ชีวิตใหม่ของรินรดา 1

          หลังจากงานศพของปรางทิพย์ พรพรรณจัดการสิ่งต่าง ๆ ให้เรียบร้อย ก่อนพารินรดาย้ายโรงเรียนและมาพักอยู่กับเธอในจังหวัดสมุทรปราการ โดยเธอทำงานที่โรงงานแห่งหนึ่งมีรายได้ไม่มากนัก ทำให้ต้องประหยัดค่าใช้จ่ายในการดำรงชีวิต แม้แต่ห้องเช่าก็มีขนาดเล็กราคาถูก ยิ่งพอรินรดาเข้ามาพักด้วยอีกคน ทำให้ห้องเช่าที่เล็กอยู่แล้วดูคับแคบไปถนัดตา

เด็กหญิงมองสำรวจรอบ ๆ ห้อง ทุกสิ่งทุกอย่างดูแปลกตาไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง เตียงขนาด 3 ฟุตตั้งอยู่ริมผนังห้อง ลึกไปด้านหลังมีห้องน้ำเล็ก ๆ และระเบียงด้านหลังอีกนิดหน่อย

          “ริน เราเหลือกันสองคนแล้วนะลูก น้าจะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้หนูเอง ต่อไปนี้หนูไม่ต้องตื่นตั้งแต่ตีสองมาทำข้าวแกงขายแล้ว ถึงห้องนี้จะคับแคบไปสักหน่อย ไม่ได้กว้างเหมือนบ้านเก่าที่เคยอยู่ แต่ก็อดทนอยู่ไปก่อนนะ หากน้ามีรายได้มากขึ้น เราค่อยขยับขยายกันนะ แต่คงต้องช่วยกันประหยัดสักหน่อย”

          “น้าอ้อยให้หนูช่วยทำงานหาเงินก็ได้นะจ๊ะ จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระค่าใช้จ่าย หนูทำงานได้ น้าอ้อยจะได้ไม่เหนื่อยไง”

“เฮ้อ...ตัวแค่นี้รู้จักเป็นห่วงน้าด้วยเหรอเนี่ย”

“หนูโตแล้วนะจ๊ะน้า หนูอยากทำงานช่วยน้าหาเงินจริง ๆ หนูสัญญานะจ๊ะ ถ้าหนูทำงาน หนูจะไม่ให้เสียการเรียนเด็ดขาด หนูจะตั้งใจเรียน อนาคตหนูอยากทำงานมีเงินเยอะ ๆ เราสองคนจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้นไม่ต้องลำบาก โตขึ้นหนูจะเป็นคนดูแลน้าเองนะจ๊ะ”

          “โถ รินของน้า น้าขอบใจมากนะลูก แต่รินต้องรับปากกับน้า หากจะทำงานเสริมก็ทำเท่าที่ไหว อย่าหักโหมจนร่างกายแย่หรือเสียการเรียนนะ” หญิงสาวน้ำตารื้นด้วยความตื้นตันใจ

          “จ้ะน้า หนูรับปาก”

“นี่ริน...เอาอย่างนี้ดีไหม ในเมื่อรินย้ายมาอยู่กับน้าที่นี่แล้ว หนูเปลี่ยนชื่อดีไหมลูก เผื่ออนาคตหนูจะมีชีวิตที่สดใสขึ้น ดีไหมจ๊ะ”

          “เปลี่ยนชื่อเหรอจ๊ะน้า” เด็กหญิงขมวดคิ้วด้วยความงุนงง “แล้วจะตั้งชื่ออะไรล่ะจ๊ะ”

คำถามของหลานสาวทำให้พรพรรณนิ่งไปอึดใจอย่างใช้ความคิด ก่อนจะนึกขึ้นมาได้

          “ระริน ระรินดีไหมลูก”

          “เปลี่ยนจากรินรดา เป็น ระรินเหรอจ๊ะน้า”

          “เปล่า ชื่อรินรดา น้าเป็นคนไปขอให้หลวงพ่อตั้งชื่อให้เอง ชื่อนี้ดีอยู่แล้ว แต่เราเปลี่ยนแค่ชื่อเล่น จาก ‘ริน’ เป็น ‘ระริน’ ถือว่าแก้เคล็ดเริ่มต้นชีวิตใหม่”

แม้ยังฟังไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่เด็กหญิงก็ไม่คิดจะขัดความปรารถนาดีของน้าสาว

          “ก็ได้ค่ะน้าอ้อย ถ้าน้าว่าดี ต่อไปหนูชื่อระรินก็ได้ เพราะดีเหมือนกัน หนูชอบ”

          “ชอบก็ดีแล้วล่ะ ต่อไปนี้ถ้าใครถามชื่อเล่น หนูก็บอกนะว่าชื่อ ‘ระริน’ น้าเองก็จะเรียกว่า ระรินเหมือนกัน เผื่อชื่อนี้จะทำให้ชีวิตของหนูต่อไปนี้พ้นทุกข์พ้นโศก หมดเวรหมดกรรมเสียที น้าขอให้หนูพบเจอแต่สิ่งที่ดี ๆ มีแต่คนรัก คนเมตตานะจ๊ะ เด็กดีของน้า”

          “จ้ะ น้าอ้อย”

เด็กหญิงโผเข้ากอดน้าสาวด้วยความรัก

           รินรดาไม่รู้หรอกว่าต่อไปในภายภาคหน้าชีวิตของเธอจะเป็นอย่างไร ขอแค่มีที่ซุกหัวนอน มีข้าวกินสามมื้อ ได้เรียนหนังสือต่อ เธอก็พอใจแล้ว

          วันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไปถึงสิบเอ็ดปี จนรินรดาอายุย่างเข้าสิบเก้าปี โตขึ้นเป็นสาวเต็มวัยที่มีหน้าตาดีคนหนึ่ง และการที่เธอตั้งใจศึกษาเล่าเรียน ทำให้เธอสามารถสอบชิงทุนเข้าเรียนคณะบริหารธุรกิจ ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานครได้ในที่สุด

ตลอดเวลาที่ผ่านมา รินรดาทำตามคำพูดที่เคยรับปากไว้กับพรพรรณทุกประการ หลังจากเลิกเรียน เธอมักใช้เวลาหมดไปกับการรับจ้างทำงานต่าง ๆ จากเพื่อนบ้าน ก่อนจะขยับไปเป็นลูกจ้างในร้านขายข้าวแกงตอนเย็นหลังเลิกงาน และในวันหยุดเสาร์อาทิตย์

ภาพลักษณ์ของเธอในสายตาคนภายนอกเป็นคนมีอัธยาศัยดี พูดจายิ้มแย้มแจ่มใส และสวยชนิดหาตัวจับยาก เธอมีเรือนผมสีน้ำตาลยาวประบ่า รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น ส่วนสูงราวร้อยหกสิบกว่าเซนติเมตร กิริยาท่าทางทะมัดทะแมงแคล่วคล่องว่องไว ใบหน้ารูปไข่ดวงตากลมโตรับกับริมฝีปากได้รูป ทำให้เธอดูมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก

ความสวยน่ารักของเธอเป็นที่สะดุดตาแก่ผู้พบเห็น หากความขยันขันแข็ง นิสัยดี และตั้งใจศึกษาเล่าเรียน แถมยังหาเงินส่งตัวเองเรียน ช่วยแบ่งเบาค่าใช้จ่ายของน้าสาว จนกระทั่งตัวเองเรียนจนจบชั้นมัธยมศึกษาได้ในที่สุด ทำให้คนที่ได้รู้จักเธอต่างเอ็นดูรินรดามากขึ้น

แต่ใครจะรู้ล่ะว่า หากเธอพบคนแปลกหน้านอกเหนือเวลางาน รินรดาจะกลายเป็นอีกคนที่เงียบขรึมเก็บตัวไม่ค่อยพูดค่อยจา ยกเว้นคนใกล้ชิดสนิทเพียงไม่กี่คน หญิงสาวถึงจะไว้ใจพูดคุยได้โดยไม่มีอะไรปิดปัง