เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 337
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 338
เมื่อข่าวไปถึงเมืองหลวง ก็เป็นวันส่งท้ายปีเก่าพอดี สถานการณ์ของทุกฝ่ายซึ่งคลี่คลายลงชั่วคราวเนื่องจากเทศกาลตรุษจีน ก็เดือดพล่านขึ้นมาทันทีคลื่นใต้น้ำพัดแรงขึ้น แม้แต่อากาศในวันส่งท้ายปีเก่าก็มีความหนาวเย็น ผสมกับจิตสังหารที่เยือกเย็นเล็กน้อย ภายในบ้านพักชั่วคราวของจ้าวอ๋อง หลงไหวอวี้ก็พังทลายไปทั้งร่างเขาไม่เคยคิดเลยว่าตระกูลหลงของเขาจะถูกทำลายในชั่วข้ามคืน “จ้าวอ๋อง นี่เป็นไปไม่ได้!”เสียงตะโกนของหลงไหวอวี้แทบจะบ้าคลั่งอยู่แล้ว “ข้ากล้ารับประกันด้วยชีวิตว่า ตระกูลหลงไม่มีการสมรู้ร่วมคิดกับกลุ่มกบฏอย่างแน่นอน ไม่ว่าตระกูลหลงจะตกต่ำแค่ไหน หรือแทบจะทนไม่ไหวเพียงใด แต่ด้วยภูมิหลังของพวกเรา พวกเราล้วนดูหมิ่นกลุ่มกบฏเหล่านี้มากที่สุด แล้วจะมีการสมรู้ร่วมคิดกับพวกเขาได้อย่างไร? และถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริง พวกข้าสองคนพ่อลูกจะมาที่เมืองหลวงเพื่อหาทางออกทำไม?”หลี่อิ๋นหู่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ประธาน ก็พูดอย่างใจเย็นว่า “ไหวอวี้ เจ้าใจเย็นลงก่อน ข้ารู้ว่าเจ้าถูกใส่ร้าย”“ไม่จำเป็นต้องตำหนิใครเลย เขาอยากให้ตระกูลหลงตาย มันก็ง่ายดายมาก” เสียงของหลงไหวอวี้ก็หยุดลงอย่างกะทันหันเงาร่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 339
ต้องเป็นเรื่องตระกูลหลงในมณฑลซีซานอย่างแน่นอน เรื่องนี้ต้องได้รับการแก้ไข หลี่อิ๋นหู่รู้สึกหนักใจเล็กน้อยเมื่อก่อนทางพระที่นั่งไท่เหอไม่เคยเรียกตัวเองไปเข้าเฝ้าเลยแต่ครั้งนี้ที่เรียกตัวเองไปที่นั่นโดยเฉพาะ ก็เห็นได้ชัดว่าองค์รัชทายาทต้องการทุบตีตัวเอง หลี่อิ๋นหู่กัดฟันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ข้าทราบแล้ว เจ้าออกไปรอข้างนอกเถอะ” “พ่ะย่ะค่ะ”สวีเว่ยซึ่งอยู่นอกห้องก็ตอบรับด้วยความเคารพ จากนั้นก็ไปยืนอยู่อีกด้านด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เพื่อรอให้หลี่อิ๋นหู่ ‘เจ้านายคนใหม่’ ของเขาออกมา “เจ้ารอที่นี่ก่อน ทุกอย่าง รอให้ข้ากลับมาจากการเข้าเฝ้าแล้วค่อยคุย”หลี่อิ๋นหู่จ้องมองหลงไหวอวี้ ก่อนตบไหล่ของเขาแล้วพูดอย่างอบอุ่นว่า “คุณชายหลง ข้าไม่ต้องการให้สิ่งนี้เกิดขึ้นเช่นกัน แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นไปแล้ว ก็ต้องเผชิญหน้าและหาทางแก้ไขมัน การสงสารตัวเองหรือว่าหวาดกลัวนั้น มันแก้ปัญหาอะไรไม่ได้เลย เข้าใจหรือไม่?”หลงไหวอวี้ไม่กล้ามองเข้าไปในดวงตาที่ไร้อารมณ์ของหลี่อิ๋นหู่ เขาก้มหน้าลงและพูดเสียงสั่นว่า “ขอรับ ข้าเข้าใจแล้ว” “หวังว่าเจ้าจะเข้าใจมันจริงๆ” หลี่อิ๋นหู่ยิ้มอย่างมีความหมา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 340
จ้าวเสวียนจีมองไปที่หลี่อิ๋นหู่อย่างสงบ รอให้เขาพูดจบอย่างจริงใจ ผ่านไปสักพักจึงค่อยๆ พูดขึ้นว่า “แก้ไขไปตามสถานการณ์เถอะ”จู่ๆ หลี่อิ๋นหู่ก็ไปติดต่อกับตระกูลหลง จนส่งผลให้เกิดการตอบโต้จากตำหนักบูรพา นี่ไม่ใช่เรื่องดีในความคิดของจ้าวเสวียนจีแต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น หลี่อิ๋นหู่ไม่มีรากฐาน และสามารถพึ่งพาได้แค่ตัวเองเท่านั้น แต่ใครจะกล้าพูดว่าจ้าวอ๋องเป็นคนสุภาพถ่อมตัวเหมือนอย่างที่เขาแสดงออกมา?คนอื่นๆ มองไม่ออกก็ช่างเถอะ แต่ถ้าหากจ้าวเสวียนจีไม่สังเกตเห็นเบาะแสใดๆ และไม่มีการป้องกันใดๆ เช่นนั้นก็คงไม่สามารถควบคุมราชสำนักมานานขนาดนี้หรอกก็อย่างที่พูดไป ถึงแม้เรื่องนี้จะยาก แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายไปซะหมด อย่างน้อยจ้าวเสวียนจีก็เห็นว่าจ้าวอ๋องที่เขาสนับสนุนยังคงมีความคิดของตัวเอง แต่วิธีการยังไม่สมบูรณ์นัก จึงเกิดความผิดพลาดขึ้นมา ในเมื่อเกิดความผิดพลาดขึ้นมา ตัวเองก็ต้องเป็นคนแก้ไขเป็นช่วงเวลาที่ดีที่จะได้สั่งสอนจ้าวอ๋อง ว่าถ้าหากไม่มีการสนับสนุนของตัวเอง เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ มีช่วงเวลาแห่งความเงียบงันระหว่างคนทั้งสอง แต่ละคนต่างก็มีความคิดของตัวเองหลี่อิ๋นหู่ซ่อนด้า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 341
“จ้าวเหอซาน”จ้าวเสวียนจีจ้องมองไปที่จ้าวเหอซานซึ่งแสดงท่าทีไม่ถ่อมตัวและไม่หยิ่งผยองอย่างเย็นชา แล้วเค้นคำพูดออกมาทีละคำ “ดี ดีมาก!”“ทักษะทั้งหมดของเจ้าล้วนเป็นข้าที่สอนเจ้ามาเองกับมือ ตอนนี้เจ้ายืนอยู่ตรงหน้าข้า กล่าวถึงเรื่องความยุติธรรมในใจของผู้คนอย่างมั่นอกมั่นใจ? ทำไมเจ้าถึงคิดว่า สิ่งที่เจ้าทำมันคือความยุติธรรม?”ดวงตาของจ้าวเหอซานควบแน่นเป็นเส้นเดียว ก่อนจะมองไปยังใบหน้าอันแก่ชราของจ้าวเสวียนจี เขาตอบว่า “อะไรคือความยุติธรรม ทุกคนย่อมมีระดับอยู่ในใจอยู่แล้ว”“ท่านราชเลขากล่าวได้ถูกต้อง ความสามารถทั้งหมดของข้าน้อยนั้น ล้วนเป็นสิ่งที่ท่านราชเลขาสอนมาจริงๆ แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่เป็นเช่นนั้น นั่นก็คือความสามารถในการแยกแยะถูกผิด”“ข้าน้อยรู้ว่าอะไรถูก อะไรผิด”จ้าวเสวียนจีหัวเราะด้วยความโกรธจัด “เยี่ยม เยี่ยมจริงๆ นี่สินะที่เขาเรียกว่าพรานเฒ่าถูกเหยี่ยวจิกตา” ตอนนี้เอง เสียงแหลมสูงก็ดังขึ้นมา ขัดจังหวะการเผชิญหน้าแบบตาต่อตาฟันต่อฟันระหว่างจ้าวเสวียนจีและจ้าวเหอซาน “องค์รัชทายาทเสด็จ!” พระที่นั่งไท่เหอมีประตูทั้งหมดแปดบานคู่ สิบหกบานประตู เมื่อเปิดออกพร้อมกันก็จะส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 342
“กระหม่อมมีความขัดแย้งกับตระกูลหลง แต่ในท้ายที่สุดก็สามารถนำทหารเข้าไปในจวนตระกูลหลงได้ และค้นพบกับจดหมายที่ตระกูลหลงสมรู้ร่วมคิดกับกลุ่มกบฏได้สำเร็จ”“แม้จะเผชิญหน้ากับหลักฐานที่หักล้างไม่ได้ แต่ตระกูลหลงก็ยังคงปฏิเสธทุกวิถีทางที่เป็นไปได้ สุดท้ายเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้อง พวกเขาก็เริ่มต่อต้านด้วยอาวุธ โชคดีที่ตระกูลเหลยและอีกสองตระกูลคอยให้การสนับสนุน บวกกับความร่วมมือของหน่วยบูรพา ทุกคนในตระกูลหลงจึงถูกนำตัวเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม”พูดจบ จ้าวเหอซานก็ยกหมัดขึ้นและพูดว่า “ที่กล่าวมาข้างต้นคือเรื่องราวทั้งหมด กระหม่อมไม่ได้ปลอมแปลงหรือปิดบังแต่อย่างใด ทุกสิ่งที่กล่าวมาล้วนเป็นความจริง”หลี่เฉินหัวเราะอย่างเย็นชา ก่อนจะกล่าวกับขุนนางคนอื่นๆ ว่า “ได้ฟังมาหมดแล้ว เช่นนั้นก็มาคุยกันเถอะ ทุกท่านคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้”พระที่นั่งไท่เหอพลันเงียบสนิทแม้แต่คนโง่ก็ยังมองออกว่ามือมืดที่อยู่เบื้องหลังของเรื่องนี้อยู่ในราชสำนัก อาจจะเป็นท่านราชเลขาหรือจ้าวอ๋องที่ยืนอยู่หัวแถว ไม่ก็องค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพาที่ยืนอยู่ด้านบนสุดก็ได้ แม้ว่าพวกเขาแต่ละคนจะมีฝ่ายของตนเอง และมีจุดยืน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 343
ตำราพิชัยสงครามไม่อาจสู้กับแผนการที่พลิกผันไปมา การปกครอง ไม่ใช่การเมืองคนที่มีเล่ห์เหลี่ยมและมีความคิดที่ลึกซึ้งอาจจะเหมาะกับการเมือง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเป็นนักการเมืองที่มีคุณวุฒิอาจกล่าวได้ว่ากลอุบายกับทักษะทางการเมืองคือองค์ประกอบสำคัญสำหรับนักการเมือง แต่ไม่ใช่ทุกอย่างหลี่อิ๋นหู่ยังขาดประสบการณ์ในการต่อสู้ทางการเมือง เขารู้วิธีวางแผนการบางตามลำพัง เขามีความกล้าที่จะเสี่ยงทุกอย่าง และมีทักษะการแสดงที่จะซ่อนดาบของเขาไว้เบื้องหลังรอยยิ้มของเขา แต่เมื่อยืนอยู่ในพระที่นั่งไท่เหอเข้าจริงๆ โดยมีองค์รัชทายาทสวมเสื้อคลุมสีแดง และยืนถัดจากบัลลังก์มังกรอันรุ่งโรจน์ ก็ทำให้เขารู้สึกกดดันจนหายใจไม่ออก เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มแย่ลง จ้าวเสวียนจีซึ่งยืนดูเหตุการณ์อยู่เฉยๆ จึงเปิดปากพูดขึ้นมา “ฝ่าบาท กระหม่อมมีคำถาม”จ้าวเสวียนจียกมือขึ้น มองไปทางจ้าวเหอซานและถามว่า “เนื่องจากตระกูลหลงได้สมรู้ร่วมคิดกับกลุ่มกบฏ แล้วเหตุใด อาชญากรรมร้ายแรงอย่างการประหารเก้าชั่วโคตรเช่นนี้ จึงทิ้งหลักฐานไว้ในบ้าน? ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องนี้ก็ถูกรายงานในช่วงหัวหน้าตระกูลอย่างหลงเทียนเต๋อกับคุณช
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 344
ครึ่งแรกของประโยคนี้ก็ดูปกติ แต่สามคำสุดท้ายนี่สิ ที่ทำให้ทุกคนตกใจ แม้แต่หลี่อิ๋นหู่ก็มองจ้าวเหอซานเหมือนมองคนบ้าตั้งแต่จ้าวเสวียนจีกลายเป็นราชเลขา จนถึงตอนนี้ มีเพียงหลี่เฉินรวมถึงจักรพรรดิองค์ปัจจุบันเท่านั้น ที่สามารถดูถูกเขาในที่สาธารณชนได้ แต่วันนี้ จ้าวเหอซานเป็นคนที่สอง ใบหน้าของจ้าวเหอซานยังคงสงบนิ่ง ราวกับว่าเขาพูดอะไรบางอย่างที่ธรรมดามากเขากล่าวอย่างจริงจังด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ทุกคนรู้ดีว่าคนปกติจะไม่ทิ้งจดหมายที่สามารถใช้เป็นหลักฐานเช่นนี้เอาไว้ แต่ใครจะพูดได้ว่าสามารถใช้ตรรกะของคนปกติมาคาดเดาตระกูลหลงได้ แค่นี้ก็สมเหตุผลสมผลแล้วไม่ใช่หรือ?” “สมรู้ร่วมคิดกับพวกกบฏ นี่มันอาชญากรรมอะไร? ก่อกบฏ!”“ราชสำนักคือศูนย์รวมของยอดหัวกะทิทั่วทั้งต้าฉิน เหล่าอัจฉริยะชั้นยอดต่างมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ แล้วพวกท่านกล้าก่อกบฏหรือไม่? ไม่ แต่ตระกูลหลงกลับกล้า อาศัยแค่จุดนี้ ก็ไม่สามารถยกตรรกะของคนทั่วไปมาใช้กับตระกูลหลงได้”“ยิ่งไปกว่านั้น นอกจากจดหมายเหล่านี้ เรายังมีพยานที่เห็นเหตุการณ์ พยานรายงาน รวมถึงตระกูลเหลย ตระกูลเฉียน และตระกูลเจิ้ง ทั้งสามตระกูลนี้ล้วนมีพื้นเพอยู่ใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 345
“เช่นนั้นก็ดี หลงไหวอวี้มีส่วนร่วมในการกบฏ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นสหายของเจ้า แต่กฎหมายจะต้องไม่ลำเอียง หน่วยบูรพาจะไปจับกุมเขาทันที เจ้าเข้าใจใช่ไหม?”หลี่อิ๋นหู่กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ฝ่าบาทมิต้องกังวล กระหม่อมถูกโจรกบฏผู้นี้หลอกลวง แน่นอนว่าจะไม่ทำผิดพลาดซ้ำอีก กระหม่อมจะร่วมมือกับคนของหน่วยบูรพาจับกุมคนผู้นั้นด้วยตัวเอง”หลี่เฉินมองหลี่อิ๋นหู่ด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง ยิ่งองค์ชายแปดฉลาดมากเท่าไหร่ ความตั้งใจที่จะฆ่าของหลี่เฉินก็ยิ่งสูงมากขึ้นเท่านั้น คนแบบนี้จะเก็บไว้นานไม่ได้ หลี่เฉินสลับสายตามองระหว่างหลี่อิ๋นหู่กับจ้าวเสวียนจี จากนั้นก็กล่าวว่า “ดีมาก จ้าวอ๋องยังรู้จักเหตุผล”“หลังจบการประชุม กรมยุติธรรมทั้งสามฝ่ายจะส่งบุคลากรที่มีความสามารถไปยังมณฑลซีซานทันที เพื่อดำเนินการสืบสวนสอบสวนคดีตระกูลหลงให้ชัดเจน จากนั้นก็ประกาศให้ใต้หล้าได้ทราบ เพื่อทำหน้าที่เป็นคำเตือนแก่ผู้อื่น”“ประการที่สอง หลังการประชุม หน่วยบูรพาจะไปที่จวนจ้าวอ๋องเพื่อจับกุมหลงไหวอวี้ และนำตัวเขาเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม จะต้องไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ ” ในพระที่นั่งไท่เหอ พายุที่กำลังก่อตัวขึ้นก็ได้สิ้นสุดลงเม
บทล่าสุด
