บทที่ 317

เขาเลือกถนนสายหลักอย่างไม่ลังเล

เขารู้ดีว่าการประหยัดเวลาไปกว่าครึ่งนั้น มันช่วยประหยัดเวลาไปได้แค่ครึ่งเค่อเท่านั้น เมื่อเทียบกับเวลาครึ่งเค่อนี้ การส่งข้อมูลไปยังหน่วยบูรพาอย่างปลอดภัยนั้นสำคัญกว่า

เมื่อได้เดินท่ามกลางฝูงชน เสียงจอแจของผู้คนรอบตัวเขาก็ทำให้เขารู้สึกปลอดภัยมากขึ้นเล็กน้อย

แต่ยังคงมีความรู้สึกว่าถูกจับตามองที่ด้านหลัง

ตอนนี้เอง ก็มีมือข้างหนึ่งตบบนไหล่ของเขาโดยไม่มีบอกกล่าวล่วงหน้า

เขาตกใจมาก

เพราะท้ายที่สุดแล้วตัวเขาเองก็ถือว่าเป็นปรมาจารย์คนหนึ่ง แต่การที่มีคนเข้ามาหาเขาโดยที่เขาไม่รู้ตัวนั้น ก็เห็นได้ชัดว่า อีกฝ่ายเก่งกว่าเขามาก

“เจ้าเป็นใคร!”

หน่วยลับคนนั้นแม้ภายนอกจะดูเข้มแข็ง แต่ภายในกลับขี้ขลาดตาขาว เขาจ้องมองไปที่ชายสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขา คนหนึ่งสูง คนหนึ่งคนเตี้ย แล้วตะคอกเสียงดัง

จากนั้นชายร่างสูงผอมก็กล่าวยิ้มๆ ว่า “พี่ชาย ข้าแค่มีบางอย่างจะถาม ไม่ต้องกังวลขนาดนี้ไปหรอก”

ถึงแม้ว่าชายร่างสูงผอมที่อยู่ตรงหน้าเขาจะยิ้มอย่างร่าเริง แต่ความรู้สึกอันเย็นชาที่เหมือนกับว่าตกเป็นเป้าหมายของสัตว์ร้ายนั้นไม่ได้หายไป มิหนำซ้ำ ยังทวีความรู้สึกที่รุน