LOGINShare
บทที่ 322
Last Updated:
2024-10-06 18:00:01Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 323
แม้ว่าเขาจะไม่มีความสุข แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่คนอย่างหลงเทียนเต๋อจะขอเงินคืนก็แค่เงินสิบตำลึงเท่านั้นเอง แม้ในตอนนี้ด้วยเงินจำนวนนั้นจะสามารถซื้อเด็กสาวที่งดงามได้สามคนก็ตาม แต่สำหรับหลงเทียนเต๋อนั้น ก็แค่ขนหนึ่งเส้นในวัวเก้าตัว เมื่อมองขันทีตัวน้อยจากไป หลงเทียนเต๋อก็กัดฟันและหันไปหาหลงไหวอวี้ลูกชายของเขาแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาทผู้นี้จงใจวางอำนาจใส่พวกเรา” “ท่านพ่อ โปรดอดทนไว้”หลงไหวอวี้พูดอย่างใจเย็น “ถ้าเขาต้องการอวดศักดิ์ศรีองค์รัชทายาท ก็ปล่อยให้เขาทำไป สิ่งที่เราต้องการก็คือชัยชนะ ดังนั้นทำไมไม่รอตอนนี้เลย” หลงเทียนเต๋อตาค้าง “ยังจะรออีกหรือ?”“ไม่อย่างนั้นจะทำอย่างไร?”หลงไหวอวี้แบมือแล้วกล่าวว่า “องค์รัชทายาททรงตรัสอย่างชัดเจนว่า หากไม่รอก็กลับไป หรือพวกเราจะกลับไปมณฑลซีซานแล้วรอ? เช่นนั้นการเดินทางในครั้งนี้ ไม่เพียงแต่จะไร้ประโยชน์ แต่ยังทะเลาะกับองค์รัชทายาทอีกด้วย ในอนาคตคงคุยกันลำบาก” “เขากล้า!?”หลังจากที่หลงเทียนเต๋อพูดจบ เขาก็รู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมาทุกวันนี้ จู่ๆ พวกกบฏก็เงียบไป ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ทันทีที่กลุ่มกบฏหยุด กองกำลังท้องถิ่นในมณฑลซีซาน
Last Updated : 2024-10-06รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 324
หลังจากความวุ่นวายดังกล่าว ซูจิ่นพ่าก็ไม่กินอาหารที่หลี่เฉินคีบมาให้อีกต่อไป แต่กินเพียง...ผักไม่กี่อย่างที่นางรู้จักเท่านั้น แต่ทว่า นางไม่มีทางเลือกมากนัก เมื่อทั้งสองคนกินข้าว ก็มีแค่อาหารสามอย่างและซุปหนึ่งอย่างกบผัดแห้งหนึ่งจาน ซุปกะหล่ำปลีหนึ่งถ้วย รากบัวผัดผักชีฝรั่งอีกหนึ่งจาน และที่เหลือคือซุปมันเทศฟู่หรงหากอาหารเหล่านี้อยู่ในบ้านของคนทั่วไป มื้อนี้คงเป็นมื้อที่ไม่เลวสำหรับพวกเขา เพราะท้ายที่สุดแล้วสถานการณ์ในปัจจุบันก็เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก แต่นี่คือตำหนักบูรพา และนี่คือพระกายาหารค่ำขององค์รัชทายาท “เจ้าทานอะไรง่ายๆ เช่นนี้ทุกวันหรือ?” เมื่อเห็นอาหารสามอย่างกับซุปหนึ่งอย่างของอีกฝ่าย ความโกรธของซูจิ่นพ่าก็ค่อยๆ ลดลงเล็กน้อยก่อนที่หลี่เฉินจะได้ตอบ วั่นเจียวเจียวซึ่งยืนอยู่ข้างหลังหลี่เฉินก็ตอบว่า “ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของตำหนักบูรพาในวันธรรมดา เน้นไปที่ความประหยัด ถ้าหากฝ่าบาททรงเสวยพระกายาหารเพียงคนเดียว ก็จะทรงเสวยอาหารสองอย่างและข้าวหนึ่งถ้วย หรือแค่หมั่นโถวเท่านั้น ฝ่าบาทเคยตรัสว่าแม้การประหยัดอาหารแค่มื้อเดียว ไม่อาจช่วยบ้านเมืองและราษฎรได้ แต่ถ้าหากราชว
Last Updated : 2024-10-06รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 325
“มาแล้ว!” หลงไหวอวี้ตาเป็นประกาย เขาก้าวเท้าไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว สองพ่อลูกคิดว่านี่คงจะเป็นคนที่ตำหนักบูรพาส่งมาเรียกพวกเขาสองพ่อลูกเข้าไปแน่ๆ แต่ก้าวไปได้แค่ก้าวเดียว พวกเขาสองพ่อลูกก็พบว่าสิ่งที่ออกมาจากด้านในของตำหนักบูรพา ไม่ใช่คนมาเรียก แต่เป็นรถม้ารถม้าที่งดงามและหรูหราออกมาจากประตูตำหนักบูรพา และค่อยๆ แล่นไปข้างหน้าสองพ่อลูก “หรือว่าจะเป็นการประชุมลับนอกพระราชวังหรือเปล่า?”หลงเทียนเต๋อถามอย่างสงสัยหลงไหวอวี้หรี่ตามองรถม้าที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นผู้หญิง เขาส่ายหัวเล็กน้อย ปิดปากแน่นโดยไม่พูดอะไร รถม้าค่อยๆ หยุดลงต่อหน้าสองคนพ่อลูกม่านในรถถูกเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่สวยงามของซูจิ่นพ่าแม้ในคืนที่หนาวเย็น ความงามของซูจิ่นพ่าก็นำแสงสว่างมาสู่โลกที่มืดมิดสองพ่อลูกที่รู้สึกว่าใกล้จะตัวแข็งเต็มทีก็ตาเป็นประกายขึ้นมา ราวกับว่ากลิ่นหอมบนร่างของสตรีได้ลอยออกมากระทบกับปลายจมูกของพวกเขา ทำให้รู้สึกสดชื่น และหลงไหวอวี้ที่ยังอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์ ก็ยิ่งใจสั่นไหวมากขึ้น เขามักจะรู้สึกว่าผู้หญิงก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง แต่ตอนนี้เขาได้ตระหนักแล้วว่า สต
Last Updated : 2024-10-07รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 326
เกือบจะเที่ยงของวันรุ่งขึ้น หลงเทียนเต๋อและหลงไหวอวี้ก็ออกมาจากโรงเตี๊ยม ตามที่พวกเขาคุยกันเมื่อคืนนี้ พวกเขาจะกินข้าวกลางวันก่อน จากนั้นก็ค่อยไปที่ตำหนักบูรพาอย่างเชื่องช้า“ท่านพ่อไม่ต้องกังวล ถ้าหากท่านกับข้าไม่ไปในตอนเช้า องค์รัชทายาทคงกำลังจะว้าวุ่นอยู่ และจะให้พวกเราเข้าไปในตำหนักบูรพาวันนี้อย่างแน่นอน”เมื่อกระซิบคำวิเคราะห์กับหลงเทียนเต๋อ หลงไหวอวี้ก็แสยะยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ตราบใดที่เขากังวล เราก็จะได้เปรียบ” “เช่นนั้นก็ดีมาก” หลงเทียนเต๋อพยักหน้า รู้สึกว่าลูกชายของเขาพูดถูกขณะที่สองพ่อลูกเพิ่งออกมาจากโรงเตี๊ยม และกำลังมองหาสถานที่รับประทานอาหารกลางวัน หลงไหวอวี้ที่เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะไม่กี่ตัวของร้านแผงลอยขายซาลาเปาฝั่งตรงข้ามฝ่ายชายมีหน้าตาที่หล่อเหลา และบรรยากาศที่ไม่ธรรมดา ฝ่ายหญิงมีใบหน้าที่งดงาม นับเป็นเอกสตรีผู้หนึ่งแม้ว่าชายหญิงคู่นี้จะสวมเสื้อผ้าธรรมดา และนั่งทานซาลาเปาที่ธรรมดาที่สุดและดื่มน้ำเต้าหู้ตามปกติ แต่พวกเขาก็ดูแตกต่างจากคนทั่วไปที่อยู่รอบตัวพวกเขาอยู่ดี หลงไหวอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อยพูดตามหลักเหตุผ
Last Updated : 2024-10-07รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 327
เช่นนั้นก็ตายสามคำง่ายๆ พูดเบาๆ แต่ดังกึกก้องในหูของหลงเทียนเต๋อประหนึ่งฟ้าร้องแม้จะเตรียมใจรับมือกับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดถ้าหากการเจรจาพังทลายลง และทั้งสองฝ่ายกลายเป็นศัตรูกัน แม้แต่หลงไหวอวี้ซึ่งเต็มไปด้วยความมั่นใจมาโดยตลอด ก็ไม่ได้คาดหวังว่าหลี่เฉินจะตรงไปตรงมาขนาดนี้กระทั่งวิธีการและวาทศิลป์มากมายที่เขาเคยคิดมาก่อนก็ไม่มีประโยชน์เลยราวกับว่าเขาได้เตรียมการเคลื่อนไหว 108 กระบวนท่าและกลยุทธ์นับไม่ถ้วนสำหรับการเผชิญหน้าในครั้งนี้ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหลี่เฉิน ก็โดนอีกฝ่ายตบหน้าเข้าตรงๆ เช่นนี้แล้วจะจัดการอย่างไร?ดังนั้น หลงไหวอวี้จึงพูดด้วยความโกรธว่า “ฝ่าบาททรงเผด็จการเช่นนี้ ไม่ใช่ทุกคนในใต้หล้าจะทำอะไรไม่ถูก และทำได้แค่นอนรอความตาย มีไม่กี่คนที่สามารถทำให้ฝ่าบาททรงลำบากได้” “ลำบากงั้นรึ”น้ำเสียงของหลี่เฉินเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยามเหมือนกับพวกอันธพาลข้างถนน บ่งบอกถึงความมุ่งมั่นและความรุนแรงในน้ำเสียงของเขา“ข้าอาจจะลำบากอยู่สักพักหนึ่ง แต่พวกเจ้าตาย นี่เป็นเรื่องที่จะคงอยู่ไปชั่วชีวิต” “สืบทอดสามร้อยกว่าปี”หลี่เฉินใช้น้ำเสียงถอดถอนใจถามว่า “ข้าได้ยินมาว่
Last Updated : 2024-10-07รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 328
หลงไหวอวี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาถูกหลงเทียนเต๋อลากกลับไปที่ห้องพักในโรงเตี๊ยมได้อย่างไรเขานอนอยู่บนเตียงและจ้องมองไปที่หลังคา รู้สึกว่าชีวิตประสบกับหายนะครั้งใหญ่ความมั่นใจที่เขามีก่อนหน้านี้ การคำนวณและแผนการที่เขาทำไว้ก่อนหน้านี้ ตอนนี้เหมือนกับการตบหน้าตัวเองเข้าอย่างจัง ความรู้สึกอัปยศเช่นนี้ ทำให้หลงไหวอวี้อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี “ไหวอวี้ เจ้าไม่จำเป็นต้องคิดมากหรอก”ฃหลงเทียนเต๋อนั่งลงและพูดอย่างอบอุ่นว่า “ราชวงศ์หลี่โหดเหี้ยมและเห็นแก่ตัวมาโดยตลอด และองค์รัชทายาทองค์ปัจจุบัน ก็ได้ดึงเอานิสัยอันเป็นสัญลักษณ์ของราชวงศ์ออกมาอย่างเต็มที่ ไม่ใช่เรื่องน่าละอายสำหรับเจ้าและข้า ที่จะคำนวณผิด”“เพียงแต่ตอนนี้เราควรพิจารณาว่าจะทำเช่นไรต่อไป”การแสดงออกของหลงเทียนเต๋อดูเงียบขรึม เขากำหมัดเล็กน้อยแล้วกัดฟันพูดว่า “องค์รัชทายาทนั่น พูดออกมาได้ง่ายๆ กลับไปเป็นคนรวยธรรมดางั้นเหรอ? แม้ว่าตระกูลหลงของเราจะเต็มใจสละสถานะปัจจุบัน แม้ว่าเขาจะไม่ไล่ตามพวกเรา แต่คนอื่นๆ ในมณฑลซีซานจะเต็มใจยอมแพ้หรือไม่? หากเจ้าและข้ากลับไปทั้งแบบนี้ แล้วคนอื่นๆ ถามถึงผลลัพธ์ขึ้นมา พวกเราควรพูดอย่างไร?”“
Last Updated : 2024-10-07รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 329
“ถ้าอย่างนั้น...เราจะไปหาจ้าวอ๋องโดยตรงเลยเหรอ? ไม่มีสิ่งใดรับประกันว่าจะไม่มีสายลับขององค์รัชทายาทอยู่รอบๆ เจ้ารู้ไหมว่าหน่วยบูรพาคือสุนัขขององค์รัชทายาท”ภายใต้การโน้มน้าวใจของหลงไหวอวี้ หลงเทียนเต๋อก็เริ่มลังเลใจเช่นกัน เขาขมวดคิ้วและพูด หลงไหวอวี้ก็ขมวดคิ้วเช่นกันแม้ว่าจะไม่มีหลักฐาน แต่เขาก็คุ้นเคยกับการคิดจากมุมมองของคนอื่น และคิดว่าถ้าเขาเป็นองค์รัชทายาท เขาจะวางสายลับไว้รอบๆ ตัวเขาอย่างแน่นอน เพื่อป้องกันการเปลี่ยนแปลงยิ่งไม่ต้องพูดเลยว่า องค์รัชทายาทรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาพ่อลูกอยู่ที่ไหน? เพิ่งหาประตูเจอ ก็พบกับความจริงที่แข็งเหมือนเหล็กกล้าถ้าเขาติดต่อกับจ้าวอ๋องใต้จมูกขององค์รัชทายาท ไม่ต้องพูดถึงว่านี่เป็นการรนหาที่ตายเท่านั้น แม้แต่จ้าวอ๋องก็คงไม่ยอมพูดคุยกับเขาง่ายๆ...นี่เป็นครั้งแรกที่หลงไหวอวี้รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับคลื่นใต้น้ำในเมืองหลวง มันอันตรายและกดดันยิ่งกว่ามณฑลซีซานหลายเท่าที่นี่ เกี่ยวข้องกับเกมระดับสูงที่สุดของจักรวรรดิ และตัวเขาก็ได้รวมเข้าไปในนั้นแล้ว หากไม่ระวัง เช่นนั้นมันจะกลายเป็นจุดจบของเขา ตอนนี้เองก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
Last Updated : 2024-10-08รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 330
หลังจากดื่มสุราสามจอก ทานอาหารเลิศรสห้าอย่างหลี่อิ๋นหู่มีความกระตือรือร้นที่จะสร้างมิตรภาพ ส่วนสองพ่อลูกก็คล้อยตามอย่างเชื่องๆ ทำให้บรรยากาศในการรับประทานอาหารระหว่างทั้งสามคน ค่อนข้างอบอุ่นมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อใกล้ถึงเวลา หลี่อิ๋นหู่ก็จบการสนทนาและวางตะเกียบลงเมื่อเห็นการกระทำนี้ หลงเทียนเต๋อและหลงไหวอวี้ก็สบตากัน ในใจก็รู้ว่าละครเรื่องจริงกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ดังนั้นพวกเขาจึงวางตะเกียบลงด้วย หลังจากทานอาหารเสร็จ แน่นอนว่าก็ต้องคุยเรื่องสำคัญ“วันตรุษจีนจะเริ่มขึ้นในอีกสองวัน ไม่รู้ว่าธุระที่พวกท่านทั้งสองคนต้องมาทำที่เมืองหลวงเสร็จแล้วหรือยัง?”เมื่อได้ยินคำถามของหลี่อิ๋นหู่ หลงไหวอวี้ก็ประสานมือตอบว่า “ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของฝ่าบาท ธุระที่พ่อกับข้าน้อยมาที่เมืองหลวงได้เสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่อาจกล่าวได้ว่าเป็นไปได้ด้วยดี” หลี่อิ๋นหู่หรี่ตาเล็กน้อย และกล่าวด้วยรอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้มว่า “อ้อ? ประโยคนี้ค่อนข้างเป็นปริศนาเล็กน้อย”หลงไหวอวี้ถอนหายใจเบาๆ กล่าวด้วยสีหน้าโศกเศร้าว่า “กล่าวอย่างไม่ปิดบัง เมื่อเร็วๆ นี้มณฑลซีซานยังค่อยไม่สงบสุข ข้าคิดว่าท่านอ๋องเป็นคนมีเหตุผล ค
Last Updated : 2024-10-08
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 734
ที่เย่ลู่กู่จ้านฉีดูเหมือนไร้ศักดิ์ศรีนั้น ไม่ใช่เพราะเขาขี้ขลาด แต่ลองให้ใครก็ตามถูกบังคับให้กินซาลาเปาเพียงสองลูกติดต่อกันสิบกว่าวัน พอเห็นเนื้อก็คงแทบคลั่งเหมือนกันในขณะนั้นเอง ขันทีน้อยคนหนึ่งเดินถือผิงกั่วเข้ามาตรงหน้าเย่ลู่กู่จ้านฉีเย่ลู่กู่จ้านฉีขมวดคิ้วแน่นหมายความว่าอะไร?ผลไม้ก่อนมื้ออาหารหรืออย่างไร?“ท่านอ๋อง ข้าคิดว่า ก่อนกินข้าว เรามาเล่นอะไรสนุก ๆ สักหน่อยดีกว่า ขอความกรุณาท่านอ๋องช่วยเอาผิงกั่ววางไว้บนศีรษะด้วย”คำพูดของหลี่เฉินทำให้เย่ลู่กู่จ้านฉีโกรธจัด“เจ้าคิดจะทำอะไรก็พูดมาตรง ๆ เถอะ ไยต้องใช้วิธีน่าขายหน้าแบบนี้เพื่อดูถูกข้า?”เย่ลู่กู่จ้านฉีรู้สึกว่าหลี่เฉินจงใจทำให้เขาอับอายประหนึ่งลิงในงานแสดงความภาคภูมิใจในฐานะอ๋องเก้าแห่งแคว้นเหลียวทำให้เขาไม่อาจทนรับการดูหมิ่นเช่นนี้ได้แต่ความเป็นจริงที่เขายังคงเป็นนักโทษ ทำให้เขาต้องยอมจำนนแม้จะกัดฟันพูดจาข่มขู่ หลายคำ แต่สุดท้าย เย่ลู่กู่จ้านฉีก็ต้องยกผิงกั่ววางบนศีรษะอย่างว่าง่ายขณะทำตามคำสั่ง เขาก็ปลอบใจตัวเองในใจหึ...ในประวัติศาสตร์ของพวกเจ้า ข้าเคยได้ยินเรื่องนักรบผู้กล้าหาญที่ยอมอดทนต่อความอัปยศเพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 733
ในเมื่อจะทดลองปืนเป้า ก็ต้องหาเป้าที่เหมาะสมคราวก่อนหลี่เฉินรู้ตัวดีว่า ปืนที่ใช้ก็แค่ไม้สำหรับก่อไฟ ดังนั้นเขาจึงหาต้นไม้ต้นหนึ่งมายิงเล่นไปตามเรื่อง แต่ครั้งนี้ หลี่เฉินต้องการอะไรที่เร้าใจกว่านั้นและไม่มีอะไรจะเป็นเป้าที่เร้าใจได้มากไปกว่าเย่ลู่กู่จ้านฉี อ๋องเก้าแห่งแคว้นเหลียวแล้วเมื่อเย่ลู่กู่จ้านฉี ซึ่งถูกขังอยู่ในเรือนแคบ ๆ มานานเกือบครึ่งเดือน ถูกลากตัวออกมา ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความงุนงง“พวกเจ้าคิดจะทำอะไรกัน?”เมื่อเห็นหลี่เฉินถือสิ่งของประหลาดอยู่ในมือ เย่ลู่กู่จ้านฉีก็รู้สึกขนลุกเกรียวทันทีโดยไม่รู้สาเหตุหลี่เฉินไม่ได้ตอบคำถามนั้น แต่กลับยิ้มบาง ๆ แล้วพูดขึ้นว่า “ข้ามีข่าวดีจะบอกท่าน แคว้นเหลียวได้รับจดหมายของท่านแล้ว และยอมรับเงื่อนไขที่ตกลงกันไว้ ตอนนี้พวกเขากำลังนำสิ่งของมาแลกเปลี่ยน และอีกไม่เกินสิบวันครึ่งเดือน ท่านก็จะได้กลับไปเป็นอิสระ”เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่ลู่กู่จ้านฉีกำหมัดแน่นด้วยความตื่นเต้น ดวงตาที่มองหลี่เฉินเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจอีกสิบวันครึ่งเดือนเท่านั้น ข้าก็จะได้กลับไปยังแคว้นเหลียว กลับสู่ฐานะอ๋องเก้าแห่งแคว้นเหลียว เมื่อถึงตอนนั้น ข้าจะ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 732
”องค์ชายโปรดวางพระทัย ข้ามีความมั่นใจในกองทหารอยู่ แม่ทัพส่วนมากล้วนภักดีต่อองค์ชายพ่ะย่ะค่ะ”ซูเจิ้นถิงโบกมือหลี่เฉินส่ายศีรษะ กล่าวว่า "แม้ว่าแม่ทัพระดับสูงส่วนใหญ่จะอยู่ฝ่ายเรา แต่พวกแม่ทัพระดับกลางล่ะ?""จงจำไว้ว่าทั้งในกองทัพหรือกรมต่าง ๆ รวมถึงหน่วยงานท้องถิ่น คนที่ทำงานจริง ๆ คือตำแหน่งระดับกลาง พวกเขาคือสะพานเชื่อมระหว่างเบื้องบนกับเบื้องล่าง""หากแม่ทัพระดับกลางจำนวนมากทรยศไป จะทำให้แม่ทัพระดับสูงไม่มีอำนาจในกองทัพ และหากทหารชั้นล่างทั้งหมดตามแม่ทัพระดับกลางไป พวกแม่ทัพระดับสูงก็จะไร้ค่าในทันที""เพราะฉะนั้น เราต้องไม่ประมาท สิ่งที่ควรระวัง ก็ต้องระวัง"ซูเจิ้นถิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "ข้าจะหาทางสับเปลี่ยนตำแหน่งแม่ทัพ พวกที่ไม่จงรักภักดีจะถูกโยกย้ายออกจากตำแหน่งเดิม""นั่นก็เป็นวิธีหนึ่ง"หลี่เฉินกล่าวเสริมว่า "จ้าวเสวียนจีฝังรากลึกในระบบราชการมานาน แม้ว่าเขาจะมีความขัดแย้งกับกองทัพมาโดยตลอด แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีคนของเขาแทรกซึมอยู่ในตำแหน่งสำคัญ ในการควบคุมเมืองหลวง จริง ๆ แล้วไม่ต้องใช้กำลังมากมาย ทหารเพียงหนึ่งหมื่นนายก็เพียงพอ หรือถ้าเป็นทหารฝีมือดีจริง ๆ แค่เจ็
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 731
เมื่อได้ฟังคำอธิบายของโจวผิงอัน หลี่เฉินไม่ได้แสดงความเห็นใด ๆ“ถอยออกไปเถอะ”หลี่เฉินมองดูโจวผิงอันที่ค่อย ๆ ถอยออกไปหลังจากคารวะอีกครั้ง ดวงตาของเขาเป็นประกายวูบไหวไม่หยุดผ่านคืนนี้ไป หลี่เฉินมั่นใจแล้วว่า หากโจวผิงอันมีใจคิดทรยศขึ้นมา เขาจะกลายเป็นคนที่จัดการได้ยากยิ่งกว่าจ้าวเสวียนจีเสียอีกแต่ตอนนี้ หลี่เฉินยังไม่อยากฆ่าโจวผิงอันโจวผิงอันผู้ชาญฉลาดประหนึ่งอสูร มีหรือจะไม่รู้ว่าหลี่เฉินหวาดระแวงเขา?แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังเข้ามาและอยู่ต่อเองหลี่เฉินเองก็ไม่มั่นใจว่า หากฆ่าโจวผิงอัน จะนำพาปัญหาที่ใหญ่กว่ามาหรือไม่ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับผู้สูงส่งกว่าแล้ว การใช้ขุนนางซื่อสัตย์เป็นทักษะหนึ่ง แต่การใช้คนเจ้าเล่ห์ให้เกิดประโยชน์สูงสุด นับเป็นความสามารถที่ยิ่งใหญ่กว่าโจวผิงอันก็เหมือนดาบสองคมหากใช้ผิด อาจหันกลับมาทำร้ายตัวเองได้แต่ถ้าใช้ให้ดี เขาก็จะกลายเป็นอาวุธที่ทรงพลังหลังจากไตร่ตรองอยู่นาน หลี่เฉินก็ตัดสินใจที่จะอดทนไว้ก่อนด้วยความที่เขาคือผู้มีความรู้จากโลกอนาคตที่ล้ำหน้ากว่ายุคนี้นับพันปี หลี่เฉินเชื่อว่า หากเขาสามารถควบคุมอำนาจได้ทั้งหมด เขาจะสร้างจักรวรรดิที่แข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 730
หลี่เฉินครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เรื่องการขึ้นครองบัลลังก์ ข้าตัดสินใจเองไม่ได้ เสด็จพ่อยังทรงพระชนม์อยู่ ข้าย่อมไม่อาจปลงพระชนม์ได้”สำหรับหลี่เฉิน นี่ถือเป็นคำพูดที่แสดงออกถึงความจริงใจโจวผิงอันยังคงแสดงสีหน้าสงบนิ่ง ไม่ได้แปลกใจกับคำปฏิเสธนั้น และตอบกลับทันทีว่า “ถ้าเช่นนั้น ก็ยังมีอีกวิธี”“บีบให้จ้าวเสวียนจีก่อกบฏ”น้ำเสียงของโจวผิงอันเยือกเย็น “ไม่ว่าจะเป็นการที่องค์ชายขึ้นครองบัลลังก์หรือวิธีอื่น เป้าหมายสำคัญที่สุดคือการทำให้จ้าวเสวียนจีไม่มีทางเลือก จนต้องก่อกบฏ เมื่อถึงตอนนั้น เขาจะถูกประณามจากทั่วหล้า และไม่ว่าองค์ชายจะปลดหรือประหารเขา ก็จะเป็นไปตามครรลองแห่งธรรม”“ขุนนางก่อกบฏ องค์ชายทรงสังหาร นั่นคือความชอบธรรมที่ไม่มีใครปฏิเสธได้”“เช่นนี้ จะช่วยให้ราษฎรสงบปากสงบคำ และยังป้องกันไม่ให้อ๋องแห่งแคว้นทั้งหลายใช้ข้ออ้างว่าราชสำนักสั่นคลอนเพื่อยกทัพมาปราบด้วย”คำพูดนี้กระแทกใจหลี่เฉินโดยตรงทำไมเขาไม่กำจัดจ้าวเสวียนจีตั้งแต่ต้น?เพราะหากใช้วิธีที่ไม่ถูกต้องในการกำจัดจ้าวเสวียนจี ราชสำนักจะเข้าสู่ภาวะอัมพาตทันทีแผ่นดินจะวุ่นวาย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 729
คำพูดสั้นๆ ของโจวผิงอัน เปรียบได้กับพายุที่ทำแผ่นดินสั่นคลอนแม้แต่หลี่เฉินเองก็ยังต้องขมวดคิ้วคำพูดนี้ หากผู้ใดกล่าวออกไป ย่อมถูกนับเป็นกบฏและต้องโทษประหารชีวิต ไม่เพียงตัวเอง แต่ถึงขั้นล้างโคตรทั้งตระกูลแต่ในพระที่นั่งสีเจิ้งที่เงียบสงัดและเต็มไปด้วยบรรยากาศอันชวนอึดอัด กลับรู้สึกว่าเหมาะสมอย่างน่าประหลาดโจวผิงอันดูเหมือนไม่ใส่ใจกับความผิดร้ายแรงในคำพูดของตนเอง เขากล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงสงบ “ในตอนนี้ องค์ชายมีทั้งทำเลที่เหมาะสมและผู้คนที่สนับสนุน สิ่งที่ขาดไปคือโอกาสฟ้าประทาน ซึ่งโอกาสนั้นก็คือการที่ฝ่าบาทเสด็จสวรรคต เมื่อถึงตอนนั้น เส้นทางขึ้นครองบัลลังก์ขององค์ชายจะไร้อุปสรรค และเมื่อขึ้นครองราชย์ได้ จักรพรรดิองค์ใหม่ก็จะสามารถใช้โอกาสแห่งการผลัดเปลี่ยนแผ่นดินกวาดล้างจ้าวเสวียนจีได้อย่างเบ็ดเสร็จ”หลี่เฉินกล่าวเรียบๆ เพียงคำเดียว “กบฏ”โจวผิงอันโค้งตัวคำนับ “องค์ชายทรงพระปรีชา”“จ้าวเสวียนจีผู้นี้ เปรียบได้กับจอมคนในยุคปัจจุบัน ในประวัติศาสตร์สามก๊ก มีคำกล่าวเกี่ยวกับโจโฉว่า ‘เป็นขุนนางที่มีฝีมือในยุคแห่งความสงบ และจอมคนในยุคแห่งความปั่นป่วน’ จ้าวเสวียนจีก็คือโจโฉแห่งต้าฉิ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 728
คำพูดของหลี่เฉิน หากพูดให้ใครฟังก็คงทำให้คนฟังเปลี่ยนสีหน้าไปทันที แต่โจวผิงอันกลับไม่มีปฏิกิริยาเช่นนั้นเขาเพียงขมวดคิ้วเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าเขากำลังคิดอย่างจริงจังหลี่เฉินไม่ได้เร่งรัด ปล่อยให้โจวผิงอันใช้เวลาครุ่นคิดโจวผิงอันเป็นคนที่มาพร้อมกับความลึกลับ หน่วยบูรพาที่เก่งกาจยังสืบได้เพียงข้อมูลเกี่ยวกับความสัมพันธ์ลับระหว่างเขาและพี่น้องอีกสองคนเท่านั้น และข้อมูลนี้ก็เหมือนจะเป็นสิ่งที่พวกเขาจงใจเปิดเผยเองด้วยส่วนเรื่องที่พวกเขามาจากไหน มีเป้าหมายอะไร และเป็นศิษย์ของใคร กลับไม่มีใครรู้ในแผ่นดินต้าฉิน คนที่ทำให้หน่วยบูรพาทำอะไรไม่ได้มีน้อยมาก และพี่น้องตระกูลโจวก็เป็นหนึ่งในนั้นแต่ความลึกลับนี้ไม่ได้ขัดขวางความร่วมมือระหว่างหลี่เฉินกับโจวผิงอันโจวผิงอันเป็นผู้มีสติปัญญาและกลยุทธ์ที่ยอดเยี่ยม ซึ่งเป็นสิ่งที่หลี่เฉินต้องการสำหรับเป้าหมายและแผนการเบื้องหลังของโจวผิงอัน หลี่เฉินไม่ได้ใส่ใจมากนักเพราะถ้าไม่สามารถแก้ไขปัญหาที่อยู่ตรงหน้าได้ เรื่องในอนาคตก็ไม่มีความหมายหลังจากคิดอย่างถี่ถ้วน โจวผิงอันจึงเงยหน้าขึ้นพูดกับหลี่เฉินว่า “ทำได้ แต่ความเสี่ยงสูงมาก”หลี่เฉิน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 727
“อย่าทำตัวเหมือนผู้ชนะที่ได้ใจในสงครามต่อหน้าข้า บอกมาเถอะว่าท่านต้องการให้ข้าทำอะไร”คำพูดที่แข็งกร้าวของจ้าวชิงหลาน ทำให้รอยยิ้มอันภาคภูมิของหลี่เฉินหุบลง“อย่าทำหน้าบึ้งตึงไปเลย สิ่งที่ข้าต้องการให้ท่านทำนั้นง่ายมาก”เมื่อได้ยินดังนั้น จ้าวชิงหลานหัวเราะเยาะ ไม่เชื่อคำพูดนั้นแม้แต่น้อยหลี่เฉินจึงพูดต่อทันที“สิ่งที่ข้าต้องการ คือท่านไม่ต้องทำอะไรเลย”คำพูดนั้นทำให้สีหน้าของจ้าวชิงหลานหยุดนิ่งนางมองหลี่เฉินด้วยความตกตะลึง ดวงตาฉายแววไม่แน่ใจ“ชัดเจนหรือยัง? สิ่งที่ข้าต้องการจากท่านคือ…ไม่ต้องทำอะไรเลย”หลี่เฉินกล่าวเสริมอีกครั้งจ้าวชิงหลานมองเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะเข้าใจความหมายของเขา“ท่านต้องการให้ข้าไม่ให้ความร่วมมือใดๆ กับท่านพ่อของข้า ใช่หรือไม่?” จ้าวชิงหลานกัดฟันถามหลี่เฉินเพียงยิ้มโดยไม่ตอบ เพราะเขารู้ดีว่า จ้าวชิงหลานเข้าใจความหมายของเขาแล้ว“สำหรับจ้าวไท่ไหล ข้าจะจัดการเอง ตราบใดที่เขาว่านอนสอนง่าย ก็จะไม่มีใครทำอะไรเขาได้”พูดจบ หลี่เฉินก็ยืดเส้นยืดสายแล้วเดินออกจากตำหนัก“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าจะขอตัวก่อน ช่วงนี้งานยุ่งมาก”จ้าวชิงหลานกัดริมฝีปาก ม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 726
คำพูดของจ้าวไท่ไหลทำให้จ้าวชิงหลานถึงกับนิ่งอึ้งนางมองดูจ้าวไท่ไหลที่กำลังหมดหนทาง เบื้องหน้านางคือน้องชายที่ไร้ความหวัง จ้าวชิงหลานกัดฟันแน่นก่อนจะกล่าวว่า “เจ้าจะโทษใครได้? หากไม่ใช่เพราะเจ้าไม่เอาถ่าน ใช้ชีวิตก่อปัญหาไปวันๆ”“ถ้าเจ้าทำให้เขาเห็นความหวังบ้าง เขาจะทำเช่นนี้หรือ?”“มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย!”จ้าวไท่ไหลที่เต็มไปด้วยความกลัวและความกดดันมาทั้งวัน ทนฟังคำตำหนิของจ้าวชิงหลานไม่ไหว ความโกรธของเขาพุ่งพล่านเขาเอ่ยด้วยความโกรธ “ต่อให้ข้าไร้ค่าเพียงใด ข้าก็ยังเป็นลูกชายแท้ๆ ของเขา! ข้าเป็นสายเลือดตระกูลจ้าว เป็นคนสืบทอดวงศ์ตระกูลของเขา แล้วนี่เขาตอบแทนข้าด้วยการทำเช่นนี้หรือ?”“ที่ผ่านมา ต่อให้เขาตีข้าหรือด่าข้า ข้าก็ยังเคารพและชื่นชมเขาอยู่ในใจ แต่ตอนนี้เล่า? เขาคิดจะส่งข้าไปให้เหวินอ๋องระบายความโกรธ นี่เขาเสียสติไปแล้ว ท่านพี่มองไม่ออกหรือ?”“ตั้งแต่ตำหนักบูรพาเรืองอำนาจ องค์รัชทายาทแย่งอำนาจไปจากมือเขาแทบทั้งหมด เขาก็กลัวมาตลอด กลัวว่าตัวเองจะหมดสิ้นทุกสิ่ง เขาเคยเสวยสุขกับอำนาจมาทั้งชีวิต แต่ตอนนี้กลับคลุ้มคลั่งเพื่อปกป้องมัน!”“เขาส่งพี่ไปให้ฮ่องเต้ก่อน แต่แล้วฮ่อง
