ชีวิตใหม่ของรินรดา 2

หลังจากเธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยชั้นปีที่หนึ่ง รินรดาเลือกย้ายมาอยู่หอพักราคาถูกใกล้มหาวิทยาลัยเพื่อสะดวกต่อการเดินทางไปเรียน หลังจากที่กลับมาถึงหอพักก็จะไปรับจ้างทำงานพาร์ตไทม์ที่ร้านสะดวกซื้อ แม้รู้ดีว่างานแบบนี้รายได้ไม่ได้มากมายอะไร แต่เธอก็บอกตัวเองให้อดทนทำต่อไปเพื่ออนาคตที่ดี

จนกระทั่งวันหนึ่ง ในขณะที่รินรดากำลังทำงานในร้านสะดวกซื้อก็บังเอิญได้ยินเด็กมัธยมที่เข้ามาซื้อของคุยกับเพื่อนที่มาด้วยว่าต้องการติวสอบเข้ามหาวิทยาลัย แต่มีเงินจำกัดจึงไม่สามารถไปติวในสถาบันกวดวิชาชื่อดังได้ หญิงสาวก็เกิดไอเดียและเสนอตัวช่วยติวให้ แลกเปลี่ยนกับการให้ชวนเพื่อนนักเรียนมาเรียนพิเศษกับเธอ ซึ่งเธอคิดค่าสอนในราคาถูกกว่าคนอื่น ๆ ด้วยเหตุนี้เองหญิงสาวจึงเริ่มมีช่องทางหารายได้เพิ่มอีกหนึ่งงาน

หลังจากนั้นเป็นต้นมารินรดาต้องจัดสรรเวลาในแต่ละวัน ทั้งเรียน สอนพิเศษ และทำงานพาร์ตไทม์ที่ร้านสะดวกซื้อ โดยที่ไม่ลืมทบทวนบทเรียนในแต่ละวัน ทำให้หญิงสาวได้พักผ่อนเพียงไม่กี่ชั่วโมง

คืนหนึ่งขณะที่รินรดากำลังง่วนอยู่กับการอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องพัก ก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น พอเห็นชื่อที่หน้าจอเธอก็รีบกดรับสาย

“ระริน เป็นยังไงบ้างลูก เปิดเทอมแล้วเรียนหนักไหม”

เสียงพรพรรณดังมาตามสายทำให้คนฟังคิดถึงน้าสาวขึ้นมาจับใจ

“เรียนก็หนักอยู่ค่ะน้าอ้อย แต่กิจกรรมเยอะกว่าค่ะ บางกิจกรรมถ้าโดดได้หนูก็จะโดดรีบกลับมาทำงานค่ะน้าอ้อย” 

“น้าว่า ถ้าเรียนและกิจกรรมมันหนักมาก หนูเรียนอย่างเดียวดีกว่าไหมลูก ไม่ต้องรับสอนพิเศษ แล้วก็ไม่ต้องไปทำงานที่ร้านสะดวกซื้อหรอก น้าไม่อยากให้หนูหักโหมทำทุกอย่าง เดี๋ยวร่างกายเราจะแย่เอา น้าเป็นห่วง อีกอย่างตอนนี้เงินเดือนน้าก็ได้เยอะกว่าเมื่อก่อนแล้ว หนูไม่ต้องกังวลว่าน้าจะส่งไม่ไหวนะลูก”

“ขอบคุณมากนะคะน้าอ้อย หนูก็คิดอยู่เหมือนกันว่าอาจจะเลิกทำงานที่ร้านสะดวกซื้อ เพราะแค่รับสอนพิเศษให้เด็ก ๆ กับเรียนตอนนี้ก็แทบจะอ่านหนังสือไม่ทันแล้วล่ะค่ะ”

“รับสอนพิเศษอย่างเดียวก็พอแล้วลูก ส่วนค่าใช้จ่ายขาดเหลืออะไรก็บอกน้าเดี๋ยวน้าจัดการเอง เข้าใจไหม อีกอย่าง ระรินต้องรับปากน้านะ ถ้ามีเรื่องเดือดร้อนอะไรต้องรีบบอกรู้ไหม อย่าเก็บไว้คนเดียว หนูยังมีน้าคนนี้เสมอนะลูก”

“จ้ะน้าอ้อย ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูสบายมาก”

“จ้า แม่คนเก่ง เอาเถอะ ถ้ามีอะไรก็โทรมาแล้วกันนะ เอาล่ะน้าไม่กวนแล้ว แค่นี้ก่อนนะลูก”

รินรดารับคำ ก่อนจะกดวางสาย

ดวงตาคู่งามมองหน้าจอมือถือที่ดับไปแล้วด้วยความคิดถึง หลังจากแม่เสียไป เธอก็มีเพียงน้าอ้อยคนนี้ที่คอยดูแลห่วงใย ส่วนบุพการีที่เหลืออีกคน ตอนนี้เธอไม่คิดสนใจหรือตามหาแล้ว และพ่อเองก็คงลืมว่ามีลูกสาวทางนี้อีกคน ซึ่งนั่นเป็นอีกเหตุผลที่เธอต้องเอาดีให้ได้ อย่างน้อยก็เพื่อตอบแทนน้าสาวที่เลี้ยงมา พร้อมกับทำให้คนที่ทิ้งเธอไปมีความสุขกับครอบครัวใหม่ได้เห็นว่า...

ลูกสาวคนนี้ก็เอาดีได้เหมือนกัน!

          วันหนึ่งหลังจากเรียนเสร็จในช่วงเช้า รินรดาจึงชวนกนกอรเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวไปกินข้าวกลางวันที่โรงอาหาร หญิงสาวก้มหน้าก้มตานั่งกินข้าวขณะที่สายตาก็อ่านหนังสือควบคู่ไปด้วย ทำให้คนเป็นเพื่อนที่กำลังนั่งกินข้าวด้วยถึงกับเบ้หน้า แกล้งยื่นมือไปปิดหนังสือที่รินรดากำลังอ่านอยู่

          “ระริน แกจะขยันไปไหนวะ นี่เราเพิ่งเรียนเสร็จมานะ พักสมองบ้างก็ได้ ดูโน่นสิแก พวกผู้ชายโต๊ะโน้นกำลังจ้องมองแกแล้วหันไปกระซิบกระซาบกันใหญ่เลยเห็นไหม นี่ฉันสังเกตมาพักใหญ่แล้วนะ ฉันว่า...ต้องมีคนในกลุ่มสนใจแกแน่ ๆ เลยว่ะ”

“แล้วยังไง” รินรดาถามไปงั้น ๆ สายตายังคงไม่ละไปจากหน้าหนังสือเรียน

“ถ้าให้เดานะ ฉันว่าผู้ชายหล่อ ๆ แน่เลยว่ะแก ดูสิหน้าแดง เขินใหญ่เลย”

รินรดาปรายตามองตามที่กนกอรบอกเพียงเล็กน้อย ก่อนที่ตัวเองจะหันกลับมากินข้าวและอ่านหนังสือต่ออย่างไม่สนใจ จนคนเป็นเพื่อนอดค้อนไม่ได้

          “ระริน แกไม่สนใจเลยเหรอวะ ผู้ชายคนนั้นหล่อนะเว้ย”

          “ก็ทั่ว ๆ ไปนะ ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย หน้าตาก็งั้น ๆ”

          “แกนี่นะ ถ้าแบบนี้ไม่เรียกว่าหล่อ แล้วแบบไหนของแกถึงจะหล่อวะ”

          “ไม่มี”

คำตอบแสนสั้นของรินรดาทำเอากนกอรถึงกับมองบน

          “เออ ๆ แม่สวยเลือกได้ ชิ นี่ถ้าเขามาจีบฉันล่ะก็ จะรีบตกลงเลยล่ะแกเอ้ย” 

          “อร คนมันก็เหมือนกันแหละ จะสวยหล่อแค่ไหนแก่ไปก็เหี่ยวเหมือนกันหมด ถ้าจะเลือกคบแกก็เลือกคบที่นิสัยดีกว่าไหม ไอ้หล่อ ๆ แบบนี้ไม่ดีก็เยอะ ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีเหมือนกัน ผู้ชายเดี๋ยวนี้ไว้ใจไม่ได้หรอก เห็นหน้าตาดี ๆ แบบนี้ร้ายก็เยอะ รู้หน้าไม่รู้ใจนะแก”

          “แหม ระริน ฉันว่าแกมองโลกในแง่ร้ายไปหรือเปล่าวะ ก็แกคิดแบบนี้ยังไงล่ะ ถึงไม่มีแฟนสักที อนาคตได้มีหวังขึ้นคานแน่ ๆ แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน”

          “ฉันยอมขึ้นคานดีกว่าจะต้องมานั่งเสียใจทีหลัง ฉันขอเตือนด้วยความหวังดีนะ ผู้ชายดี ๆ หายาก อย่าไปสนใจกับแค่หน้าตาดี ๆ หน่อยเลย ตั้งใจเรียนดีกว่าแก” 

          “แกพูดอย่างกับว่า เคยอกหักหรือถูกผู้ชายทิ้งมา ถึงได้มองโลกในแง่ร้ายแบบนั้น”

          “เปล่า ฉันยังไม่เคยมีแฟน และฉันก็ไม่คิดจะมีแฟนด้วย”

          “นี่ระริน ฉันว่า ผู้ชายเลว ๆ มันก็มี แต่ผู้ชายดี ๆ ก็คงมีเหมือนกัน เราไม่ควรตัดสินใครตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอว่าเขาดีหรือเลวนะแก” รินรดามองนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะเงยหน้าสบตากับเพื่อนรัก

          “อร ฉันว่าเรื่องผู้ชายตอนนี้ช่างมันก่อนเหอะ นี่ใกล้เวลาเรียนวิชาต่อไปแล้ว เรารีบไปเรียนกันดีไหม วิชานี้อาจารย์เช็กชื่อด้วยนะ

รินรดาตัดบทพร้อมกับรีบเก็บข้าวของบนโต๊ะแล้วเดินออกไปจากโรงอาหารทันที แต่ความรีบร้อนทำให้เธอเผลอทำของสำคัญหล่นโดยไม่รู้ตัว