เมื่อฉันได้พบเธอ

หลังจากที่คิดแล้วว่าไม่มีทางที่จะปฏิเสธผู้เป็นย่าหรือว่าคิดหาหนทางอื่นที่จะทำให้เขาได้ที่ดินตรงนั้นมาโดยไม่ต้องแต่งงานไม่ได้ ปริญจึงต้องแบกหน้าขมึงตึงไปเชียงใหม่ ไม่แน่ว่าถ้าเขาได้มาพูดคุยกับผู้เป็นย่าด้วยตัวเอง บางทีมันอาจจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือให้มันง่ายขึ้นมาได้บ้าง

ขายาวๆก้าวขึ้นบันไดไม้สักขัดเงาไปทีละขั้น บ้านไม้สักทองขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่บนเนินเขา ขึ้นไปด้านบนเป็นระเบียงรับแขกขนาดกว้างขวางซึ่งวิวทิวทัศน์ด้านหน้าคือไร่ส้มสายน้ำผึ้งที่ทอดตัวยาวออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา  

ปริญเคยอยู่อาศัยที่นี่ในตอนเด็กๆ แต่พอตั้งแต่มารดาขอเลิกรากับบิดาไปเพราะทนความเจ้าชู้ไม่ไหว เขาและพี่ชายจึงถูกมารดาพาไปอยู่บ้านที่กรุงเทพตั้งแต่นั้นมา ซึ่งในขณะนั้นปุณภพมีอายุเพียงแค่เก้าขวบและตัวเขาเองพึ่งจะเจ็ดขวบ และตั้งแต่นั้นเขาและพี่ชายก็ไม่ค่อยได้มีโอกาสที่จะได้มาที่นี่อีกสักเท่าไหร่นัก ด้วยเหตุผลที่ว่ามารดาไม่อยากที่จะมาเจอหน้าอดีตสามีให้เจ็บช้ำน้ำใจ จะมีเพียงก็แต่ผู้เป็นย่าที่มักจะลงไปเยี่ยมหาเขาและพี่ชายอยู่เสมอ ด้วยความที่ว่ายังรักและเอ็นดูอดีตสะใภ้คนนี้และคิดถึงหลานๆ จนบางครั้งก็ลงไปอยู่ด้วยเป็นเดือนๆจึงทำให้เขานั้นสนิทกับผู้เป็นย่ามาเรื่อยๆ

แต่พอตั้งแต่โตมา ย่าของเขาอายุมากขึ้น ทำให้การเดินทางนั้นลำบาก จึงไม่ค่อยสะดวกที่จะแวะเวียนไปมาเหมือนเมื่อก่อน กลับเป็นมารดาของเขาเองที่ต้องเป็นฝ่ายพาหลานๆขึ้นไปหา เพราะเมื่อเวลาผ่านไปหลายปี ฝ่ายมารดาของเขาบอกว่าได้ปล่อยวางกับเรื่องของอดีตสามีได้แล้ว และต่อให้ต้องเจอหน้ากันก็คงไม่ได้รู้สึกอะไรอีก มีก็แต่ฝ่ายบิดาที่ผู้เป็นย่าเล่าให้ฟังว่า หลังจากที่มารดาของเขาหอบพวกตนหนีไป ฝ่ายบิดาก็เสียใจหนัก จนมาคิดได้และบอกว่าจะขอกลับตัวกลับใจเลิกเจ้าชู้ขึ้นมาทันที แถมยังตั้งหน้าตั้งตาเฝ้าคอยตามง้อขอโอกาสจากมารดาเขามาตลอดแต่เขาก็ยังไม่เห็นว่าผู้เป็นมารดานั้นจะมีท่าทียอมใจอ่อนให้

ปริญเดินเข้าไปในตัวบ้านซึ่งดูจะเงียบสนิทเหมือนกับว่าไม่มีใครอยู่ ซึ่งปกติแล้วจะมีน้าแก้วคำคอยอยู่ดูแลบ้านช่องให้ตลอดตั้งแต่ปริญจำความได้ พอเห็นว่าหน้าเรือนไม่มีใคร ปริญจึงเดินผ่านตัวเรือนเข้าไปจนทะลุไปยังอีกฝั่งหนึ่ง แล้วเขาก็ได้ยินว่ามีเสียงคนคุยกันแว่วๆอยู่ในครัว

พอมองผ่านทะลุช่องหน้าต่าง เบื้องหน้าพบว่ามีหญิงสาวอายุรุ่นราวน่าจะสักประมาณยี่สิบกว่าเห็นจะได้ สองมือของเธอกำลังหยิบจับตะหลิวเพื่อผัดปรุงอาหารโดยมีลูกมือตัวเล็กเป็นเด็กหญิงราวสิบเอ็ดสิบสองคอยหยิบส่งสิ่งที่เธอต้องการให้อยู่ข้างๆ

ปริญหยุดอยู่ตรงนั้นเงียบๆ หัวข้อในการสนทนาด้วยภาษาเหนือท้องถิ่นที่เขาเองก็พอจะฟังออกบ้างคือการเป็นผู้หญิงต้องรู้จักเป็นแม่ศรีบ้านแม่ศรีเรือน รู้จักดูแลบ้าน ทำอาหารให้สามีและลูกๆกิน เผื่อว่าวันหนึ่งต้องแต่งงานออกเรือนไป คนที่เป็นสามีในอนาคตจะได้ไม่ผิดหวังและเสียใจที่เลือกมาเเต่งงานกับเรา

"ปี้พายอู้แต้ๆก๋าเจ้า"

"อู้แต้ก่ะ ถ้าตั๋วอยากจะหื้อป้อจายตี้จะมาเป๋นสามีในอนาคตตั๋วภูมิใจ๋ ตั๋วกะจะต้องหัดไว้พ่องเน้อ งานบ้านงานเฮือน บ่าดีจะเสียจื้อเสียงมาถึงแม่ตั๋วเอาได้หนาส้มโอว่าบ่าฮู้จักสอนลูกยะก๋านยะงาน"

"อุ้ยแต้กา อั้นปี้พายจ้วยสอนหื้อน้องตวยเน้อจ้าวปี้ น้องขะอยากยะกับข้าวลำๆหื้อว่าตี้สามีในอนาคตน้องกิ๋นพ่อง ฮิฮิ" 

เสียงหัวเราะคิกคักของสองสาวที่ดังออกมาจากในมุมหนึ่งของครัว ทำเอาปริญที่ยืนแอบมองผ่านทางช่องหน้าต่างของบ้านแอบยิ้มไปด้วยโดยไม่รู้ตัว เขาไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่กำลังยืนทำกับข้าวอยู่นั้นเป็นใคร แต่ดูๆไปก็ถือว่า..น่ารักดี

ผิวขาวตามแบบฉบับสาวชาวเหนือ ผมสีน้ำตาลอ่อนถูกเกล้าขึ้นไปไว้เป็นมวยสูง สองข้างแก้มเธอมีลักยิ้มบุ๋มประดับอยู่เป็นคู่ดูแล้วชวนมอง กิจกรรมภายในครัวยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆโดยที่เธอไม่ได้รู้เลยว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของใครบางคนอยู่ จนกระทั่งมีเสียงที่คุ้นเคยดังแว่วมาจากทางหน้าเรือน ปริญจึงหลุดจากภวังค์และยอมละทิ้งสายตาก่อนจะเดินย้อนกลับออกไป

เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่กำลังเดินขึ้นบันไดมา เขาก็รีบเดินเข้าไปหาเพื่อที่จะได้ช่วยถือข้าวของที่ดูเหมือนว่าจะเป็นตระกร้าใส่ผลไม้และอะไรอีกสักสองสามอย่างในมือมาถือเอาไว้เอง

"ว่ายังไงล่ะพ่อตัวดี ยอมขึ้นมาหาย่าแล้วหรอ" คุณย่าบัวหลัน ปีนี้อายุเจ็ดสิบห้าปีพอดี หลังจากที่หลานชายคนเล็กไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ พอกลับมาท่านก็ได้ข่าวว่าพ่อตัวดียังคงทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัยลอยไปลอยมา ลอยไปหาคนนั้นทีคนนี้ที ไม่มีทีท่าว่าจะยอมตกลงปลงใจกับใครให้เป็นผู้เป็นคนทั้งๆที่ปีนี้อายุอานามก็ปาเข้าไปสามสิบแล้ว จนอดีตลูกสะใภ้อ่อนใจกลัวว่าจะเป็นลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นตามอย่างบิดา

"แหมคุณย่าครับ พูดอย่างกับว่าปริ้นหนีหน้าหายตาไปไหนเสียอย่างงั้น" ปริญเดินเข้าไปกอดหญิงสูงวัยที่เวลานี้สูงเพียงแค่หน้าอกของเขาเท่านั้น เทียบกันกับเมื่อก่อนเขาต้องเป็นฝ่ายเงยหน้ามองผู้เป็นย่าเวลาคุย แต่ทุกวันนี้กลับเป็นท่านเสียเองที่เป็นฝ่ายเงยมองขึ้นมาหาเขา

"แบบนี้ยังไม่เรียกว่าหนีหายไปอีกอย่างงั้นเรอะ ครั้งสุดท้ายที่แกมาหาย่ามันเมื่อไหร่กัน ตั้งแต่เรียนจบกลับมาจนตอนนี้จะครึ่งปีแล้ว" พูดจบคุณย่าบัวหลันก็ค้อนขวับให้หลานชายหนึ่งที

"แหมคุณย่าก็ ช่วงนี้ปริ้นยุ่งๆอยู่นี่ครับ ก็โครงการโฮมสเตย์นั่นแหละ ต้องเตรียมการศึกษาข้อมูลหลายอย่างเลย ปริ้นตั้งใจกับมันมากๆเลยนะครับ อยู่ที่ว่าคุณย่านั่นแหละว่าจะสนับสนุนและเห็นถึงความตั้งใจของหลานชายคนนี้หรือเปล่า" ปริญทำตาปริบๆออดอ้อนอย่างกับเด็กชายตัวน้อยๆของผู้เป็นย่าสมัยก่อน

"อ๋อ ที่โผล่หัวแบกหน้ามาหาย่าได้นี่ก็คงเป็นเรื่องที่ดินล้วนๆเลยสินะ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะว่าอยากจะได้ที่ดิน แกคงไม่แบกหน้ามาหาย่าอย่างงั้นสิ" ว่าแล้วปริญก็ถูกผู้เป็นย่าสะบัดบ๊อบใส่อีกหนึ่งทีก่อนจะเดินตรงไปที่ระเบียงไม้ขนาดยาวที่ใช้เป็นที่นั่งสำหรับชมวิวได้ 

"คุณย่าบ่นคิดถึงคุณปริ้นทุกวันเลยค่ะ" แก้วคำที่เข้าไปยกน้ำออกมาพอดีพูดสำทับเมื่อหญิงชราเดินไปแล้ว

"น้าแก้วสบายดีนะครับ" ปริญมองตามไปที่ผู้เป็นย่าก่อนจะยิ้มให้หญิงวัยกลางคนที่เขารู้จักและคุ้นเคยดี

"สบายดีค่ะ แล้วนี่ทานอะไรมาหรือยังคะ คุณย่าพึ่งกลับจากไปเยี่ยมเพื่อนในตัวเมืองมาได้ขนมมาเพียบเลยค่ะ เดี๋ยวน้าจะไปจัดใส่จานมาให้" แก้วคำพูดพร้อมกับชูถุงขนมที่อยู่ในมือ

"ยังเลยครับ ลงเครื่องก็ตรงมาเลย"

"งั้นคุณปริ้นไปคุยกับคุณย่าก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวน้าจะยกสำรับกับข้าวออกมา จะได้ทานข้าวเช้ากันพร้อมกับคุณย่าเลย"

"ครับน้าแก้ว"