บทที่ 327

เช่นนั้นก็ตาย

สามคำง่ายๆ พูดเบาๆ แต่ดังกึกก้องในหูของหลงเทียนเต๋อประหนึ่งฟ้าร้อง

แม้จะเตรียมใจรับมือกับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดถ้าหากการเจรจาพังทลายลง และทั้งสองฝ่ายกลายเป็นศัตรูกัน แม้แต่หลงไหวอวี้ซึ่งเต็มไปด้วยความมั่นใจมาโดยตลอด ก็ไม่ได้คาดหวังว่าหลี่เฉินจะตรงไปตรงมาขนาดนี้

กระทั่งวิธีการและวาทศิลป์มากมายที่เขาเคยคิดมาก่อนก็ไม่มีประโยชน์เลย

ราวกับว่าเขาได้เตรียมการเคลื่อนไหว 108 กระบวนท่าและกลยุทธ์นับไม่ถ้วนสำหรับการเผชิญหน้าในครั้งนี้ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหลี่เฉิน ก็โดนอีกฝ่ายตบหน้าเข้าตรงๆ เช่นนี้แล้วจะจัดการอย่างไร?

ดังนั้น หลงไหวอวี้จึงพูดด้วยความโกรธว่า “ฝ่าบาททรงเผด็จการเช่นนี้ ไม่ใช่ทุกคนในใต้หล้าจะทำอะไรไม่ถูก และทำได้แค่นอนรอความตาย มีไม่กี่คนที่สามารถทำให้ฝ่าบาททรงลำบากได้”

“ลำบากงั้นรึ”

น้ำเสียงของหลี่เฉินเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยามเหมือนกับพวกอันธพาลข้างถนน บ่งบอกถึงความมุ่งมั่นและความรุนแรงในน้ำเสียงของเขา

“ข้าอาจจะลำบากอยู่สักพักหนึ่ง แต่พวกเจ้าตาย นี่เป็นเรื่องที่จะคงอยู่ไปชั่วชีวิต”

“สืบทอดสามร้อยกว่าปี”

หลี่เฉินใช้น้ำเสียงถอดถอนใจถามว่า “ข้าได้ยินมาว่