม่รู้ว่าต้องตอบยังไง

"เล่น" เจนสันพูดออกมาหลังจากใช้เวลาคิด

เจย์ปิดตาอย่างเสียใจอย่างที่สุด 'ฉันเข้าใจร็อบบี้น้อยผิด!'

เจย์กอดร็อบบี้น้อยด้วยความรู้สึกผิดอย่างควบคุมไม่ได้

"ผมอยากกลับบ้าน" ร็อบบี้น้อยพลันสะอื้น เขาถูกโทษในสิ่งที่เขาไม่ได้ทำ ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะไขว้คว้าความสบายใจ

"ร็อบบี้น้อย นี่คือบ้านของลูก" เจย์พยายามแก้ไขสิ่งที่เขาทำผิดไปและพยายามอ่อนโยนเป็นพิเศษเมื่อโน้มน้าวเด็กน้อย

"ผมคิดถึงคุณแม่" น้ำตาจากดวงตาของร็อบบี้น้อยไม่หยุดไหล หากใครมาเห็นเขา ทุกคนคงรู้สึกสงสารกับสภาพของเขา

เจย์แข็งค้างตรงนั้นและไม่รู้ว่าต้องทำอะไรต่อ

โจเซฟินเดินมาแล้วเอื้อมมือออกไป "ร็อบบี้น้อย นอนที่ห้องของน้าโจเซฟินคืนนี้นะ"

ร็อบบี้น้อยโผเข้าหาโจเซฟินอย่างไม่ต้องคิด เจย์ตะลึง สายตาของเขามืดมนลง

หลังจากที่โจเซฟินอุ้มร็อบบี้น้อยออกไป เจย์ก็อยู่กับเจนสันเพียงลำพัง เจนสันจับมือของพ่อเขา ดวงตาที่เปล่งประกายราวกับดวงดาวมองที่เจย์

ใคร ๆ ก็บอกได้ว่าอารมณ์ของเจย์ตอนนี้กำลังแย่

"เจนสัน บอกพ่อ ทำไมพวกลูกถึงสู้กันหลั