เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 322
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 323
แม้ว่าเขาจะไม่มีความสุข แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่คนอย่างหลงเทียนเต๋อจะขอเงินคืนก็แค่เงินสิบตำลึงเท่านั้นเอง แม้ในตอนนี้ด้วยเงินจำนวนนั้นจะสามารถซื้อเด็กสาวที่งดงามได้สามคนก็ตาม แต่สำหรับหลงเทียนเต๋อนั้น ก็แค่ขนหนึ่งเส้นในวัวเก้าตัว เมื่อมองขันทีตัวน้อยจากไป หลงเทียนเต๋อก็กัดฟันและหันไปหาหลงไหวอวี้ลูกชายของเขาแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาทผู้นี้จงใจวางอำนาจใส่พวกเรา” “ท่านพ่อ โปรดอดทนไว้”หลงไหวอวี้พูดอย่างใจเย็น “ถ้าเขาต้องการอวดศักดิ์ศรีองค์รัชทายาท ก็ปล่อยให้เขาทำไป สิ่งที่เราต้องการก็คือชัยชนะ ดังนั้นทำไมไม่รอตอนนี้เลย” หลงเทียนเต๋อตาค้าง “ยังจะรออีกหรือ?”“ไม่อย่างนั้นจะทำอย่างไร?”หลงไหวอวี้แบมือแล้วกล่าวว่า “องค์รัชทายาททรงตรัสอย่างชัดเจนว่า หากไม่รอก็กลับไป หรือพวกเราจะกลับไปมณฑลซีซานแล้วรอ? เช่นนั้นการเดินทางในครั้งนี้ ไม่เพียงแต่จะไร้ประโยชน์ แต่ยังทะเลาะกับองค์รัชทายาทอีกด้วย ในอนาคตคงคุยกันลำบาก” “เขากล้า!?”หลังจากที่หลงเทียนเต๋อพูดจบ เขาก็รู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมาทุกวันนี้ จู่ๆ พวกกบฏก็เงียบไป ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ทันทีที่กลุ่มกบฏหยุด กองกำลังท้องถิ่นในมณฑลซีซาน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 324
หลังจากความวุ่นวายดังกล่าว ซูจิ่นพ่าก็ไม่กินอาหารที่หลี่เฉินคีบมาให้อีกต่อไป แต่กินเพียง...ผักไม่กี่อย่างที่นางรู้จักเท่านั้น แต่ทว่า นางไม่มีทางเลือกมากนัก เมื่อทั้งสองคนกินข้าว ก็มีแค่อาหารสามอย่างและซุปหนึ่งอย่างกบผัดแห้งหนึ่งจาน ซุปกะหล่ำปลีหนึ่งถ้วย รากบัวผัดผักชีฝรั่งอีกหนึ่งจาน และที่เหลือคือซุปมันเทศฟู่หรงหากอาหารเหล่านี้อยู่ในบ้านของคนทั่วไป มื้อนี้คงเป็นมื้อที่ไม่เลวสำหรับพวกเขา เพราะท้ายที่สุดแล้วสถานการณ์ในปัจจุบันก็เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก แต่นี่คือตำหนักบูรพา และนี่คือพระกายาหารค่ำขององค์รัชทายาท “เจ้าทานอะไรง่ายๆ เช่นนี้ทุกวันหรือ?” เมื่อเห็นอาหารสามอย่างกับซุปหนึ่งอย่างของอีกฝ่าย ความโกรธของซูจิ่นพ่าก็ค่อยๆ ลดลงเล็กน้อยก่อนที่หลี่เฉินจะได้ตอบ วั่นเจียวเจียวซึ่งยืนอยู่ข้างหลังหลี่เฉินก็ตอบว่า “ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของตำหนักบูรพาในวันธรรมดา เน้นไปที่ความประหยัด ถ้าหากฝ่าบาททรงเสวยพระกายาหารเพียงคนเดียว ก็จะทรงเสวยอาหารสองอย่างและข้าวหนึ่งถ้วย หรือแค่หมั่นโถวเท่านั้น ฝ่าบาทเคยตรัสว่าแม้การประหยัดอาหารแค่มื้อเดียว ไม่อาจช่วยบ้านเมืองและราษฎรได้ แต่ถ้าหากราชว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 325
“มาแล้ว!” หลงไหวอวี้ตาเป็นประกาย เขาก้าวเท้าไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว สองพ่อลูกคิดว่านี่คงจะเป็นคนที่ตำหนักบูรพาส่งมาเรียกพวกเขาสองพ่อลูกเข้าไปแน่ๆ แต่ก้าวไปได้แค่ก้าวเดียว พวกเขาสองพ่อลูกก็พบว่าสิ่งที่ออกมาจากด้านในของตำหนักบูรพา ไม่ใช่คนมาเรียก แต่เป็นรถม้ารถม้าที่งดงามและหรูหราออกมาจากประตูตำหนักบูรพา และค่อยๆ แล่นไปข้างหน้าสองพ่อลูก “หรือว่าจะเป็นการประชุมลับนอกพระราชวังหรือเปล่า?”หลงเทียนเต๋อถามอย่างสงสัยหลงไหวอวี้หรี่ตามองรถม้าที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นผู้หญิง เขาส่ายหัวเล็กน้อย ปิดปากแน่นโดยไม่พูดอะไร รถม้าค่อยๆ หยุดลงต่อหน้าสองคนพ่อลูกม่านในรถถูกเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่สวยงามของซูจิ่นพ่าแม้ในคืนที่หนาวเย็น ความงามของซูจิ่นพ่าก็นำแสงสว่างมาสู่โลกที่มืดมิดสองพ่อลูกที่รู้สึกว่าใกล้จะตัวแข็งเต็มทีก็ตาเป็นประกายขึ้นมา ราวกับว่ากลิ่นหอมบนร่างของสตรีได้ลอยออกมากระทบกับปลายจมูกของพวกเขา ทำให้รู้สึกสดชื่น และหลงไหวอวี้ที่ยังอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์ ก็ยิ่งใจสั่นไหวมากขึ้น เขามักจะรู้สึกว่าผู้หญิงก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง แต่ตอนนี้เขาได้ตระหนักแล้วว่า สต
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 326
เกือบจะเที่ยงของวันรุ่งขึ้น หลงเทียนเต๋อและหลงไหวอวี้ก็ออกมาจากโรงเตี๊ยม ตามที่พวกเขาคุยกันเมื่อคืนนี้ พวกเขาจะกินข้าวกลางวันก่อน จากนั้นก็ค่อยไปที่ตำหนักบูรพาอย่างเชื่องช้า“ท่านพ่อไม่ต้องกังวล ถ้าหากท่านกับข้าไม่ไปในตอนเช้า องค์รัชทายาทคงกำลังจะว้าวุ่นอยู่ และจะให้พวกเราเข้าไปในตำหนักบูรพาวันนี้อย่างแน่นอน”เมื่อกระซิบคำวิเคราะห์กับหลงเทียนเต๋อ หลงไหวอวี้ก็แสยะยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ตราบใดที่เขากังวล เราก็จะได้เปรียบ” “เช่นนั้นก็ดีมาก” หลงเทียนเต๋อพยักหน้า รู้สึกว่าลูกชายของเขาพูดถูกขณะที่สองพ่อลูกเพิ่งออกมาจากโรงเตี๊ยม และกำลังมองหาสถานที่รับประทานอาหารกลางวัน หลงไหวอวี้ที่เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะไม่กี่ตัวของร้านแผงลอยขายซาลาเปาฝั่งตรงข้ามฝ่ายชายมีหน้าตาที่หล่อเหลา และบรรยากาศที่ไม่ธรรมดา ฝ่ายหญิงมีใบหน้าที่งดงาม นับเป็นเอกสตรีผู้หนึ่งแม้ว่าชายหญิงคู่นี้จะสวมเสื้อผ้าธรรมดา และนั่งทานซาลาเปาที่ธรรมดาที่สุดและดื่มน้ำเต้าหู้ตามปกติ แต่พวกเขาก็ดูแตกต่างจากคนทั่วไปที่อยู่รอบตัวพวกเขาอยู่ดี หลงไหวอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อยพูดตามหลักเหตุผ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 327
เช่นนั้นก็ตายสามคำง่ายๆ พูดเบาๆ แต่ดังกึกก้องในหูของหลงเทียนเต๋อประหนึ่งฟ้าร้องแม้จะเตรียมใจรับมือกับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดถ้าหากการเจรจาพังทลายลง และทั้งสองฝ่ายกลายเป็นศัตรูกัน แม้แต่หลงไหวอวี้ซึ่งเต็มไปด้วยความมั่นใจมาโดยตลอด ก็ไม่ได้คาดหวังว่าหลี่เฉินจะตรงไปตรงมาขนาดนี้กระทั่งวิธีการและวาทศิลป์มากมายที่เขาเคยคิดมาก่อนก็ไม่มีประโยชน์เลยราวกับว่าเขาได้เตรียมการเคลื่อนไหว 108 กระบวนท่าและกลยุทธ์นับไม่ถ้วนสำหรับการเผชิญหน้าในครั้งนี้ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหลี่เฉิน ก็โดนอีกฝ่ายตบหน้าเข้าตรงๆ เช่นนี้แล้วจะจัดการอย่างไร?ดังนั้น หลงไหวอวี้จึงพูดด้วยความโกรธว่า “ฝ่าบาททรงเผด็จการเช่นนี้ ไม่ใช่ทุกคนในใต้หล้าจะทำอะไรไม่ถูก และทำได้แค่นอนรอความตาย มีไม่กี่คนที่สามารถทำให้ฝ่าบาททรงลำบากได้” “ลำบากงั้นรึ”น้ำเสียงของหลี่เฉินเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยามเหมือนกับพวกอันธพาลข้างถนน บ่งบอกถึงความมุ่งมั่นและความรุนแรงในน้ำเสียงของเขา“ข้าอาจจะลำบากอยู่สักพักหนึ่ง แต่พวกเจ้าตาย นี่เป็นเรื่องที่จะคงอยู่ไปชั่วชีวิต” “สืบทอดสามร้อยกว่าปี”หลี่เฉินใช้น้ำเสียงถอดถอนใจถามว่า “ข้าได้ยินมาว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 328
หลงไหวอวี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาถูกหลงเทียนเต๋อลากกลับไปที่ห้องพักในโรงเตี๊ยมได้อย่างไรเขานอนอยู่บนเตียงและจ้องมองไปที่หลังคา รู้สึกว่าชีวิตประสบกับหายนะครั้งใหญ่ความมั่นใจที่เขามีก่อนหน้านี้ การคำนวณและแผนการที่เขาทำไว้ก่อนหน้านี้ ตอนนี้เหมือนกับการตบหน้าตัวเองเข้าอย่างจัง ความรู้สึกอัปยศเช่นนี้ ทำให้หลงไหวอวี้อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี “ไหวอวี้ เจ้าไม่จำเป็นต้องคิดมากหรอก”ฃหลงเทียนเต๋อนั่งลงและพูดอย่างอบอุ่นว่า “ราชวงศ์หลี่โหดเหี้ยมและเห็นแก่ตัวมาโดยตลอด และองค์รัชทายาทองค์ปัจจุบัน ก็ได้ดึงเอานิสัยอันเป็นสัญลักษณ์ของราชวงศ์ออกมาอย่างเต็มที่ ไม่ใช่เรื่องน่าละอายสำหรับเจ้าและข้า ที่จะคำนวณผิด”“เพียงแต่ตอนนี้เราควรพิจารณาว่าจะทำเช่นไรต่อไป”การแสดงออกของหลงเทียนเต๋อดูเงียบขรึม เขากำหมัดเล็กน้อยแล้วกัดฟันพูดว่า “องค์รัชทายาทนั่น พูดออกมาได้ง่ายๆ กลับไปเป็นคนรวยธรรมดางั้นเหรอ? แม้ว่าตระกูลหลงของเราจะเต็มใจสละสถานะปัจจุบัน แม้ว่าเขาจะไม่ไล่ตามพวกเรา แต่คนอื่นๆ ในมณฑลซีซานจะเต็มใจยอมแพ้หรือไม่? หากเจ้าและข้ากลับไปทั้งแบบนี้ แล้วคนอื่นๆ ถามถึงผลลัพธ์ขึ้นมา พวกเราควรพูดอย่างไร?”“
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 329
“ถ้าอย่างนั้น...เราจะไปหาจ้าวอ๋องโดยตรงเลยเหรอ? ไม่มีสิ่งใดรับประกันว่าจะไม่มีสายลับขององค์รัชทายาทอยู่รอบๆ เจ้ารู้ไหมว่าหน่วยบูรพาคือสุนัขขององค์รัชทายาท”ภายใต้การโน้มน้าวใจของหลงไหวอวี้ หลงเทียนเต๋อก็เริ่มลังเลใจเช่นกัน เขาขมวดคิ้วและพูด หลงไหวอวี้ก็ขมวดคิ้วเช่นกันแม้ว่าจะไม่มีหลักฐาน แต่เขาก็คุ้นเคยกับการคิดจากมุมมองของคนอื่น และคิดว่าถ้าเขาเป็นองค์รัชทายาท เขาจะวางสายลับไว้รอบๆ ตัวเขาอย่างแน่นอน เพื่อป้องกันการเปลี่ยนแปลงยิ่งไม่ต้องพูดเลยว่า องค์รัชทายาทรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาพ่อลูกอยู่ที่ไหน? เพิ่งหาประตูเจอ ก็พบกับความจริงที่แข็งเหมือนเหล็กกล้าถ้าเขาติดต่อกับจ้าวอ๋องใต้จมูกขององค์รัชทายาท ไม่ต้องพูดถึงว่านี่เป็นการรนหาที่ตายเท่านั้น แม้แต่จ้าวอ๋องก็คงไม่ยอมพูดคุยกับเขาง่ายๆ...นี่เป็นครั้งแรกที่หลงไหวอวี้รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับคลื่นใต้น้ำในเมืองหลวง มันอันตรายและกดดันยิ่งกว่ามณฑลซีซานหลายเท่าที่นี่ เกี่ยวข้องกับเกมระดับสูงที่สุดของจักรวรรดิ และตัวเขาก็ได้รวมเข้าไปในนั้นแล้ว หากไม่ระวัง เช่นนั้นมันจะกลายเป็นจุดจบของเขา ตอนนี้เองก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 330
หลังจากดื่มสุราสามจอก ทานอาหารเลิศรสห้าอย่างหลี่อิ๋นหู่มีความกระตือรือร้นที่จะสร้างมิตรภาพ ส่วนสองพ่อลูกก็คล้อยตามอย่างเชื่องๆ ทำให้บรรยากาศในการรับประทานอาหารระหว่างทั้งสามคน ค่อนข้างอบอุ่นมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อใกล้ถึงเวลา หลี่อิ๋นหู่ก็จบการสนทนาและวางตะเกียบลงเมื่อเห็นการกระทำนี้ หลงเทียนเต๋อและหลงไหวอวี้ก็สบตากัน ในใจก็รู้ว่าละครเรื่องจริงกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ดังนั้นพวกเขาจึงวางตะเกียบลงด้วย หลังจากทานอาหารเสร็จ แน่นอนว่าก็ต้องคุยเรื่องสำคัญ“วันตรุษจีนจะเริ่มขึ้นในอีกสองวัน ไม่รู้ว่าธุระที่พวกท่านทั้งสองคนต้องมาทำที่เมืองหลวงเสร็จแล้วหรือยัง?”เมื่อได้ยินคำถามของหลี่อิ๋นหู่ หลงไหวอวี้ก็ประสานมือตอบว่า “ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของฝ่าบาท ธุระที่พ่อกับข้าน้อยมาที่เมืองหลวงได้เสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่อาจกล่าวได้ว่าเป็นไปได้ด้วยดี” หลี่อิ๋นหู่หรี่ตาเล็กน้อย และกล่าวด้วยรอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้มว่า “อ้อ? ประโยคนี้ค่อนข้างเป็นปริศนาเล็กน้อย”หลงไหวอวี้ถอนหายใจเบาๆ กล่าวด้วยสีหน้าโศกเศร้าว่า “กล่าวอย่างไม่ปิดบัง เมื่อเร็วๆ นี้มณฑลซีซานยังค่อยไม่สงบสุข ข้าคิดว่าท่านอ๋องเป็นคนมีเหตุผล ค
บทล่าสุด
