ใช่เธอสินะ

พอสองย่าหลานได้ทักทายพูดคุยกันพอหอมปากหอมคอแล้วฝ่ายผู้เป็นย่าก็ไม่รอช้า เลือกที่จะเข้าประเด็นถามถึงเรื่องที่ทำให้พ่อหลานตัวดีต้องถ่อมาถึงที่นี่ทันที

"ตกลงว่ายังไงเรื่องที่ย่าเสนอไป"

"โถ่คุณย่าครับ มันไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆหรอครับ" ปริญทำหน้าหงอยลงทันควันราวกับเด็กที่ผู้ใหญ่ไม่ยอมตามใจเรื่องของเล่น 

"ไม่มี วิธีที่ย่าเสนอไปคือวิธีเดียวเท่านั้นที่จะทำให้แกได้ที่ดินผืนนั้นไปครอง ถ้าไม่ แกก็อด แล้วย่าก็จะขายมันให้กับพ่อเลี้ยงภูชัยที่อยู่ไร่ติดๆกันด้วย เห็นเขาก็ว่าอยากได้ไปทำรีสอร์ทเพราะว่าตรงนั้นมันวิวดีมีลำธารไหลผ่าน" พอได้ยินดังนั้นปริญก็ยิ่งตกใจจนอ้าปากค้างรีบกระเถิบชิดเข้ามาใกล้ก่อนจะเข้าไปกอดแขนผู้เป็นย่าเอาไว้

"ไม่ได้นะครับคุณย่า ที่ตรงนั้นปริ้นอยากได้มาตั้งนานแล้ว คุณย่าจะมาขายให้คนอื่นตัดหน้าแบบนี้ไม่ได้นะครับ" ปริญอ้อนเสียงอ่อน

"ถ้าอย่างงั้นแกก็ต้องยอมแต่งงานกับคนที่ย่าหาให้อย่างไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น เพราะถ้าแกทำได้ ที่ดินก็จะเป็นของแกทันที แต่ถ้าไม่...แกก็คงรู้นะว่ามันจะเป็นอย่างไร"หญิงชรายื่นคำขาดในขณะที่สีหน้าปริญนั้นดูราวกับว่าลำบากใจนักหนา แม้แต่ผู้เป็นย่าซึ่งเป็นคนยื่นข้อเสนอเองเห็นแล้วก็ยังไม่สบายใจตามจนต้องค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบที่ต้นแขนผู้เป็นหลานชายเพื่อหวังจะได้ปลอบประโลม

"ปริ้นลูก แกน่ะอายุอานามก็ย่างเข้าสามสิบแล้ว จะอยู่เป็นพ่อพวงมาลัยลอยไปลอยมาทำไมกัน แม่เราเขาก็เป็นห่วงอยากให้แกน่ะเป็นฝั่งเป็นฝา กลัวว่าจะไม่ยอมลงเอยกับใครหรือหาเมียดีๆที่คอยดูแลแกกับลูกแกไม่ได้"

"แต่ปริ้นก็มีคนที่ปริ้นชอบอยู่แล้วนะครับคุณย่า แล้วตอนนี้ทุกอย่างก็กำลังไปได้ด้วยดี แต่แล้วอยู่ดีๆคุณย่าก็จะมาบังคับให้ปริ้นแต่งงานกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ มันไม่ดูเป็นการคลุมถุงชนไปหน่อยหรอครับยุคสมัยนี้แล้ว"

"ฮึ คนที่แกคบอยู่ แม่ดารานั่นน่ะหรอ ย่าไม่เห็นว่าแม่นั่นจะมีอะไรดีตรงไหนเลย คิดดูดีๆนะ เกิดตกแต่งกันไปในอนาคตใครจะมาดูแลหลานดูแลเหลนย่า แกคิดจริงๆหรอว่าแม่ดารานั่นจะมาคอยนั่งทำกับข้าวกับปลาให้แกกิน คอยดูแลลูกๆของแกได้ ย่าไม่เชื่อ" ว่าแล้วหญิงชราก็ค้อนขวับเข้าให้กับพ่อหลานชายอีกหนึ่งที

"แหมคุณย่าก็อย่าพึ่งคิดไปไกลสิครับ เท่าที่ผมรู้จักมา ญดาเป็นคนน่ารักมากๆ แล้วคุณย่าเองก็ยังไม่เคยเจอญดาเลย แบบนี้มันจะไม่เป็นการด่วนตัดสินเธอไปหน่อยหรอครับคุณย่า"

"ไม่คิดไกลไม่ได้หรอกตาปริ้น ย่าแก่ขนาดนี้แล้วก็อยากจะเห็นคนที่จะมาคอยดูแลหลานย่าได้ ส่วนแม่ดารานั่นบอกตามตรงนะว่าย่ามองปราดเดียวก็รู้ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว" หญิงชราลากเน้นเสียงยาวแถมยังคงทำหน้างอนๆเมื่อเห็นว่าหลานชายยังไม่ยอมคล้อยตามสิ่งที่ตนพูด

"ถ้าอย่างงั้นแล้วคุณย่าแน่ใจได้ยังไงครับว่าคนที่คุณย่าอยากจะให้ผมแต่งงานด้วยจะสามารถดูแลผมได้ตามอย่างที่คุณย่าหวังไว้" พอได้ยินแบบนี้ใบหน้าของหญิงชราค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา

"ย่ามั่นใจว่าคนที่ย่าหาให้จะสามารถทำให้ปริ้นของย่ามีความสุขได้ ย่าให้เวลาหนึ่งปีถ้าเขายังทำให้แกมีความสุขไม่ได้ ถึงเวลานั้นก็ต่างคนต่างไป แยกย้าย จบ โอเคมั้ยล่ะ" คุณย่าบัวหลันสรุปจบเรื่องให้หลานชายฟัง แม้ปริญจะไม่ได้พูดตอบอะไรออกไป แต่ก็เป็นอันเข้าใจกันได้ว่าเขาคงจะไม่มีทางเลือกอื่น

"แล้วตกลงผู้หญิงที่คุณย่าจะให้มาแต่งงานกับปริ้นคือใครล่ะครับ" 

"เดี๋ยวแกก็จะได้เห็น" หญิงชรายิ้มออกมาด้วยท่าทางที่ดูประหนึ่งว่าจะภาคภูมิใจในตัวว่าที่หลานสะใภ้เสียเหลือเกิน

"อ่ะ แก้วคำยกสำรับอาหารออกมานั่นละ ไปลูกไปกินข้าวกินปลามาๆ" คุณย่าบัวหลันค่อยลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินไปยังโต๊ะอาหารโดยมีปริญประครองไว้ไม่ห่าง สองย่าหลานเดินตรงไปยังโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ซี่งวางตั้งอยู่อีกฝั่งชานของตัวเรือน

บนโต๊ะอาหารนั้นวางเรียงรายไปด้วยกับข้าวหลายอย่างซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นอาหารพื้นบ้านของทางภาคเหนือทั้งนั้น ปริญมองดูก็ยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นรายการอาหารจานโปรดที่จะว่าไปเขาเองก็ไม่ได้กินมานานแล้ว

"หืม น้ำพริกหนุ่ม ไส้อั่ว จอผักกาด มีแต่ของชอบปริ้นทั้งนั้นเลยครับคุณย่า แถมไม่ได้กินมานานแล้วด้วย วันนี้คงจะต้องขอเบิลข้าวสักสองจานแล้วล่ะครับ" 

"ก็เอาสิ วันนี้แม่ครัวของย่าเขาตั้งใจทำเต็มที่เลยล่ะ"

"ขอบคุณนะครับน้าแก้วที่ทำอาหารน่ากินๆมาเสียเยอะแยะเลย" ปริญหันไปยิ้มให้และขอบคุณแก้วคำ

"ไม่ใช่น้าหรอกค่ะที่ทำ แต่เป็นแม่ครัวของคุณย่าต่างหากล่ะคะคุณปริ้น คุณย่าท่านพึ่งได้ตัวมาค่ะ" แก้วคำรีบปฏิเสธทันทีเมื่อเห็นว่าปริญกำลังจะเข้าใจผิด

"อ้าว ไม่ใช่น้าแก้วหรอกหรือครับ" ปริญยังคงทำหน้างงงวยว่าเดี๋ยวนี้ย่าของเขาถึงขนาดต้องจ้างแม่ครัวพิเศษเพิ่มเลยหรือ และในขณะที่ปริญกำลังประมวลผลทางความคิดยังไม่ทันจะเสร็จดีก็ต้องหันไปมองตามเสียงเรียกของผู้เป็นย่าเสียก่อน

"อ้าวนั่นไง มาแล้วแม่ครัวของย่า มาพายมานั่งลงข้างย่านี่สิลูก" เมื่อหันไปมองตามทิศทางที่ผู้เป็นย่าบอก ปริญก็พบเข้ากับหญิงสาวหน้าหวานที่เขาจำได้ว่าเธอกำล้งทำอาหารอยู่ในครัวกับเด็กหญิงตัวน้อยเมื่อสักครู่ที่ผ่านมานั่นเอง

พนิดาพอเห็นหญิงชราร้องเรียกก็เดินยิ้มร่าออกมาก่อนจะนั่งลงไปทางฝั่งซ้ายมือของท่าน เพราะฝั่งขวามือนั้นมีปริญนั่งอยู่ พอเห็นว่าทั้งสองคนอยู่กันพร้อมหน้าแล้ว หญิงชราซึ่งเป็นประมุขของที่นี่จึงได้ถือโอกาสแนะนำทั้งสองคนให้ได้รู้จักกัน

"พายรู้จักแต่พี่ปุณใช่มั้ยลูก นี่พี่ปริ้น ไหว้พี่เขาสิ"

"สวัสดีค่ะพี่ปริ้น" พนิดายิ้มหวานก่อนจะยกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ดวงตากลมโตของเธอเวลายิ้มทำให้บรรยากาศรอบข้างดูสดใสตามไปด้วย

"สวัสดีครับ" ปริญรับไหว้หญิงสาวตรงหน้า ในใจชักจะเริ่มสงสัยตะหงิดๆเมื่อย่าของเขาเริ่มที่จะบรรยายสรรพคุณของแม่ครัวคนนี้เพิ่มเรื่อยๆ

"พายทำอาหารเก่งนะปริ้น อร่อยทุกอย่างเลย งานบ้านงานเรือนก็เก่ง แถมยังพึ่งจบปริญญาโทจากออสเตรเลียมาอีก สวยครบเก่งในคนเดียวแบบนี้หายากนะย่าว่า"ย่าบัวหลันตักกับข้าวใส่จานให้หลานชายทีละอย่างสองอย่าง ปริญค่อยๆตักอาหารขึ้นมาชิมทีละอย่างจนครบและพบว่ามันก็อร่อยทุกอย่างจริงๆ

"เป็นยังไงจอผักกาดของพายรสชาติถูกปากมั้ย"

"อร่อยครับ" ปริญบอกผู้เป็นย่าก่อนจะหันไปยิ้มให้พนิดา ซึ่งเธอเองก็ทำหน้ารอลุ้นเพื่อรอฟังคำตอบและพอได้ยินแล้วจึงยิ้มแก้มปริจนเห็นถึงลักยิ้มบุ๋มๆน่ารักทั้งสองข้าง

"พี่ปริ้นชอบอาหารที่พายทำจริงๆหรอคะ งั้นเอาไว้วันหลังพายจะทำให้ทานบ่อยๆนะคะ" พนิดาพูดอย่างกระตือรือร้น

"ถึงทำบ่อยพี่ก็คงไม่ได้ทานหรอกครับ เพราะปกติพี่อยู่ที่กรุงเทพ นานๆถึงจะได้แวะมาหาคุณย่าสักที"

"แต่อีกหน่อยถ้าพี่ปริ้นก็ต้องย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วนี่คะ" พนิดาแย้งเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มปฏิเสธ ส่วนด้านปริญเองก็นึกแปลกใจว่าทำไมหญิงสาวตรงหน้าจึงรู้เรื่องการแต่งงานของเขา

"ทำไมพายถึงบอกว่าพี่จะต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ล่ะ"

"ก็ต่อไปพี่ปริ้นก็ต้องแต่งงาน แล้วก็ต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ไงคะ" 

"แล้วทำไมพายถึงรู้เรื่องนี้" ปริญถามกลับออกไปอย่างงงๆราวกับว่าลืมตัว

"ก็เพราะว่าพายคือคนที่จะมาเป็นเจ้าสาวของแกน่ะสิตาปริ้น" และในที่สุดย่าบัวหลันก็เฉลยคำตอบที่เขาสงสัยออกมา