งานศพ 4

จักรกฤษณ์แทบจะถลาพุ่งตัวเข้ามาต่อยพรพรรณ แต่โดนพวกผู้ชายที่เห็นเหตุการณ์เข้ามาจับตัวเอาไว้เสียก่อน

“กูไม่ใช่เปรต พวกมึงต่างหาก พวกเปรตขอส่วนบุญ!”

พรพรรณด่ากราดอย่างไม่ยอมแพ้ พร้อมกับถลาเข้าไปถีบจักรกฤษณ์จนหงายหลัง ทำให้เกิดเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายกันชั่วขณะ ก่อนที่ป้าจุจะรีบตะโกนบอกจักรกฤษณ์เสียงดัง

“ไอ้ไม้ กูว่ามึงรีบพาเมียน้อยกับลูกมึงกลับไปก่อนเถอะ ถ้าไม่เห็นกับคนตาย ก็คิดเสียว่าเห็นแก่ไอ้รินลูกมึงบ้างเถอะนะ”

คำนั้นทำให้คนฟังหันไปมองลูกสาวที่ยืนมองมาน้ำตาไหลพรากอย่างน่าสงสาร แต่ทว่าเขากลับขัดหูขัดตาเมื่อเห็นลูกคนนี้ ราวกับว่าอีกฝ่ายไม่ใช่ลูกแต่เป็นตัวซวยที่เขาไม่ต้องการ

“พี่ไม้ เรากลับกันเถอะนะพี่ ฉันอายเขา”

หญิงสาวข้าง ๆ รีบกระซิบบอก เมื่อสายตาของชาวบ้านรอบข้างที่มองมาอย่างดูถูกและหันไปซุบซิบนินทากัน

“เออ...วันนี้กูจะกลับไปก่อนก็ได้ คอยดูนะ กูจะต้องกลับมาเอาเงินของกูให้ได้ มึงคอยดูอีอ้อย”

เขาชี้หน้าขณะที่ตัวเองรีบพาลูกเมียเดินจากไปอย่างหัวเสีย

“แน่จริงมึงอย่าไปสิ ไอ้ไม้ ขี้ขลาดนี่หว่า ไม่แน่จริงนี่หว่าไอ้ไม้”

ทันทีที่พรพรรณหลุดจากการฉุดรั้งของป้าจุได้ เธอก็รีบถลาวิ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายที่กำลังเร่งฝีเท้าเดินไปที่รถ  

ทว่าทันทีที่สายตาของพรพรรณเหลือบไปเห็นรถกระบะคันเก่าของจักรกฤษณ์กับปรางทิพย์ โดยด้านหลังกระบะมีรถมอเตอร์ไซค์และข้าวของต่าง ๆ เต็มรถ หญิงสาวก็ปรี่เข้าไปหาทันที หากคราวนี้มีลุงอ้นสามีของป้าจุเป็นคนช่วยรั้งไว้ไม่ให้เข้าไปทำร้ายร่างกายจักรกฤษณ์ได้

“ไอ้ไม้ นั่นมึงจะขนข้าวของไปไหน”

“ถามได้ กูก็ย้ายไปอยู่กับลูกเมียกูสิวะ”

“แล้วบ้านหลังนั้นล่ะ” 

“บ้านเช่านั่น มีคนผูกคอตายทั้งคน ใครอยากจะอยู่ก็อยู่ กูไม่อยู่เด็ดขาด”

“แล้วไอ้รินลูกของมึงล่ะ”

พรพรรณหันมาหารินรดาที่เดินตามมาด้านหลังตาละห้อย ขณะที่อีกฝ่ายหันไปถามจันทร์เพ็ญที่นั่งรอในรถ เมื่อเห็นเธอส่ายศีรษะเป็นเชิงปฏิเสธ เขาก็รีบตอบทันที

“ใครอยากได้ก็เอาไป กูไม่เอาไปอยู่ด้วยหรอกเดี๋ยวก็ได้ซวยทั้งบ้าน”

“ไอ้เลวไม้ มึงเป็นพ่อประสาอะไร ข้าวของพวกนั้นมึงยังมีปัญญาขนไปได้ แต่นี่ลูกของมึงทั้งคน มึงจะทิ้งขว้างเหมือนไอ้รินมันไม่ใช่ลูกได้ยังไงกัน พี่ปรางก็ตายไปแล้ว มึงเป็นพ่อ มึงก็ควรจะรับผิดชอบเลี้ยงดูลูกสิ”

ยังไม่ทันที่พรพรรณจะพูดจบดี รินรดาก็ถลาวิ่งเข้าไปกอดขาของบิดาไว้แน่น

“พ่อ พาหนูไปด้วยนะ หนูอยากไปอยู่กับพ่อ”

เด็กหญิงเงยหน้ามองคนเป็นพ่อน้ำตาไหลอาบแก้ม เธอเสียแม่ไปคนแล้ว ตอนนี้พ่อก็จะทิ้งอีกคน หัวใจดวงน้อยแทบแหลกสลาย

“มึงไปอยู่กับกูไม่ได้ กูเลี้ยงมึงไม่ได้ อีอ้อยมึงเป็นน้า มึงอยากเลี้ยงก็เลี้ยงไปสิ กูไม่เลี้ยง อีลูกคนนี้ กูยกให้”

“พ่อ พ่อจ๋า ให้หนูไปด้วยนะ หนูอยากไปอยู่กับพ่อจริง ๆ หนูสัญญา หนูจะไม่ดื้อไม่ซน หนูจะเป็นเด็กดี ทำตามที่พ่อบอกทุกอย่าง หนูจะขยันทำงาน พ่อให้หนูไปอยู่กับพ่อด้วยคนนะพ่อนะ ฮือๆ”

“เอ๊ะ! นี่มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือยังไง กูบอกว่า กูไม่อยากให้มึงไปอยู่ด้วย แล้วก็จำใส่สมองไว้ด้วยว่ากูไม่เคยมีลูกอย่างมึง ไป๊...ไปให้พ้น”

จักรกฤษณ์กระชากขาออกจากการเกาะกุมของลูกสาวอย่างแรงจนรินรดากระเด็นล้มลงกับพื้น

"ไอ้ริน!”

พรพรรณรีบถลาเข้าไปหาหลานด้วยความเป็นห่วง เปิดโอกาสให้จักรกฤษณ์พอขึ้นรถไปได้ก็รีบขับออกไปทันที

         “พ่อ...พ่อจ๋า อย่าไป พาหนูไปด้วย หนูไม่เหลือใครแล้ว”

          รินรดาร้องตะโกนสุดเสียง พลางวิ่งไล่กวดตามรถกระบะที่กำลังขับออกไปนอกวัดอย่างเต็มกำลังจนสุดท้ายขาก็สะดุดล้มหน้าคะมำอย่างแรง เธอเงยหน้าตามไฟท้ายรถกระบะที่แล่นหายลับไปนอกประตูวัด

          “พ่อจ๋า...ฮือ ๆ อย่าทิ้งหนู อย่า...ฮือ ๆ”

เด็กหญิงร่ำไห้จนแทบจะขาดใจ ทำเอาพรพรรณที่วิ่งตามหลานสาวมาด้วยความเป็นห่วงถึงกับทนไม่ไหวต้องรีบรั้งตัวหลานมากอดไว้แนบอก

          “น้าอ้อย พ่อไม่รักหนูแล้วใช่ไหม ถึงได้ทิ้งหนูไว้แบบนี้ พ่อเขามีลูกใหม่ พ่อเลยไม่อยากมีลูกอย่างรินแล้วเหรอน้าอ้อย”

คำถามอย่างไร้เดียงสาทำเอาคนใจแข็งอย่างพรพรรณถึงกับน้ำตารื้นออกมา 

          “ริน ไม่เป็นไรนะลูก ถึงไม่มีพ่อแต่รินก็ยังมีน้า ต่อไปนี้รินไปอยู่กับน้านะ น้าจะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้รินเอง นะลูกนะ”

          “จริงเหรอจ๊ะน้าอ้อย น้าจะไม่ทิ้งรินไปอีกคนใช่ไหมจ๊ะ”

          “ไม่ทิ้งหรอก น้าสัญญา” พรพรรณยื่นนิ้วก้อยให้เด็กหญิง

          รินรดามองหน้าน้าสาวทั้งน้ำตา ก่อนจะยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของน้าสาวเป็นการทำสัญญาระหว่างกัน ก่อนจะโผกอดพรพรรณแน่นแล้วร้องไห้ออกมา

ถึงแม้ว่าแม่ของเธอจะตายไปแล้ว แม้ว่าพ่อจะทิ้งและไม่ยอมรับเธอเป็นลูก แต่อย่างน้อยรินรดาก็ยังมีน้าสาวที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเธอ เด็กหญิงมองไปทางประตูวัดที่พ่อหายลับไป โดยหารู้ไม่ว่าเหตุการณ์ในวันนี้ได้ฝังลึกลงในใจเธอจนยากจะลบเลือน