LOGINShare
บทที่ 319
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 320
ชายชราก้มศีรษะลงและพูดด้วยความเคารพ “ท่านอ๋องทรงทะเยอทะยานมาก กระหม่อมยินดีจะบุกน้ำลุยไฟ และสละชีวิตเพื่อท่านอ๋อง!”หลี่อิ๋นหู่กล่าวอย่างพอใจว่า “ดีมาก ข้าจะไม่ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างเลวร้าย เมื่อข้าประสบความสำเร็จ พวกเจ้าทุกคน จะได้เป็นขุนนางตามมังกร[footnoteRef:1] ส่วนเจ้าคือผู้ที่มีผลงงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุด!” [1: ขุนนางตามมังกร หมายถึง กลุ่มคนที่สนับสนุนองค์ชายหรือเชื้อพระวงศ์ชายจนสามารถขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิได้] ดวงตาของชายชราเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น เขามองไปที่หลี่อิ๋นหู่ ราวกับว่าพวกเขาทั้งสองได้เห็นวันที่พวกเขาประสบความสำเร็จแล้ว ขณะเดียวกัน ในตำหนักบูรพา“เตาดินเผาใบเล็กจากดินแดง เหล้าต้มใหม่ลอยน้ำดั่งมดเขียว ยามราตรีหิมะโปรยปราย ขอร่วมเมาซักจอกได้หรือไม่?”ในสวนดอกไม้ด้านหลังของตำหนักบูรพา หลี่เฉินซึ่งสวมชุดผ้าไหมสีเหลืองสดใส กำลังทำบางสิ่งบางอย่างกับเตาถ่านขนาดเล็กและตรงข้ามเขาก็คือ ซูจิ่นพ่าที่สวมเสื้อคลุมผ้าต่วนปักลายอันงดงาม ขนตาสีขาวหิมมะบนใบหน้าเล็กๆ เผยท่าทางโกรธเคืองอย่างน่ารักเมื่อเห็นเหล้าเหลืองเดือดปุดๆ บนเตาถ่าน หลี่เฉินก็ยกกาเหล้าขึ้นมา จากนั้นก็โยนบ๊วยส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 321
“ไม่ใช่ว่าอัจฉริยะทั้งสองประเภทนี้จะไม่มี เพียงแต่ว่าอัจฉริยะเช่นนี้ ไม่มีปรากฏในราชวงศ์มาร้อยปีแล้ว บางทีอาจจะมีขึ้นแล้ว แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ยังไม่ได้มารับใช้ข้า ดังนั้นสำหรับข้าพวกเขาจึงไม่มีอยู่จริง”เมื่อเห็นซูจิ่นพ่ามีท่าทีครุ่นคิดแต่ยังคงไม่สบายใจ หลี่เฉินก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ขุนนางไม่ได้แบ่งแยกดีเลว ไม่ว่าพวกเขาจะโลภหรือว่าซื่อสัตย์ก็ตาม สำหรับข้าก็แค่ว่า คนแบบไหนสามารถใช้การได้ในสถานการณ์แบบไหน ตราบใดที่มีประโยชน์ ไม่ว่านิสัยจะเป็นเช่นไร มันก็ไม่สำคัญ” “แน่นอนว่าขุนนางที่ซื่อสัตย์ก็ควรใช้ แต่ไม่สามารถใช้มากเกินไป ส่วนขุนนางโลภควรใช้ให้มากขึ้น แต่ไม่สามารถใช้ซ้ำได้”เมื่อประโยคนี้หลุดออกมา ซูจิ่นพ่าก็ดูตกใจเล็กน้อยกับวิธีใช้คนของหลี่เฉินนางรู้สึกว่านี่คือหลักการที่ไม่ถูกต้อง แต่เมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้ว ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติกับเรื่องนี้“เอาล่ะ นี่เป็นเทคนิคของจักรพรรดิ เจ้าเป็นผู้หญิงไม่จำเป็นต้องเรียนรู้สิ่งนี้” หลี่เฉินกล่าวซูจิ่นพ่ากล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจทันที “ผู้หญิงแล้วอย่างไร? ราชวงศ์ก่อนยังมีมู่หลาน แต่สตรีในราชวงศ์นี้กลับอ่อนแอกว่างั้นหรือ? หลายครั้งก็มีเรื่องที่ผู้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 322
ซูจิ่นพ่าไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่าตระกูลหลงนี้มาจากไหนแต่นางก็รู้ดีว่าในสถานการณ์ที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้ การที่ตระกูลจากมณฑลซีซาน ส่งจดหมายขอเข้าเฝ้ามาที่ ตำหนักบูรพา เกรงว่าเรื่องนี้คงไม่ใช่เรื่องเรียบง่าย “เช่นนั้นข้าขอกลับก่อน”ซูจิ่นพ่าลุกขึ้นยืนคิดอยากจะหลีกเลี่ยงการระแวงสงสัย “กลับไปทำไม”หลี่เฉินวางชามเหล้าในมือลง และเอื้อมมือไปรับจดหมายจากขันที เขากวาดสายตาอ่านอย่างคร่าวๆ และพูดกับซูจิ่นพ่าโดยไม่เงยหน้าว่า “เราตกลงที่จะทานอาหารเย็นด้วยกัน บิดาของเจ้ายุ่งอยู่กับกิจของทหาร ส่วนพี่ชายของเจ้าก็ออกเดินทางไปแล้ว ในเมื่อเจ้าอยู่บ้านคนเดียว ไม่สู้อยู่กับข้าที่นี่จะดีกว่า” ข้าแบบทางการการเปลี่ยนคำแทนตัวอย่างกะทันหันนี้ ทำให้ซูจิ่นพ่ารู้ว่าตอนนี้ หลี่เฉินเข้าสู่บทบาทองค์รัชทายาท และกำลังพูดคุยกับนางในฐานะองค์รัชทายาทหลี่เฉินไม่ใช่หลี่เฉินที่เคยแทนตัวเองว่า ‘ข้า’ แบบก่อนหน้านี้ และนางก็ไม่สามารถทำตัวตามสบายได้ “เพคะ” ซูจิ่นพ่าตอบรับอย่างเบื่อหน่ายด้วยเหตุผลบางอย่าง นางชอบที่จะได้ยินหลี่เฉินเรียกตัวเองว่า ‘ข้า’ อย่างไม่เป็นทางการมากกว่าคำว่าข้านี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 323
แม้ว่าเขาจะไม่มีความสุข แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่คนอย่างหลงเทียนเต๋อจะขอเงินคืนก็แค่เงินสิบตำลึงเท่านั้นเอง แม้ในตอนนี้ด้วยเงินจำนวนนั้นจะสามารถซื้อเด็กสาวที่งดงามได้สามคนก็ตาม แต่สำหรับหลงเทียนเต๋อนั้น ก็แค่ขนหนึ่งเส้นในวัวเก้าตัว เมื่อมองขันทีตัวน้อยจากไป หลงเทียนเต๋อก็กัดฟันและหันไปหาหลงไหวอวี้ลูกชายของเขาแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาทผู้นี้จงใจวางอำนาจใส่พวกเรา” “ท่านพ่อ โปรดอดทนไว้”หลงไหวอวี้พูดอย่างใจเย็น “ถ้าเขาต้องการอวดศักดิ์ศรีองค์รัชทายาท ก็ปล่อยให้เขาทำไป สิ่งที่เราต้องการก็คือชัยชนะ ดังนั้นทำไมไม่รอตอนนี้เลย” หลงเทียนเต๋อตาค้าง “ยังจะรออีกหรือ?”“ไม่อย่างนั้นจะทำอย่างไร?”หลงไหวอวี้แบมือแล้วกล่าวว่า “องค์รัชทายาททรงตรัสอย่างชัดเจนว่า หากไม่รอก็กลับไป หรือพวกเราจะกลับไปมณฑลซีซานแล้วรอ? เช่นนั้นการเดินทางในครั้งนี้ ไม่เพียงแต่จะไร้ประโยชน์ แต่ยังทะเลาะกับองค์รัชทายาทอีกด้วย ในอนาคตคงคุยกันลำบาก” “เขากล้า!?”หลังจากที่หลงเทียนเต๋อพูดจบ เขาก็รู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมาทุกวันนี้ จู่ๆ พวกกบฏก็เงียบไป ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ทันทีที่กลุ่มกบฏหยุด กองกำลังท้องถิ่นในมณฑลซีซาน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 324
หลังจากความวุ่นวายดังกล่าว ซูจิ่นพ่าก็ไม่กินอาหารที่หลี่เฉินคีบมาให้อีกต่อไป แต่กินเพียง...ผักไม่กี่อย่างที่นางรู้จักเท่านั้น แต่ทว่า นางไม่มีทางเลือกมากนัก เมื่อทั้งสองคนกินข้าว ก็มีแค่อาหารสามอย่างและซุปหนึ่งอย่างกบผัดแห้งหนึ่งจาน ซุปกะหล่ำปลีหนึ่งถ้วย รากบัวผัดผักชีฝรั่งอีกหนึ่งจาน และที่เหลือคือซุปมันเทศฟู่หรงหากอาหารเหล่านี้อยู่ในบ้านของคนทั่วไป มื้อนี้คงเป็นมื้อที่ไม่เลวสำหรับพวกเขา เพราะท้ายที่สุดแล้วสถานการณ์ในปัจจุบันก็เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก แต่นี่คือตำหนักบูรพา และนี่คือพระกายาหารค่ำขององค์รัชทายาท “เจ้าทานอะไรง่ายๆ เช่นนี้ทุกวันหรือ?” เมื่อเห็นอาหารสามอย่างกับซุปหนึ่งอย่างของอีกฝ่าย ความโกรธของซูจิ่นพ่าก็ค่อยๆ ลดลงเล็กน้อยก่อนที่หลี่เฉินจะได้ตอบ วั่นเจียวเจียวซึ่งยืนอยู่ข้างหลังหลี่เฉินก็ตอบว่า “ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของตำหนักบูรพาในวันธรรมดา เน้นไปที่ความประหยัด ถ้าหากฝ่าบาททรงเสวยพระกายาหารเพียงคนเดียว ก็จะทรงเสวยอาหารสองอย่างและข้าวหนึ่งถ้วย หรือแค่หมั่นโถวเท่านั้น ฝ่าบาทเคยตรัสว่าแม้การประหยัดอาหารแค่มื้อเดียว ไม่อาจช่วยบ้านเมืองและราษฎรได้ แต่ถ้าหากราชว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 325
“มาแล้ว!” หลงไหวอวี้ตาเป็นประกาย เขาก้าวเท้าไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว สองพ่อลูกคิดว่านี่คงจะเป็นคนที่ตำหนักบูรพาส่งมาเรียกพวกเขาสองพ่อลูกเข้าไปแน่ๆ แต่ก้าวไปได้แค่ก้าวเดียว พวกเขาสองพ่อลูกก็พบว่าสิ่งที่ออกมาจากด้านในของตำหนักบูรพา ไม่ใช่คนมาเรียก แต่เป็นรถม้ารถม้าที่งดงามและหรูหราออกมาจากประตูตำหนักบูรพา และค่อยๆ แล่นไปข้างหน้าสองพ่อลูก “หรือว่าจะเป็นการประชุมลับนอกพระราชวังหรือเปล่า?”หลงเทียนเต๋อถามอย่างสงสัยหลงไหวอวี้หรี่ตามองรถม้าที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นผู้หญิง เขาส่ายหัวเล็กน้อย ปิดปากแน่นโดยไม่พูดอะไร รถม้าค่อยๆ หยุดลงต่อหน้าสองคนพ่อลูกม่านในรถถูกเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่สวยงามของซูจิ่นพ่าแม้ในคืนที่หนาวเย็น ความงามของซูจิ่นพ่าก็นำแสงสว่างมาสู่โลกที่มืดมิดสองพ่อลูกที่รู้สึกว่าใกล้จะตัวแข็งเต็มทีก็ตาเป็นประกายขึ้นมา ราวกับว่ากลิ่นหอมบนร่างของสตรีได้ลอยออกมากระทบกับปลายจมูกของพวกเขา ทำให้รู้สึกสดชื่น และหลงไหวอวี้ที่ยังอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์ ก็ยิ่งใจสั่นไหวมากขึ้น เขามักจะรู้สึกว่าผู้หญิงก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง แต่ตอนนี้เขาได้ตระหนักแล้วว่า สต
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 326
เกือบจะเที่ยงของวันรุ่งขึ้น หลงเทียนเต๋อและหลงไหวอวี้ก็ออกมาจากโรงเตี๊ยม ตามที่พวกเขาคุยกันเมื่อคืนนี้ พวกเขาจะกินข้าวกลางวันก่อน จากนั้นก็ค่อยไปที่ตำหนักบูรพาอย่างเชื่องช้า“ท่านพ่อไม่ต้องกังวล ถ้าหากท่านกับข้าไม่ไปในตอนเช้า องค์รัชทายาทคงกำลังจะว้าวุ่นอยู่ และจะให้พวกเราเข้าไปในตำหนักบูรพาวันนี้อย่างแน่นอน”เมื่อกระซิบคำวิเคราะห์กับหลงเทียนเต๋อ หลงไหวอวี้ก็แสยะยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ตราบใดที่เขากังวล เราก็จะได้เปรียบ” “เช่นนั้นก็ดีมาก” หลงเทียนเต๋อพยักหน้า รู้สึกว่าลูกชายของเขาพูดถูกขณะที่สองพ่อลูกเพิ่งออกมาจากโรงเตี๊ยม และกำลังมองหาสถานที่รับประทานอาหารกลางวัน หลงไหวอวี้ที่เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะไม่กี่ตัวของร้านแผงลอยขายซาลาเปาฝั่งตรงข้ามฝ่ายชายมีหน้าตาที่หล่อเหลา และบรรยากาศที่ไม่ธรรมดา ฝ่ายหญิงมีใบหน้าที่งดงาม นับเป็นเอกสตรีผู้หนึ่งแม้ว่าชายหญิงคู่นี้จะสวมเสื้อผ้าธรรมดา และนั่งทานซาลาเปาที่ธรรมดาที่สุดและดื่มน้ำเต้าหู้ตามปกติ แต่พวกเขาก็ดูแตกต่างจากคนทั่วไปที่อยู่รอบตัวพวกเขาอยู่ดี หลงไหวอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อยพูดตามหลักเหตุผ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 327
เช่นนั้นก็ตายสามคำง่ายๆ พูดเบาๆ แต่ดังกึกก้องในหูของหลงเทียนเต๋อประหนึ่งฟ้าร้องแม้จะเตรียมใจรับมือกับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดถ้าหากการเจรจาพังทลายลง และทั้งสองฝ่ายกลายเป็นศัตรูกัน แม้แต่หลงไหวอวี้ซึ่งเต็มไปด้วยความมั่นใจมาโดยตลอด ก็ไม่ได้คาดหวังว่าหลี่เฉินจะตรงไปตรงมาขนาดนี้กระทั่งวิธีการและวาทศิลป์มากมายที่เขาเคยคิดมาก่อนก็ไม่มีประโยชน์เลยราวกับว่าเขาได้เตรียมการเคลื่อนไหว 108 กระบวนท่าและกลยุทธ์นับไม่ถ้วนสำหรับการเผชิญหน้าในครั้งนี้ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหลี่เฉิน ก็โดนอีกฝ่ายตบหน้าเข้าตรงๆ เช่นนี้แล้วจะจัดการอย่างไร?ดังนั้น หลงไหวอวี้จึงพูดด้วยความโกรธว่า “ฝ่าบาททรงเผด็จการเช่นนี้ ไม่ใช่ทุกคนในใต้หล้าจะทำอะไรไม่ถูก และทำได้แค่นอนรอความตาย มีไม่กี่คนที่สามารถทำให้ฝ่าบาททรงลำบากได้” “ลำบากงั้นรึ”น้ำเสียงของหลี่เฉินเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยามเหมือนกับพวกอันธพาลข้างถนน บ่งบอกถึงความมุ่งมั่นและความรุนแรงในน้ำเสียงของเขา“ข้าอาจจะลำบากอยู่สักพักหนึ่ง แต่พวกเจ้าตาย นี่เป็นเรื่องที่จะคงอยู่ไปชั่วชีวิต” “สืบทอดสามร้อยกว่าปี”หลี่เฉินใช้น้ำเสียงถอดถอนใจถามว่า “ข้าได้ยินมาว่
Latest chapter
