로그인공유
บทที่ 329
관련 챕터
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 330
หลังจากดื่มสุราสามจอก ทานอาหารเลิศรสห้าอย่างหลี่อิ๋นหู่มีความกระตือรือร้นที่จะสร้างมิตรภาพ ส่วนสองพ่อลูกก็คล้อยตามอย่างเชื่องๆ ทำให้บรรยากาศในการรับประทานอาหารระหว่างทั้งสามคน ค่อนข้างอบอุ่นมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อใกล้ถึงเวลา หลี่อิ๋นหู่ก็จบการสนทนาและวางตะเกียบลงเมื่อเห็นการกระทำนี้ หลงเทียนเต๋อและหลงไหวอวี้ก็สบตากัน ในใจก็รู้ว่าละครเรื่องจริงกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ดังนั้นพวกเขาจึงวางตะเกียบลงด้วย หลังจากทานอาหารเสร็จ แน่นอนว่าก็ต้องคุยเรื่องสำคัญ“วันตรุษจีนจะเริ่มขึ้นในอีกสองวัน ไม่รู้ว่าธุระที่พวกท่านทั้งสองคนต้องมาทำที่เมืองหลวงเสร็จแล้วหรือยัง?”เมื่อได้ยินคำถามของหลี่อิ๋นหู่ หลงไหวอวี้ก็ประสานมือตอบว่า “ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของฝ่าบาท ธุระที่พ่อกับข้าน้อยมาที่เมืองหลวงได้เสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่อาจกล่าวได้ว่าเป็นไปได้ด้วยดี” หลี่อิ๋นหู่หรี่ตาเล็กน้อย และกล่าวด้วยรอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้มว่า “อ้อ? ประโยคนี้ค่อนข้างเป็นปริศนาเล็กน้อย”หลงไหวอวี้ถอนหายใจเบาๆ กล่าวด้วยสีหน้าโศกเศร้าว่า “กล่าวอย่างไม่ปิดบัง เมื่อเร็วๆ นี้มณฑลซีซานยังค่อยไม่สงบสุข ข้าคิดว่าท่านอ๋องเป็นคนมีเหตุผล ค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 331
คำเชิญโดยตรงของหลี่อิ๋นหู่ ช่วยเร่งการสนทนาให้เร็วขึ้น หลงไหวอวี้เม้มริมฝีปาก ขณะมองหลี่อิ๋นหู่ผู้เต็มไปด้วยความจริงใจแล้วพูดว่า “ท่านอ๋องทรงมีคุณธรรมสูงส่ง ไหวอวี้รู้สึกชื่นชมยิ่งนัก”“เพียงว่าสิ่งที่ตระกูลหลงคิดนั้นมีไว้สำหรับทั้งมณฑลซีซาน ไม่ใช่ผลประโยชน์ของตระกูลหลงแต่เพียงผู้เดียว ดังนั้นจึงจำเป็นต้องได้รับการสนับสนุนอย่างแข็งขันจากราชสำนัก...”หลี่อิ๋นหู่หรี่ตาลงและพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณชายหลงหมายถึง ข้าไม่มีรากฐานในราชสำนัก เกรงว่าแม้ข้าจะสนับสนุนพวกเจ้า แต่ก็ทำได้เพียงโบกธงโห่ร้องเพื่อให้กำลังใจเท่านั้น แต่ไม่สามารถทำอะไรได้จริง?” หลงไหวอวี้รีบพูดว่า “ท่านอ๋องทรงเข้าใจผิด...”หลี่อิ๋นหู่โบกมือเพื่อหยุดคำพูดของหลงไหวอวี้ และพูดอย่างใจเย็นว่า “ผู้รู้ย่อมไม่พูดอย่างลับๆ เบื้องหลังของข้าเป็นใครนั้น พวกเจ้าคงรู้ดี แม้ว่าข้าจะไม่มีรากฐานในราชสำนัก แต่ท่านราชเลขาแห่งสำนักราชเลขา ก็คือรากฐานของข้า”หลี่อิ๋นหู่แตะนิ้วบนโต๊ะแล้วพูดว่า “มันง่ายมาก ข้าจะจัดการเรื่องของพวกเจ้าให้เอง ก็แค่จ้าวเหอซานเท่านั้น เขาหยิ่งผยองเช่นนี้ได้อย่างไร? ถ้าเจ้านายที่อยู่เบื้องหลังของเขาล้มลง เขาก็จะเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 332
หลงไหวอวี้ที่อยู่ข้างๆ ก็หายใจถี่รัว เขาตกใจเล็กน้อยเงื่อนไขทั้งสามประการนี้ ข้อแรกไม่มีอะไรจะพูด แต่สองข้อสุดท้ายคือเป้าหมายสูงสุดของตระกูลหลง ตราบใดที่หนึ่งในนั้นสามารถบรรลุได้ แต่พวกเขาก็รู้ว่า เงื่อนไขทั้งสองนี้ไม่สามารถบรรลุได้โดยง่าย ดังนั้นสองพ่อลูกจึงได้พูดคุยกันแล้วว่า เงื่อนไขทั้งสองข้อนี้จะต้องดำเนินการอย่างช้าๆ และไม่สามารถทำได้ในชั่วข้ามคืน ไม่เช่นนั้นจะกระตุ้นให้ราชสำนักตื่นตัวและระมัดระวังได้ง่าย เพราะมันชัดเจนมาก เช่นเดียวกับที่หลี่อิ๋นหู่พูดเกี่ยวกับการแบ่งแยกดินแดน และมันก็ค่อนข้างชัดเจนมาก แต่ทำไมท่านพ่อถึงพูดออกมาตรงๆ?หลี่อิ๋นหู่มองไปที่หลงเทียนเต๋อที่กำลังโค้งคำนับด้วยความเคารพโดยไม่พูดสิ่งใดบรรยากาศตึงเครียดมากหลังจากนั้นไม่นาน หลี่อิ๋นหู่ก็พูดอย่างสงบว่า “หัวหน้าหลงนั่งลงเถอะ ข้าเพียงพูดไปเท่านั้น”หลงเทียนเต๋อถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากที่เขานั่งลง เขาก็พูดเบาๆ ว่า “ตราบใดที่จ้าวอ๋องทรงเห็นด้วย ในอนาคต มณฑลซีซาน...จะเป็นจ้าวอ๋อง!” หลี่อิ๋นหู่ใจเต้นแรง เขาจ้องมองไปที่หลงเทียนเต๋อ“ไม่มีเงื่อนไขใดในสามประการที่เจ้ากล่าวถึงนั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 333
“ไม่ต้องพิธีรีตอง” หลี่เฉินกล่าวเสียงเรียบ น้ำเสียงของเขาเปี่ยมไปด้วยอำนาจ ทำให้ทั้งสามคนที่วิตกกังวลอยู่แล้วยิ่งรู้สึกตึงเครียดมากยิ่งขึ้นทั้งสามคนลุกยืนขึ้นอย่างแข็งทื่อ ก้มศีรษะลงและไม่พูดอะไร รอให้องค์รัชทายาทเป็นฝ่ายพูดก่อน“พวกเจ้าทั้งสามคน ควรจะเป็นเจ้าของที่ดินรายใหญ่ที่สุดในมณฑลซีซานสามราย นอกเหนือจากตระกูลหลง ข้าได้ส่งคนไปตรวจสอบภูมิหลังของพวกเจ้าแล้ว หากจะบอกว่าพวกเจ้ามีความมั่งคั่งมากมายและที่ดินอุดมสมบูรณ์หลายพันฉิ่ง ก็เป็นการประเมินเจ้าต่ำไป แม้แต่การเดินบนถนนในมณฑลซีซานก็ยังไม่กว้างพอที่จะรองรับพวกเจ้า แต่ทำไมตอนนี้ พวกเจ้าถึงได้ทำตัวซื่อสัตย์กันนักล่ะ?” หลี่เฉิน的话，让他们三人脸都吓白了。คำพูดของหลี่เฉิน ทำให้ทั้งสามคนหน้าซีดด้วยความหวาดกลัวเหลยฟู่จี้ที่เป็นผู้นำจึงรีบกล่าวว่า “ฝ่าบาท แม้ว่าครอบครัวของพวกเราทั้งสามตระกูลจะมีทรัพย์สมบัติพอประมาณ แต่พวกเราก็ไม่กล้าที่จะลืมว่า ทุกสิ่งที่ได้มาล้วนมาจากพระเมตตาอันยิ่งใหญ่ขององค์จักรพรรดิ และรู้ด้วยว่าหากไม่มีราชสำนัก พวกเราก็คงไม่มีชีวิตที่ดี ตลอดหลายปีที่ผ่านมา พวกเราได้บริจาคเงินและอาหารจำนวนไม่น้อยเลย”หลี่เฉินกล่าวอย่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 334
“ก็แค่ฝนตกขี้หมูไหลเท่านั้น”หลี่เฉินเยาะเย้ยและพูดว่า “ตระกูลหลงมีความอยากอาหารมาก คราวนี้ใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ที่วุ่นวายในเมืองหลวง ประหยัดพลังในการยึดครองมณฑลหนึ่ง พวกเขาคาดหวังว่าทั้งข้าและจ้าวอ๋องจะไม่ละทิ้งอำนาจในท้องถิ่น จึงรอเสนอราคา”“ข้าไม่กินมันหรอก แต่พวกเขาก็มีความมั่นใจมากพอ ถึงได้กล้ามาที่เมืองหลวงจริงๆ ซึ่งนั่นหมายความว่าเงื่อนไขของพวกเขาจะต้องสูงมาก ความอยากของจ้าวอ๋องใหญ่แค่ไหน มีหรือจะกล้าตกลง?” “ครั้งนี้ข้าอยากให้พวกเขากิน และเดินวนเป็นวงกลม”ซานเป่าพูดประจบประแจงทันทีว่า “ฝ่าบาททรงพระปรีชา คนอื่นๆ ล้วนเทียบไม่ได้” “นี่เป็นคำเยินยอที่ไม่ดี”หลี่เฉินเหลือบมองที่วั่นเจียวเจียวแล้วพูดว่า “เจ้ารู้ไหมว่าเหตุใดข้าถึงไม่เลือกตระกูลหลง แต่กลับเลือกกองกำลังทั้งสามนี้ที่อ่อนแอกว่าตระกูลหลงมากกว่าหนึ่งส่วน และถึงแม้ว่าพวกเขาจะรวมเข้าด้วยกันแล้ว แต่ก็แทบจะแข่งกับตระกูลหลงไม่ได้เลย?”วั่นเจียวเจียวตอบอย่างระมัดระวังว่า “ฝ่าบาทเพิ่งทรงตรัสว่า เป็นเพราะตระกูลหลงนั้นโลภมาก?”“หนังสือที่อ่านไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ไร้ประโยชน์สินะ” คำพูดของหลี่เฉินเกือบจะทำให้วั่นเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 335
ในฐานะกรมโยธาธิการที่ดูแลเรื่องการก่อสร้างของจักรวรรดิต้าฉินทั้งหมด นอกจากการทบทวนและอนุมัติสิ่งอำนวยความสะดวกสาธารณะในท้องถิ่น เช่น โครงการอนุรักษ์น้ำ สถานที่ราชการ ถนนหลวง และโครงสร้างพื้นฐานในการดำรงชีพของประชาชนรายใหญ่อื่นๆ แล้ว ความรับผิดชอบที่สำคัญอีกประการหนึ่งก็คือ การรับผิดชอบในการก่อสร้างและซ่อมแซมที่ประทับขององค์จักรพรรดิและราชวงศ์จวนจวิ้นอ๋องแต่งตั้งใหม่อย่างจ้าวอ๋องนั้น แม้ว่าหลี่เฉินจะมีคำสั่งให้จ้าวไท่ไหลระดมทุนมา แต่เงินที่หามาได้นั้น ก็เป็นกรมโยธาธิการที่จัดการ ดังนั้นการก่อสร้างจวนจ้าวอ๋องทั้งหมด จึงเป็นหน้าที่ของกรมโยธาธิการตั้งแต่ต้นจนจบ แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะตาบอดการก่อสร้างจวนจ้าวอ๋องทั้งหมดนั้น ถูกจับตามองโดยผู้คนนับไม่ถ้วนตั้งแต่เริ่มต้น ยิ่งไปกว่านั้น กรมโยธาธิการผู้ที่ตัดสินใจขั้นสุดท้ายไม่ใช่กวนจือเหวย ดังนั้นคำสั่งของหลี่เฉินนั้น จึงสร้างความเสียหายให้กับกวนจือเหวยอย่างมากแต่...เมื่อมองไปที่หลี่เฉินที่กำลังก้มศีรษะลงเพื่อดื่มชา กวนจือเหวยก็รู้ว่านี่เป็นงานสำคัญงานแรกที่ได้รับมอบหมายจากองค์รัชทายาท เขาจะต้องทำมัน ไม่ว่ามันจะยากเย็นแค่ไหน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 336
ความหมายของประโยคนี้ชัดเจนมากถ้าเจ้าทำงานให้ข้า ข้าเห็นมันและจะมอบรางวัลให้ตามที่สมควร แต่ผลงานของสวีฉังชิงในตอนนี้ สามารถเปลี่ยนเป็นที่นั่งหนึ่งที่ในการสอบหน้าพระที่นั่ง แต่น้ำหนักของที่นั่งนี้จะไปได้ไกลแค่ไหนนั้น ก็ขึ้นอยู่กับว่าหลานชายของเจ้าจะสามารถทำตามความคาดหวังของเขาได้หรือไม่หากสามารถทำตามที่คาดหวังได้ จะตำแหน่งจอหงวน ปั๋งเหยี่ยน หรือทั่นฮวา ก็สามารถเป็นได้ทั้งนั้น แต่ถ้าไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง เช่นนั้นก็ยังได้สัมผัสกับบรรยากาศในการสอบหน้าพระที่นั่ง แต่ถ้าไม่ผ่านการสอบระดับประเทศก็จะไม่ได้สถานะจิ้นซื่อ และถ้าล้มเหลวในการสอบหน้าพระที่นั่ง ก็จะไม่มีคุณสมบัติในการเป็นบรรณาธิการที่สำนักฮั่นหลิน และทำได้เพียง มาที่ไหนก็กลับไปที่นั่นในขณะเดียวกัน ประโยคนี้ยังเป็นการบอกสวีฉังชิงกับกวนจือเหวยว่า ถ้าต้องการผลประโยชน์มากกว่านี้ พวกเขาจะต้องรับใช้องค์รัชทายาทต่อไปให้ดีสวีฉังชิงรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เขาโค้งคำนับอย่างสุดซึ้งและพูดอย่างตื่นเต้นว่า “กระหม่อมเชื่อฟัง กระหม่อมรู้ดีว่า นี่เป็นพระมหากรุณาธิคุณอันล้นพ้นของฝ่าบาท หลังจากที่กระหม่อมกลับไปแล้วจะอบรมสั่งสอนหลานชายให้ดี เพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 337
เมื่อฟังรายงานของข้ารับใช้ หลงเทียนเต๋อก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยทุกวันนี้ โลกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย ผู้ประสบภัยพิบัติกลายเป็นผู้ลี้ภัย และเป็นเรื่องปกติที่ผู้ลี้ภัยที่สิ้นหวังบางคนจะกลายเป็นโจรสำหรับโจรเหล่านี้ที่โผล่ออกมาราวกับโรคระบาด ทางราชสำนักนั้นไม่สามารถควบคุมพวกเขาได้เลย หลงเทียนเต๋อมักจะเจอเรื่องแบบนี้อยู่เสมอ “ให้เงินไป อย่าก่อเรื่อง”หลงเทียนเต๋อไม่เต็มใจที่จะสร้างปัญหาจึงตัดสินใจใช้เงินเพื่อหลีกเลี่ยงภัยพิบัติแต่ผ่านไปนานแล้ว ก็ไม่มีการตอบรับจากข้ารับใช้ข้างนอก และรถม้าก็ไม่กลับไปบนถนนใหม่ด้วยความสงสัย หลงเทียนเต๋อจึงเปิดม่านประตูแล้วเงยหน้าขึ้นมอง สิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือร่างของข้ารับใช้ของเขานอนอยู่บนพื้นสามารถสังหารข้ารับใช้ของเขา 7-8 คนได้อย่างเงียบเชียบ ย่อมไม่ใช่โจรธรรมดาเขาเงยหน้าขึ้น และมองชายชุดดำที่ยืนเป็นวงกลมรอบรถม้าด้วยสายตาที่เย็นชา ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านจอมยุทธ์ทุกท่าน มีอะไรก็ค่อยพูดค่อยจากันดีกว่า ถ้าหากท่านจอมยุทธ์คนใดหิวหรือกระหาย ข้าก็สามารถมอบตั๋วเงินให้กับพวกท่านได้ ท่านจอมยุทธ์รับไปทั้งหมดเถอะ” คำพูดดูสงบนิ่งปกติ แต่ใจกลางฝ่ามือของหลง
최신 챕터
